Της Λιάνας Κανέλλη
Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, μαζί με την υποδούλωση των εργαζομένων και τη συμπίεσή τους σε μια μάζα ατομικώς και συλλογικώς πτωχευμένων res (αντικείμενο στα λατινικά) που υποθηκεύει το κορμί της και τα παιδιά της για να επιζήσει, είναι ιεροσυλία. Είναι έγκλημα. Είναι προμελητημένο. Είναι ταξικό.
Είναι μακροπρόθεσμο και προπαγανδισμένο ως τρόμος, σχεδόν φυσικό φαινόμενο που απειλεί, «δημοκρατικά» και «οριζόντια», «όλους» το ίδιο. Αυτούς, δηλαδή, που τοκογλυφικά αντιμετωπίζουν «κρίση» υπερκερδών και τους άλλους τους πολλούς που βλέπουν και νιώθουν στο πετσί τους, δυο τουλάχιστον δεκαετίες τώρα, την εργασία, το μόνο τους κεφάλαιο, τη μόνη τους περιουσία, να εξευτελίζεται. Ούτε φυσικό φαινόμενο ούτε αφύσικη είναι, μήτε καν πρωτότυπη αυτή η ιστορία. Πανάρχαια αντίθεση η βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Ομως, οι σειρήνες της τρομοκρατικής ντουντούκας των τελευταίων ημερών, συνδυασμένη άψογα με «αυθόρμητες» προβοκάτσιες, αργά ή γρήγορα θα έχουν και ιδεολογικό πρόσημο πιο φανερό απ’ την «απόρριψη» του διαβόητου «συστήματος».
Το σύστημα είναι σοσιαλδημοκρατική εφεύρεση. Ντυμένη με μια σκοτεινή μυθολογία, κάτι σαν τον ιστό της αράχνης ένα πράγμα. Ωσάν να μην είναι επιλογή ανθρώπων να ζουν πίνοντας το αίμα των άλλων ανθρώπων και τοκίζοντας τον ιδρώτα τους. Σαν η συσσώρευση πλούτου να μην είναι ταξικός σκοπός των αστών αλλά ένα κληρονομικό «χάρισμα» αντίστοιχο με την πορφυρογένεση.
Ολες αυτές οι κουβέντες των εμπόρων των εθνών, των εξανδραποδιστών των εργατών, των πατριδοκάπηλων και υποκριτών περί χρέους, λαμογιάς, τεμπελιάς, διαφάνειας, μειωμένης αναγκαστικά εθνικής κυριαρχίας, είναι η ωραιοποιημένη σηματοδότηση της πορείας των εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων προς την εξαφάνιση. Αυτό που συμβαίνει τώρα, εδώ ως μνημόνιο 1, 2, 3, 4…. είναι η εφαρμοσμένη πολιτική της ισοπέδωσης της εργατικής τάξης. Κι ολοένα και περισσότεροι παγιδευμένοι κι εξαπατημένοι το κατανοούν. Στην αντίδραση και την αντίσταση παιζόταν, παίζεται και θα παίζεται το πολιτικό παιχνίδι.
Διά χειρών Ελλήνων φτιάχτηκαν και τα κοσμήματα που στόλισαν αυτόν τον τόπο. Και τα λοστάρια και τα μαχαίρια και τα ικριώματα, διά χειρός Ελλήνων έστειλαν κόσμο και κοσμάκη στο θάνατο, την πείνα, την εξορία. Αλλοδαποί, αν είναι λόρδοι, τραπεζίτες, δανειστές, τολμάνε να περνάνε απ’ όλες τις χρηματιστηριακές «πλατείες», να κυκλοφορούν ενίοτε κι ανενόχλητοι ως τουρίστες και να απολαμβάνουν διά χειρών Ελλήνων τις φράουλες με κονιάκ απ’ τις σουίτες των ξενοδοχείων του Συντάγματος.
Από κάτω μια …βουλή της λόρδας αποτελεί ωραίο χάπενινγκ γι’ αυτούς. Φράουλες με το αίμα των άλλων αλλοδαπών, των βομβαρδισμένων και πεινασμένων, φτιαγμένες σε γη που οσονούπω θα νοικιάζει από αφέντες – δανειστές το νερό που βγάζει.
Αν η κουλτούρα ήταν λαϊκή κατάκτηση πραγματικής παιδείας κι επικοινωνίας επιστέγασμα, στις πλατείες θα ήταν και τέτοιοι αλλοδαποί, πεινασμένοι κι άνεργοι, αγανακτισμένοι για την κοροϊδία των αφεντικών, υπερασπιστές μιας προσωρινής έστω πατρίδας που τους ζει. Κι όμως, είναι κρυμμένοι όλοι, μα όλοι, ωσάν εγκληματίες. Μη μολύνουν τον άνεμο της ελευθερίας που διά χειρός Ελλήνων διδάσκεται να καίει τα χλωρά με τα ξερά.
Διά χειρών Ελλήνων τώρα θα αναδυθεί το πραγματικό χρέος των πραγματικά ελεύθερων να σκεφτούν και να δράσουν πολιτών. Το χρέος προς τον εαυτό και τη συνείδηση της τάξης. Τώρα θα φανεί αν ο λαός που σκούζει δίκαια, έχει στόχο να πάρει την εξουσία και τη ζωή στα χέρια του ή να αρκεστεί ν’ αλλάξει μάσκες προσώπων για να κρύψει για λίγο ακόμα τον αποτρόπαιο δήμιό του… Ποιος ήρξατο χειρών αδίκων θα φανεί!
