Ο Γιόχαν, ο Φίσερ, ο Γιάννης, ο Μπάμπης κι ο Φρανς
ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Υπάρχουν περισσότερα άτομα στην τραγωδία, αλλά για λόγους συντομίας ας τα κάνουμε 5. Ο Γιόχαν είναι Γερμανός βιομήχανος όπλων και ο Φίσερ κάποιος υπουργός στην κυβέρνηση του Βερολίνου που υποστηρίζει τα συμφέροντα του προηγούμενου. Ο Γιάννης είναι ένας Έλληνας δημόσιος υπάλληλος που μόλις έχασε τον 14ο μισθό του από τα έκτακτα μέτρα της κυβέρνησης.
Ο φουκαράς ο Μπάμπης είναι ιδιωτικός υπάλληλος που, όπως όλοι οι Έλληνες συνάδελφοι του, είναι υποχρεωμένος να δουλεύει περισσότερες ώρες από κάθε άλλον Ευρωπαίο εργαζόμενο ,σύμφωνα με τις επίσημες ευρω-στατιστικές. Παρότι αμείβεται πολύ χαμηλότερα από τους συμπολίτες του Ευρωπαίους, ο Μπάμπης θα ακολουθήσει αναπόφευκτα την μοίρα του Γιάννη, χάνοντας και αυτός τον 14ο μισθό του.
Και τέλος, ο Φρανς είναι εργάτης στη φάμπρικα του Γιόχαν, σαν κι αυτούς τους εργάτες που κατασκευάζουν όπλα και τανκς στη γνωστή μπαλάντα του Γιάννη Νεγρεπόντη και του Μάνου Λοΐζου. Είναι από αυτούς που διαβάζουν το «Focus», το γερμανικό περιοδικό που την προηγούμενη εβδομάδα κόντεψε να προκαλέσει ελληνογερμανικό πόλεμο με ένα εξώφυλλο που παρουσίαζε όλους τους Έλληνες ως απατεώνες και την Bild που εξαπέλυσε παρόμοιες κατηγορίες.
Επηρεασμένος από τις φυλλάδες, ο εργάτης Φρανς πράγματι πιστεύει ότι το πρόβλημα που απειλεί την σταθερότητα του ευρώ και τη δική του περιορισμένη ευημερία έγκειται στην τεμπελιά των διεφθαρμένων Γιάννη και Μπάμπη, την ίδια στιγμή που οι δύο τελευταίοι τα έχουν πάρει με τον Φρανς που θίγει το εθνικό τους φιλότιμο. Τότε είναι που ο Γιόχαν κι ο Φίσερ τρίβουν τα χέρια τους από χαρά, καθώς έχουν καταφέρει να αποπροσανατολίσουν την κουβέντα.
Γιατί μπορεί οι κυβερνήσεις του Γιάννη και του Μπάμπη να τα έκαναν θάλασσα τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά μια σημαντική αιτία για το έλλειμμα και το χρέος της Ελλάδας είναι ότι κατέχει το πανευρωπαϊκό ρεκόρ στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας είναι οι υψηλότερες της Ε.Ε., ενώ κατέχουν τη δεύτερη θέση στην κατάταξη των νατοϊκών χωρών, μετά τις ΗΠΑ, που στο κάτω κάτω έχουν από βάσεις μέχρι διαστημόπλοια και διεξάγουν διάφορους πολέμους ανά τον πλανήτη. Το 2008 η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των πέντε μεγαλύτερων εισαγωγέων εξοπλισμών στον κόσμο μαζί με τη Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα, την Ινδία και την Τουρκία.
