Προς ανιθαγενή Νίκο

Διαβάζω με προσήλωση τα σχόλιά σου.
Πάντα όμως ήθελα να ξέρω με ποιον μιλάω.
Να τον κοιτάζω στα μάτια,
με τεντωμένα ώτα.

Η ανωνυμία με τρομάζει.
Μόνο εγώ θα ξέρω ποιος είσαι.
Οι άλλοι θα βλέπουν το εύστοχο «ανιθαγενής».

Υ.Γ.
Θα μπορούσα να το γράψω στα σχόλια,
όμως ίσως δε θα το πρόσεχες.
Όπως και να ‘χει, σ’ ευχαριστώ.

Και τι έγραφα εγώ στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ πριν δυο χρόνια…

Άρθρο του Μάκη Μίχου, ανένταχτου της
Πανελλήνια Λαϊκής και Συριζωμένης Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας

Νοσταλγός της Χούντας …

Είχα αγριέψει μια μέρα με κάποιους όψιμους αριστερούς και κραύγασα
- Μια Χούντα μας χρειάζεται για να ξεβρομίσει ο τόπος.
Κόντεψαν να με λιντσάρουν εξαιτίας της δήλωσής μου. Αυτοί ήταν επαναστάτες, εγώ ένας ασήμαντος συνταξιούχος ήμουν.
Προσπάθησα να σκεφτώ τα λόγια μου αργότερα. Να κριτικάρω τον εαυτό μου.
- Είχαν δίκιο οι αριστεροί, είπα από μέσα μου. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τη χούντα με τη «Δημοκρατία» που έχουμε σήμερα.

Το «κράτος του Δήμου» είναι κυρίαρχο σήμερα, το κράτος που υπηρετεί τους πολίτες και πολίτες που υπηρετούν το κράτος, όπως στα χρόνια του Περικλή. Τα συγκοινωνούντα δοχεία τα ανακάλυψαν οι επιστήμονες μέσα από κοινωνιολογικές έρευνες κι όχι μελετώντας τους φυσικούς νόμους. Οι φυσικοί νόμοι δεν μπορούν να ερευνηθούν εύκολα απ’ τους αφελείς, η κοινωνιολογική παρατήρηση μπορούσε να γίνει κτήμα τους γονιδιακά και με το παραμύθι της μάνας.
Προχώρησα πιο βαθιά τη σκέψη μου στο φαινόμενο της χούντας, αν κι εγώ είχα νιώσει το «πέος» της μέσα μου τότε που οι άλλοι έκαναν πως δεν βλέπουν.
Το «πέος» της χούντας δεν είχε στραφεί στα δικά τους πισινά. Αυτοί φυλούσαν τα πισινά τους κι έκαναν οικονομία στα μπροστινά τους για το μέλλον.

Τότε λοιπόν είχαμε Χούντα.
Είχαμε εξορίες και ξερονήσια.
Οι κομμουνιστές κοιμόντουσαν σ’ αντίσκηνα κι όχι σε βίλες.
Οι συνταγματάρχες έβγαζαν τα τανκ στους δρόμους όταν κινδύνευε το καθεστώς.
Οι μελλοντικοί «σοσιαλιστές» χειροκροτούσαν τους συνταγματάρχες.
Υπήρχαν τα κοινωνικά φρονήματα και δεν μπορούσες να πιάσεις δουλειά στο δημόσιο χωρίς να προσκομίσεις χαρτί απ’ την Ασφάλεια.
Οι συνταγματάρχες δεν είχαν την τύχη να έχουν δημοσιογραφικά τέρατα πλάι τους. Μόνο ένα Μαστοράκη πήραν κοντά τους.
Οι συνταγματάρχες τρώγανε μόνο το μισθό τους και δεν αφήνανε βίλες πίσω τους.
Οι συνταγματάρχες δεν έκλεβαν.
Όλοι είχαν δουλειά εκείνα τα χρόνια.
Τότε δούλευε μόνο ο άντρας και ζούσε όλη η οικογένεια.
Απαγορευόταν ο Θεοδωράκης κι ευτυχώς επιτρεπόταν ο Χατζιδάκις.

Σήμερα έχουμε ευτυχώς Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν εξορίες και ξερονήσια.
Δεν υπάρχει Μπουμπουλίνας και ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Η Μπουμπουλίνας έχασε τη «νεοκλασική αίγλη» της και μεταφέρθηκε σε νέα γραφεία, χωρίς ποντίκια και φάλαγγες.
Δεν υπάρχει κομμουνιστικός κίνδυνος ούτε κομμουνιστοσυμμορίτες.
Δεν υπάρχει Σοβιετία.
Δεν υπάρχει στρατιωτική βία και τανκ.
Δεν υπάρχει λόγος για εξεγέρσεις και νέα πολυτεχνεία.
Σήμερα υπάρχουν μόνο «καταλήψεις» μαθητών κι εφήβων.
Δεν υπάρχουν Δαμανάκια και Λαλιώτηδες να κάνουν τη φιγούρα τους. Αυτοί τώρα είναι μεγαλόσχημοι πολιτικοί.
Δεν υπάρχουν κοινωνικά φρονήματα. Αυτά έχουν αντικατασταθεί από κομματικά. Πρέπει όμως ν’ αλλάζεις κόμμα κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση.
Οι αντιστασιακοί σήμερα αποκαλούνται γραφικοί ή ρομαντικοί.
Όλα τα μέλη της οικογένειας δουλεύουν για να τραφεί η οικογένεια.
Όλοι είναι χορτάτοι κι ευτυχισμένοι. Έτσι τους έμαθαν να λένε.
Πιο χορτάτοι είναι οι ηγέτες της Δημοκρατίας. Αυτοί, αντίθετα απ’ τους ηγέτες της χούντας, αφήνουν πίσω τους περιουσίες.
Ο λαός απλά προσπαθεί να μιμηθεί το έργο τους.
Πιστεύει ότι υπάρχει Δημοκρατία ο λαός σήμερα και γι’ αυτό δεν ξεσηκώνεται.
Ευτυχώς.

