Οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν τις εικόνες που εκτυλίχθηκαν χθες στη Νέα Μανωλάδα. Εικόνες ωμής βίας με θύματα ανθρώπους που θέλησαν να ζήσουν στην Ηλεία το όνειρο, που είδαν τη Νέα Μανωλάδα ως ‘Γη της Επαγγελίας’ και όμως έμελλε να βρουν απάνθρωπη τιμωρία. Οι αγρότες της περιοχής πήραν το νόμο στα χέρια τους και αποφάσισαν να τιμωρήσουν με το δικό τους, απάνθρωπο τρόπο, οικονομικούς μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην περιοχή.
Τους γρονθοκόπησαν, στη συνέχεια τους έδεσαν από δίκυκλο και τους έσυραν σαν ζώα στο κέντρο του χωριού για παραδειγματισμό, επειδή το τελευταίο δεκαήμερο φέρεται να είχαν αφαιρέσει αιγοπρόβατα από το αγρόκτημα τους. Οι κλοπές ωστόσο ουδέποτε είχαν δηλωθεί στις αστυνομικές αρχές... Η άμεση επέμβαση των ανδρών του Α.Τ. Βάρδας, που ενημερώθηκε για το τραγικό περιστατικό, ήταν αυτή που λύτρωσε τους μετανάστες...
Σύμφωνα με όσα φέρεται ότι υποστήριξαν οι δύο Έλληνες ‘τιμωροί’, ηλικίας 31 και 24 ετών, στους Αστυνομικούς, το τελευταίο δεκαήμερο είχαν σημειωθεί επανειλημμένες ζωοκλοπές εις βάρος τους. Το γεγονός τους είχε θορυβήσει και χωρίς να έχουν καταγγείλει στην Αστυνομία τα περιστατικά, αποφάσισαν το βράδυ της Τετάρτης να «παραφυλάξουν» στο στάβλο τους προκειμένου να «συλλάβουν» επ’ αυτοφώρω τους δράστες των κλοπών. Πράγματι μισή ώρα μετά τις εννιά φέρεται να αντιλήφθησαν την παρουσία τριών οικονομικών μεταναστών από το Μπαγκλαντές που τους είχαν αφαιρέσει τρία αρνιά. Μόλις επιχείρησαν να τους προσεγγίσουν, οι τελευταίοι παράτησαν τα κλοπιμαία και τράπηκαν σε φυγή... Οι δύο αγρότες αντί να ενημερώσουν όπως όφειλαν την Αστυνομία για το περιστατικό προτίμησαν να περιμένουν μέχρι να ξημερώσει και να πάρουν το νόμο στα χέρια τους...
Λίγο μετά τη μία χθες το μεσημέρι οι αγρότες πήγαν στην περιοχή στην οποία υπέθεταν ότι θα διαμένουν οι δράστες, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να τους εντοπίσουν. Αυτό ωστόσο δεν τους εμπόδισε να συνεχίσουν την ... έρευνά τους. Κάτω από αδιευκρίνιστες μέχρι στιγμής συνθήκες έδεσαν με σκοινί έναν οικονομικό μετανάστη που βρήκαν στο σημείο και δεν προέκυπτε να είχε σχέση με την ζωοκλοπή και τον ανάγκασαν να τους οδηγήσει στους φερόμενους ως δράστες.
Μόλις κατάφεραν να εντοπίσουν τους νεαρούς άφησαν ελεύθερο το άτομο που τους οδήγησε σε αυτούς και ξεκίνησαν τα βασανιστήρια... Ειδικότερα, αφού τους έδεσαν μεταξύ τους, φέρεται να αφαίρεσαν από την τσέπη του ενός το κινητό του τηλέφωνο και άρχισαν να τους κτυπούν με γροθιές και με κλωτσιές αλλά και με μία ξύλινη γκλίτσα. Ωστόσο το μαρτύριο για τους μετανάστες δεν σταμάτησε εκεί...
Στη συνέχεια, έδεσαν το σκοινί με το οποίο τους είχαν «αιχμαλωτίσει» από το πίσω μέρος δίκυκλης μοτοσικλέτας στην οποία επιβιβάσθηκαν στη συνέχεια. Για περισσότερα από τετρακόσια μέτρα τους έσερναν σαν τα ζώα μέσα στο χωριό της Νέας Μανωλάδας με τους περιοίκους να αντικρίζουν το βάρβαρο αυτό θέαμα. Η εικόνα των μεταναστών να «σέρνονται» πίσω από το δίκυκλο σόκαρε την κοινωνία του μικρού διαμερίσματος με τους κατοίκους να ενημερώνουν την Αστυνομία...
