Άρθρο του Μάκη Μίχου , ανένταχτου της Πανελλήνια Λαϊκής και Συριζωμένης Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας
Μην ξεχνάς , απ’ τους δέκα που μας ρίξανε ,
οι εφτά ήταν κάποτε δικοί μας …
Άρης Αλεξάνδρου
Στον εμφύλιο έβλεπε να γίνονται αυτά τα πράγματα ο ποιητής .
Το μόνο που δεν είδε ήταν ότι ο εμφύλιος δεν έχει αρχή και τέλος , ότι είναι το προπατορικό αμάρτημα του ανθρώπινου γένους , που δεν μπόρεσε να το καταπολεμήσει με το Λόγο , γιατί ο Λόγος έμεινε κτήμα των Ποιητών .
Οι άλλοι πορεύονταν με τα άγρια ένστικτα .
Οι Εβραίοι είδαν λαθεμένα το προπατορικό αμάρτημα και πίστεψαν πως οι δυο πρωτόπλαστοι δεν έπρεπε ν’ αγγίξουν τον καρπό της Γνώσης . Το ίδιο λαθεμένα το βλέπουν μέχρι σήμερα οι Χριστιανοί .
Ήταν η μόνη σωστή ενέργεια των πρωτοπλάστων για να ξεφύγουν από κείνη τη μακάρια ευτυχία που τους διετάχθη . Η ευτυχία έχει σχέση με το Λόγο κι όλα τα υπόλοιπα έχουν σχέση μόνο με τα σκυλάκια του καναπέ .
Το προπατορικό αμάρτημα διεπράχθη έξω απ’ τον ανύπαρκτο παράδεισο , κάτω στη γη , με τον Άβελ και τον Κάιν . Φόνος αδελφού από αδελφό …
Αυτή η φονική ιστορία συνεχίστηκε σ’ όλη τη σταδιοδρομία του ανθρώπου . Άλλες φορές το κέρδος οδηγούσε το φονικό χέρι , άλλες φορές οι ψυχικές διαστροφές κι άλλες η ελπίδα για αλλαγή των πολιτικοκοινωνικών συστημάτων .
Μ’ αυτό το τελευταίο φονικό χέρι θ’ ασχοληθώ σήμερα , το χέρι που είδε ο Άρης Αλεξάνδρου σ’ άλλες εποχές …
Ο Αλεξάνδρου είδε το αδερφωμένο χέρι να σκοτώνει μέσα στον εμφύλιο . Πιθανό είχε μελετήσει αυτό το χέρι σ’ όλες τις περιόδους , αλλά το έδωσε επίκαιρα μέσα στην περίοδο που βίωναν όσοι καταλάβαιναν τότε . Οι πολύ λίγοι , όπως πάντα .
Ποιοι ήταν οι επαναστάτες όλων των εποχών ;
Κάποιοι θα απαντήσουν πως ήταν οι κατατρεγμένοι , οι καταπιεσμένοι , όλοι όσοι ένιωθαν την κοινωνική αδικία .
Δε θα διαφωνήσω μαζί τους , αρκεί να προσθέσουν και το ρόλο των οδηγητών σ’ αυτές τις εξεγέρσεις και τους στόχους που είχαν οι οδηγητές . Οπωσδήποτε δεν αναφέρομαι στους διανοητές που οραματίζονταν ένα δίκαιο κοινωνικό συμβόλαιο και μια ανατροπή της αδικίας μ’ οποιοδήποτε μοντέλο. Αναφέρομαι σε εκείνους που προσπαθούν να υλοποιήσουν τις διάφορες ιδεολογίες .
Παλιότερα , διαλεγόμενος με τους «συντρόφους» μου , έλεγα πως οι ιδεολογίες θα μπορούσαν να λύσουν το κοινωνικό πρόβλημα – οποιαδήποτε ιδεολογία – αρκεί να εφαρμοστούν κατά γράμμα και ισότιμα για όλους . Είναι αντιγραφή της άποψης ότι «ο νόμος είναι νόμος εφόσον ισχύει για όλους» .
