Από Λαζόπουλο διδάσκομαι τη Λαρισαία πονηριά.
Ο άθλιος θεώρησε τον εαυτό του ως την ελεύθερη φωνή
όλων των Ελλήνων και διαμαρτυρήθηκε
για το πρόστιμο των 20.000 Ευρώ που του χώσανε.
Θρήνος. Του κόψανε μισό μεροκάματο για να τον τιμωρήσουν.
Για όσα του χώνανε στο παρελθόν δεν διαμαρτυρήθηκε…
Εγώ κατάλαβα πως τα ΜΜΕ προβάλλουν τις «ελεύθερες φωνές»
και πως μόνο απ’ αυτά μαθαίνεις την αλήθεια.
Πληρώνουν ακριβά τις «ελεύθερες φωνές»
για να αποκοιμίσουν περισσότερο τους κοιμισμένους.
Δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια εποχή,
που πρέπει να κριτικάρουμε πρωτίστως τους σατιρικούς.
Αυτούς λαδώνει το σύστημα κι αυτοί παίζουν
το ύπουλο παιχνίδι τους πλουσιοπάροχα.
Αν ήταν επικίνδυνος ο Λαζόπουλος, θα είχε οστρακιστεί.
Πιθανό θα είχε μια μικρή θεατρική στέγη
κι εκεί θα σατίριζε τα τεκταινόμενα,
με κίνδυνο να αρπάζει μηνύσεις κι αγωγές συνεχώς.
Γιατί λοιπόν οι κυβερνώντες επιτρέπουν
τη δημόσια διαπόμπευσή τους από Αριστοφάνηδες;
Γιατί χρυσοπληρώνουν τα ΜΜΕ τους Αριστοφάνηδες;
Μήπως έτσι εκτονώνεται η λαϊκή αντίδραση;
Μήπως αποχαυνώνεται ο λαός;
Μήπως η επανάσταση του λαού εγκαθίσταται στη σάτιρα;
Υ.Γ.
Μήπως κι ο παλιός μας Αριστοφάνης
έπαιξε το ίδιο παιχνίδι με τις Νεφέλες του;
Απλά αναρωτιέμαι…
