Σχόλιο του Μάκη Μίχου
Κουράστηκα είκοσι χρόνια να προσπαθώ να σπρώχνω καθηγητάδες ν’ ακολουθήσουν τις μαθητικές εξεγέρσεις. «Κουρασμένοι» ήταν οι φουκαράδες από τις απεργίες τους, όπου συμμετείχε μόνο το 20%.
Όταν τη σκυτάλη πήραν οι μαθητές με τις καταλήψεις τους οι καθηγητάδες ένοιωσαν να φεύγει ένα βάρος από πάνω τους. Τώρα μπορούσαν να αγωνίζονται εκ του ασφαλούς, χωρίς το φόβο παρακράτησης του μισθού τους…
Ο αγώνας των καθηγητών υπέρ της λούφας έγινε μαζικός. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που με το λόγο τους και με τις πράξεις τους στάθηκαν στο πλευρό της νεολαίας.
Αυτό με ανάγκασε να βαφτίσω «γιορτή των μαθητικών εγκαταλείψεων» τις καταλήψεις των μαθητών. Χωρίς τη συμπαράσταση δασκάλων και γονιών οι μαθητές άφηναν όλες τις ελπίδες τους στα χέρια κάποιων μπάχαλων ή κάποιων μελλοντικών επιβητόρων της χυδαίας πολιτικής.
Κοντεύει να κλείσει τριάντα χρόνια αυτή η γιορτή και οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι καθηγητάδες που λουφάρουν επ’ αμοιβή.
Οι μαθητές ούτε χάνουν ούτε κερδίζουν.
Ίσως να χάσουν ένα πτυχίο ανεργίας…
