Ελευθέριος Ανευλαβής
Σε πολυκατάστημα μπήκα των Αθηνών
Ρωτώντας για τα κρίματα των νέων Ατρειδών...
Κώστας Μαρδάς
Αθήνα με Θολό Ποτάμι
Απαίδευτος, πτωχαλαζών, κυνοθρασύς, αποξενωμένος από τον εαυτόν του. Αποξενωμένος από την πόλη του. Αποξενωμένος από την πατρίδα του.
Εξορισμένος στην αλλοτριωμένη κοινωνία της μετανεωτερικότητας και του νεοφιλελευθερισμού, της ασύδοτης, ασύστολης, χυδαίας αγοράς.
Χαμένος, σε μια πολιτεία και μια κοινωνία, που κατοικείται από ξένους, αποξενωμένους, αλλοτριωμένους, μεταξύ των, ανθρώπους.
Καταδικασμένος, σε μια κοινωνία που φαίνεται να τον μισεί και να τη μισεί.
Μαζάνθρωπος, καταναλωτής, βυθισμένος στην καταναλωτική υστερία που τον ωθούν, σκόπιμα, τα μεγαλοσυμφέροντα και τα βάρβαρα, ασύνετα, ασύδοτα, ανήθικα, κερδόφρονα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικού Εξανδραποδισμού), του εξευτελισμού των πάντων.
Πολιτεία (άρχοντες και αρχόμενοι), σε νεοφιλελεύθερη υστερία!
Πολιτεία (άρχοντες και αρχόμενοι), ανάλγητη, αλλοτριωμένη, αλλοτριώνει τους «πολίτες» της, μεταβάλλοντάς τους σε μαζοχυλό απαίδευτων ανδρεικέλων, αδιάφορων για τον διπλανό, τον συνάνθρωπο, την πόλη, την πατρίδα, το περιβάλλον.
Η αγορά και το χρήμα, κύριοι, υπέρτατοι στόχοι της προς επίτευξη, με κάθε μέσον!
Άπτερα δίποδα, οι «Νεοελληναράδες», που φοβάσαι μην ξυπνήσουν και καταλάβουν πως είναι πεθαμένοι.
Η σύγχρονη Κίρκη, «ράβδω πεπληγυία»,
Τους νήπιους Νεοελληναράδες απόγονους του Οδυσσέα, τους μεταμορφώνει σε γουρούνια. Έχασαν την ανθρωπιά τους.
Και τρέφονται, σαν τα «χαμοκύλιστα γουρούνια: σύες χαμαιευνάδες»,
Με τα βαλανίδια και τα κράνα «βάλανον τ’ έβαλεν καρπόν τε κρανείης», της διαφήμισης και του τηλεσκουπιδοσωρού, που υπαγορεύουν τρόπο ζωής (life style, παπαγαλίζει ο νεονεάντερταλ, Νεοελληναράς), ριγμένοι μέσα στο γουρουνοστάσι της παγκοσμιοποιημένης αποβλάκωσης.
«Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά... λιποτάχτες της ζωής... ονειρεύονται τα σάπια τους όνειρα. Άνθρωποι πάντα βιαστικοί... προφασιζόμενοι κάποιο μεγάλο σκοπό» (Μ. Αναγνωστάκης):
Πώς θα «κονομήσουνε» με κάθε τρόπο.
Πώς θα κάνουνε τη λαμογιά χωρίς να τους πάρουνε χαμπάρι.
«Κι αν μας πάρουνε χαμπάρι, το νομότυπο έχει χάρη».
Έτσι δεν δίδασκε ο αλήστου μνήμης καρναβαλικός, καραμανλικός Υπουργός της προηγούμενης, δυσώδους, πενταετίας; Γιατί όχι κι ο Νεοελληναράς; Αυτός, λέει, «στο πηγάδι κατούρησε;». Ε;
Πώς θ’ αγωνιστούνε περί πάρτης;
Το «αμύνεσθαι περί πάτρης», εκείνου του «ιδανικού αυτόχειρα», είναι για τους χαζούς.
«Ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» είναι το σύνθημα του Νεοελληναρά.
«Νόσημα και απόστημα πόλεως εγγένηται» (Πλούταρχος), ο σάπιος Νεοελληναράς:
Ο ΔΙΑΠΛΕΚΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, με τα εκατομμύρια άνομα ευρώ και τα κότερα και τις πισινούχες του βιλάρες.
Δακτυλίστε τον (δακτυλίζω, ιατρικός όρος: κάνω δακτυλική εξέταση του εντέρου) με τον μεσαίο δάχτυλο της Μερκέλλας.
Ο ΦΟΡΟΚΛΕΦΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟΣ.
Κόψτε του τον κώλο!
Ο ΚΛΕΦΤΟΚΟΤΑΣ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑΣ του ΕΣΥ.
Πετσοκόψτε του τον κώλο!
Μην του τον χαϊδεύετε!
Ο ΜΙΚΡΟΚΟΜΠΙΝΑΔΟΡΟΣ της καθημερινής ζωής.
Είναι πολλοί του είδους του.
Δεν είναι για λύπηση.
Ο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ» ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ και της ήσσονος προσπάθειας της ισοπέδωσης, που εννοεί την ισότητα ως προς τα κάτω εξίσωση, δημοκρατικώ διακαιώματι, λησμονώντας, πως σε μια ευνομούμενη, χρηστή πολιτεία:
«Οι βέλτιστοι μεν τας τιμάς έξουσιν, οι δ’ άλλοι μηδέν αδικήσονται» (Ισοκράτης).
Νεοελληναράς:
Ο απαίδευτος. Μια αλλοτριωμένη μηχανή παραγωγής.
Ο καταδικασμένος, σε μια αδιάφορη εργασία, ανασφαλή, μηχανική, απαξιωμένη, που τον αποξενώνει από τον εαυτό του και από τους άλλους, γιατί αυτό συμφέρει τους λίγους με την πολλή δύναμη.
Δουλειά, κατανάλωση, περισσότερη δουλειά, περισσότερη κατανάλωση, όπως επιβάλλει το νεοφιλελεύθερο δόγμα της νεοφιλελεύθερης, ασύδοτης αγοράς.
Ιδού, ο Νεοελληναράς:
Με κατεστραμμένους τους ζωτικούς του μύθους.
Στενόκαρδος, μικρόψυχος.
Εχθρός της φύσης εκ συμφέροντος. Το αυθαίρετο να ’ναι καλά κι ας καεί κάθε δεντροπελεκούδι.
Συνυπεύθυνος, μαζί με τους πολιτικατζήδες ταγούς του, «το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσιν.» (Ισοκράτης), για το «νεοελληναριό» (καρκατσουλιό), που τον βασανίζει, αλλά βασανίζει και τους Ανθρώπους!
Όσοι έμειναν από δαύτους!
Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά. (Γ. Σεφέρης)
