Ο κ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΡΤΙΛΗΣ μελετά χρόνια το «λερναίο», όπως το έχει χαρακτηρίσει, ελληνικό κράτος. Σε πρόσφατη ομιλία του στην Αθήνα ανέφερε πολλά παραδείγματα από παλαιότερες οικονομικές και πολιτικές κρίσεις στη χώρα μας, δείχνοντας ότι πολλά λάθη επαναλαμβάνονται, όπως και αρκετοί πολιτικοί που σήμερα πέφτουν στα ίδια λάθη του λαϊκισμού και του υπερπατριωτισμού. Είχε πει ότι η Ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται,αμφισβητεί όμως το αν η πολιτική ηγεσία των κομμάτων έχει μάθει κάτι από όλα αυτά και ελπίζει στη δημιουργία νέων πολιτικών δυνάμεων. O ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών,μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας και διευθυντής Σπουδών της cole des Ηautes tudes en Sciences Sociales στο Παρίσι επισημαίνει άλλωστε ότι δεν αξιοποιούμε «τις ασυγκρίτως καλύτερες συνθήκες σήμερα στη χώρα ούτε τη δημοκρατία που κατέκτησαν οι προηγούμενες γενιές».

- Θεωρείτε κακό σενάριο την έξοδο από το ευρώ. Οσοι το υποστηρίζουν λένε ότι το κράτος θα λάβει και τα απαραίτητα μέτρα ώστε να ελαχιστοποιήσει τις συνέπειες. Γιατί λέτε ότι θα είναι καταστρεπτικό;

«Δεν έχω δει όλες τις προτάσεις για τα σοβαρά μέτρα που θα λάβει το κράτος αφού μας βγάλει από το ευρώ. Μένω με την απορία όμως: Ποιο κράτος θα τα λάβει; Αυτό που άρμεξε τις παχιές αγελάδες για να φτιάξει προβληματικές επιχειρήσεις, ολυμπιακά μεγαλεία, σιντριβάνια και παιδικές χαρές, εκατοντάδες νεοεκατομμυριούχους, μυριάδες αργόσχολους μισθωτούς και ένα εκατομμύριο φτωχούς; Η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή. Γι΄ αυτό δεν τη ζητεί κανένα σοβαρό ευρωπαϊκό κόμμα, συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς. Τη ζητούν η κυρία Λεπέν στη Γαλλία και οι ακροδεξιοί σε άλλες χώρες, συμπλέοντας δυστυχώς με διάφορους “αριστερούς”, μωροφιλόδοξους ή νοσταλγούς του Μάο ή του Πολ Ποτ».

- Διατυπώνεται η γνώμη ότι η πρόσφατη παγκόσμια κρίση απλώς βάθυνε την ελληνική κρίση. Ωστόσο το πολιτικό σύστημα είναι έτσι χρόνια διαμορφωμένο, γιατί ο έλληνας πολίτης πρέπει να ελπίζει ότι θα αλλάξει; Πώς μπορεί να αλλάξει;

«Το πολιτικό σύστημα φταίει, οπωσδήποτε. Αλλά ούτε ο ηγέτης είναι εκ των προτέρων ένοχος ούτε ο πολίτης αθώος. Ο πολίτης έχει βεβαίως την κουλτούρα και την παιδεία που του προσέφερε και του επέβαλε το σύστημα, έχει όμως και αυτήν που ο ίδιος επεζήτησε, με τις προτροπές της οικογένειας, συνήθως χαϊδευτικές και ατομικιστικές. Αποτέλεσμα: οι περισσότεροι νέοι επιδιώκουν το εύκολο απολυτήριο ή πτυχίο, άντε και εις ανώτερα, το εύκολο μάστερ ή διδακτορικό. Ευτυχώς που υπάρχουν και πολλοί που ζητούν αβοήθητοι την ουσιαστική γνώση, πάντα δύσκολη.