Την ίδια στιγμή λοιπόν που ο πολιτικός Φίσερ πιέζει την ελληνική κυβέρνηση να πάρει αυστηρά μέτρα, ο βιομήχανος Γιόχαν τής πουλάει όπλα. Να τι έγραφε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα μια σπάνια ανταπόκριση της εφημερίδας «Neue Rheinische Zeitung» από την Αθήνα, που αντιμετώπιζε με καχυποψία τα σενάρια περί ελληνικής χρεοκοπίας: «Στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας μπαινοβγαίνουν καθημερινά κύριοι με ριγέ κοστούμια και χαρτοφύλακες - οι εκπρόσωποι π.χ. της εταιρείας Krauss-Maffei- Wegmann, οι οποίοι πάσαραν προσφάτως στους Έλληνες 170 Leopard 2, δηλαδή ό,τι καλύτερο και ακριβότερο προσφέρει η εταιρεία...
..Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, κατά την πρόσφατη επίσημη επίσκεψή του στην Αθήνα, θύμισε στους Έλληνες την εξόφληση μιας παλιάς υπόσχεσης, δηλαδή την αγορά 60 μαχητικών αεροσκαφών τύπου Eurofighter από το κονσόρτσιουμ EADS», συνέχιζε το άρθρο, υπενθυμίζοντας ότι «την περασμένη εβδομάδα ο Έλληνας πρωθυπουργός και ο Γάλλος Πρόεδρος διαπραγματεύθηκαν την αντικατάσταση του στόλου των ελληνικών Mirage από μαχητικά αεροσκάφη τύπου Rafale, και ότι σύμφωνα με την ελληνική εφημερίδα "Το Έθνος" συζητήθηκε και η αγορά γαλλικών ελικοπτέρων Super Puma NH-90».
Έτσι εξηγείται η συμπεριφορά του Σαρκοζί που αγκάλιαζε και φιλούσε τον Παπανδρέου λες και ήταν η ..Κάρλα Μπρούνι αλλά και η επαμφοτερίζουσα στάση της Μέρκελ που θέλει να τιμωρήσει την σπάταλη Ελλάδα χωρίς όμως να την χάσει από πελάτη για τις πολεμικές της βιομηχανίες. Αγοράσαμε ευρωπαϊκή αλληλεγγύη αγοράζοντας όπλα. Ο 14ος μισθός έπεσε σαν ήρωας κάτω απ’ τα τανκς.
Αντί να φλερτάρει με την πολιτική αυτοκτονία κόβοντας τον 14 μισθό και επιβάλλοντας αδιέξοδα μέτρα που θα βαθύνουν την ύφεση της οικονομίας και θα διογκώσουν τα προβλήματα της αντί να τα λύσουν, η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να ακολουθήσει αυτό που μόλις προχθές έγραφε ένα σχετικό άρθρο-παρέμβαση στην τουρκική «Hürriyet»: «Τα δικά μου αδέλφια του Αιγαίου... Τώρα κλυδωνίζονται... Βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση... Ξέρετε γιατί; Διότι για χρόνια ολόκληρα κάποιοι μετέτρεψαν σε εχθρό τις δύο ακτές του Αιγαίου», με το άρθρο να καταλήγει: «Φίλε μου, εάν οι δύο πλευρές του Αιγαίου δεν συμφιλιωθούν, ούτε κι εμείς πρόκειται να δούμε μια άσπρη μέρα...».
Ο κ. Παπανδρέου θα έπρεπε να πάει τώρα στον Ερντογάν (που αντιμετωπίζει προβλήματα με τον στρατό του και επίσης θέλει να τον περιορίσει) προτείνοντας ένα μορατόριουμ στους εξοπλισμούς των δύο χωρών. Θα εκνευρίζονταν φυσικά ο Γιόχαν κι ο Φίσερ και η Μέρκελ και ο Σαρκοζί αλλά αφού ζητούσαν οικονομίες θα μπορούσαν να τις έχουν. Χώρια τα γερμανικά τανκς και αεροπλάνα, μόνο οι 6 φρεγάτες από τη Γαλλία, θα κοστίσουν περίπου 2,5 δις ευρώ.. Τα έσοδα που υπολογίζεται ότι θα έχει το ελληνικό ταμείο από την περικοπή του 14ου μισθού φθάνουν στο 1,5 με 1,8 δις..
Υ.Γ.
