Απομονωμένος για το τριήμερο σε μια ερημιά.
Χωρίς internet και με φίλους.
Περίμενα με το γυρισμό μου να βρω σχόλια.
Σχόλια πάνω στο προηγούμενο ανακοινωθέν.
Δεν βρήκα τίποτε. Ευτυχώς.
Με σχολίασε όμως προφορικά κάποιος φίλος,
που δεν μπορούσε να κατανοήσει
πώς εγώ στάθηκα δίπλα στους Σπανουδάκηδες
κι αρνήθηκα να χειροκροτήσω το χαμό του μπάτσου.
Εργατικό ατύχημα βάφτισε το φόνο του μπάτσου,
λες κι εγώ στάθηκα ποτέ στο πλευρό της εργοδοσίας.
Εργατικό ατύχημα ήταν λοιπόν η δολοφονία του Λαμπράκη,
εργατικό ατύχημα η δολοφονία του Τεμπονέρα,
εργατικά ατυχήματα ήταν όλα αυτά που γίνανε
μέσα στους αιώνες της ιστορίας.
Ο μπάτσος ασκεί ένα επάγγελμα.
Όπως όλοι μας.
Θα μπορούσε να το κάνει λειτούργημα.
Όπως όλοι μας.
Πόσοι άραγε έχουν σκοτώσει το μπάτσο
που βόσκει στο μυαλό και στην καρδιά τους;
