Top Secret: Εκπαιδευτική εθνοκάθαρση

Posted by Κωνσταντίνος Άρθρα, Απόψεις, Παιδεία, Ροή Παρασκευή, Ιανουάριος 28, 2011

· Γιατί οι συσκέψεις για τις τομές στην παιδεία είναι μυστικές;

· Τι το μυστικό κρύβει το ψηφιακό σχολείο, το ψηφιακό βιβλίο, η ψηφιακή τάξη;

· Ποιος ο ρόλος του Κροάτη επιχειρηματία που συμμετείχε στην σύσκεψη;

· Από πότε οι επιχειρηματίες συμμετέχουν σε υπουργικές συσκέψεις στο Μαξίμου;

· Ο Γερουλάνος με ποιες αρμοδιότητες συμμετέχει σε θέματα που άπτονται των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων;

· Μήπως η συμμετοχή του αφορά τον ρόλο του στα θέματα επενδύσεων και ανάπτυξης;

· Τι έγινε στο Υπουργείο Παιδείας; Ξεπουλάμε; Βρήκαμε λεφτά για αρλούμπες, βρήκαμε και τους επιχειρηματίες και κάνουμε τα μυστικά μας deals πουλώντας εκσυγχρονισμό; Μαθαίνουμε πως όλη η συζήτηση έγινε στα Αγγλικά. Φαντάζομαι πως θα είμαστε η πρώτη χώρα που θέματα της εθνικής της παιδείας και δη της ελληνικής συζητιώνται στα Αγγλικά και μάλιστα επί πέντε ώρες.

· Για ποιο λόγο στις συνεδριάσεις συμμετέχουν μόνο Αμερικάνοι «σοφοί»; «Σοφοί» άλλων εθνικοτήτων δεν υπάρχουν; Οι Έλληνες «σοφοί» που ήτανε; Μήπως οι Έλληνες «σοφοί» δεν διαθέτουν το κατάλληλο budget για επενδύσεις στην παιδεία;

· Οι άλλες χώρες, με εκπαιδευτικά συστήματα πιο ώριμα και προηγμένα, είναι οπισθοδρομικές και δεν εφαρμόζουν τα φρου φρου και αρώματα και τα μεγαλοπιάσματα τα δικά μας τα μεταμοντέρνα;

Έγινε επίσης "εκτενής συζήτηση και για το τι σημαίνει σήμερα να είσαι εκπαιδευτικός, καθώς όπως δήλωσαν οι εκπρόσωποι του υπουργείου Παιδείας, ο δάσκαλος και ο καθηγητής έχουν χάσει σήμερα τον έλεγχο στη διδασκαλία τους". Για άλλη μία φορά κατά την προσφιλή συκοφαντική τακτική του Υπουργείου ήρθαν οι εκπρόσωποι του να μας πούνε εάν έχουμε ή όχι έλεγχο της διδασκαλίας και το τί είναι δάσκαλος. Να τους υπενθυμίσουμε πως παρά τις συνεχείς τους προσπάθειες να διαλύσουν τα σχολεία και τις τάξεις οι εκπαιδευτικοί εξακολουθούμε να μαθαίνουμε στα παιδιά γράμματα. Από ανθρώπους που έχουν δει την τάξη σε φωτογραφίες δεν δεχόμαστε διαπιστώσεις, κριτική και συμβουλές. Πόσο μάλλον όταν νομίζουν πως σπαταλώντας αφειδώς χρήματα και μετατρέποντας την εκπαίδευση σε διαρκές video game θα αποκτήσουμε και «μικρές ιδιοφυΐες».

Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις γίνονται με μυστικές συμφωνίες στο Μαξίμου, με συμμετοχή επιχειρηματιών και αποκλειστικά αμερικανών συμβούλων.

Η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας αντιδρά σαν τους ιθαγενείς που χαίρονται με τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που τους δίνουνε.

«Είσαστε πολύ μπροστά», τους λέει ο Αμερικάνος.

Παγόνι οι δικοί μας.

Καλό θα ήταν οι Αμερικάνοι σύμβουλοι να ασχοληθούν με τα χάλια της χώρας τους κάποια στιγμή, για τα οποία ευθύνονται οι πολιτικές που προωθούν και εδώ. Δεν είμαστε για πούλημα και δεν καταπίνουμε χωρίς να σκεφτούμε τα «εκσυγχρονιστικά» σχέδια, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε παθητικούς και αγράμματους πολίτες.

Και σε τελική ανάλυση ας μας πούνε επιτέλους στο Υπουργείο αυτή την ψηφιακή τάξη σε λυόμενα και τριτοκοσμικά σχολεία την οραματίζονται; Και πόσους μαθητές θα έχει μέσα; Πεντακόσιους;

Άλλα είναι τα προβλήματα της παιδείας. Τα ξέρουν. Τα αγνοούν ηθελημένα και όχι μόνο αυτό, αλλά φορτώνουν την ήδη σοβαρή κατάσταση και με καινούρια θέματα.

Όταν τελειώσει αυτός ο παραλογισμός μέσα στον οποίο ζούμε το τοπίο θα θυμίζει βομβαρδισμένες συνοικίες της Βαγδάτης και εμείς θα γυρνάμε στα χαλάσματα με τους μαθητές μας σαν τρελοί.

Ελένη Παπαδοπούλου

Μόνο σάτιρα σήμερα.

Νεοέλληνας

Έγραφα πριν τέσσερα χρόνια…

Οι χοροί στη χώρα των «Λωτοφάγων»

Πέρασε κι από τη χώρα τους ο Ιάσωνας. Κάπου εκεί στην Ιταλία ήταν αυτή η χώρα κι ο Ιάσωνας έφτασε με την «Αργώ» του και τους συντρόφους του για να πάρει από τους Λωτοφάγους τους πολύτιμους καρπούς τους.

Είχαν φτάσει κι άλλα πλοία την ίδια μέρα.

Το ένα είχε έρθει απ’ τον Ελλήσποντο, το δεύτερο απ’ τις Δαλματικές ακτές.

Τα τρία πληρώματα δεν συγκρούστηκαν μεταξύ τους. Περίμεναν υπομονετικά τους Λωτοφάγους ν’ αποφασίσουν σε ποιον θα πρόσφεραν τους λωτούς τους ως δώρο και να φέρουν αυτόν τον καρπό στην πατρίδα τους.

Ένας καρπός πολύτιμος για την Ιωλκό θεωρούσε ο Ιάσωνας πως ήταν ο λωτός κι έσπευσε με πολλούς συν-τρόφους του.

Ήρθαν μαζί του ακόμη και κάποιοι απ’ τους μνηστήρες της Ιωλκού, τους οποίους είχε κατατροπώσει την προηγούμενη χρονιά με τη βοήθεια του Ιαπετού.

Αν δεν έβαζε το χέρι του ο Ιαπετός σίγουρα ο Ιάσωνας δε θα βρισκόταν στο θρόνο του και ο Μήτρων θα κυβερνούσε την Ιωλκό.

Όμως οι μνηστήρες, παρόλο που τον έβριζαν, αποφάσισαν να μη χάσουν αυτό το υπέροχο ταξίδι.

Ταξίδεψαν μαζί του γιατί δικό τους ήταν το σχέδιο.

Το είχαν σχεδιάσει την προηγούμενη χρονιά, αλλά ο Ιαπετός τους στέρησε τη χαρά να το υλοποιήσουν.

Κυρίως ο Μήτρων πήγε μαζί του. Είχε καλές σχέσεις με τη χώρα των Λωτοφάγων και τις ίδιες προσπαθούσε ν’ αποκτήσει κι ο Ιάσωνας.

Ο Ιάσωνας πήρε πολλούς μαζί του.

Πήρε την Κίρκη, τη μάγισσα, μια ψηλή νταρντάνα. Αυτή έλυνε όλα τα εξωτερικά προβλήματα των μυκηναϊκών βασιλείων, τώρα θα προσπαθούσε να βοηθήσει και την Ιωλκό.

Η Κίρκη πήρε και τον άντρα της μαζί. Αυτός ασχολιόταν με δενδροκομία και θα βοηθούσε τον Ιάσωνα στην καλλιέργεια των φυτών, αν τα κέρδιζαν.

Πήρε ο Ιάσωνας και το Νάκοντα, που καταγόταν απ’ την Ιωλκό αλλά βρισκόταν στις Μυκήνες τα τελευταία χρόνια, στην υπηρεσία του ανώτατου άρχοντα όλων των Μυκηναίων. Ο Νάκων είχε βοηθήσει σημαντικά την Ιωλκό όλα τα τελευταία χρόνια. Παρόλο που ήταν σύμμαχος του Μήτρονα, εντούτοις έσπευσε τώρα να βοηθήσει και τον Ιάσωνα.

Πήρε και τη Ροδάνθη μαζί του. Αυτή τον είχε βοηθήσει να ανέβει στο θρόνο κι ίσως τώρα να τον βοηθούσε και με τους Λωτοφάγους.

Η Ροδάνθη είχε το προσόν να μιλάει ακατάσχετα κι ο Ιάσωνας πίστευε πως ίσως οι Λωτοφάγοι θα κουράζονταν απ’ αυτή τη φλυαρία της και θα του έδιναν τους λωτούς.

Πήρε κι όλους τους ευγενείς που υπηρετούσαν το θρόνο του, ακόμα κι αυτούς που δεν στήριζαν πάντα τα σχέδιά του.

Πήρε μαζί του εμπόρους και συντεχνιακούς, που το μάτι τους γυάλιζε πιο πολύ κι απ’ του Ιάσωνα.

Πήρε και πολλούς ποιητές για να καταγράψουν την πιθανή νίκη του.

Έμαθε πως ο Όμηρος είχε πεθάνει πριν τρεις μήνες κι ότι τώρα χρειάζονταν πολλοί για να αντικαταστήσουν το πνεύμα του.

Μόνο ο μέγας ιερεύς της Ιωλκού, ο Ιγατίων, δεν ταξίδεψε μαζί του.

Το πνεύμα του ιερέως ταξίδευε πότε στην αγορά επαύλεων για τη φιλοξενία άλλων μεγάλων ιερέων που επισκέπτονταν κατά καιρούς την Ιωλκό και πότε ταξίδευε στις Μυκήνες, όπου ο μέγας Αρχιερέας έπνεε τα λοίσθια.