Τα έλεγα και στους μαθητές μου αυτά τα πράγματα και δύσκολα με πίστευαν . Η νεολαία είναι από τη φύση της επαναστατική κι εύκολα παρασέρνεται από όλους εκείνους που σερβίρουν ακτιβιστικές δράσεις , το Λόγο δεν είναι έτοιμη να τον αποδεχτεί .
Προσπαθούσα όμως να τους διδάξω το δόγμα του Τζον Ντος Πάσος :
«δε θέλω να σε πάρω από κει που είσαι και να σε πάω κάπου αλλού , γιατί κάποιος άλλος θα σε πάρει και θα σε πάει όπου αυτός θέλει . Όπου πας θα πας μόνος σου …» .
Τους εξηγούσα λοιπόν πως όλα τα ιδεολογήματα θα μπορούσαν να καταφέρουν το κοινωνικό θαύμα αν δεν εκτρέπονταν στην περιοχή του ατομικού συμφέροντος και της αρχομανίας . Χριστιανισμοί και σοσιαλισμοί και κομμουνισμοί , δημοκρατία και αριστοκρατία , αναρχισμός και βουδισμός μπορούν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα , αρκεί να μην υπάρξουν αρχιερείς και γραμματείς και στρατηγοί .
Το πιο τραγικό όμως είναι η μετακίνηση των οπαδών απ’ το ένα στρατόπεδο στο άλλο , μόλις δουν πως το κέρδος βρίσκεται στο νικηφόρο .
Τη μετακίνηση αυτή τη μελετούσα και μέσα στα τελευταία τριάντα χρόνια αυτού του πολυτάξιδου βίου μου . Δεν έζησα επαναστάσεις ( μόνο την εθνοσωτήρια του 1967 βίωσα στο πετσί μου , την ώρα που οι άλλοι τη χειροκροτούσαν ) και τις μόνες που έζησα ήταν οι Αλλαγές και οι πραγματικές Αλλαγές . Ο Σιδερένιος τα κατάφερε στους καιρούς μας να μεταμφιέσει την «επανάστασή» του και έπεισε τους χειροκροτητές της εθνοσωτήριας επανάστασης ν’ Αλλάξουν στρατόπεδο . Όλοι εκείνοι , που ζούσαν καλά με την εθνοσωτήρια , ζήσανε καλύτερα με την Αλλαγή του Σιδερένιου .
Μείνανε απ’ έξω κάποιοι πολύ αριστεροί . Όψιμοι αριστεροί , του Πολυτεχνείου … Αυτοί προσπαθούσαν να φέρουν την επανάσταση .
Μαοϊκοί και Χοντζικοί και επαναστάτες κομμουνιστές κι απλοί κομμουνιστές , με σκληροπυρηνικούς λόγους , προσπαθούσαν να οδηγήσουν το κίνημα . Όσοι ήταν έξω απ’ τις γραμμές τους θεωρούνταν οπορτουνιστές και αμερικανοί πράκτορες , ενώ οι ίδιοι ήταν οι αληθινοί επαναστάτες .
Μόνος μου πορεύτηκα κι εγώ μέσα στο αριστερό κίνημα , ψάχνοντας μέσα μου και γύρω μου να συγκεράσω τα ιδεολογήματα . Είχα κρατήσει από μικρός μέσα στην ψυχούλα μου το Χριστό κι αργότερα απέρριψα τα ιερατεία του . Έσπευσα στην εφηβεία μου δίπλα στον Αντρέα , αλλά στα φοιτητικά μου χρόνια , εκεί στα 1968 , τον παράτησα κι αυτόν , όταν η TWA τον φυγάδευε στο εξωτερικό κι εγώ έκανα συνεχείς επισκέψεις στη Μπουμπουλίνας εξαιτίας του . Έπεσα στα βιβλία του πνεύματος και της πολιτικής στη συνέχεια και κάλυπτα τα πνευματικά κενά του επαρχιόπαιδου . Μαρξ και Λένιν , Μπακούνιν και Κροπότκιν , διαφωτιστές και αρχαία φιλοσοφία μπαίνανε στο μυαλό μου κι αφήνανε τους σπόρους . Κράτησα από το Μαρξ μόνο την επιστημονική του μέθοδο κι αρνήθηκα τις προλεταριακές δικτατορίες του . Μπολιάστηκα απ’ τον Κροπότκιν κι απ’ το Σωκράτη , ρούφηξα τον Πλάτωνα κι ένιωθα ένας πάνοπλος αριστερός , χωρίς δογματισμούς .