Μόλις οι άνδρες του Αστυνομικού Τμήματος Βάρδας ενημερώθηκαν για το απίστευτο, κινητοποιήθηκαν αμέσως και έφθασαν στο σημείο. Ήταν αυτοί που σταμάτησαν τους δύο αγρότες και έλυσαν από τα αυτοσχέδια δεσμά τους μετανάστες βάζοντας τέλος στις εφιαλτικές στιγμές που έζησαν. Οι αστυνομικοί συνέλαβαν και τα τέσσερα άτομα, τους δύο Έλληνες με την κατηγορία της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, παράνομης βίας, εξύβρισης και κλοπής και τους δύο μετανάστες με την κατηγορία της ζωοκλοπής. Οι συλληφθέντες αναμένεται να οδηγηθούν νωρίς σήμερα το πρωί στην Εισαγγελέα Αμαλιάδας.
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ ΑΠΟΨΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΙΡΟ ΣΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΜΑΣ.
ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ...
Κάποιος πρέπει να γράψει σήμερα τη ΜΑΝΩΛΑΔΙΑΔΑ.
Εγώ δεν έχω το ψυχικό σθένος ν’ ασχοληθώ με το θέμα.
Θυμάμαι απλά τους στίχους του Σαββόπουλου στους Αχαρνής.
Μιλάει για τον Πελοποννησιακό πόλεμο και λέει:
«για τρεις πουτάνες έγινε ο πόλεμος…»
Ο διασυρμός των μεταναστών έγινε για τρεις προβατίνες.
Αν ο μπάτσος προστατευόταν από τρεις άλλους μπάτσους,
αν προστατευόταν όπως οι βουλευτές μας,
αν προστατευόταν όπως η μπουχέσα η Παναγιωταρέα,
αν ο μισός πληθυσμός της χώρας προστάτευε τον άλλο μισό,
τότε δε θα συνέβαιναν όλα αυτά τα εγκλήματα
ή στη χειρότερη περίπτωση θα γινόταν μάχη σώμα με σώμα.
«Κλέφτες κι αστυνόμοι» λέγαμε το παιχνίδι
που παίζαμε όταν ήμασταν μικροί.
Μπορούσαμε και παίζαμε τέλεια και τους δυο ρόλους.
Μόνο που αγνοούσαμε τότε ότι το παιχνίδι εφευρέθηκε
από κάποιους μεγάλους που ξέρανε ότι η κοινωνία
απαρτίζεται κυρίως απ’ τις δυο αυτές ομάδες.
Απ’ τις δυο αυτές ομάδες ξεφεύγουν κάποιοι απ’ το ρόλο τους,
μερικοί κλέφτες δεν μπορούν να κλέψουν
και μερικοί αστυνόμοι δεν κυνηγάνε τους κλέφτες.
Οι πρώτοι θεωρούνται γραφικοί και αιρετικοί,
οι δεύτεροι θεωρούνται μάγκες,
επειδή παίζουν και τους δυο ρόλους,
του αστυνόμου και του κλέφτη.
Όμως τι είναι αυτή η ΣΕΧΤΑ;
Είναι αιρετικοί των κλεφτών ή των αστυνόμων;
Από τότε που εμφανίστηκε η 17 Νοέμβρη
προσπαθώ να ξεδιαλύνω το πρόβλημα της τρομοκρατίας.
Δεν το κρύβω πως συμπαθούσα τη δράση της 17 Νοέμβρη.
Η 17 Νοέμβρη χτυπούσε υψηλούς στόχους,
στόχους που προκαλούσαν με τη δράση τους.
Μοίραζε και τις διακηρύξεις της κι αυτές ήταν
πολύτιμα πολιτικά κείμενα τω καιρώ εκείνω.
Όταν διάβασα το πρώτο κείμενο της ΣΕΧΤΑ
ένιωσα πως πρόκειται για μια ομάδα ηλιθίων,
που το μόνο που ξέρουν είναι να πατούν τη σκανδάλη.
Ό,τι κάνει ένας κυνηγός με το ανυπεράσπιστο θύμα του.
Τέτοια θύματα κυνηγούν και το ομολογούν.
Κράτησα στον υπολογιστή μου την πρώτη διακήρυξη
αυτών των ηλιθίων της ΣΕΧΤΑ.
Στους περισσότερους θα πέρασε απαρατήρητη.
Εγώ εντυπωσιάστηκα από το ηλίθιο θράσος τους
και την κράτησα στον υπολογιστή μου.
Διαβάστε την κι ύστερα καθίστε μπρος στο χαζοκούτι
ν’ ακούσετε τους Τραγκαουνάκηδες.