Ο μέγας ιερεύς της Ιωλκού έπρεπε να μείνει στον τόπο του για να προλάβει τους άλλους διεκδικητές του αρχιερατικού θρόνου και να αναδείξει τα προσόντα του σ’ όλα τα μυκηναϊκά βασίλεια.

Οι Λωτοφάγοι άκουσαν και τις τρεις αντιπροσωπείες, πήραν και τα δωράκια τους απ’ τους Μυκηναίους κι αποφάσισαν να δώσουν το βραβείο στον Ιάσωνα.

Οι Λωτοφάγοι είχαν ξεχάσει το χρησμό της δικιάς τους Κασσάνδρας, που έλεγε πριν χρόνια «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».

Εκείνες τις μέρες όλοι τα δώρα ζητούσαν.

Ο Ιάσων σηκώθηκε τρέμοντας απ’ την ανέλπιστη απόφαση.

Με τρεμάμενο χέρι προσπάθησε να σημαδέψει με το σφραγιδόλιθό του την πινακίδα που του έτειναν οι Λωτοφάγοι.

Βγήκε αίθριος απ’ την αίθουσα του θρόνου, όπου έγινε η απονομή του βραβείου. Έπεσε πάνω στην αγκαλιά των συντρόφων του και τους ανάγγειλε τη χαρμόσυνη είδηση.

Τρελό πανηγύρι και χορός γερόντων ξεκίνησε αμέσως.

Πρώτοι στο χορό ο Ιάσωνας κι ο μνηστήρας Μήτρων με τη Ροδάνθη στη μέση.

Οι άλλοι ευγενείς χοροπηδούσαν σε δεύτερο πλάνο.

Η Κίρκη μοίραζε φιλιά παντού κι όλοι τα φοβόντουσαν τα φιλιά της, επειδή ο πατέρας της ήταν ο πιο κατσικοπόδαρος των Μυκηναίων.

Του άντρα της τα μάτια ήταν χαμένα μέσα στα επόμενα έξι χρόνια.

Ο Ιάσωνας με το Μήτρονα και τη Ροδάνθη θυμήθηκαν τα συνθήματα του λαού στους ιππικούς αγώνες κι άρχισαν να κράζουν χοροπηδώντας:

Ιωλκός, ολέ, ολέ, ολέ…

Μόνο ο Νάκων είχε μείνει σεμνά πίσω απ’ την τρελή αυτή χαρά, αλλά σε λίγο τον θυμήθηκαν και τον παρέσυραν στο χορό.

Αναγκάστηκε κι ο Νάκων να χορέψει το χορό τους.

Βαριεστημένα πολιτικά.

Σκεφτόντουσαν όλοι τη δόξα της Ιωλκού μόνο.

Τη δική τους θα τους της χάριζε αυτή η πόρνη Ιστορία, που ήταν δουλάρα τους από τότε που ανακαλύφθηκαν οι θεοί.

Απ’ το μυαλό κανενός δεν πέρασε το ίδιον όφελος.

Μόνο την Ιωλκό είχαν μέσα στο μυαλό τους.

Γύρισαν με την Αργώ στην Ιωλκό και το πανηγύρι συνεχίστηκε. Ο λαός είχε στο νου του κείνες τις μέρες ν’ αντισταθεί ενάντια στον ευγενή Σκυριανίωνα, όμως η άφιξη ων σωτήρων της πόλης συρρίκνωσε την αντίστασή του.

Ο Σκυριανίων ψήλωνε και κοίταζε πώς θα συνεχίσει το έργο του, το έργο που θα έδινε τροφή σε κείνα τα ξένα τρωκτικά, που έρχονταν στην πόλη για να διαγουμίσουν το βιος της και να το βγάλουν έξω απ’ την πόλη.

Έπρεπε να δώσει τροφή στους Φοίνικες, που είχαν αρχίσει να χτίζουν τα μαγαζιά τους στα όρια της παλαιάς Ιωλκού.

Οι ντόπιοι έμποροι κορυνο-τέμνονταν με ανακτορικό τρόπο.

Ο λαός παρακολουθούσε με περίσκεψη τους πανηγυρισμούς των ανακτόρων. Το ήξερε ότι δεν είχε να κερδίσει τίποτε απ’ τη νέα καλλιέργεια.

Οι ευγενείς πάλι θα κέρδιζαν χρυσάφι απ’ τους λωτούς για να μπορέσουν να φτιάξουν καινούρια κάστρα και να στολίσουν αργότερα περίλαμπρα τους τάφους τους και να μείνει το όνομά τους μέσα στην ιστορία.

Οι ευγενείς όμως προσπαθούσαν να πείσουν το λαό ότι τουλάχιστο θα κέρδιζε το μεροκάματο απ’ το φύτεμα των λωτών.

Η δουλεία έδινε τη θέση της στη μισθωτή εργασία και οι κάτοικοι της Ιωλκού ένιωθαν ευτυχισμένοι.

Δεν ήταν δούλοι πλέον, τώρα δούλευαν για να ταΐσουν τα παιδιά τους.

Οι αργυρώνητοι τελάληδες διατυμπάνιζαν όλες αυτές τις επιτυχίες του Ιάσωνα.

Οι ίδιοι ήξεραν πως θα κέρδιζαν κι αυτοί απ’ το φύτεμα των λωτών.

Η Μήδεια δεν ζούσε πια για να συμβουλέψει τον Ιάσωνα.

Τον συμβούλευαν τώρα οι ευγενείς κι αυτοί δεν είχαν αισθήματα.

Μόνο αισθήσεις είχαν.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Οι κάτοικοι της Ιωλκού δεν έφαγαν λωτούς.

Τους λωτούς τους έτρωγαν μόνο οι άρχοντες.

Οι κάτοικοι της Ιωλκού είχαν επίσης ξεχάσει την προέλευση του καρπού.

Έβλεπαν τους άρχοντές τους να τρώνε με απληστία τους λωτούς.

Τους ονόμασαν Λωτοφάγους.

Μάκης Μίχος,

ανένταχτος της Μυκηναϊκά Συνασπισμένης Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας.

Κηφηνείον ' Η ωραία Ελλάς '

Σαράντος Καργάκος, ιστορικός-συγγραφέας Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν. Γι ' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους. Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλαξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά; Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτι­κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ­κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης). Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο­τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι­τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά­των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί­σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε­μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον». Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε­ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