Οι δογματικοί αριστεροί ήταν αδύνατο να νιώσουν τη σκέψη και τη δράση ενός ανένταχτου , που προσπαθούσε να ενώσει τους ανταγωνιστές και να τους κάνει συναγωνιστές . Με προπηλάκιζαν στα κρυφά κι ελεεινολογούσαν μερικές φορές τη δράση μου , που δεν είχε τη δική τους ακτιβιστική υποκρισία . Ελεεινολογούν και τη σημερινή μου αρθρογραφία σε μια «αστική εφημερίδα» , ενώ οι ίδιοι έδραμαν εδώ και χρόνια να φάνε παντεσπάνι στο μαγαζί του Κινέζου ή του Γιωργάκη .
Ο στίχος του Αλεξάνδρου παραμένει επίκαιρος . Απ’ τους δέκα που πυροβολούν αυτούς που φυλάνε ακόμα Θερμοπύλες οι εφτά ήταν κάποτε δικοί μας …
Όσοι βολεύτηκαν , με τις «αριστερές» τους περγαμηνές , μέσα στο Μαργαριταρένιο μαγαζί πυροβολούν πισώπλατα , όπως ο Εφιάλτης , τις στάσεις ζωής . Έμαθαν να ζουν ως πολιτικά παράσιτα και τρέμουν την κριτική που τους γίνεται . Εμφανώς δεν τολμάει κανείς να καταγράψει τον αντίλογό του και να παραδεχτεί πως έτσι έχουν τα πράγματα . Προτιμούν όλοι αυτοί οι ριψάσπιδες να εφαρμόσουν αυτή τη γνωστή συνταγή : «η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» .
Είναι εντελώς αστείο να αποδέχονται το Λόγο σου αυτοί που ονομάζαμε κάποτε συντηρητικούς και δεξιούς και να κριτικάρουν το Λόγο οι «προοδευτικοί» , αυτοί που χρησιμοποίησαν την αριστερή φρασεολογία για να φάνε από δεξιά χέρια .
Προκαλώ πολλά χρόνια τους δεύτερους ν’ απαντήσουν στην κριτική μου , όμως οι περισσότεροι δεν έχουν χρόνο για κάτι τέτοιο . Προσπαθούν να καταβροχθίσουν ή να καταχωνιάσουν αυτά που αποκόμισαν απ’ την αλλαγή στρατοπέδου .
Είναι εύκολο να γίνεις αρματολός και να πάψεις να είσαι κλέφτης .
Η κλεφτουριά απόδειχνε τη γενναιότητά της όταν δεν έπαιρνε αρματολίκια , όταν δεν προσκυνούσε πασάδες και δερβισάδες .
Πόσοι όμως ήταν οι καθαροί κλέφτες ;
Κλείνω μεταφράζοντας ένα τραγούδι του Jimi Hendrix. Ήταν κι αυτός ένας απ’ τους δασκάλους μου:
«Όταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για τη δύναμη
ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη» .
Υ.Γ.
Αφιερωμένο το άρθρο σ’ όλους εκείνους τους πολύ αριστερούς ,
που σήμερα σέρνονται ωφελιμιστικά
μέσα στο κόμμα του Μαργαριταρένιου .
Σε κείνους που τολμούν να δείχνουν αριστερές κονκάρδες ακόμη .