Η παραπλάνηση της κοινής γνώμης
από κάποιον που σοδεύει χιλιάδες Ευρώ το μήνα
από τον κρατικό κορβανά.
Αϊ σιχτίρ, απατεώνα της «δημοσιογραφίας».
Κυριακή, Μαΐου 09, 2010
Ψάξτε να βρείτε ομοιότητες με το Ελληνικό πολιτικό μπουρδέλο.
Προειδοποίηση-τρόμος της πρόεδρου της Αργεντινής για το ΔΝΤ: "Θα τελειώσουν άσχημα στην Ελλάδα"!
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=12035&Itemid=131
http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=12035&Itemid=131
Φταίω και για το φόνο;
της Τζένης Κωστοπούλου
Πέθαναν από ασφυξία μέσα σ’ ένα κατάστημα τράπεζας που πούλαγε, μεταξύ άλλων, στους πελάτες του τη νεοκλασική του κομψότητα. Μόνο που η αισθητική αντίληψη και το υψηλό ενοίκιο ξεχνούν μερικές φορές να συμπεριλάβουν στα δεδομένα τους την πρόβλεψη του κινδύνου. Πέθαναν από ασφυξία ενώ ήδη ασφυκτιούσαν μέσα σε κοστούμια με βάτες, δεμένοι με γραβάτες και ορκισμένοι στην ευαίσθητη σύμβαση εργασίας τους να μοιράζουν χαμόγελα σε ξινούς, καχύποπτους, μονόχνωτους, προκατειλημμένους και λοιπούς πελάτες… Πώλησαν ευσυνείδητα τα τραπεζικά προϊόντα για να ’χουν να δώσουν το καλή αναφορά όταν το μεσημέρι θα περνούσε η λίστα με τη σοδειά του καθενός… «κάρτες τρεις, ασφάλειες τέσσερις, ταμιευτήρια δύο…» . Γύριζαν στο σπίτι με άγχος γιατί οι «στόχοι» του καταστήματος συνέχεια ανέβαιναν κι ο διευθυντής κι ο διευθυντής του διευθυντή κι όλοι οι διευθυντές των διευθυντών έκοβαν τελευταίως κώλους … Δύσκολη εποχή η εποχή της οικονομικής κρίσης…
Ήταν όλοι τους πάνω από 30. Ως παιδιά πρόλαβαν να αποθηκεύσουν στο ασυνείδητό τους τη βραχνάδα της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου όταν μιλούσε για «περήφανα νιάτα» και «τιμημένα γερατειά»… Γέλασαν με τα ανέκδοτα για τη γκαντεμοφροσύνη του Μητσοτάκη και πάγωσαν με τις ανάλγητες απόψεις του. Χαιρέτισαν την έλευση του Κώστα Σημίτη που θα ήταν το κάτι διαφορετικό. Το κάτι καλοκουρδισμένο σε όλους τους τομείς εκτός από την άρθρωση του λόγου. Ανακουφίστηκαν αργότερα όταν ο Κώστας Καραμανλής ανέκοψε τη φόρα με την οποία καταπίνονταν αμάσητα τα πλαίσια στήριξης… Ύστερα είδαν κι αυτόν τον άντρα να πέέέέέέέφτει, να πέέέέέέέέφτει… , να πέέέέέέέέφτει….
