Της Ήρας Μητροπούλου.
Στον Άρη, αν δεν το ξέρετε, πόλεμος είχε γίνει
καταστροφή, χαμός, και τίποτα, τώρα δεν έχει μείνει.
Φαγώθηκαν οι Αρειανοί, η μια φράξια με την άλλη
πολλοί στη μάχη χάθηκαν, κι άλλοι στην παραζάλη.
Αντί να συμφωνήσουνε πώς πρέπει να προκόψουν
κοιτάγαν ο ένας τ’ αλλουνού μύτες κι αυτιά να κόψουν.
Ρίξανε και πυρηνικά, ρίξανε κι από τ’ άλλα,
αυτά που λεν συμβατικά. Μα δεν κατέχω στάλα
πώς και γιατί ξεκίνησαν και τι τους είχε φταίξει
να θέλει ο ένας τ' αλλουνού μπουμπουνητά να φέξει.
Κι έτσι στον Άρη επάνω πια δεν έμεινε ψυχή
όλοι στο χώμα βρέθηκαν, κανείς στη φυλακή.
Μ’ αυτά κι αυτά ο πλανήτης τους πήρε και τ’ όνομά του
απ’ του πολέμου το θεό, άρα και του θανάτου.
Ήταν και μια χώρα όμορφη, μια χώρα παινεμένη
μα όσοι κυβερνήσαν, τη ρημάξαν την καημένη.
Υγεία, στρατό κατέστρεψαν, πολιτισμό, παιδεία
κι αδειάσαν τα ταμεία της, και δεν αφήσαν μία.
Νάν’ κι απ’ τη μια οι αναρχικοί, κι αντίκρυ η πολιτεία
να όμως που κατάφεραν να ‘χουν συνεργασία!
Σ’ όλη την επικράτεια της χώρας της καημένης
Γης Μαδιάμ τα κάνανε, κι είναι πια να μη μένεις.
Άλλος δεινός πυρομανής, που σαν λαμπαδηφόρος
τις θρυαλλίδες κράταγε, κι έριχνε καταφώρως
κι άλλος με λύσσα έπεφτε στη βία και στο πλιάτσκο
και κάνανε το κράτος τους ένα μεγάλο φιάσκο.
Κι οι απέξω μέσα ορμήσανε, σαν είδαν το σφαχτάρι
κι από παντού τη δάγκωναν, καθένας τι να πάρει.
Σαν τα κοράκια πέσανε, εχθροί διαολεμένοι
Για να καταβροχθίσουνε μια χώρα διαλυμένη.
Μα τη δουλειά τους κάνανε, όλοι, μικροί-μεγάλοι.
Αφού απ’ τα μέσα σάπισε, τι να ‘καναν κι οι άλλοι;
Έτσι κι εμείς εδώ στη Γη, μην τρέφουμε αυταπάτες,
αφού είναι προτιμότερο να κυβερνάν οι γάτες.
Δες τι είχα γράψει σε κάποια στιγμή ποιητικού…οίστρου (αλογόμυγας) για την Ελλαδάρα ως πτώμα -η αλληγορία με τον Άρη είναι εμφανής.