ΓΙΑΤΙ “ΟΧΙ” ΕΞΟΔΟ (τώρα) ΑΠ’ ΤΟ EURO

ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩ
Είδαμε σε προηγούμενες αναρτήσεις, ότι εμείς (εργατοϋπάλληλοι, συνταξιούχοι, άνεργοι, μικροεπιτηδευματίες, ψευδοαυτοαπασχολούμενοι, αγρότες) πληρώσαμε πανάκριβα την αναγκαστική μας είσοδο στην Ενιαία Νομισματική Ένωση κατ’ αρχήν και στο ΕΥΡΩ στη συνέχεια, με τη μέθοδο των συνεχών υποτιμήσεων της δραχμής και της νοημοσύνης μας. Η απάτη της εισδοχής μεγάλωνε περισσότερο αφού για μερικά σακούλια αέρα κοπανιστό (όνειρα κυριαρχίας σε μια ενιαία αλλά στη πράξη ανελεύθερη αγορά, συνεχίσαμε να εισπράττουμε τις εισοδηματικές ανισότητες μεταξύ πλούσιων και φτωχών, και μεταξύ βορά με νότου, οι οποίες με αφορμή τη νομισματική ένωση, μεγάλωσε, γιατί οι “άρχοντες” των νομισματικών “αγορών” είχαν ανάγκες και πολλά αχόρταγα στόματα να ταΐσουν.
Μπαίνοντας στο Ευρώ, συνολικά η Ελλάδα θα έπαιρνε συγκεκριμένη ποσότητα του νέου νομίσματος, το οποίο (θυμηθείτε) ξεκίνησε βολοδέρνοντας στο 1€=0,80$. Μιλάμε για πανάκριβο δολάριο εκείνες τις μέρες, με το οποίο αυτοί που το κατείχαν μπορούσαν να εξαργυρώσουν, αγοράζοντας πολλά φτηνά Ευρώ, χωρίς να τους καίγεται καρφί, για το πόσο πάτο θα έπιανε (τότε) η δραχμή. Επομένως οι συνεχείς υποτιμήσεις της δραχμής, για είσοδό μας στο ευρώ, είχαν κύριο στόχο εμάς τη μάζα, ώστε να ξεκινήσουμε, με όσο το δυνατόν λιγότερα νέα νομίσματα € στις τσέπες μας, αλλά με αυξημένα όνειρα θερινής νυκτός και ακόμα μεγαλύτερες υποχρεώσεις στις πλάτες μας.
Από τότε κύλησαν χρόνια και καιροί και τα μόνα που γευτήκαμε, ήσαν φτώχεια, μιζέρια, ακρίβεια, ανεργία, ξεσπιτώματα, πείνα, άδειες τσέπες. Λιτότητα και ξανά, λιτότητα και ξανά λιτότητα και…….
Από την άλλη οι πλούσιοι Βαρδινογιάννηδες, Κοκαλαίοι, Δασκαλοπουλαίοι, Γιαννακοπουλαίοι, Λάτσηδες, Σάλοι, Βγενόπουλοι, Κωστοπουλαίοι, Εφοπλιστάδες, Δικαστές, Πολιτικοί, Μητσοτάκηδες, Καραμανλήδες, Αβραμοπουλαίοι, Παπανδρέηδες, Σημίτηδες και Πάγκαλοι και άλλα φρούτα, εργολάβοι του βουνού και του κάμπου, μάζευαν-μάζευαν κι’ έτρωγαν του σκασμού και κάθε ώρα άδειαζαν τον ταμπλά με τα κουλούρια κι έγλυφαν και το ταψί. Ούτε σπυρί από σουσάμι δεν αφήναν, έστω για σπουργίτη που πέθαινε της πείνας.
Όλοι αυτοί, έχουν κάνει τα οικονομικά τους συμφέροντα αχταρμά σε συνεργασία και με ξένους εβραίους, για να ελέγχουν καλύτερα (όσον αφορά την Ελλάδα), το χρυσάφι και τ’ άλλα μεταλλεύματα, το πετρέλαιο, τα τρόφιμα, το χρηματιστήριο, τις τράπεζες και όλα τα καλούδια που δεν μπορούμε να δούμε εμείς, ούτε με το “χάμπλ”. Με αυτή τη συμμαχία, παραμένουν ισχυροί για να απομυζούν τον ιδρώτα της δικής μας παραγωγής, κι’ από την άλλη, παίζοντας σε πολλά ταμπλώ, κάνουν τη λεγόμενη εντός κι’ εκτός διασπορά κινδύνου, επειδή παίζουν χοντρά παιχνίδια κερδοσκοπίας, ώστε αν κάπου δεν πάει καλά η “επένδυση”, να έχουν περιορισμένες απώλειες. Όλοι αυτοί, έχουν ληστέψει τις πηγές των αγαθών, τα εμφανίζουν όλα ιδιοκτησία τους μέσα από τον έλεγχο και τη διαχείριση του κρατικού μηχανισμού, οπότε το χρήμα ως συναλλακτικό μέσον, έχει γι’ αυτούς δευτερεύουσα σημασία, αφού εν τέλει, αυτοί είναι που ρυθμίζουν τη πραγματική του αξία, δηλαδή την ανταλλακτική (ή αγοραστική) του αξία έναντι των αγαθών που εμείς χρειαζόμαστε για άμεση επιβίωση.
Το χρήμα-νόμισμα, όπως είπαμε είναι το κοινό εργαλείο, που χρησιμοποιούμε στις συναλλαγές μας, για να αμοιφθούμε στην εργασία και τη παραγωγή μας, αλλά και για να αγοράσουμε ή να πουλήσουμε αγαθά και υπηρεσίες. Όμως το χρήμα-νόμισμα είναι και χρηματιστηριακό προϊόν (όπως οι μετοχές, τα ομόλογα, το πετρέλαιο, ο χρυσός κλπ) και ως τέτοιο, υπόκειται ανά πάσα στιγμή τις κερδοσκοπικές πιέσεις των απανταχού απατεώνων. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο (μη εξαιρουμένων και των ΗΠΑ), καθώς και εταιρείες, που να μην έχουν δεχθεί επιθέσεις από τους διεθνείς κερδοσκόπους. Οι χώρες είναι κυρίως υποκείμενες σε κερδοσκοπικές πιέσεις, στα ομόλογα (δάνεια) και στο χρήμα-νόμισμα που έχουν και χρησιμοποιούν.
ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ
Μιλάμε με λίγα λόγια για κεφαλαιούχους, διαχειριστές-ιδιοκτήτες ολιγοπωλίων και μονοπωλίων, που έχουν συγκεκριμένους στόχους κυριαρχίας επί του νομίσματος και συνεννοούνται μεταξύ τους και με τις ψευδοεκλεγμένες κυβερνήσεις, μέσα από μυστικές οργανώσεις. Για να πετύχουν τους στόχους, χρησιμοποιούν και χρησιμοποιούνται τα “παπαγαλάκια”, τα περίεργα αυτά όντα, που παπαγαλίζουν συνεχώς (διαδίδουν) μια φήμη, ως δήθεν είδηση. Και μη φαντάζεστε ως “παπαγαλάκι” τον κάθε μαλάκα που δεν ξέρει πως να περάσει την ώρα του και ξημεροβραδιάζει στο χρηματιστήριο, παριστάνοντας τον καλοπληροφορημένο. Μιλάμε για πρωθυπουργούς, για υπουργούς, για διοικήσεις χρηματιστηρίων, για κορυφαίους διεθνείς χρηματιστές και τραπεζίτες, για εργολάβους ιδιοκτήτες ΜΜΕ και για συνδυασμούς μεταξύ αυτών. Αυτοί είναι τα πραγματικά παπαγαλάκια κι’ όταν κάνουν τη βρομοδουλειά τους, τους βλέπεις “αγανακτισμένους” να απειλούν δεξιά και αριστερά, κάποια αόριστα και φανταστικά …παπαγαλάκια!!!!! Ποιος κάθισε ποτέ να μετρήσει, πόσες φορές βγήκαν και παπαγάλισαν για να παρασύρουν κόσμο, ο Σάλας, ο Κωστόπουλος, ο Βγενόπουλος, ο Παπανδρέου, ο Σημίτης, ο Παπακωνσταντίνου και δεκάδες άλλοι πριν απ’ αυτούς. Κι’ από κοντά πρακτοράκια οι μεγαλοδημοσιογράφοι, με τις σικέ αποκλειστικότητες των ….αφεντικών τους.
Παπαγαλάκια για να μπούμε στην ΕΕ, παπαγαλάκια για να μπούμε στο €, παπαγαλάκια για υποδούλωση στο ΔΝΤ, παπαγαλάκια για επιμήκυνση δανείων, παπαγαλάκια για πιθανή έξοδο απ’ το €…. παπαγαλάκια….
Μόνο για την ουσία του Ελληνικού προβλήματος, που είναι το κλεμμένο δημόσιο χρήμα, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, οι μίζες, οι υπερτιμολογήσεις, μόνο για τα ποινικά αδικήματα των πολιτικοοικονομικών ληστοσυμμοριών, δεν ακούμε τα παπαγαλάκια, γιατί αυτοί που παπαγαλίζουν είναι και μέλη των ληστοσυμμοριών που μας εκμεταλλεύονται και μας ληστεύουν. Είναι οι ΠΑΓΚΑΛΟΙ ΚΟΠΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΓΙΑ ΤΟΥΣ, που κι’ αν έδωσαν κάποιες θεσούλες-ρουσφέτια πείνας, το έκαναν από υστεροβουλία, για να διαφθείρουν τη μάζα, τον λαό.
ΕΞΟΔΟΣ ΑΠ’ ΤΟ ΕΥΡΩ ?????
Μέσα σ’ όλον τον σαματά και τον χαμό, απ’ τα ατελείωτα ΠΑΓΚΑΛΑ φαγοτόπια των αχόρταγων πολιτικοοικονομικών συμμοριών ληστών του ιδρώτα μας, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ, έριξαν και τη φωτοβολίδα της εξόδου απ’ το €…. “ΕΝ ΑΝΑΓΚΗ”, είπαν, έχουν όλα τα όπλα στη φαρέτρα…. Παπανδρέοι και παρατρεχάμενοι, Καρατζαφέρηδες και παρατρεχάμενοι, Ντόρα, Σαμαράδες και παρατρεχάμενοι και στο βάθος ΣΕΒ, Τραπεζίτες, Εφοπλιστές, Εργολάβοι-ΜΜΕ, Νεκροθάφτες νεοσοσιαληστές.
Ξεχάσατε μωρέ, πως εκτός από τα τυπωμένα γερμανικά “μάρκα”, οργίασαν τα γραπτά των εργολάβων-ΜΜΕ, για υπερωρίες λόγω εκτύπωσης ξανά δραχμών πέρυσι τέτοιο καιρό??? (ΓΡΆΨΤΕ τη λέξη “υποτίμηση” στην αναζήτηση του γκουγκλ και θα δείτε από Ιανουάριο έως και Μάϊο 2010, τι έγραφαν οι βρομοφυλλάδες των εργολάβων και χρηματιστών-τραπεζιτών, για να μας μορφώσουν την αναγκαιότητα).
Άκουσαν και μερικοί γυρολόγοι κακομοίρηδες τη φόλα και άσχετοι και τούβλα τη τριγύρισαν παντού και ενώ μας είχαν ξεσκίσει από παντού με ανατιμήσεις αγαθών και με εξωφρενική υποτίμηση της μισθωτής εργασίας, το μόνο που είχαν να πουν, ήταν το “να γυρίσουμε στη δραχμή, για να μπορούμε να την …..υποτιμούμε όποτε θέλουμε”!!!!!
Άντε τώρα, να το ακούς από τους απατεώνες λεφτάδες, που πάντα οικονομάνε με τις υποτιμήσεις του εθνικού νομίσματος, να το καταλάβω. Αλλά να το ακούω από μερικές ψωμόλυσσες, ε, τρελαίνομαι.
Τι σημαίνει ρε τούβλα και ξύλα απελέκητα, “ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ”???
Υποτίμηση είναι η μείωση της αξίας ενός νομίσματος και επειδή δεν είσαι τραπεζίτης, εκεί που μπορούσες να αγοράζεις μια φρατζόλα ψωμί την ημέρα, ξαφνικά λόγω υποτίμησης όσων σου απόμειναν στη τσέπη, θα αναγκαστείς να αγοράζεις μισή φρατζόλα ψωμί την ημέρα και οι ληστές πολιτικοί πάγκαλοι και εργολαβοτραπεζίτες, θα συνεχίσουν να καταληστεύουν το δημόσιο χρήμα και να συνεχίσουν να χρηματίζονται από κάθε παλιά και νέα “ΖΙΜΕΝΣ”.
Είδαμε και την άνευ λόγου και αιτία και άνευ καμίας ουσιαστικής χρησιμότητας, ενώ το κράτος βάρεσε πλήρη διάλυση από τον πουλημένο ΓΚΑΓΚΑ, τις άγριες μεταφορές κεφαλαίων από το δημόσιο ταμείο στις τράπεζες, ξανά και ξανά, για να δούμε και το θράσος να θέλουν να αγοράσουν και τις ημικρατικές τράπεζες με τα λεφτά αυτά!!! Κι αφού είδαμε ότι όλα τα λεφτά πάνε στους τραπεζίτες, ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ, ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΣΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΔΡΑΧΜΗ, ΟΛΕΣ ΤΙΣ (ΝΕΕΣ) ΔΡΑΧΜΕΣ ΘΑ ΤΙΣ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΕΥΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΕΝ ΣΤΙΣ ΓΕΜΑΤΕΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥΣ. Μόνο αυτοί που έγιναν σε έναν χρόνο πλουσιότεροι το ξέρουν, αλλά τα παπαγαλάκια, δεν τα συμφέρει να το παπαγαλίσουνε. Εμείς θα ξαναμείνουμε άδραχμοι, άνΕΥΡΟΙ και πιθανόν …ά.νευροι….
Ακόμα και σε ομαλότερες περιόδους, οποτεδήποτε κι αν έγινε υποτίμηση, ακόμα και εκείνη η πολυδιαφημισμένη 50% του απατεώνα ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ, έγινε αποκλειστικά και μόνο για βίαιη ανακατονομή του εθνικού πλούτου (και εισοδήματος) υπέρ των αχόρταγων καρχαριών πλουσίων. Οποτεδήποτε κι’ αν έγινε υποτίμηση, τα αποκλειστικά θύματα είναι οι άνεργοι, οι σκλάβοι εργατοϋπάλληλοι, οι πειναλέοι φαρμακοσυντηρούμενοι συνταξιούχοι, οι σπουδαστές, οι μικροεπιτηδευματίες, οι αγρότες….
Μέσα στο σκάνδαλο της κάθε υποτίμησης ενός νομίσματος, θάβονται όλες οι μίζες και τα κλεμμένα, θάβονται όλα τα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα, στο όνομα “μιας νέας αρχής, ενωμένοι… κτλ… κτλ…κτλ…”.
Ενωμένοι με ποιους ρε αλήτες???? Με εσάς που συνεχίζεται ακόμα και τώρα τις ληστείες μπρος στα μάτια μου???? Κι έχετε και το θράσος να βγαίνετε καθημερινά και να μου λέτε ότι “μαζί τα φάγαμε”????
Η ΒΙΑΙΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ είναι το μόνο φάρμακο για γιατριά απ’ τη σαπίλα και τη κλεψιά.
Το πρόβλημά μας δεν είναι το πως θα βαφτίζουμε κάθε τόσο σαν κωθώνια, το νόμισμα, για να μας βιάζουν καθημερινά μαζί με αυτό, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι εργολάβοι, οι προμηθευτές και οι μεγαλοξενοδόχοι κι’ ο κάθε αεριτζής.
Το πρόβλημα μας είναι, η έλλειψη αποφασιστικότητας, για να απαλλαγούμε από όλα τα λαμόγια που μας ξεζουμίζουν και μας επιβάλουν καθεστώς απόλυτης σκλαβιάς.
Με τις παρούσες κατευθυνόμενες οικονομικές συνθήκες, με το χέρι στη καρδιά, όπως είχα πει, όχι στην είσοδο στην ΕΕ και όχι στο €, αφού δεν ελέγχουμε στο παραμικρό την εξουσία, λέω όχι στην έξοδο από το €, όχι στις υποτιμήσεις νομίσματος, όπως κι’ αν ονομάζεται.
Με τις παρούσες συνθήκες κατάληψης της εξουσίας απ’ τις γαλαζιοπράσινες χούντες ληστών, αυτά μόνο στηρίζω:

ΤΗ ΒΙΑΙΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΑΦΙΟΖΙΚΩΝ ΛΗΣΤΟΣΥΜΜΟΡΙΩΝ,
ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ,
ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΟΛΛΩΝ ΤΩΝ ΜΑΦΙΟΖΩΝ ΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,
ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΙΣ ΞΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗΣ

Δημοσιεύθηκε στο Αρχική, ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ | Με ετικέτα: EURO, Βιομήχανοι, Δραχμή, Δημόσιο Χρέος, ΕΕ, Εισόδημα, Ελλάδα, Καρατζαφέρης, Μαφία, Παπανδρέου, Σκάνδαλα, Τραπεζίτες | Leave a Comment »

Περί ανυπακοής

του Σπύρου Γκουτζάνη

του Σπύρου Γκουτζάνη στο Πρώτο ΘΕΜΑ
Κακές γλώσσες

«Όταν ακούω για νόμο και τάξη ανθρώπινο κρέας μου μυρίζει». Όσοι δεν έχουν επιχειρήματα για ένα θέμα, πχ την απαγόρευση του καπνίσματος ή την τιμή των διοδίων ή την εφαρμογή των επιταγών του μνημονίου επικαλούνται ότι «αυτός είναι ο νόμος». Ο κάθε φουκαράς μπάτσος που έρχεται σε δύσκολη θέση από τις διαμαρτυρίες των πολιτών αυτό πάντα επικαλείται: «εγώ εφαρμόζω το νόμο ή εγώ απλά εντολές εκτελώ».

Όσοι έχουν σπουδάσει στοιχειώδη νομικά ξέρουν ότι υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη νομιμότητα μίας ρύθμισης που θεμελιώνεται με τυπικά κριτήρια (πχ ψηφίστηκε από την βουλή ή ότι είναι διοικητική πράξη που βασίζεται σε νόμο) και από τη νομιμοποίηση που είναι ουσιαστική διάσταση μίας ρύθμισης και συνιστά την συναίνεση που μπορεί να εκμαιεύσει και αντανακλά και το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών (Η συναίνεση νοείται ως ενεργητική συμμετοχή στην εφαρμογή μίας ρύθμισης και όχι ως παθητική αποδοχή λόγω απειλής βίας). Έτσι λοιπόν όσοι δεν έχουν επιχειρήματα ουσίας για την απολυτότητα της απαγόρευσης του καπνίσματος –που όπως όλες οι απόλυτες καταστάσεις είναι ενδεικτική φασιστικής νοοτροπία- λένε «είναι νόμος του κράτους». Με τον ίδιο τρόπο και οι εταιρίες που «λυμαίνονται» τις εθνικές οδούς επικαλούνται ότι «η αύξηση της τιμής των διοδίων για δρόμους καρμανιόλες ή η επιβολή διοδίων για έργο που ακόμη δεν έχει ξεκινήσει είναι νόμος του κράτους. Το ίδιο και για το μνημόνιο στις διάφορες πτυχές του, το υπέγραψε η κυβέρνηση και έγινε νόμος του κράτους. Έτσι όμως η νομιμότητα μίας ρύθμισης, το τυπικό στοιχείο της θέσπισής από μία εξουσία που έχει μεταλλαχθεί σε κοινοβουλευτική δικτατορία, χρησιμοποιείται σοφιστικά για να καλύψει το έλλειμμα ουσιαστικής νομιμοποίησης και συναίνεσης από την κοινωνία. Το κράτος θεσπίζει το νόμο για τα διόδια και μετά το ίδιο το κράτος λέει πρέπει να εφαρμοστεί γιατί είναι νόμος. Η κοινοβουλευτική δικτατορία ψηφίζει ένα αντικοινωνικό και αντεθνικό μνημόνιο και μετά ο κάθε υπουργός ή βουλευτής που το ψήφισε βγαίνει στα ΜΜΕ και λέει είναι νόμος και πρέπει να εφαρμοστεί. Τώρα γιατί σκίζουν τα ιμάτιά τους διάφοροι εξωνημένοι δημοσιογράφοι υπέρ της εφαρμογής οποιουδήποτε νόμου είναι ένα ερώτημα.

Τι μπορούν όμως να αντιτάξουν οι πολίτες μίας χώρας απέναντι σε μία τυπική μεν αλλά άδικη ρύθμιση, απέναντι σε έναν άδικο νόμο; Πολύ απλά να μην τον εφαρμόσουν. Αν κάθε φορά περιοριζόμασταν να εφαρμόζουμε έναν άδικο νόμο μόνο γιατί είναι νόμος θα ήμασταν ακόμη δουλοπάροικοι γιατί αυτός ήταν τότε ο νόμος.

Όσο για το κάπνισμα θα έπρεπε να βρεθεί η χρυσή τομή. Δικαιώματα έχουν και οι μη καπνιστές αλλά και οι καπνιστές –οι αντικαπνιστές ως εμπαθείς δεν έχουν δικαιώματα. Κανένας αντικαπνιστής πχ δεν έχει εξηγήσει γιατί σε ένα αεροδρόμιο να μην υπάρχει ένας κλειστός και καλά αεριζόμενος χώρος για τους καπνιστές όπως υπήρχε στην αρχή πριν πάρει διαστάσεις υστερίας η made in USA αντικαπνιστική εκστρατεία. Εν κατακλείδι η ιδεοληψία και η απολυτότητα δεν βοηθούν ούτε τον σοβαρό διάλογο ούτε την αναζήτηση λύσεων με σεβασμό στις διαφορετικές απόψεις και ανάγκες. Ας μην ξεχνάμε ότι η πρόσληψη νικοτίνης που είναι εθιστική ουσία για έναν καπνιστή είναι οργανική ανάγκη. Επίσης η χρήση ουσιών είτε είναι ο μανδραγόρας των αρχαίων ελλήνων είτε τα φύλλα κόκας των μάγια είτε το αλκοόλ είτε η νικοτίνη είναι δικλείδες ασφαλείας και συνθήκες ισορροπίας των κοινωνιών διαχρονικά σε όλα τα μήκη τα πλάτη του πλανήτη.

Η απόλυτη απαγόρευση είναι στείρα επιβολή: Θα σταματήσεις να καπνίζεις γιατί μπορώ να σου το επιβάλλω και αντλώ ικανοποίηση όταν σε βλέπω ανίσχυρο να υποφέρεις έχοντας πίσω ένα θηριώδες και άδικο κράτος. Δεν σου επιτρέπω ούτε να αρρωστήσεις ούτε να πεθάνεις ούτε πολύ περισσότερο να ζήσεις όπως εσύ θέλεις. Θα πληρώνεις διόδια γιατί έτσι αποφάσισαν δύο υπουργοί και τρεις εργολάβοι. Θα σκύψεις τη μέση και θα εφαρμόζεις το μνημόνιο γιατί το ψήφισαν στη Βουλή 160 βουλευτές που υφάρπαξαν την λαϊκή ψήφο υποσχόμενοι άλλα. Εξουσία...

Η φίλη μου η Μπάτση.

Κάτι σαν πρόλογος

Είχα νιώσει νωρίς τον μπάτσο στο πετσί μου.

Πρωτοετής φοιτητής ακόμα, στα σώσματα της γενιάς του 114, έφαγα το πρώτο ξύλο κάπου εκεί στην Πανεπιστημίου. Ήταν η εποχή των αποστατών κι εγώ έτρεχα να διαδηλώσω για τον «αρχηγό» μου, τον Αντρέα.

Όταν γύρισα στο Βόλο για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές είχα ένα επίδεσμο στο σβέρκο. Στον πατέρα μου είπα πως ήταν μαυρή, του έκρυψα πως ήταν το σημάδι του ξύλινου κλομπ. Κατατρεγμένος ήταν ο πατέρας, η ανεργία μάστιζε το σπίτι για χρόνια ένεκα του προπατορικού ολισθήματος στον εμφύλιο. Δεν ήθελε ο γιος του να πάθει το ίδιο και γι’ αυτό τον μεγάλωνε με εκκλησία και Καραμανλή. Το γονίδιο όμως αποδείχτηκε πιο ισχυρό από την οικογενειακή γαλούχηση.

Μετά ήρθε η χούντα κι εγώ δεν ήθελα να βάλω μυαλό. Νόμιζα πως έπρεπε ν’ αγωνιστώ για να ’ρθει η δημοκρατία στον τόπο. Δεν είχα προλάβει να ζήσω τη δημοκρατία μέχρι τότε, μόνο χούντες διαφόρων αποχρώσεων είχα γνωρίσει.