Ευρώπη, ευημερία, χρηματιστήριο, χρηματοοικονομικά, δουλειά σε τράπεζα… Πόσοι και πόσοι δεν έδωσαν συγχαρητήρια στον πατέρα τους «που βρήκε το παιδί τόσο καλή δουλειά»… Σπανίως βλέπει ο κόσμος πίσω από τη βιτρίνα. Αυτή η βιτρίνα δεν επέτρεψε να κατέβουν τα ρολά την Τετάρτη το μεσημέρι. Η ιδιωτική τράπεζα δεν είναι δημόσιο για να κλείσει έτσι εύκολα το μαγαζί. Η ιδιωτική τράπεζα είναι το αντίθετο του δημοσίου. Είναι ο ίσιος δρόμος, ο σωστός, ο πουριτανικός. Τον ευαγγελίζεται κι ο νυν πρωθυπουργός…
Έτσι, πέθαναν από ασφυξία μέσα στην τράπεζα…
Όμως μια στιγμή… Ώπα! Ώπα! Τι γίνεται; Τι πάτε πάλι να μου φορτώσετε; Κύριε πρόεδρε δεν τους σκότωσα εγώ. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους καταλάβαινα. Ήταν σαν και μένα. Πάντα διέκρινα τη θλίψη πίσω από το στήσιμό τους στα γραφεία… Τι θέλετε να πείτε; Ότι δεν ευθύνομαι μόνο για το δημοσιονομικό έλλειμμα αλλά και για το φόνο των τριών αθώων; Εγώ; Εγώ; Γιατί; Επειδή βγήκα επιτέλους μετά από τόσα χρόνια θυμωμένη στο δρόμο; Επειδή δε με πείθουν αυτά που μου λένε; Επειδή έπαψα να παρακολουθώ τι κάνει η Τζούλια; Επειδή δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το ότι κόψανε τη σύνταξη της μάνας μου που κουφάθηκε να σηκώνει μια ζωή τηλέφωνα και της γιαγιάς μου που κατατρύπησε τα χέρια της να καρικώνει και να στριφώνει; Αυτό με κάνει φονιά; Το ότι ξύπνησα με έκανε φονιά;
Πρέπει πάντα να βγαίνει το χαμερπές τέρας της παρέλκυσης μαζί μου στο δρόμο;
Ε όχι! Αυτό δεν το δέχομαι. Ψάξτε αλλού το δολοφόνο. Όχι στο προφανές…
Πέθαναν από ασφυξία μέσα σ’ ένα κατάστημα τράπεζας που πούλαγε, μεταξύ άλλων, στους πελάτες του τη νεοκλασική του κομψότητα. Μόνο που η αισθητική αντίληψη και το υψηλό ενοίκιο ξεχνούν μερικές φορές να συμπεριλάβουν στα δεδομένα τους την πρόβλεψη του κινδύνου. Πέθαναν από ασφυξία ενώ ήδη ασφυκτιούσαν μέσα σε κοστούμια με βάτες, δεμένοι με γραβάτες και ορκισμένοι στην ευαίσθητη σύμβαση εργασίας τους να μοιράζουν χαμόγελα σε ξινούς, καχύποπτους, μονόχνωτους, προκατειλημμένους και λοιπούς πελάτες… Πώλησαν ευσυνείδητα τα τραπεζικά προϊόντα για να ’χουν να δώσουν το καλή αναφορά όταν το μεσημέρι θα περνούσε η λίστα με τη σοδειά του καθενός… «κάρτες τρεις, ασφάλειες τέσσερις, ταμιευτήρια δύο…» . Γύριζαν στο σπίτι με άγχος γιατί οι «στόχοι» του καταστήματος συνέχεια ανέβαιναν κι ο διευθυντής κι ο διευθυντής του διευθυντή κι όλοι οι διευθυντές των διευθυντών έκοβαν τελευταίως κώλους … Δύσκολη εποχή η εποχή της οικονομικής κρίσης…
Ήταν όλοι τους πάνω από 30. Ως παιδιά πρόλαβαν να αποθηκεύσουν στο ασυνείδητό τους τη βραχνάδα της φωνής του Ανδρέα Παπανδρέου όταν μιλούσε για «περήφανα νιάτα» και «τιμημένα γερατειά»… Γέλασαν με τα ανέκδοτα για τη γκαντεμοφροσύνη του Μητσοτάκη και πάγωσαν με τις ανάλγητες απόψεις του. Χαιρέτισαν την έλευση του Κώστα Σημίτη που θα ήταν το κάτι διαφορετικό. Το κάτι καλοκουρδισμένο σε όλους τους τομείς εκτός από την άρθρωση του λόγου. Ανακουφίστηκαν αργότερα όταν ο Κώστας Καραμανλής ανέκοψε τη φόρα με την οποία καταπίνονταν αμάσητα τα πλαίσια στήριξης… Ύστερα είδαν κι αυτόν τον άντρα να πέέέέέέέφτει, να πέέέέέέέέφτει… , να πέέέέέέέέφτει….