Ακούστε και την Παναγιωταρέα.
Θα σας μιλήσουν για τα λάθη της αντιτρομοκρατικής.
Δεν είναι χαζοί να τα χώσουν στους τρομοκράτες…
«ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΟΠΛΙΖΟΝΤΑΙ πεθαίνουν.
Όσοι δεν πεθαίνουν είναι θαμμένοι ζωντανοί στις φυλακές,
στα αναμορφωτήρια, στα πέτρινα φέρετρα
των νέων στεγαστικών προγραμμάτων, στα ασφυκτικά σχολεία,
στις κατακαίνουργιες κουζίνες και κρεβατοκάμαρες,
τις γεμάτες χαριτωμένα έπιπλα αγορασμένα επί πιστώσει.”
(RΑF Φράξια Κόκκινος Στρατός)
Μετά τις πρόσφατες επισκέψεις του υφυπουργού δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη και του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου
σε αστυνομικά τμήματα για την τόνωση του ηθικού της αστυνομίας,
αποφασίσαμε και εμείς για τον ίδιο λόγο,
τα ξημερώματα της Τρίτης να επισκεφτούμε αιφνιδιαστικά
ένα καθόλου τυχαίο Α.Τ., αυτό του Κορυδαλλού,
που απέχει 500 μέτρα από τα κολαστήρια των φυλακών
και να χτυπήσουμε τους τυχαίους μπάτσους που βρίσκονταν εκεί.
Στόχος μας ήταν να τους εκτελέσουμε.
Γνωρίζαμε ότι στην γωνία του τμήματος βρισκόταν ο ειδικός φρουρός
και συχνά άλλοι δυο-τρεις συνάδελφοι του.
Στην επίθεση μας χρησιμοποιήσαμε ένα υποπολυβόλο τύπου scorpion 7.65 mm,
ένα πιστόλι των 9 mm
καθώς και μια αμυντική χειροβομβίδα που δεν εξερράγη
όταν την ρίξαμε καταπάνω τους.
Τυχεροί αυτοί, άτυχοι εμείς,
την επόμενη φορά δεν θα έχουν την τύχη με το μέρος τους.
Οι σφαίρες μας ξεκαθαρίζουν την κατάσταση.”
Το οργανωμένο αντάρτικο πόλης είναι ο μόνος δρόμος
των επαναστατικών δυνάμεων για την Ανατροπή.”
Μια πράξη ξεκάθαρη, που δεν χρειάζεται πολλά λόγια.
Πίστευε κανείς πως θα μιλάγαμε για αγώνα,
χωρίς ταυτόχρονα να οπλιστούμε και να είμαστε έτοιμοι
να δώσουμε τα πάντα γι΄ αυτόν;
Μήπως τα γαμημένα γουρούνια της αστυνομίας που σκοτώνουν ανενόχλητα, πίστευαν πως θα τους επιτρέπαμε να μας σφάζουν παθητικά σαν τα πρόβατα;
Στην πρώτη μας ενέργεια, ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ,
στοχοποιήσαμε την αστυνομία.
Τώρα είναι οι δικοί μας μαχόμενοι σχηματισμοί
ενάντια στο μισθοφορικό στρατό του καθεστώτος.
Από δω και πέρα η ζωή κάθε μπάτσου κοστίζει όσο και μία σφαίρα,
ενώ τα σώματα τους αποτελούν ιδανικό σημείο εξάσκησης σκοποβολής.
Καμία θλίψη δεν αξίζει για τα φέρετρα που θ΄ αρχίζουν να παρελαύνουν.
Οι αστυνομικοί δεν έχουν ούτε όνομα, ούτε ηλικία,
έχουν απλώς το βαθμό και τον υπηρεσιακό τους αριθμό.
Γι΄ αυτό, όπως και τα ντόνατς που τρώνε,
έτσι κι αυτοί δεν είναι “ωραίοι” χωρίς μια τρύπα στη μέση.
Σε αυτούς που ήδη αναρωτιούνται γιατί επιλέξαμε
κάποιους τυχαίους μπάτσους κι όχι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος,
έναν μεγαλοδημοσιογράφο, ένα κρατικό λειτουργό
ή έστω ένα καπιταλιστή, τους απαντάμε ότι θα έρθει κι η σειρά τους.
Επιπλέον, μέσα απ΄ την ενέργεια μας αυτή,
ξεκινάμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο,
χρησιμοποιώντας την τακτική της μόνιμης απειλής.
Οι σφαίρες εναντίον ανώνυμων αστυνομικών
μεταφέρουν ένα τελεσίγραφο σε όλες τις βαθμίδες των σωμάτων ασφαλείας.