Οσο για το πολιτικό σύστημα, μου φαίνεται πως χρειάζεται πριν από οτιδήποτε άλλο να μαζευτούμε και να μαζέψουμε τα οικονομικά ερείπια χωρίς να ζητάμε ευθύνες και διχασμούς, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, χωρίς να αερολογούμε περί παντός του επιστητού, και κυρίως χωρίς να ευαγγελιζόμαστε την παγκόσμια επανάσταση με κέντρο την ωραία Αθήνα. Μπορούμε άραγε να τα μαζέψουμε εκεί όπου φτάσαμε και με το πολιτικό σύστημα όπως έχει σήμερα, χωρίς σε τίποτε να αλλάξει; Σχεδόν αδύνατο. Εκτός αν καταλάβουμε πόσοι κίνδυνοι απειλούν τη χώρα και το αλλάξουμε όλοι μαζί, πολίτες και πολιτικοί. Μολονότι και αυτό δυστυχώς είναι σχεδόν αδύνατο, ας δώσω ένα παράδειγμα- ως απλός πολίτης που, λόγω ηλικίας, δεν περιμένει πλέον τίποτε, δεν επιζητεί τίποτε και δεν φοβάται τίποτε περισσότερο από την ανοησία και τον φανατισμό. Πιστεύω ακράδαντα λοιπόν ότι οι κίνδυνοι για τον τόπο μας είναι απειλητικότατοι και η οποιαδήποτε καθυστέρηση αδικαιολόγητη. Η Ελλάδα όπως την ξέραμε κινδυνεύει να πεθάνει- σε δύο, πέντε ή δεκαπέντε χρόνια, άδηλο. Κανένας κίνδυνος δεν μπορεί να αποκλειστεί, όλες οι πιθανότητες είναι ανοιχτές, ορισμένες εντελώς ανεξάρτητες από τις πράξεις μας: οικονομική κατάρρευση, εξεγέρσεις, δικτατορίεςακόμη και πόλεμος, εμφύλιος ή εξωτερικός. Μπροστά σε τέτοιες απειλές, η ευθύνη των πολιτικών κομμάτων θα είναι στο εξής τεράστια. Και πάρα πολλοί συμπολίτες μας δεν τα εμπιστεύονται πλέον, εν πολλοίς δικαίως και ενίοτε αδίκως, αλλά σημασία έχει το αδιέξοδο που προκύπτει (και που δεν πρόκειται να λύσουν οι εκλογές, ιδίως με δεδομένη τη μαζική αποχή).

Πιστεύω επίσης ότι υπάρχουν σήμερα οι νέοι, έντιμοι και ικανοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να αναλάβουν πολιτική δράση. Διστάζουν, φυσικά, κυρίως δεν το αποτολμούν επειδή απεχθάνονται τον λυσσαλέο κομματικό πόλεμο και τα επακόλουθά του. Και όμως, αυτοί οι πολίτες, σε όποιο πεδίο του πολιτικού φάσματος και αν εντάσσονται, θα έπρεπε να αποτολμήσουν, πριν είναι πολύ αργά, την πολιτική πράξη που είναι εξ ορισμού νόμιμη στο κοινοβουλευτικό καθεστώς και αναγκαία για την ανανέωση μιας δημοκρατίας: να ιδρύσουν ένα νέο κόμμα ή και περισσότερα με διαφορετικές ιδεολογίες αλλά διακηρυγμένη πρόθεση για συναινετικές συνεργασίες, με μοναδικό κριτήριο τη σωτηρία του τόπου. Από την άλλη πλευρά, όσοι σοβαροί και άφθαρτοι άνθρωποι έχουν απομείνει στα παλαιά κόμματα θα έπρεπε να τολμήσουν μια πράξη αυταπάρνησης: να αποσυρθούν, μαζί με τις κομματικές ηγεσίες ή και χωρίς αυτές, αφήνοντας τόπο στους νέους. Ξέρω ότι η λύση που περιγράφω είναι σχεδόν αδύνατη· αλλά είναι και η μόνη που μου φαίνεται εφικτή».