Ευρώπη, ευημερία, χρηματιστήριο, χρηματοοικονομικά, δουλειά σε τράπεζα… Πόσοι και πόσοι δεν έδωσαν συγχαρητήρια στον πατέρα τους «που βρήκε το παιδί τόσο καλή δουλειά»… Σπανίως βλέπει ο κόσμος πίσω από τη βιτρίνα. Αυτή η βιτρίνα δεν επέτρεψε να κατέβουν τα ρολά την Τετάρτη το μεσημέρι. Η ιδιωτική τράπεζα δεν είναι δημόσιο για να κλείσει έτσι εύκολα το μαγαζί. Η ιδιωτική τράπεζα είναι το αντίθετο του δημοσίου. Είναι ο ίσιος δρόμος, ο σωστός, ο πουριτανικός. Τον ευαγγελίζεται κι ο νυν πρωθυπουργός…
Έτσι, πέθαναν από ασφυξία μέσα στην τράπεζα…
Όμως μια στιγμή… Ώπα! Ώπα! Τι γίνεται; Τι πάτε πάλι να μου φορτώσετε; Κύριε πρόεδρε δεν τους σκότωσα εγώ. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους τους καταλάβαινα. Ήταν σαν και μένα. Πάντα διέκρινα τη θλίψη πίσω από το στήσιμό τους στα γραφεία… Τι θέλετε να πείτε; Ότι δεν ευθύνομαι μόνο για το δημοσιονομικό έλλειμμα αλλά και για το φόνο των τριών αθώων; Εγώ; Εγώ; Γιατί; Επειδή βγήκα επιτέλους μετά από τόσα χρόνια θυμωμένη στο δρόμο; Επειδή δε με πείθουν αυτά που μου λένε; Επειδή έπαψα να παρακολουθώ τι κάνει η Τζούλια; Επειδή δεν μπορώ να συμβιβαστώ με το ότι κόψανε τη σύνταξη της μάνας μου που κουφάθηκε να σηκώνει μια ζωή τηλέφωνα και της γιαγιάς μου που κατατρύπησε τα χέρια της να καρικώνει και να στριφώνει; Αυτό με κάνει φονιά; Το ότι ξύπνησα με έκανε φονιά;
Πρέπει πάντα να βγαίνει το χαμερπές τέρας της παρέλκυσης μαζί μου στο δρόμο;
Ε όχι! Αυτό δεν το δέχομαι. Ψάξτε αλλού το δολοφόνο. Όχι στο προφανές…
Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα
Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 3 Μαΐου 2010
Για πολλούς απ' όσους βλέπουν απολύτως ψυχρά το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, που μετέτρεψε το δημόσιο χρέος των 25 δισ. ευρώ, που είχε η χώρα, σε 350 δισ. με τις απανωτές δανειοδοτήσεις με υψηλούς τόκους και με τη μορφή βούρκου που σε καταπίνει, η πιο λογική απάντηση της Ελλάδας σ' αυτό που ωραιοποιημένα λέγεται αγορές -αλλά είναι εγκληματίες- θα έπρεπε να ήταν η στάση πληρωμών με παράλληλη εθνικοποίηση των τραπεζών.
Εκεί να δεις σοκ και δέος. Μπορεί οι ελληνικές τράπεζες να ζημιώνονταν με 60 δισ. ευρώ περίπου και οι πολίτες να καλούνταν να τα βγάλουν πέρα με αιματηρές περικοπές, αλλά θα το έκαναν για την Ελλάδα ρε γαμώτο και όχι για να τοκογλυφήσει ακόμα περισσότερο η κυρία Μέρκελ και η παρέα της με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τώρα, η χώρα θα φεσωθεί άλλα 120 δισ., επιπλέον των 350 δισ., και θα μείνει υποθηκευμένη για την επόμενη 15ετία. Ούτε 3ετία, ούτε 5ετία.