Τώρα ο κάθε απρόσωπος μπάτσος πρέπει να γνωρίζει
πως ίσως να είναι ο επόμενος στόχος της ΣΕΧΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ.
Ίσως αυτή τη στιγμή που διαβάζει αυτές τις γραμμές
η κάνη ενός όπλου να΄ ναι στραμμένη πάνω του.
Αυτά είναι τα “τυχερά” της δουλείας τους.”
Όταν έχεις ένα πιστόλι στη ζώνη σου
πρέπει να γνωρίζεις τους κινδύνους.
Όμως οι μπάτσοι θέλουν να παίρνουν το μισθό τους
χωρίς να πληρώνουν τις συνέπειες.”
Αρχίστε να υποβάλλετε παραιτήσεις
γιατί αλλιώς θα ξεκινήσετε να μετράτε τάφους.
Ίσως κάποιοι να σοκάρονται απ΄ την κυνικότητα μας
και να μιλάνε για “έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου.”
Εμείς όμως δεν αισθανόμαστε την ανάγκη
να δικαιολογήσουμε η ακόμα και να επεξηγήσουμε τη δράση μας.
Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο.
Τόσες δεκαετίες τα πολιτικά κόμματα,
η δικαστική και εκτελεστική εξουσία
απέδειξαν τα συμφέροντα του κατεστημένου που εξυπηρετούν.
Η εποχή των αναλύσεων έχει πλέον λήξει...
Ήδη γνωρίζουμε πως μερικές δεκάδες μαχητές,
γυναίκες και άντρες, προετοιμάζονται να περάσουν
στη πρώτη γραμμή της ένοπλης αντεπίθεσης.
Τους καλωσορίζουμε.
Υ.Γ.: Συμφωνούμε με τους αγωνιστές του επαναστατικού αγώνα
για την επιλογή τους να στοχοποιήσουν κι αυτοί την αστυνομία.
Διαφωνούμε όμως στην επιλογή των τοποθεσιών
που διάλεξαν για να αναμετρηθούν με τα γουρούνια.
Βασική αρχή του αντάρτικου πόλης είναι πως δεν χτυπάμε απ΄ τα εδάφη,
που αναπτύσσονται οι πολύμορφες διαδικασίες του αγώνα,
μετατρέποντας τα σε ευάλωτες ζώνες καταστολής.
Αντίθετα, προσβάλλουμε το άβατο του εχθρού.
Έτσι συσπειρώνουμε τις δικές μας δυνάμεις
και αποφεύγονται καταστάσεις αστυνομικής κατοχής.
Ο δεύτερος γύρος του αντάρτικου πόλης ξεκίνησε...
Εκατό λουλούδια άνθισαν, είναι οι εκατό επαναστατικές οργανώσεις.
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ
Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι.
Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα.
Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων,
όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά
που δεν το βάζουν κάτω,
δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία
ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους.
Που δεν μπορούν ν΄ αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα
και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς.
Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο,
τον επιστάτη του σχολείου,
από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου,
απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό
ως τον δημόσιο υπάλληλο,
από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως
ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας
που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά.
Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό,
ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως.
Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - (έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων).
Χειροδικία κατά της αρχής –
(έτσι είθισται ν΄ αποκαλείται η ενστικτώδης
κίνηση του αμυνόμενου νέου).
Και η ιστορία δεν έχει τέλος.
Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή
θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια
ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του.
Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα
και δυστυχώς γνησίως ελληνική
τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια –
όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω
σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον
κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μοβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα.
Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος,
μία εφημερίδα ν΄ αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί,
να καταγγείλει την αλήθεια γι΄ αυτό το τρίγωνο του αίσχους.
Σκουφά, Μαυρομματαίων και Ιπποκράτους.
Κι άρχισε μια σκόπιμη,
ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται
ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων,
τους επονομαζόμενους χούλιγκανς,
κι επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση
στην κοινή γνώμη με στήλες ολόκληρες
των θλιβερών εφημερίδων μας,
ότι οι νέοι αυτοί, οι α ν α ρ χ ι κ ο ι,
είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες
των δολοφονιών ή εμπρησμών.
Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό,
σαράντα ή είκοσι παιδιών
και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ΄ «επιτυχία»,
να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος.
Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες
και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται.
Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί
διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα
που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως με αφέλεια,
σ΄ όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια,
αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί
που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος»,
έστω, κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλιοι, εκατό,
που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι,
έτσι όπως τα ορίζει η φύση τους
και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία.