Νοσταλγός της Χούντας είμαι μ’ αυτές μου τις σκέψεις;
Όχι. Απλά προσπαθώ να κρατήσω το πνεύμα μου καθαρό κι αδέσμευτο, ώστε να μπορεί να βλέπει τις κοινωνικές μεταλλάξεις.
Βλέπω την πολιτική σήψη που έφερε η Δημοκρατία και ανατρέχω νοσταλγικά σε κείνες τις μαύρες μέρες της επάρατης επταετίας. Έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύω ότι θα δούμε το κράτος του Δήμου. Πάντα οι ισχυροί κυβερνούσαν και οι ανίσχυροι πίσω απ’ τους ισχυρούς σέρνονταν.
Εγώ όμως δεν έχω καμιά διάθεση να τα βάλω με τους ανίσχυρους. Με κείνους τους γελοίους πολιτικάντηδες τα βάζω, μ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι θέλουν να σώσουν τον κόσμο και στην ουσία μόνο το τομάρι τους φροντίζουν.
Αυτά τα «τομάρια» καταφέρνουν να ελίσσονται μέσα σ’ όλες τις εκτροπές αυτού του πολιτικού μας βίου και να είναι πάντα ταγοί. Δεν έχουν στόχο την αλλαγή του πολιτικού μας σκηνικού, ούτε και τους ενδιαφέρει η αλλαγή.
Όταν η «αλλαγή» χρησιμοποιείται από το στόμα τους τρέμω. Ξέρω πως μόνο η αλλαγή των διαχειριστών της «μαρμίτας» και της «κουτάλας» έρχεται.

Αυτή η «κουταλοδρομία» οδηγεί κάποιους πολίτες στη νοσταλγία της χούντας και στην εμφάνιση «λαϊκών» κομμάτων, που αποκτούν δύναμη στα κοινοβούλια.
Απ’ την αρχαιότητα αυτοί ήταν οι λόγοι που οδηγούσαν σε Πεισιστρατίδες. Όταν η Δημοκρατία καθοδηγείται από Αλκιβιάδηδες και Κλέωνες, που μόνο στο καλό της πόλης τους δε στοχεύουν, τότε οι πολίτες ακουμπούν τις ελπίδες τους πάνω σε δικτάτορες.
Αυτό με κάνει να επιστρέψω στον ορισμό του Αριστοτέλη για τα πολιτεύματα:
Υπάρχουν, έλεγε, τριών ειδών πολιτεύματα: η μοναρχία, η αριστοκρατία και η δημοκρατία. Υπάρχουν όμως και οι εκτροπές αυτών των πολιτευμάτων κι αυτές είναι: η τυραννίδα, η ολιγαρχία και η οχλοκρατία.
Τι έχει αλλάξει απ’ τα χρόνια του Αριστοτέλη;

Προσωπικά μόνο τις εκτροπές των πολιτευμάτων έχω βιώσει.
Θα ήμουν έτοιμος να υπηρετήσω οποιοδήποτε καθαρό πολίτευμα, αλλά τέτοιο δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί.
Προτιμώ να μένω ανένταχτος και να σκέφτομαι. Η αλαζονεία της εξουσίας ποτέ δε με παρέσυρε στις ατραπούς της κονόμας.
Αυτό ίσως με αναγκάζει να υπερασπιστώ κάποιες φορές τους δικτάτορες του 67. Αυτοί δεν κλέψανε!
Ξέρω επίσης πως αν γινόταν σήμερα μια δικτατορία, εγώ θα ήμουν διώκτης της και προσκυνητές της θα ήταν πάλι αυτοί που ουρλιάζουν για σοσιαλισμό και για δημοκρατία.

Αρνήθηκα εν ζωή κάθε δικτατορία, είτε συνταγματαρχών είτε του προλεταριάτου. Και οι δυο αυτές εκτροπές οδηγούν είτε στην ολιγαρχία είτε στην οχλοκρατία.
Η αριστοκρατία είναι το πολίτευμα που θα υπηρετούσα με θέρμη, αριστοκρατία του Πλάτωνα και του πνεύματος.
Πόσοι όμως είναι αυτοί που οραματίζονται κάτι τέτοιο;

Όπως κι αν έχει όμως κι απαντώντας στους επικριτές μου τους δηλώνω πως η δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν αγαθοεργός σε σχέση με σταλινισμούς και μαοϊσμούς.
Η δικτατορία των συνταγματαρχών μας ανάγκαζε να συλλογιστούμε.
Οι «δημοκρατίες» των τηλεοπτικών παραθύρων μόνο στην αποβλάκωση οδηγούν.

Ακόμη και οι ψιθυριστές έχουν χαθεί σήμερα. Σήμερα επικρατούν οι απόστρατοι σταλινικοί, που με χειμαρρώδη λόγο προσπαθούν να συγκαλύψουν την παλιά τους γύμνια.

Ανάμεσα σ’ αυτή τη «γύμνια» και τη στολή προτιμώ τη στολή.
Οι στολές όμως σπάνια είναι καθαρές στις μέρες μας.
Έχουν κι αυτές λερωθεί απ’ τη «δημοκρατία».

Ευτυχώς όμως που εγώ καταφέρνω ακόμη να εντοπίσω τις καθαρές και να πάρω το άρωμά τους.