Τι παράγει η χώρα για να γεννήσει χρήμα και να αποπληρώσει το χρέος; Τίποτε. Ολίγον τουρισμό και τ' αγόρι της. Τι θα παράγει αύριο; Ούτε τουρισμό, και τ' αγόρια όλο και λιγοστεύουν ως είδος.
Τι θα κέρδιζε με τη στάση πληρωμών; Αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Τα 350 δισ. θα γίνονταν 240 δισ. και θα έτρεχε η Γερμανία και η Γαλλία να μας σώσουν παρακαλετά για να μη μείνουν οι τράπεζές τους με 120 δισ. ελληνικών ομολόγων, που θα άξιζαν πια 80 και αν. Δεν είναι τόσο απλό όπως το γράφω. Αλλά αυτό είναι το ρεζουμέ.
Ας κέρδιζε ο κύριος Πόλσον και οι συμμορίτες του είδους, που ποντάρουν στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Θα γέμιζε σκουπίδια ομόλογα η παγκόσμια αγορά, που θα έτρεχε να σώσει την τοκογλυφία της μαζί με το μέλλον της Ελλάδας. Ενώ τώρα, τρέχει η Ελλάδα παρακαλετά και αυτομαστιγωνόμενη, ζητώντας συγγνώμη, που ήταν μια πρόστυχη, μια ψεύτρα, μια αλανιάρα. Ζητώντας συγγνώμη από τις πουτάνες πολυτελείας, που την προστυχιά τους, την ψευτιά τους, την αλανιά τους, την πουλάνε στους επαρχιώτες -σαν την Ελλάδα- για τίτλους ευγενείας.
Η Ελλάδα έχει την ατυχία να μην έχει ούτε ηγέτη, ούτε στελέχη, ούτε οικονομικούς παράγοντες, που να μπορούν να κάνουν και να διαχειριστούν μια τέτοια κίνηση, που απαιτεί θράσος, γενναιότητα, οικονομική ευελιξία καθόλου δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και, κυρίως, διεθνή στηρίγματα.
Τίποτε απ' όλα αυτά δεν έχει η Ελλάδα. Αντιθέτως, έχει στρατιές ρουσφετολογικά αργόμισθων, που όχι μόνο τρώνε τα σπλάχνα της οικονομίας, αλλά και κάθε προόδου.
Έχει στρατιές από κλέφτες και φοροφυγάδες στον ιδιωτικό τομέα, που συσσωρεύουν πλούτο, ενώ στερούν πλούτο από το δημόσιο ταμείο, χάριν του οποίου σιτίζονται.
Έχει στρατιές από αργοκίνητους μηχανισμούς, εργάτες και υπαλλήλους, που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα και εμποδίζουν κάθε εξέλιξη.
Έχει στρατιές από εξουσιαστές στους δήμους, τις κοινότητες, τις νομαρχίες, τις περιφέρειες και στη Βουλή, που όχι μόνο σπαταλάνε χρόνο, χρήμα, ιδέες, ανθρώπους για τα μικροσυμφέροντά τους, αλλά χειρίζονται το δημόσιο χρήμα λες και το βρήκαν στο δρόμο.
Η χρεοκοπία της χώρας δεν είναι το κατώτερο στάδιο, όπως θέλει να λέει ο πρωθυπουργός. Το κατώτερο στάδιο είναι η ηθική χρεοκοπία της χώρας, που έχει ήδη συντελεστεί. Και στην οποία συμμετέχει και ο πρωθυπουργός εδώ και 35 χρόνια.
Αυτή η ηθική χρεοκοπία είναι που θα εμποδίσει και τώρα τη χώρα να πάρει ανάσα, όσα δισ. και αν της δανείσουν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Μέχρι να χρεοκοπήσει πλήρως κλαίγοντας.