Όταν μετά από χρόνια άκουγα από εκείνους τους όψιμους αντιστασιακούς για τη βία των αστυνομικών οργάνων μέσα στα χρόνια της χούντας γελούσα. Είχαν ξεχάσει πως αυτά τα όργανα δεν είχαν τα προνόμια του αστυνομικού κράτους που στήθηκε μετά τον εμφύλιο. Η χούντα κατάφερε να ενώσει το λαό με την επίδειξη των τανκς, αργότερα θα κατάφερνε το ίδιο και ο «σοσιαλισμός» με πιο έξυπνα όπλα. Αυτός είχε το συνδικαλισμό και τα ΜΜΕ στα χέρια του, δεν χρειαζόταν τα τανκς και τα ξερονήσια. Κατάφερνε να εξορίζει τους Πολίτες μέσα στην ίδια τους την πόλη.

Δεν υπήρξα αντιστασιακός, απλά δεν προσκύνησα όπως όλοι οι άλλοι δίπλα μου. Αντιστάθηκα αφήνοντας μακριά μαλλιά και τραγουδώντας Θεοδωράκη, είχα ανοιχτό το στόμα μου μέσα στο πανεπιστήμιο την ώρα που οι άλλοι λακίζανε σοφά και γλίτωναν. Αυτά με οδήγησαν στη γνωριμία μου με τους μεγάλους μπάτσους του Σπουδαστικού της Μπουμπουλίνας.

Ο θεός να τους έχει καλά, βοήθησαν άθελά τους να γνωρίσω τον κόσμο καλύτερα.

Δυο τρία σκαμπίλια έφαγα μόνο στη Μπουμπουλίνας. Όταν η χούντα έπεσε έμαθα πως … εκατομμύρια Έλληνες είχαν φάει φάλαγγα και εικονικές εκτελέσεις κι ότι είχαν βασανιστεί με άγριο τρόπο στην «ταράτσα» και στην ΕΑΤ-ΕΣΑ. Γνώριζα πολύ κόσμο τότε στην Αθήνα, κόσμο της αριστεράς, αλλά δεν είχα την τύχη να πέσω πάνω σε κάποιον «βασανισμένο».

Στη μεταπολίτευση τα πράγματα ήταν πιο άγρια. Η χούντα σου έδειχνε το πέος της ασύστολα και σου ’λεγε να κάτσεις στ’ αυγά σου. Ο Καραμανλής έφερε τη «δημοκρατία» και τα ΜΑΤ. Το ξύλο ήταν δημοκρατικό πλέον, ήθελε να σώσει τη «δημοκρατία» από κείνους που ποθούσαν τη δημοκρατία.

Ταυτόχρονα η δογματική αριστερά δημιουργούσε τα δικά της ΚΝΑΤ. Αυτά λιανίζανε καλύτερα το χώρο της σκεπτόμενης αριστεράς, χωρίς αμοιβή, τα ΜΑΤ του Καραμανλή λιάνιζαν για τον πενιχρό μισθό τους.

Ύστερα ήρθε η Αλλαγή του Αντρέα. Αυτός εξανθρώπισε τους μπάτσους, τους έκανε πράσινους. Οι μπάτσοι γίνονταν αργά-αργά σοσιαλιστές, χωρίς εισαγωγικά. Είχαν δει τα μάτια τους πολλά, περισσότερα απ’ όσα είχαν δει οι «αντιστασιακοί» με τις παρωπίδες δίπλα στα μάτια και το κέρδος βαθιά μέσα στα μάτια φωλιασμένο.

Όσο περνούσαν τα χρόνια οι μπάτσοι ισοπεδώνονταν όλο και περισσότερο. Οι ίδιοι μέχρι τότε, με το εντεταλμένο κυνήγι τους, συντηρούσαν την ελπίδα. «Οι ιδέες μοιάζουν με καρφιά κι όσο πιο πολύ τις χτυπάς τόσο πιο πολύ μπήγονται», αυτό ήταν ένα απ’ τα προσφιλή θέματα έκθεσης που έδινα στους μαθητές μου.

Ο εκσυγχρονισμός οικειοποιήθηκε φραστικά όλα τα αριστερά ιδεολογήματα, έσυρε και τους «αριστερούς» στην εξουσία κι ισοπέδωσε κάθε αντίσταση κοινωνική. Οι μπάτσοι έχασαν τη δύναμη και την αίγλη των περασμένων χρόνων. Τους έμενε χρόνος να σκέφτονται τώρα πια, δεν έτρωγαν το χρόνο τους στο κυνήγι των διαφορετικών. Οι εκσυγχρονιστές κατάφεραν να εξαφανίσουν τους διαφορετικούς και να επιβάλουν τις αρχές της παγκοσμιοποιημένης απραξίας. Μόνο κάποιους γέρους συνταξιούχους έβγαιναν πότε-πότε να κυνηγήσουν και κάποιους μαθητές που ξεσηκώνονταν για τις απανωτές και βάρβαρες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις. Ήταν ήπιοι τώρα οι μπάτσοι, είχαν χάσει την προϊστορική μανία τους. Εξανθρωπίστηκαν και συζητούσαν με διαφορετικούς, που είχαν καταφέρει να επιζήσουν. Καταλάβαιναν πως ο κίνδυνος παραμόνευε και για τους ίδιους τώρα πια. Καταλάβαιναν όσα δεν ήθελε να σκεφτεί κανένας «αριστερός» τω καιρώ εκείνω.

Τους μελετούσα χρόνια τους μπάτσους, ποτέ δεν κατάφερα να ουρλιάξω εκείνο το φοβερό σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Έβλεπα ότι τα γουρούνια και οι δολοφόνοι άλλα λειτουργήματα υπηρετούσαν. Ήταν οι μεγαλόσχημοι πολιτικοί και το υποκριτικό ιερατείο, ήταν οι γιατροί με τα φακελάκια και οι ανέραστοι δάσκαλοι, ήταν οι δικηγόροι και οι μεγάλοι εργολάβοι, ήταν η ίδια η οικογένεια που είχε στρέψει όλη τη δύναμη της ψυχής της σε παράνομους βιοπορισμούς.

Δεν ήταν διαφορετικοί οι μπάτσοι απ’ όλους εμάς. Η στολή μόνο τους έκανε να ξεχωρίζουν ανάμεσα στους υπόλοιπους «ευυπόληπτους» πολίτες. Στον πόλεμο μεταξύ της μαφίας και των μπάτσων ήμουνα πάντα στο πλευρό των δεύτερων. Η μαφία πάντα κατάφερνε να εξαγοράζει τους μπάτσους και να τους στρέφει ενάντια στο Καλό. Τώρα η μαφία δεν τους είχε ανάγκη, είχε άλλους μπάτσους στο πλευρό της. Είχε εφεύρει τους δημοσιογράφους κι αυτοί χωρίς κλομπ και δακρυγόνα πετύχαιναν καλύτερα αποτελέσματα.

Με τα δακρυγόνα και το κλάμα καθαρίζουν τα μάτια και βλέπεις καλύτερα, με κείνα τα τηλεοπτικά υπνωτικά ο νους χάνει το δικαίωμα της αντίστασης. Για τηλε-καημένους θεατές μίλησε ο Λαζόπουλος σε κάποια εκπομπή του.

Για τηλε-καμένους μιλούσα εγώ.

Οι μπάτσοι είναι άχρηστοι πια. Όταν κάποτε τους χρειαστούν θα δείξει πως η Ελπίδα, το μικρό πουλί της Πανδώρας, έχει αρχίσει να βρίσκει το δρόμο της επιστροφής.

Τι μπορεί να σου κάνει όμως αυτό το πουλάκι;

Με μπάτσους ή χωρίς μπάτσους

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕ Θ’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ …

Εγώ απλά κατάλαβα πως το γονίδιο του μπάτσου κυκλοφορεί μέσα στον καθένα μας, έτσι όπως κυκλοφορεί το γονίδιο του γουρουνιού και του δολοφόνου.

Αν χαθούν τα γουρούνια και οι δολοφόνοι είναι σίγουρο πως θα χαθεί κι ο μπάτσος.

Συμπλήρωμα προλόγου

«Οι φίλοι μου οι μπάτσοι» ήταν ο αρχικός τίτλος αυτών των διηγημάτων. Ο καρντάσης ο Γιάννης, ο Σαμοθρακίτης, έδωσε τον χαριτωμένο αυτό τίτλο «Η φίλη μου η Μπάτση».

Τον οικειοποιήθηκα ακριβώς επειδή ήταν χαριτωμένος, χωρίς πρόθεση να ειρωνευτώ τον αναγκαίο θεσμό της μαφιόζικης βίας που κυριαρχεί χιλιάδες χρόνια, από τότε που οι κλέφτες προσπαθούν να περισώσουν τα κλοπιμαία τους.

Είναι μερικές φορές που η σημασία των λέξεων περνάει απαρατήρητη, ακόμα και στη δική μας γλώσσα, την έντονα σημειολογική και ταυτόχρονα εννοιολογική.

Πολλές φορές συνάντησα μέσα στα βιβλία της Ιστορίας τους δορυφόρους, τη σημασία της λέξης τη σταματούσα στο «δόρυ φέροντας» κι ο νους μου ποτέ δεν τη συνέδεσε με τις ανακαλύψεις της αστροναυτικής ή ίσως η σύνδεσή της με την αστροναυτική να έμενε μόνο στη σφαίρα των τύπων κι όχι της ουσίας.

Οι δορυφόροι ήταν σωματοφύλακες των παλιών αφεντάδων, περιτριγύριζαν τον άνακτα και με το δόρυ τους προστάτευαν τα ανομήματά του. Είναι ένα από τα πρώτα ονόματα που έχει παραδώσει η ελληνική ιστορία για σώματα καταστολής.

Πέρασαν χρόνια και κάποτε σε κάποιο τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό προσπάθησα να αναλύσω τα μέσα καταστολής που έχει στα χέρια της η εξουσία ώστε να προστατεύεται απ’ τους επίδοξους σφετεριστές της. Ασχολήθηκα με το ιερατείο το δάσκαλο και τον μπάτσο και στο τέλος κατέληξα πως αυτά τα τρία μέσα έχουν από καιρό υποκατασταθεί από ένα μοντέρνο μέσο που είναι τα ΜΜΕ.

