Χρόνια τώρα παρακολουθώ την ταινία.
Ταινία επιστημονικής αλητείας είναι,
την σκηνοθετεί η Ε.Ε.
και πρωταγωνιστούν όλα τα παμφάγα όρνεα
της σύγχρονης αυτοκρατορίας.
Εν αρχή ην το χαρτί.
Αγοράστηκαν κάδοι για τη συλλογή του.
Το χαρτί όμως σάπιζε έξω απ’ τους κάδους.
Έφαγαν άπειρα Ευρώ οι προμηθευτές κάδων,
όπως έφαγαν αργότερα από ποδηλατόδρομους
κι από κορύνες και κολώνες φωτισμού
κι από άχρηστα φανάρια κυκλοφορίας…
Οι οικολόγοι δεν αντιδρούσαν.
Αυτοί κοίταζαν να ιδρύσουν ΜΚΟ
και να εισπράξουν κι αυτοί τον οβολό τους
από τα πακέτα της Ε.Ε.
Ύστερα ήρθε η ανακύκλωση πλαστικού
και αλουμινίου και γυαλιού.
Αγοράστηκαν καινούριοι κάδοι.
Πανηγύριζαν οι δήμαρχοι με τις αγορές…
Οι Πολίτες τρέχανε να γεμίσουν τους κάδους.
Οι πολιτικάντηδες γέμιζαν την κοιλιά τους.
Πού οδεύουν όμως τα ανακυκλώσιμα σκουπίδια;
Μήπως οδηγούνται στις χωματερές;
Μήπως όλη η πολιτική σκέψη είναι στραμμένη
σε έργα φιγούρας και μίζας;
