Τα μελαμψά συμπαθητικά ανθρωπάκια, ομολογώ , είναι η αιτία που δεν μπορώ να απολαύσω τη ζωή μου σ’ αυτή τη πόλη, που όλοι φροντίζουν – μαζί κι εγώ- να είναι ανθρώπινη για μένα και τους ομοεθνείς μου.
Τα βλέπω παντού.
Κολλάνε σα μύγα στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου σε κάθε φανάρι, προτείνοντας ή εκείνο το κοντάρι που καθαρίζει τα τζάμια, ή πακέτα με χαρτομάντιλα, ή αναπτήρες και φακούς που φτιάχνουν κατά εκατομμύρια τα Κινεζάκια στη χώρα τους, ή λουλούδια… Α, δε λέω, αυτά τα ανθρωπάκια με τα λουλούδια έχουν έναν τόνο διαφορετικό, εξωτικό!
Προ κρίσης, ε, άφηνα να μου καθαρίζουν το τζάμι. Όχι κάθε μέρα, αλλά να , αν ήταν αρκετά βρώμικο… Δεν έδινα σ’ όλους την άδεια. Όχι. Είχα «υιοθετήσει» δυο (ανθρωπάκια) στα φανάρια της γειτονιάς μου. Έπαιρνα και μια φορά τη βδομάδα λουλούδια. Άκουγα χίλια ευχαριστώ και εισέπραττα τεράστια χαμόγελα ευγνωμοσύνης. Κι εκείνα τα μεγάλα κατάμαυρα μάτια χαμήλωναν με σεβασμό.
Καθαρό τζάμι στο αυτοκίνητο, λουλούδια για το σπίτι και το καθήκον της φιλανθρωπίας τελεσμένο…Πιο βαθειά μέσα μου ψιλοξεμπέρδευα και με τις ενοχές μου, που η πατρίδα μου είχε βοηθήσει να τους ρημάξουν τις δικές τους πατρίδες.
Οι δικοί μου έλεγαν πως διαιωνίζω έτσι την επαιτεία. Ας είναι.
Τώρα , γαμώτο, έχω πρόβλημα. Τα μελαμψά ανθρωπάκια έγιναν πολλά. Τα βλέπω παντού. Στα φανάρια, στο κέντρο, στην παραλία, στα πεζοδρόμια με απλωμένες τις
«μούφες», έξω απ’ το Μουσείο της Ακρόπολης(!) , στα Πανεπιστήμια. Μέχρι στη Νομική μπήκαν, για να πεθάνουν ,λέει, για τα δικαιώματά τους…
Αποφεύγω το κέντρο.
Στη γειτονιά μου , στα Νότια, είναι λιγότερα (τα ανθρωπάκια).
Στα φανάρια κάνω την κίνηση που κάνουν οι περισσότεροι συμπολίτες μου. Αυτή ντε, που κάνεις για να διώξεις μια μύγα που έχει κολλήσει στο τζάμι και δε λέει να φύγει.
«Δεν έχω να φάω», μου λέει το ανθρωπάκι.
«Κι εγώ», του απαντώ.
Υπάρχει και η άλλη όψη, όμως.
Πηγαίνω στη λαϊκή της γειτονιάς. Α, εκεί τα πράγματα είναι αλλιώς. Τίμια.
Πίσω από τους περισσότερους πάγκους, πλάι στον παραγωγό, στέκεται ένα ευγενικό μελαμψό ανθρωπάκι , διαφημίζει με σωστά ελληνικά μπρόκολα και πατάτες και τσακίζεται να με εξυπηρετήσει.
Κατεβαίνω μια βόλτα στη μαρίνα. Εκεί που είναι δεμένα σκάφη και κότερα πολυτελείας. Όχι, δεν έχω σκάφος, έχουν πολλοί άλλοι ομοεθνείς μου. Πάνω στα περισσότερα ζουν συνεχώς ένα-δύο μελαμψά ,που το προσέχουν, το καθαρίζουν και το γυαλίζουν , για να το βρίσκει πάντα άψογο το αφεντικό.
Καμιά φορά περνώ βράδυ απ’ το μπαρ φίλου. Έξω απ’ την τουαλέτα υπάρχει πάντα ένα μελαμψό , που τρέχει αμέσως μετά το κατούρημα του κάθε θαμώνα να σκουπίσει και να καθαρίσει. ΄
Έχω φίλους και γνωστούς που στο σπίτι τους έχουν και μια συμπαθητική μαυρούλα να φροντίζει τα παιδιά. Έχουν και μια Βουλγάρα ή Ουκρανή για να καθαρίζει το σπίτι. Δεν είναι όλοι πλούσιοι, όχι. Δουλεύουν και οι δυο απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, γιαγιάδες , παππούδες δεν υπάρχουν, ποιος θ’ ασχοληθεί;
A, ξέρω και κάτι γέρους μόνους σε διαμερίσματα κλεισμένους, που έχουν, επίσης, μια μαυρούλα και τους φροντίζει.
Το βράδυ, απ’ τον καναπέ μου, παρακολουθώ στα παράθυρα της τηλεόρασης τους ειδικούς να αναλύουν το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου . Διεξοδικές αναλύσεις και κραυγές: «Βουλιάζουμε και μαυρίζουμε σα χώρα»…
Γίνανε πολλά- λένε οι ειδικοί - τα μελαμψά ανθρωπάκια στους δρόμους. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Όσο ήταν λιγότερα, όλοι σ’ αυτήν την πόλη ήμασταν βολεμένοι, λέω εγώ.
Ένα μαύρο πέπλο απλώνεται γύρω μου.
Κλειδώνω την πόρτα, βάζω και την ασφάλεια.
Ποτέ δεν ξέρεις…
Η απελπισία και η οργή δεν έχουν χρώμα…
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ.
Υ.Γ.1 Σκέψεις μιας καθωσπρέπει πρώην αριστερής μικροαστής, που αφουγκράζεται την αγωνία (!) των συμπολιτών της: “Δεν θέλουμε άλλους δούλους»!
Υ.Γ.2 Δυστυχώς ή ευτυχώς, έμαθα να «ζητάω τα ρέστα» πρώτα απ’ τον εαυτό μου και μετά απ’ τους άλλους. Εξ ου και ο αυτοσαρκασμός…
Μαρία απ’ το Πήλιο