Τότε το μυαλό μου συνέλαβε αστραπιαία το σατανικό πνεύμα της μαφίας που κυβερνούσε πάντα τον πλανήτη, άλλοτε χωρίς μάσκα κι άλλοτε κουκουλωμένη.

Τα ΜΜΕ χωρίς τους δορυφόρους δεν έχουν την απαιτούμενη δύναμη για να επιβάλουν την παγκόσμια Τάξη. Οι δορυφόροι δεν φέρουν πλέον δόρυ χάλκινο, το δόρυ τους εκτοξεύει τώρα

κύματα που ναρκώνουν τη σκέψη.

Οι δορυφόροι είναι άχρηστοι πλέον, διακοσμούν τους άρχοντες ή είναι όργανα της μαφίας.

Απ’ τους δεύτερους κινδυνεύουν και οι άρχοντες και οι πολίτες. Οι δορυφόροι είναι ακίνδυνοι, έχουν γίνει πλέον δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλίζονται ελεύθερα και παρανομούν ελεύθερα και ισότιμα με τους άλλους δημόσιους υπάλληλους. Έχουν πια κατακτήσει όλες τις ωφέλειες της διαπλοκής, όπως και οι άλλοι υπάλληλοι.

Δεν είναι επικίνδυνοι πια οι δορυφόροι, τα όπλα τους έχουν διακοσμητική δύναμη. Η καταλυτική δύναμη υποταγής των μαζών βρίσκεται στις κεραίες των δορυφόρων.

Οι δορυφόροι επιδεικνύονται όπως οι μπαμπούλες στα μικρά μας χρόνια, μόνο στη θέα του τροχονόμου νιώθει δέος ο πολίτης. Είναι το ίδιο δέος που νιώθουν οι μικρομεσαίοι στη θέα του εφοριακού.

Ένας φοροεισπράκτορας είναι ο δορυφόρος, μοιράζει κλήσεις και πρόστιμα στους πολίτες. Μπορεί να του δίνουν πότε-πότε το κράνος και την ασπίδα και το κλομπ, αλλά αυτά είναι μόνο η κάλυψη για τους δορυφόρους που ελέγχουν τη σκέψη μας.

Δορυφόροι είναι πλέον οι δημοσιογράφοι, που κυκλοφορούν με την ίδια έπαρση των παλιών δορυφόρων. Αυτοί είναι το νέο όπλο της μαφίας.

Το δορυφόρο τον έβλεπες, ήταν ένας ένστολος μπράβος που σου έδειχνε τα όπλα του και σου απαγόρευε τη δράση κατά της «νόμιμης» βίας των αρχόντων. Όπλο του δημοσιογράφου είναι το χαμόγελο, ένα ηλίθιο χαμόγελο που αποκοιμίζει τη σκέψη με κούφιο λόγο και περίσσια πειστικότητα. Είναι το δώρο εκείνων των άθλιων σοφιστών του 5^ου π.Χ. αιώνα που χάρισαν στους αστούς των ημερών μας για να εγκαθιδρύσουν το πολίτευμα της δημοκρατορίας.

Τους δορυφόρους μην τους φοβάσαι στις μέρες μας, το νου σου να τον έχεις στραμμένο στους δορυφόρους που ελέγχουν Κρίση και Λόγο. Αυτός είναι ο οργουελικός κίνδυνος.

Υ.Γ.

Ο πρόλογος αυτός δημοσιεύτηκε στο βιβλίο μου «Η φίλη μου η Μπάτση».

Τον αφιερώνω σ’ ένα παλιομαθητή μου, που νομίζει πως δε έχω τα κότσια να πω τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Νοσταλγός της Χούντας …

Άρθρο του Μάκη Μίχου, ανένταχτου της

Πανελλήνια Λαϊκής και Συριζωμένης Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας

Είχα αγριέψει μια μέρα με κάποιους όψιμους αριστερούς και κραύγασα

- Μια Χούντα μας χρειάζεται για να ξεβρομίσει ο τόπος.

Κόντεψαν να με λιντσάρουν εξαιτίας της δήλωσής μου. Αυτοί ήταν επαναστάτες, εγώ ένας ασήμαντος συνταξιούχος ήμουν.

Προσπάθησα να σκεφτώ τα λόγια μου αργότερα. Να κριτικάρω τον εαυτό μου.

- Είχαν δίκιο οι αριστεροί, είπα από μέσα μου. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τη χούντα με τη «Δημοκρατία» που έχουμε σήμερα.

Το «κράτος του Δήμου» είναι κυρίαρχο σήμερα, το κράτος που υπηρετεί τους πολίτες και πολίτες που υπηρετούν το κράτος, όπως στα χρόνια του Περικλή. Τα συγκοινωνούντα δοχεία τα ανακάλυψαν οι επιστήμονες μέσα από κοινωνιολογικές έρευνες κι όχι μελετώντας τους φυσικούς νόμους. Οι φυσικοί νόμοι δεν μπορούν να ερευνηθούν εύκολα απ’ τους αφελείς, η κοινωνιολογική παρατήρηση μπορούσε να γίνει κτήμα τους γονιδιακά και με το παραμύθι της μάνας.

Προχώρησα πιο βαθιά τη σκέψη μου στο φαινόμενο της χούντας, αν κι εγώ είχα νιώσει το «πέος» της μέσα μου τότε που οι άλλοι έκαναν πως δεν βλέπουν.

Το «πέος» της χούντας δεν είχε στραφεί στα δικά τους πισινά. Αυτοί φυλούσαν τα πισινά τους κι έκαναν οικονομία στα μπροστινά τους για το μέλλον.

Τότε λοιπόν είχαμε Χούντα.

Είχαμε εξορίες και ξερονήσια.

Οι κομμουνιστές κοιμόντουσαν σ’ αντίσκηνα κι όχι σε βίλες.

Οι συνταγματάρχες έβγαζαν τα τανκ στους δρόμους όταν κινδύνευε το καθεστώς.

Οι μελλοντικοί «σοσιαλιστές» χειροκροτούσαν τους συνταγματάρχες.

Υπήρχαν τα κοινωνικά φρονήματα και δεν μπορούσες να πιάσεις δουλειά στο δημόσιο χωρίς να προσκομίσεις χαρτί απ’ την Ασφάλεια.

Οι συνταγματάρχες δεν είχαν την τύχη να έχουν δημοσιογραφικά τέρατα πλάι τους. Μόνο ένα Μαστοράκη πήραν κοντά τους.

Οι συνταγματάρχες τρώγανε μόνο το μισθό τους και δεν αφήνανε βίλες πίσω τους.

Οι συνταγματάρχες δεν έκλεβαν.

Όλοι είχαν δουλειά εκείνα τα χρόνια.

Τότε δούλευε μόνο ο άντρας και ζούσε όλη η οικογένεια.

Απαγορευόταν ο Θεοδωράκης κι ευτυχώς επιτρεπόταν ο Χατζιδάκις.

Σήμερα έχουμε ευτυχώς Δημοκρατία.

Δεν υπάρχουν εξορίες και ξερονήσια.

Δεν υπάρχει Μπουμπουλίνας και ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Η Μπουμπουλίνας έχασε τη «νεοκλασική αίγλη» της και μεταφέρθηκε σε νέα γραφεία, χωρίς ποντίκια και φάλαγγες.

Δεν υπάρχει κομμουνιστικός κίνδυνος ούτε κομμουνιστοσυμμορίτες.

Δεν υπάρχει Σοβιετία.

Δεν υπάρχει στρατιωτική βία και τανκ.

Δεν υπάρχει λόγος για εξεγέρσεις και νέα πολυτεχνεία.

Σήμερα υπάρχουν μόνο «καταλήψεις» μαθητών κι εφήβων.

Δεν υπάρχουν Δαμανάκια και Λαλιώτηδες να κάνουν τη φιγούρα τους. Αυτοί τώρα είναι μεγαλόσχημοι πολιτικοί.

Δεν υπάρχουν κοινωνικά φρονήματα. Αυτά έχουν αντικατασταθεί από κομματικά. Πρέπει όμως ν’ αλλάζεις κόμμα κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση.

Οι αντιστασιακοί σήμερα αποκαλούνται γραφικοί ή ρομαντικοί.

Όλα τα μέλη της οικογένειας δουλεύουν για να τραφεί η οικογένεια.

Όλοι είναι χορτάτοι κι ευτυχισμένοι. Έτσι τους έμαθαν να λένε.

Πιο χορτάτοι είναι οι ηγέτες της Δημοκρατίας. Αυτοί, αντίθετα απ’ τους ηγέτες της χούντας, αφήνουν πίσω τους περιουσίες.

Ο λαός απλά προσπαθεί να μιμηθεί το έργο τους.

Πιστεύει ότι υπάρχει Δημοκρατία ο λαός σήμερα και γι’ αυτό δεν ξεσηκώνεται.

Ευτυχώς.

Νοσταλγός της Χούντας είμαι μ’ αυτές μου τις σκέψεις;

Όχι. Απλά προσπαθώ να κρατήσω το πνεύμα μου καθαρό κι αδέσμευτο, ώστε να μπορεί να βλέπει τις κοινωνικές μεταλλάξεις.

Βλέπω την πολιτική σήψη που έφερε η Δημοκρατία και ανατρέχω νοσταλγικά σε κείνες τις μαύρες μέρες της επάρατης επταετίας. Έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω ότι θα δούμε το κράτος του Δήμου. Πάντα οι ισχυροί κυβερνούσαν και οι ανίσχυροι πίσω απ’ τους ισχυρούς σέρνονταν.

Εγώ όμως δεν έχω καμιά διάθεση να τα βάλω με τους ανίσχυρους. Με κείνους τους γελοίους πολιτικάντηδες τα βάζω, μ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι θέλουν να σώσουν τον κόσμο και στην ουσία μόνο το τομάρι τους φροντίζουν.

Αυτά τα «τομάρια» καταφέρνουν να ελίσσονται μέσα σ’ όλες τις εκτροπές αυτού του πολιτικού μας βίου και να είναι πάντα ταγοί. Δεν έχουν στόχο την αλλαγή του πολιτικού μας σκηνικού, ούτε και τους ενδιαφέρει η αλλαγή.

Όταν η «αλλαγή» χρησιμοποιείται από το στόμα τους τρέμω. Ξέρω πως μόνο η αλλαγή των διαχειριστών της «μαρμίτας» και της «κουτάλας» έρχεται.

