Η οργή είναι συναίσθημα δυνατό , πηγάζει, συνήθως, από το αίσθημα του δικαίου όταν το νοιώθεις να καταπατείται. Αν την αφήσεις ανεξέλεγκτη σε παρασέρνει και σένα σε δρόμους σκοτεινούς. Πρέπει να την εκτονώσεις , το θέμα είναι πώς.
Καθημερινά βλέπω ανθρώπους οργισμένους γύρω μου, άνδρες και γυναίκες,
έτοιμους να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλο, ρίχνοντας τις ευθύνες για όλα τα κακά της μοίρας τους ο ένας στον άλλο. Πόλεμος αέναος… Υπάρχει άραγε στον πόλεμο δίκαιο και άδικο, ή είναι μέρος της φύσης μας για την επικράτηση του ισχυρότερου, όπως σ’ όλο το ζωικό βασίλειο; Κάποτε ναι , κάποτε όχι, η ιστορική αναδρομή δίνει πολλά παραδείγματα και για τις δυο εκδοχές.
Η απόδειξη των αυτονόητων πολλές φορές είναι δύσκολη.
Γεννιόμαστε εγωιστές. Θεωρούμε πως έχουμε το δίκαιο με το μέρος μας , ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια και το χειρότερο θέλουμε να την επιβάλλουμε. Είναι η ανάγκη επιβίωσης του ισχυρότερου γονιδίου αυτό που μας ωθεί.
Εδώ υπάρχει ανάγκη παρέμβασης της λογικής, της ανθρώπινης λογικής,
μέσα στις συνθήκες όπως αυτές διαμορφώνονται την κάθε χρονική στιγμή.
Εγώ το λέω λογική, εσύ το λες Λόγο.
Πέρα από τη λογική υπάρχουν μόνο τα ένστικτα και ο καιρός που ζούσαμε με βάση αυτά και μόνο, έχει παρέλθει προ πολλού…
Τα ένστικτα όμως είναι αυτόνομα και ισχυρά και καλούμαστε να τα τιθασεύσουμε
με τη γνώση, να τα εξανθρωπίσουμε, για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε χωρίς να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου.
Ας ξαναγυρίσουμε στην οργή όμως.
Τη δική μου αυτή τη φορά:
Τα δυο κείμενα που διάβασα στο blog σου, του Δήμου και του Σπύρου, καταρχήν
με εξόργισαν πολύ. Σε δεύτερη ανάγνωση όμως , με προβλημάτισαν.
Ο ένας φιλόσοφος με Λόγο, ο άλλος μαθητής σου με λαϊκή φιλοσοφία ,όπως λες.
Ο ίδιος μισογυνισμός, λέω εγώ.
Έψαξα το χιούμορ του πρώτου, άφαντο…
Προσπάθησα να κατανοήσω τη φιλοσοφία του δεύτερου, αδύνατον…
Να αποδείξω λοιπόν, ότι δεν είμαι ελέφαντας;
Θα προσπαθήσω.
Δεν δηλώνω φεμινίστρια, είμαι απλά άνθρωπος γένους θηλυκού.
Χιούμορ διαθέτω και σκετσάκια, σκιτσάκια , ανέκδοτα για ξανθές, χαζές , πανούργες γυναίκες, δεν μ’ ενοχλούν και ενίοτε με κάνουν να χαμογελώ.
Πιστεύω πως οι γυναίκες και οι άνδρες είμαστε μεν διαφορετικοί, αλλά έχουμε τις ίδιες βαθιές ανθρώπινες ανάγκες για αγάπη, κατανόηση, συντροφικότητα, επαφή, επικοινωνία.
Γιατί λοιπόν αυτός ο πόλεμος;
Η δική μου ταπεινή γνώμη είναι πως υπάρχει έλλειμμα επικοινωνίας ανάμεσα στα δύο φύλλα, όπως και σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις εξάλλου, το οποίο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο σήμερα , καθώς άνδρες και γυναίκες είμαστε παγιδευμένοι σε ρόλους –πρότυπα μιας κοινωνίας στην οποία κυριαρχεί η εικόνα , το φαίνεσθαι αντί του είναι.
Για να μπορέσουμε όμως οι άνθρωποι να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας ,ανεξαρτήτως φύλου, πρέπει πρώτα να μάθουμε να ακούμε τον άλλο.
Για να μάθουμε να ακούμε τον άλλο πρέπει πρώτα να σκύψουμε μέσα μας και να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, κόντρα στις σειρήνες του έξω κόσμου .
Όταν ξέρω ποιος είμαι και τι θέλω, μπορώ να ανοίξω τα αυτιά μου να σε ακούσω , να ανοίξω την καρδιά μου να αφουγκραστώ τις ανάγκες σου. Τότε μπορώ να σε δεχτώ όπως είσαι και δεν θέλω να σε αλλάξω, γιατί δεν θέλω ούτε εσύ να με αλλάξεις. Να επικοινωνήσουμε θέλω και να συμπορευτούμε.. Να αναλύσουμε τις διαφωνίες μας, να συνθέσουμε τις απόψεις μας, να προχωρήσουμε .
Στη ζωή μου, μέχρι τώρα , γνώρισα πολλούς ανθρώπους , ξεχώρισα αρκετούς για το μυαλό τους και το πνεύμα τους και κράτησα λίγους για την ανθρωπιά τους. Σίγουρα όχι για το φύλο τους.
Διάβασα και πολύ . Με το χρόνο έγινα κριτική ακόμη και απέναντι σε πολλούς «μεγάλους» του πνεύματος. Ακόμη και σε κάποιους από τους μεγάλους του δικού μας αθανάτου... Και παιδεία θαρρώ πως απόκτησα και Λόγο. Έμαθα να ακούω ,να σέβομαι τη διαφορετικότητα, την άλλη άποψη. Σ’ αυτό με βοήθησε η ψυχανάλυση , με την έννοια της αυτογνωσίας όμως. Δεν άλλαξα εγώ, άλλαξε όμως η οπτική γωνία απ’ την οποία βλέπω τα πράγματα γύρω μου, μπόρεσα να εξηγήσω γιατί είναι έτσι κι όχι αλλιώς. Δεν γιάτρεψα παιδικά τραύματα, κατανόησα συμπεριφορές όμως, που πήγαζαν από κει.
Ο καθείς και ο δρόμος του και οι επιλογές του.
Κατέγραψε η Μαρία της Ψυχανάλυσης