Θα αρκούσε οι φοροφυγάδες να πληρώσουν τους φόρους τους. Τα 30 δισ. βεβαιωμένα και τα εκατοντάδες άγνωστα από τους κάθε λογής επαγγελματίες, αεριτζήδες και κεφαλαιούχους της παραοικονομίας. Αυτό θα αρκούσε. Στην πιο φτωχή χώρα των πιο πλούσιων κατοίκων!
Ποιος θα μαζέψει αυτό το διαφεύγον χρήμα; Ποιος θα βάλει κανόνες ανταγωνισμού παροχής ποιότητας υπηρεσιών στο λησταρχείο του τουρισμού; Ποιος θα μαζέψει, επιτέλους, τη χρυσοφόρο ναυτιλία στα εργαστήρια και τις υπηρεσίες της πατρίδας της; Ποιος θα κυνηγήσει τις διαρκείς κερδοσκοπικές αυξήσεις στα είδη διατροφής και τα πωλήματα του πανάκριβου ελληνικού εμπορίου; Ποιος θα βάλει τάξη στους ανεκμετάλλευτους γεωργικούς θησαυρούς της ελληνικής γης;
Τελικά, ποιος θα πει στους πολίτες «εντάξει, σας διαφθείραμε. Δεν συμφέρει. Κομμένο».
Η κυβέρνηση που, ανίκανη να συλλάβει τους κλέφτες, μειώνει τις συντάξεις των πιο ανυπεράσπιστων πολιτών της;
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Για πολλούς απ' όσους βλέπουν απολύτως ψυχρά το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, που μετέτρεψε το δημόσιο χρέος των 25 δισ. ευρώ, που είχε η χώρα, σε 350 δισ. με τις απανωτές δανειοδοτήσεις με υψηλούς τόκους και με τη μορφή βούρκου που σε καταπίνει, η πιο λογική απάντηση της Ελλάδας σ' αυτό που ωραιοποιημένα λέγεται αγορές -αλλά είναι εγκληματίες- θα έπρεπε να ήταν η στάση πληρωμών με παράλληλη εθνικοποίηση των τραπεζών.
Εκεί να δεις σοκ και δέος. Μπορεί οι ελληνικές τράπεζες να ζημιώνονταν με 60 δισ. ευρώ περίπου και οι πολίτες να καλούνταν να τα βγάλουν πέρα με αιματηρές περικοπές, αλλά θα το έκαναν για την Ελλάδα ρε γαμώτο και όχι για να τοκογλυφήσει ακόμα περισσότερο η κυρία Μέρκελ και η παρέα της με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τώρα, η χώρα θα φεσωθεί άλλα 120 δισ., επιπλέον των 350 δισ., και θα μείνει υποθηκευμένη για την επόμενη 15ετία. Ούτε 3ετία, ούτε 5ετία.
Τι παράγει η χώρα για να γεννήσει χρήμα και να αποπληρώσει το χρέος; Τίποτε. Ολίγον τουρισμό και τ' αγόρι της. Τι θα παράγει αύριο; Ούτε τουρισμό, και τ' αγόρια όλο και λιγοστεύουν ως είδος.
Τι θα κέρδιζε με τη στάση πληρωμών; Αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Τα 350 δισ. θα γίνονταν 240 δισ. και θα έτρεχε η Γερμανία και η Γαλλία να μας σώσουν παρακαλετά για να μη μείνουν οι τράπεζές τους με 120 δισ. ελληνικών ομολόγων, που θα άξιζαν πια 80 και αν. Δεν είναι τόσο απλό όπως το γράφω. Αλλά αυτό είναι το ρεζουμέ.
Ας κέρδιζε ο κύριος Πόλσον και οι συμμορίτες του είδους, που ποντάρουν στη χρεοκοπία της Ελλάδας. Θα γέμιζε σκουπίδια ομόλογα η παγκόσμια αγορά, που θα έτρεχε να σώσει την τοκογλυφία της μαζί με το μέλλον της Ελλάδας. Ενώ τώρα, τρέχει η Ελλάδα παρακαλετά και αυτομαστιγωνόμενη, ζητώντας συγγνώμη, που ήταν μια πρόστυχη, μια ψεύτρα, μια αλανιάρα. Ζητώντας συγγνώμη από τις πουτάνες πολυτελείας, που την προστυχιά τους, την ψευτιά τους, την αλανιά τους, την πουλάνε στους επαρχιώτες -σαν την Ελλάδα- για τίτλους ευγενείας.