Αυτή η «κουταλοδρομία» οδηγεί κάποιους πολίτες στη νοσταλγία της χούντας και στην εμφάνιση «λαϊκών» κομμάτων, που αποκτούν δύναμη στα κοινοβούλια.

Απ’ την αρχαιότητα αυτοί ήταν οι λόγοι που οδηγούσαν σε Πεισιστρατίδες. Όταν η Δημοκρατία καθοδηγείται από Αλκιβιάδηδες και Κλέωνες, που μόνο στο καλό της πόλης τους δε στοχεύουν, τότε οι πολίτες ακουμπούν τις ελπίδες τους πάνω σε δικτάτορες.

Αυτό με κάνει να επιστρέψω στον ορισμό του Αριστοτέλη για τα πολιτεύματα:

Υπάρχουν, έλεγε, τριών ειδών πολιτεύματα: η μοναρχία, η αριστοκρατία και η δημοκρατία. Υπάρχουν όμως και οι εκτροπές αυτών των πολιτευμάτων κι αυτές είναι: η τυραννίδα, η ολιγαρχία και η οχλοκρατία.

Τι έχει αλλάξει απ’ τα χρόνια του Αριστοτέλη;

Προσωπικά μόνο τις εκτροπές των πολιτευμάτων έχω βιώσει.

Θα ήμουν έτοιμος να υπηρετήσω οποιοδήποτε καθαρό πολίτευμα, αλλά τέτοιο δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί.

Προτιμώ να μένω ανένταχτος και να σκέφτομαι. Η αλαζονεία της εξουσίας ποτέ δε με παρέσυρε στις ατραπούς της κονόμας.

Αυτό ίσως με αναγκάζει να υπερασπιστώ κάποιες φορές τους δικτάτορες του 67. Αυτοί δεν κλέψανε!

Ξέρω επίσης πως αν γινόταν σήμερα μια δικτατορία, εγώ θα ήμουν διώκτης της και προσκυνητές της θα ήταν πάλι αυτοί που ουρλιάζουν για σοσιαλισμό και για δημοκρατία.

Αρνήθηκα εν ζωή κάθε δικτατορία, είτε συνταγματαρχών είτε του προλεταριάτου. Και οι δυο αυτές εκτροπές οδηγούν είτε στην ολιγαρχία είτε στην οχλοκρατία.

Η αριστοκρατία είναι το πολίτευμα που θα υπηρετούσα με θέρμη, αριστοκρατία του Πλάτωνα και του πνεύματος.

Πόσοι όμως είναι αυτοί που οραματίζονται κάτι τέτοιο;

Όπως κι αν έχει όμως κι απαντώντας στους επικριτές μου τους δηλώνω πως η δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν αγαθοεργός σε σχέση με σταλινισμούς και μαοϊσμούς.

Η δικτατορία των συνταγματαρχών μας ανάγκαζε να συλλογιστούμε.

Οι «δημοκρατίες» των τηλεοπτικών παραθύρων μόνο στην αποβλάκωση οδηγούν.

Ακόμη και οι ψιθυριστές έχουν χαθεί σήμερα. Σήμερα επικρατούν οι απόστρατοι σταλινικοί, που με χειμαρρώδη λόγο προσπαθούν να συγκαλύψουν την παλιά τους γύμνια.

Ανάμεσα σ’ αυτή τη «γύμνια» και τη στολή προτιμώ τη στολή.

Οι στολές όμως σπάνια είναι καθαρές στις μέρες μας.

Έχουν κι αυτές λερωθεί απ’ τη «δημοκρατία».

Ευτυχώς όμως που εγώ καταφέρνω ακόμη να εντοπίσω τις καθαρές και να πάρω το άρωμά τους.

«Βασιλικό» άρωμα …

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 15-1-2008

στην εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ.

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ GREEKLISH

"Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να εκδηλώνεται μία τάση να αντικατασταθεί το ελληνικό αλφάβητο από το λατινικό. Η τάση αυτή γίνεται φανερή κυρίως σε κείμενα παραγόμενα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές - με χρήστες κρατικές υπηρεσίες ακόμη και Α.Ε.Ι. - σε κείμενα προβαλλόμενα από την τηλεόραση αλλά και από σχετικές προτροπές ξένων ραδιοφωνικών σταθμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η προσπάθεια αυτή, η οποία θα καταφέρη καίριο πλήγμα κατά της ελληνικής σκέψης και όλων των πτυχών του ελληνικού πολιτισμού που εκφράζονται με γραπτά κείμενα, αλλά και των γένει ανθρωπιστικών σπουδών, έφτασε μέχρι ν' απασχολήση τον Τύπο και ν' αποτελέση αντικείμενο ερωτήσεων βουλευτών προς τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Η γλώσσα μας η αρχαιότατη αλλά πάντα σύγχρονη και ζώσα, αυτή η γλώσσα που εμπλούτισε όχι μόνο τη λατινική, αλλά και τις κυριώτερες ευρωπαϊκές γλώσσες, που έχει και οπτικά συνδεθή άρρηκτα με το αλφάβητό της, δεν είναι δυνατό να υποστή μείωση με την κατάργησή του από εμάς τους ίδιους. Είναι αδιανόητο να δεχθούμε ως Έλληνες την μεταμφίεση της γραφής μας με την κατάργηση πολλών γραμμάτων της, που δεν πέρασαν στο λατινικό αλφάβητο, και με την αντικατάστασή τους από άλλα υποτίθεται ηχητικώς παραπλήσια γράμματά του.

Όταν άλλοι λαοί, όπως π.χ. Γάλλοι και Ισπανοί μάχονται ως σήμερα να διατηρήσουν μέχρι τη τελευταία τους λεπτομέρεια τον τρόπο γραφής των κειμένων τους με το δικό τους αλφάβητο, εδώ, με την δικαιολογία της δήθεν διευκόλυνσής μας στην παγκόσμια επικοινωνία, επιχειρείται η αντικατάσταση του ελληνικού αλφαβήτου των 2.500 και πλέον χρόνων με το λατινικό. Ως λαός, που μέσα από το ίδιο αλφάβητο της γλώσσας του μετέδωσε τον πολιτισμό σε όλο των κόσμο, εμείς οι Έλληνες δεν είναι δυνατόν παρά να αρνούμεθα να εγκαταλείψουμε την ιστορική μας γραφή. Όχι μόνο γιατί αχρηστεύεται ένα από τα θεμελιακά στοιχεία του πολιτισμού μας, αποκόβοντάς μας από τις μέχρι σήμερα εκδηλώσεις του, αλλά και γιατί έτσι αγνοείται η σχέση αλφαβήτου και γλώσσας. Μιας γλώσσας, που ο τρόπος της γραπτής της απόδοσης έμεινε αναλλοίωτος επί ολόκληρες χιλιετίες ως σήμερα.

Θεωρούμε α ν ό σ ι α αλλά και α ν ό η τ η κάθε προσπάθεια να αντικατασταθή η ελληνική γραφή στο λίκνο της, εφ' όσον μάλιστα σε άλλες χώρες ανάλογες απόπειρες μεταβολής του τρόπου γραφής - σε μερικές περιπτώσεις πολύ δυσχερέστερης της ελληνικής - προσέκρουσαν στην καθολική και οργισμένη αντίδραση των λαών των χωρών αυτών. Όπως και επί Ενετών, όταν αυτοί στα μέρη που κυριαρχούσαν προσπάθησαν να αντικαταστήσουν στα ελληνικά κείμενα τους ελληνικούς χαρακτήρες με λατινικούς, έτσι και τώρα θα αντισταθούμε, καλώντας όλους τους συνέλληνες ν' αντιδράσουν για την πρόρριζα εξαφάνιση των ανίερων αυτών σχεδίων.

Οι υπογράφοντες:

1. Αθανασιάδης Τάσος
2. Αλεξόπουλος Καίσαρ
3. Αρτεμιάδης Νικόλαος
4. Βλάχος Άγγελος
5. Βοκοτόπουλος Παναγιώτης
6. Γεωργιάδης Απόστολος
7. Γρόλλιος Κωνσταντίνος
8. Δεσποτόπουλος Κωνσταντίνος
9. Δρακάτος Κωνσταντίνος
10. Ζηζιούλας Ιωάννης Μητροπολίτης Περγάμου
11. Ιακωβίδης Σπυρίδων
12. Καμπανέλλης Ιάκωβος
13. Καμπίτογλου Αλέξανδρος
14. Καμπύλης Αθανάσιος
15. Κονομής Νικόλαος
16. Κοντόπουλος Γεώργιος
17. Κουνάδης Αντώνιος
18. Λαΐου Αγγελική
19. Λιγομενίδης Πάνος
20. Μανούσος Μανούσακας
21. Ματσανιώτης Νικόλος
22. Μητσόπουλος Γεώργιος
23. Μουτσόπουλος Ευάγγελος
24. Μυλωνάς Παύλος
25. Νανόπουλος Δημήτριος
26. Παλλάντιος Μενέλαος
27. Παππάς Ιωάννης
28. Παρισάκης Γεώργιος
29. Πεσαμαζόγλου Ιωάννης
30. Πετράκος Βασίλειος
31. Ρούκουνας Εμμανουήλ
32. Σακελλαρίου Μιχαήλ
33. Σαράντη Γαλάτεια
34. Σκαλκέας Γρηγόριος
35. Στεφανής Κωνσταντίνος
36. Τέτσης Παναγιώτης
37. Τούντας Κωνσταντίνος
38. Τριχόπουλος Δημήτριος
39. Χατζηϊωάννου Θεμιστοκλής
40. Χρήστου Χρύσανθος"

πηγή:Ακαδημία Αθηνών

Γκρίκλις (εναλλακτικός τίτλος, «mi grafc etc»)

11 Ιανουαρίου 2011

Είναι πολύς καιρός που θέλω να γράψω για τα greeklish, την κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερη μάστιγα των εποχών μας μετά την κακογουστιά. Πρέπει να είναι σημειωμένο σαν θέμα στο πρόχειρό μου για πάνω από έναν χρόνο, αλλά ποτέ δεν ξέρω πως να το πιάσω και από που να ξεκινήσω. Ας αρχίσω λοιπόν ξεκαθαρίζοντας το εξής: Δεν έχω κανέναν νταλγκά με την ελληνική γλώσσα. Τα αρχαία ήταν το χειρότερο μάθημα που αναγκάστηκα να διαβάσω (λέμε τώρα) στα σχολικά μου χρόνια. Δεν τα γουστάρω, δεν με γουστάρουν, και κανείς από τους δυο μας δεν πρόκειται να κάνει κάτι για να αλλάξει αυτό. Δεν γουστάρω τις πομπώδεις εκφράσεις, την καθαρεύουσα που χρησιμοποιούν δήθεν διανοούμενοι, και συγχύζομαι όταν ανοίγω να διαβάσω ένα σύγχρονο βιβλίο και βλέπω πολυτονικό σύστημα. Ξυπνάει μέσα μου μια μικρή Λουκά που θέλει να κάψει το βιβλίο και τον συγγραφέα μαζί. Οι λόγοι λοιπόν που απεχθάνομαι τα greeklish δεν είναι ιδεολογικοί (μην καταστρέψουμε τον πλούτο της ελληνικής γλώσσας και τα σχετικά). Είναι καθαρά πρακτικοί.