Περισσότερα για τις απόψεις και τα βιβλία του κ. Δερτιλή στο http://www.dertilis-history.gr/

«Δημαγωγοί όσοι μας προτρέπουν σε αντίσταση»

-Πώς μπορεί να βγει κανείς από αυτόν τον φαύλο κύκλο κρίσεων, ο οποίος, όπως είπατε πρόσφατα, διατηρείται από τα μέσα του 19ου αιώνα;

«Δεν είναι φαύλος κύκλος, είναι σπείρα που εξελίσσεται στον χρόνο, ένας κυκλώνας ή στρόβιλος. Κάθε διέξοδος αποκλείεται, θεωρητικά, όσο τον τροφοδοτούν οι ίδιες δυνάμεις και με την ίδια περίπου ένταση, όσο τον περιβάλλουν οι ίδιες διαρθρωτικές συνθήκες. Επειδή όμως στην Ιστορία οι δυνάμεις και οι συνθήκες εξελίσσονται, ο στρόβιλος αλλάζει μορφή, δυναμική, ένταση. Πώς άραγε θα μπορούσε η Ελλάδα να βγει από την κρίση, πώς θα μπορούσε ο πνιγμένος να βγει από τον στρόβιλο; Μπορώ να αναφέρω απλώς ορισμένες προϋποθέσεις. Η πιο επείγουσα είναι προφανής: να πιαστεί όχι από τα μαλλιά του, αλλά από τα δοκάρια που του έτυχαν δίπλα του, ας πούμε ότι σήμερα είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση ή το ευρώ. Δεν ήταν αυτή η άμεση αντίδρασή μας στην κρίση. Επί ενάμιση χρόνο οι δημαγωγοί όλων των παρατάξεων μας προτρέπουν να “αντισταθούμε αδιαπραγμάτευτα”, λες και η διαπραγμάτευση θα ήταν ντροπή, λες και τα μαλλιά μας θα ήταν αποτελεσματικότερα από το σωσίβιο. Και ορισμένοι από εμάς τους ακολουθούν, χωρίς περίσκεψη. Εξίσου ανεπαρκείς ήταν και οι μετέπειτα αντιδράσεις μας. Δεν σκεφτόμαστε πόσες προϋποθέσεις είναι σήμερα δυσχερέστερες από ό,τι ήταν στο παρελθόν, πόσες συνθήκες μπορούν να ενισχύσουν τον στρόβιλο: π.χ., ένα γεωπολιτικό περιβάλλον πολύ απειλητικότερο από ό,τι ήταν πριν από το 1920, προτού η Μέση Ανατολή καταστεί η πυριτιδαποθήκη του πλανήτη και η Τουρκία προβιβαστεί σε περιφερειακή υπερδύναμη. Ούτε αξιοποιούμε όσες συνθήκες είναι σήμερα ασυγκρίτως καλύτερες, π.χ. τον πλούτο και την πείρα που έχει σωρεύσει η χώρα στους τελευταίους δύο αιώνες, αλλά και τη δημοκρατία που κατέκτησαν για εμάς οι προηγούμενες γενιές. Ολα αυτά τα ξεχνάμε ή τα θυσιάζουμε στα μικροσυμφέροντα του κόμματος, του συνδικάτου, της επιχείρησης, του εαυτού μας. Γι΄ αυτό η σημαντικότερη και δυσχερέστερη προϋπόθεση είναι μια ευρύτερη παιδεία που θα περιελάμβανε την πολιτική προπαίδεια και τη συνείδηση του πολίτη. Αυτού του είδους την παιδεία δεν την παρέχουν επαρκώς στα παιδιά μας ούτε τα σχολεία ούτε οι οικογένειές τους ούτε το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Και, δυστυχώς, η ευρύτερη παιδεία μιας κοινωνίας αναμορφώνεται με ιστορικές διαδικασίες μακράς πνοής- άρα θα χρειαστούμε πολύ χρόνο».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