Πρώτη μου φορά παραβρέθηκα
σε εγκαίνια δημόσιου έργου.
Όλοι εκεί ήταν, τέως και νυν.
Πρώτο και καλύτερο το παπαδαριό,
με προεξάρχοντα τον βέλτιστο των ιερέων!
Τα εγκαίνια καθυστέρησαν ώσπου να φτάσει ο περιφερειάρχης.
Ερχόταν με τη λιμουζίνα φορώντας το πουκάμισο μόνο
και με το αιρκοντίσιον στο φουλ από τη Λάρισα.
Με το που έφτασε βγήκε έξω από τη λιμουζίνα,
φόρεσε το σακάκι του κι έπαθε σωματικό ηλεκτροσόκ.
Το μυαλό του δεν κινδύνευε…
Ο ιερεύς και οι ιέρειες κλαψούρισαν υποκριτικά.
Ύστερα το λόγο είχαν οι πολιτικάντηδες της απάτης.
Εξύμνησαν εαυτούς και το έργο τους.
Ένα έργο που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί
πριν από τρία χρόνια τουλάχιστο.
Μόνο ο δήμαρχος της Αρτέμιδος ήταν σεμνός
και δήλωσε με άπειρη σεμνότητα
«εγώ δεν έκανα τίποτε για το έργο αυτό».
Ήταν η μοναδική φορά στην ιστορία της πολιτικής,
που ένας πολιτικός εκστόμιζε την αλήθεια.
Απλά ο πολιτικός αυτός ήξερε πως το προσόν του
ήταν η πολιτική του απραγία.
Τη δήλωνε ευθαρσώς και ήξερε πως η δήλωσή του
θα διαιώνιζε την εξουσία του στο Δήμο.
Δημότες δεν υπήρξαν ποτέ
κι ο δήμαρχος γνώριζε ιστορία…
