Μετρητής

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 30, 2009

Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει…


Έτσι είχε καταχωρηθεί πριν δυο μέρες.

Παρενέβη η οικογενειακή λογοκρισία.

Απεσύρθη το άρθρο.

Καταχωρείται πάλι με τίτλο

Το μήλο…δυο μέρες μ.Λ. (μετά Λογοκρισία)

Στενοχωρέθηκα σήμερα;

Μήπως ένιωσα περήφανος;


Το δεύτερο πάει αντάμα με το πρώτο.

Κυριαρχεί όμως το δεύτερο.


Μεγάλωσα τα παιδιά μου με την αίσθηση του Πολίτη.

Ο Πλάτων κι ο Σωκράτης μου το δίδαξαν.

Ο Μαρξ δεν άφησε τίποτε στο πνεύμα μου.


Ο μικρός μου Φοίβος, μεσάνυχτα του Σαββάτου,

κάπου στην Πανεπιστημίου, βρέθηκε αντιμέτωπος

με την εντεταλμένη βαρβαρότητα των μπάτσων.

Είχαν ρίξει καταγής ένα μαυρούλη

και τον κλωτσούσαν εκ του ασφαλούς.

Λαθρομετανάστης ήταν ο μαυρούλης, απροστάτευτος.


Ο μικρός μου Φοίβος αντέδρασε αυθόρμητα

- Γιατί το χτυπάτε το παιδί;

Είπε ό,τι θα έλεγε κάθε υγιής Πολίτης.

Ο μάγκας μπάτσος του απάντησε θρασύτατα

- Άντε να γαμηθείς, κωλόπαιδο.

- Άντε και γαμηθείτε, απάντησε ο μικρός

και ξεκίνησε να φύγει με το παπάκι του.


Ο μάγκας, ο Ζητάς, με τη μηχανάρα έσπευσε

να συλλάβει τη «θρασύτητα» του Πολίτη.

Τον συνέλαβε στα διακόσια μέτρα.

Δεν ήταν κουκουλοφόρος του σκότους ο μικρός.

Ένας μικρός συνειδητός Πολίτης ήταν.


Σαββατόβραδο ήταν και την Κυριακή αργεί η Δικαιοσύνη.

Τον παρέπεμψαν με αυτόφωρη διαδικασία για τη Δευτέρα.


Δυο νύχτες στο «μαντρί» ο μικρός.

Όσες κι ο Χριστοφοράκος.

Όσες κι ο Κοσκωτάς…

Οι δυο τελευταίοι έπρεπε να εκτελεστούν.

Του μικρού του άξιζε έπαινος.


Ποιος απ’ τους πολιτικάντηδες θα τον απένεμε;

Οι πολιτικάντηδες βλέπουν μπροστά,

κοιτάνε τη βολευτική πολυθρόνα τους.

Κοιτάνε τους Βουλγαροκτόνους «ιούς» τους,

αυτούς που ληστεύουν ταχυδρόμους…


Εγώ νιώθω-ηλιθιωδώς-περήφανος για το γιο μου.

Μαθαίνει πως οι Πολίτες έχουν το μέλλον του Σωκράτη.


Καληνύχτα, Φοίβο μου.

Δε θ’ αλλάξεις τον κόσμο.

Θα ταξιδέψεις όμως μέσα στη Γνώση.

Αυτή που σου δίδασκα χρόνια και τη χλεύαζες.


Οι άλλοι κατέχουν τις γνώσεις εξόντωσης της Γνώσης.

Είμαι περήφανος για σένα, γιε μου.

Θα έκανα ό,τι κι εσύ.


Δεν έρχομαι στην Αθήνα να συμπαρασταθώ…

Μάθε μόνος σου να περπατάς.

Ακόμη και δίπλα στη «φίλη μου τη Μπάτση» περπάτα,

που εκτελεί τα άγρια ένστικτα της πολιτισμένης ζούγκλας.


Εντεταλμένη είναι η δράση της,

απ’ όλους εκείνους που διατείνονται ότι υπηρετούν το Λόγο.