Ήρθε και η τελευταία διακήρυξη πριν λίγες μέρες.
Εισαγωγή κλεμμένη κι εκλεκτή.
Επίλογος σκάρτος κι αναμενόμενος.
Στάθηκα μόνο σε κάποιες απόψεις τους,
που αναφέρονταν στο ρόλο των μεσαίων στρωμάτων.
Δεν είναι δικές τους οι απόψεις αυτές,
όμως καλό ήταν που τις έφεραν πάλι στην επικαιρότητα.
«Αυτή η κοινωνική τάξη που βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής
ως πλειοψηφικός ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής,
αποτελεί ένα συρφετό, αδίστακτο σαν αρπακτικό,
που έχει ως στόχο την ανέλιξη του στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα.
Είναι αυτό το κατακάθι των σύγχρονων νεοελλήνων,
η παθητική σαπίλα των υπαλληλίσκων, των εμπόρων,
των οικογενειαρχών νοικοκυραίων,
των πρόθυμων δούλων,
που έχουν ως φιλοδοξία να μοιάσουν στους αφέντες τους.
Σήμερα η μοναδική τάξη που διαθέτει ταξική συνείδηση,
είναι μόνο η μεγαλοαστική που έχει συνείδηση
του εαυτού της και των συμφερόντων της.
Από την άλλη το προλεταριάτο και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα
δε διαθέτουν καμία συνείδηση
παρά μόνο την ακόρεστη επιθυμία για κοινωνική καταξίωση
μέσω αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού πατώντας επί πτωμάτων.
Τελικά είναι πολύ σχετικό αν υπήρξε ποτέ προλεταριάτο,
ως συνειδητός φορέας της θέσης του
ή βίωνε μια εξαναγκαστική έξω-συνειδητότητα
απ΄ τους μαρξιστές καθοδηγητές του,
λόγω της παλιότερης ισόβιας αποκλεισμένης θέσης του».
Αυτά είπαν οι «μεγάλοι επαναστάτες»
και οι μεγαλοαστοί καταχάρηκαν.
Οι μικρομεσαίοι δεν καταδέχτηκαν να διαβάσουν
τη διακήρυξη των «τρομοκρατών».
Ήταν τρομοκρατημένοι οι μικρομεσαίοι,
γιατί έβλεπαν πως θα περνούσε κάποιος χρόνος
μέχρι ν’ αρχίσουν να ξανακλέβουν.
Οι τρομοκράτες ήταν επίσης κλεφτρόνια,
όμως το παίζανε τρομοκράτες.
Κλέφτες κι αρματολοί διαχρονικά…