Η Ελλάδα έχει την ατυχία να μην έχει ούτε ηγέτη, ούτε στελέχη, ούτε οικονομικούς παράγοντες, που να μπορούν να κάνουν και να διαχειριστούν μια τέτοια κίνηση, που απαιτεί θράσος, γενναιότητα, οικονομική ευελιξία καθόλου δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και, κυρίως, διεθνή στηρίγματα.
Τίποτε απ' όλα αυτά δεν έχει η Ελλάδα. Αντιθέτως, έχει στρατιές ρουσφετολογικά αργόμισθων, που όχι μόνο τρώνε τα σπλάχνα της οικονομίας, αλλά και κάθε προόδου.
Έχει στρατιές από κλέφτες και φοροφυγάδες στον ιδιωτικό τομέα, που συσσωρεύουν πλούτο, ενώ στερούν πλούτο από το δημόσιο ταμείο, χάριν του οποίου σιτίζονται.
Έχει στρατιές από αργοκίνητους μηχανισμούς, εργάτες και υπαλλήλους, που ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα και εμποδίζουν κάθε εξέλιξη.
Έχει στρατιές από εξουσιαστές στους δήμους, τις κοινότητες, τις νομαρχίες, τις περιφέρειες και στη Βουλή, που όχι μόνο σπαταλάνε χρόνο, χρήμα, ιδέες, ανθρώπους για τα μικροσυμφέροντά τους, αλλά χειρίζονται το δημόσιο χρήμα λες και το βρήκαν στο δρόμο.
Η χρεοκοπία της χώρας δεν είναι το κατώτερο στάδιο, όπως θέλει να λέει ο πρωθυπουργός. Το κατώτερο στάδιο είναι η ηθική χρεοκοπία της χώρας, που έχει ήδη συντελεστεί. Και στην οποία συμμετέχει και ο πρωθυπουργός εδώ και 35 χρόνια.
Αυτή η ηθική χρεοκοπία είναι που θα εμποδίσει και τώρα τη χώρα να πάρει ανάσα, όσα δισ. και αν της δανείσουν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Μέχρι να χρεοκοπήσει πλήρως κλαίγοντας.
Θα αρκούσε οι φοροφυγάδες να πληρώσουν τους φόρους τους. Τα 30 δισ. βεβαιωμένα και τα εκατοντάδες άγνωστα από τους κάθε λογής επαγγελματίες, αεριτζήδες και κεφαλαιούχους της παραοικονομίας. Αυτό θα αρκούσε. Στην πιο φτωχή χώρα των πιο πλούσιων κατοίκων!
Ποιος θα μαζέψει αυτό το διαφεύγον χρήμα; Ποιος θα βάλει κανόνες ανταγωνισμού παροχής ποιότητας υπηρεσιών στο λησταρχείο του τουρισμού; Ποιος θα μαζέψει, επιτέλους, τη χρυσοφόρο ναυτιλία στα εργαστήρια και τις υπηρεσίες της πατρίδας της; Ποιος θα κυνηγήσει τις διαρκείς κερδοσκοπικές αυξήσεις στα είδη διατροφής και τα πωλήματα του πανάκριβου ελληνικού εμπορίου; Ποιος θα βάλει τάξη στους ανεκμετάλλευτους γεωργικούς θησαυρούς της ελληνικής γης;
Τελικά, ποιος θα πει στους πολίτες «εντάξει, σας διαφθείραμε. Δεν συμφέρει. Κομμένο».
Η κυβέρνηση που, ανίκανη να συλλάβει τους κλέφτες, μειώνει τις συντάξεις των πιο ανυπεράσπιστων πολιτών της;
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)