Κατ’ αρχήν όταν χρησιμοποιείς greeklish κάνεις πρώτα κακό στον εαυτό σου, γιατί πολύ απλά ξεχνάς την ορθογραφία που τόσα χρόνια μάθαινες στο σχολείο. Και η ανορθογραφία δίνει πολύ άσχημη εντύπωση για έναν άνθρωπο, ειδικά στην εποχή που ο γραπτός λόγος μέσω internet αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της εικόνας που θα σχηματίσουν οι άλλοι για ‘σένα όταν δεν σε ξέρουν προσωπικά. Την είχα πατήσει κι εγώ. Τον πρώτο καιρό που άρχισε να γίνεται γνωστό το msn έγραφα κι εγώ greeklish. Όχι τα «βαριά» που γράφουν σήμερα οι πιτσιρικάδες, που συνδυάζουν σε μια λέξη λατινικούς χαρακτήρες, αριθμούς, αραμαϊκά σύμβολα και δεν ξέρω κι εγώ τι. Aplws latinikous xaraktires. Μετά από ένα – δύο χρόνια που έγραφα έτσι, αποφάσισα να μάθω τυφλό σύστημα και ξεκίνησα να γράφω παντού κανονικά ελληνικά για να συνηθίζουν τα χέρια μου. Παρ’ όλο που ήμουν πάντα πολύ καλός στην ορθογραφία, είδα πως από συνήθεια έκανα ένα σωρό ορθογραφικά λάθη, κυρίως στα «η», «ι», «υ», «ει», «οι» που τα έγραφα όλα με γιώτα. Ευτυχώς το ξεπέρασα, αφού δεν ξαναέγραψα greeklish πουθενά. Πολλοί όμως συνεχίζοντας να γράφουν greeklish στο chat, στο twitter, στο facebook, σε blogs κλπ, έχουν ξεχάσει την ορθογραφία, και όταν χρειαστεί να γράψουν ελληνικά σε κάποιο επίσημο ή επαγγελματικό e-mail, σε κάποιο site που απαγορεύει τα greeklish, ακόμα και σε ένα χειρόγραφο, δίνουν την εντύπωση οτι είναι αγράμματοι.

Πέρα από την ορθογραφία, κουράζεις τον αναγνώστη. Δεν είναι όλοι εξοικειωμένοι με τα greeklish, ούτε έχουν όλοι την όρεξη να βγάλουν τα μάτια τους για να αποκωδικοποιήσουν μια πρόταση. Είναι θέμα σεβασμού προς τον συνομιλητή σου. Όπως όταν μιλάς με κάποιον δεν λες μισές λέξεις μέσα από τα δόντια σου, έτσι και στον γραπτό λόγο, γράφοντας καθαρά και ευανάγνωστα βοηθάς τον συνομιλητή σου να διαβάσει άνετα το κείμενό σου.

Και τέλος, σημεία στίξης. Ο γραπτός λόγος σημαίνει επικοινωνία. Και η επικοινωνία όσο πιο εκφραστική είναι, τόσο πιο εύκολα γίνεται κατανοητή. Ένα μικρό σημαδάκι μπορεί να αλλάξει τελείως το νόημα μιας πρότασης. Παράδειγμα, η γνωστή φράση «Πίστευε, και μη ερεύνα». Πόσο διαφορετικό νόημα έχει αν την ερμηνεύσουμε «Πίστευε και μη, ερεύνα»…. Δεύτερο παράδειγμα, καθηγητής αγγλικής φιλολογίας ζήτησε από τους φοιτητές να βάλουν σημεία στίξης στην πρόταση «A woman without her man is nothing.». Οι περισσότεροι άντρες το εξέφρασαν ως εξής: «A woman, without her man, is nothing.». Αντιθέτως οι περισσότερες γυναίκες έδωσαν διαφορετική ερμηνεία: «A woman: without her, man is nothing.». Τα σημεία στίξης λοιπόν δεν είναι διακοσμητικά, είναι αναπόσπαστο μέρος του γραπτού λόγου. Όταν τα χρησιμοποιείς σωστά, εκφράζεσαι με μεγαλύτερη σαφήνεια. Τυχαίνει να παραξενεύονται φίλοι μου που ακόμα και σε social networks και chat χρησιμοποιώ τόνους και σημεία στίξης. Κι εκεί τους έχω εξηγήσει το ίδιο που ξεκαθάρισα και στην αρχή, οτι δεν έχω νταλγκά με την ελληνική γλώσσα. Θέλω όμως όταν γράφω κάτι, να είναι ευανάγνωστο και κατανοητό. Έτσι κι αλλιώς όμως, είναι ο τρόπος που έχω συνηθίσει στο πληκτρολόγιο. Θα χρειαζόμουν πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να γράψω κάτι γρήγορα χωρίς να χρησιμοποιήσω τόνους και σημεία στίξης, ή για να το γράψω σε greeklish. Είναι θέμα συνήθειας. Και έτσι ερχόμαστε στο μεγάλο ερώτημα:…

Γιατί συνεχίζεις και γράφεις σε greeklish?

Ταχύτητα μου λένε όλοι. Διαφωνώ. Είναι βαρεμάρα. Το να γράφεις greeklish δεν είναι από τη φύση του πιο γρήγορο από το να γράφεις ελληνικά. Απλώς έτσι συνήθισες να γράφεις τόσο καιρό, οπότε προφανώς και γράφεις πιο γρήγορα, αλλά τώρα βαριέσαι να μάθεις από την αρχή τον σωστό τρόπο. Αν σου δώσω χαρτί και μολύβι, και σου πω γράψε μου γρήγορα «Αρνάκι άσπρο και παχύ», θα το γράψεις κανονικά, ή θα γράψεις «arnaki aspro k paxy»? Το πρώτο φυσικά, γιατί με μολύβι έχεις συνηθίσει να γράφεις γρήγορα με τον σωστό τρόπο, ασχέτως αν έχει τόνους και μεγαλύτερες λέξεις απ’ ότι αν έγραφες κι εκεί με greeklish. Το ίδιο ισχύει και στο πληκτρολόγιο. Τι θα πρέπει να κάνεις για να γράφεις πιο γρήγορα ελληνικά?… Να ζοριστείς για λίγο καιρό γράφοντας μόνο ελληνικά παντού, μέχρι να συνηθίσουν τα χέρια και να αρχίσουν πάλι να τρέχουν. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι βαριούνται. Και δεν βαριούνται μόνο όταν γράφουν πχ στο chat με έναν φίλο, που εκεί θέλουν να γράψουν γρήγορα όπως έχουν συνηθίσει και να μη ζοριστούν με τα ελληνικά. Βαριούνται ακόμα και όταν γράφουν ένα απλό status update στο Facebook, έστω και 5 λέξεις. Αποτέλεσμα να γράφουν λάθος για χρόνια, να ξεχνάνε την ορθογραφία, και όταν κάποια στιγμή χρειάζεται να πληκτρολογήσουν ένα επίσημο κείμενο να τους φαίνεται λες και τους ζήτησαν να πλέξουν σε αργαλειό.

Πλέον το θέμα της πληκτρολόγησης δεν είναι κάτι ασήμαντο. Το να ξέρεις να πληκτρολογείς σωστά, είναι εξίσου σημαντικό με το να ξέρεις να γράφεις σωστά με μολύβι και χαρτί, και με τον τρόπο που εξελίσσεται η τεχνολογία ίσως να γίνει και ακόμα πιο σημαντικό από τα παραδοσιακά μέσα γραφής. Ειδικά λοιπόν για τους νέους ανθρώπους, το θεωρώ απαραίτητο να μάθουν να πληκτρολογούν με σωστή ορθογραφία, με σωστά δάκτυλα στο πληκτρολόγιο, και γρήγορα. Όσο αναγκαίο είναι να μάθεις να χειρίζεσαι έναν υπολογιστή, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να μάθεις σωστή πληκτρολόγηση. Το πληκτρολόγιο είναι το βασικότερο μέσο επικοινωνίας της εποχής μας, όχι απλώς ένα μέσο για να γράφουμε μαλακίες στο Facebook. Συμβουλή μου σε όσους δεν έχουν άνεση με την πληκτρολόγηση ελληνικών, είναι να ψάξετε στο Google για προγράμματα εκμάθησης τυφλού συστήματος, και να κάτσετε να ασχοληθείτε για μερικές μέρες μέχρι να μάθουν τα δάκτυλα τη σωστή θέση στο πληκτρολόγιο. Και φυσικά να μην ξαναγράψετε greeklish πουθενά. Στην αρχή είναι λίγο σπαστικό γιατί ξαφνικά ξαναβρίσκεσαι στη θέση που ήσουν όταν έπιασες πρώτη φορά πληκτρολόγιο, όμως πολύ σύντομα τα χέρια συνηθίζουν και γράφεις ακόμα πιο γρήγορα απ’ ότι έγραφες πριν.

Αν δεν σας έπεισα, σκεφτείτε το έτσι: Το πουλάκι στην φωτογραφία είναι ένα σπάνιο είδος υπό εξαφάνιση, ο γνωστός Γκρύκλης. Κάθε φορά που γράφετε μια ελληνική πρόταση με λατινικούς χαρακτήρες, ένας μικρός Γκρύκλης πέφτει από την φωλιά του στην άσφαλτο και τον πατάει διερχόμενη νταλίκα. Το κρίμα στον λαιμό σας.

Gi afto stamaticte na grafete etc. Αφιερώστε λίγο χρόνο για να μάθετε να γράφετε σωστά. Θα κάνετε καλό στον εαυτό σας, θα προστατέψετε ένα είδος υπό εξαφάνιση, και θα σταματήσετε να σπάτε τα νεύρα των φίλων σας.