Από Ήρα Μαρμαρά ήρθε τούτο

Ο νέος Μεσαίωνας και η βαρβαρότητα των αλλοδαπών συμμοριών Όλοι ασχολούνται με το πώς θα διασφαλιστεί το καθεστώς των τραπεζιτικών ληστειών!!! Ή με τα «βαταοπαίδια», τους Τατούληδες και άλλα τέτοια …σοβαρά!!! Ο πολιτικός κόσμος και τα ιδεολογικά τους φερέφωνα σέρνονται μέσα σε ένα φαύλο κύκλο εσωτερικής καταναλωτικής απάτης και στους χορευτικούς ρυθμούς που έχουν επιβάλλει οι «Νταβάδες» και κυρίως οι Αμερικανοί «νταβάδες» που για… το καλό μας, θέλουν να μας αλλάξουν τα φώτα, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις!!!!!!!! Δεν μένει χρόνος σαν αυτόν τον «ωραίο» κόσμο των απολογητών και φερέφωνων της ληστείας και της απάτης να ασχοληθεί με τίποτε άλλο… Αλλά ούτε στην «αριστερά» των καθεστωτικών οικοτροφείων και ιερατείων μένει χρόνος να ασχοληθεί με τα μεγάλα εγκλήματα και τη βαρβαρότητας του αδηφάγου καπιταλιστικού τέρατος. Αυτά θεωρούνται παρωχημένα και «συντηρητικά» πράγματα, «εθνικιστικά» ολισθήματα, αν όχι και τίποτα χειρότερο. Έτσι κανείς δεν μιλάει για τη σύγχρονη νεοταξική δουλεία που προωθείται και επιβάλλεται από τα υπερεθνικά μονοπώλια. Κανείς δεν αγγίζει το θεμελιώδες ζήτημα της εποχής μας: Ότι σήμερα μας ξαναγυρίζουν σε εποχές φεουδαρχικής και δουλοκτητικής βαρβαρότητας. Κανείς δεν φωτογραφίζει το σύγχρονο εφιάλτη και την κτηνωδία του πλανητικού καπιταλισμού, Ενός καπιταλισμού που δεν νοιάζεται πλέον ούτε για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δίδοντας ένα ελάχιστο, έστω, μέρος από την υπεραξία που κλέβει από τους εργάτες. Είναι τέτοιες οι στρατιές των εξαθλιωμένων που έχει δημιουργήσει ο παγκόσμιος καπιταλισμός, που, παρέχοντας μόνο ένα ξεροκόμματο, τους ξεζουμίζει και όσο ζήσουν. Υπάρχουν άπειροι αντικαταστάτες για ξεκλήρισμα: Πνευματικό, ψυχικό και βιολογικό. Δύο είναι οι στρατηγικές του πολυεθνικού κεφαλαίου γι’ την κατασκευή και εξόντωση των νέων δούλων. α). Η εξαγωγή κεφαλαίων και επιχειρήσεων σε χώρες, όπως η Ινδία, που τα εκατομμύρια των εξαθλιωμένων δουλεύουν μόνο για να ζήσουν. Φρικώδη υπερεκμετάλλευση και των παιδιών, δηλαδή αυτά δεν θα προλάβουν ούτε να μεγαλώσουν: Αποτροπιασμός!!! β). Εισαγωγή εξαθλιωμένων, αλλοδαπών δούλων σε χώρες με εργατικές κατακτήσεις για την ισοπέδωση όλων των κεκτημένων και τη μετατροπή και των εγχώριων εργατών σε εξαθλιωμένους δούλους. Η μαζική εισβολή αλλοδαπών δούλων ΕΞΙΣΩΝΕΙ τα μεροκάματα προς τα κάτω: στον παρανομαστή των εξαθλιωμένων εισαγόμενων, αυτό του απλού ξεροκόμματου για λίγα χρόνια ζωής. Εκτός αυτής της κτηνωδίας, με την εισαγωγή των εξαθλιωμένων, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές, αντικαθίστανται όλα τα πρωτοπόρα και αγωνιστικά στοιχεία της εργατικής τάξης, γεγονός που ΙΣΟΠΕΔΩΝΕΙ κάθε βάση για αγώνες. Αυτό είναι ιδιαίτερα αισθητό στην Ελλάδα. Θέλουν να τη μετατρέψουν σε τριτοκοσμική χώρα, σε Ινδίες κ.λπ Αυτά είναι τα «ανοικτά σύνορα» μέσα στον καπιταλισμό: Δουλεία και κτηνωδία των πάντων. Και γι αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα των υπερεθνικών, ουδείς ασχολείται. Αντίθετα η ροζ «αριστερά» το ευλογεί και έχει μετατραπεί σε ιδεολογική αστυνομία της Νέας Τάξης, με τα τρομοκρατικά της ιδεολογήματα του «αντιρατσισμού» και «αντιεθνικισμού»: Τα ιδεολογήματα των πολυεθνικών!!! Όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι», πλήθος από σαλτιμπάγκους της «αριστεράς», πολιτικάντηδες παντός καιρού και χρώματος και επιτήδειους γραφειοκράτες της δημοσιογραφίας, μεθυσμένοι από την αλαζονική ανοησίας τους, ξερνούν καθημερινά τα τρομερά «αντιρατσιστικά» και «αντιεθνικιστικά» τους δηλητήρια, αλλά για τα γεγονότα και τις επιπτώσεις της αλλοδαπής δουλείας δεν βγάζουν άχνα. Δεν θέλουν καν να σκεφτόμαστε για όλα αυτά. Και όσοι έχουν τη συνήθεια και την ικανότητα να σκέφτονται, αυτοί λιθοβολούνται: Τους πνίγουν μέσα στη νεροποντή της κυρίαρχης «αριστερής» βλακείας. Οι πραγματικότητα, όμως, δεν κουκουλώνεται με τις ιδεολογικές και πολιτικές ακαθαρσίες. Μέρα με την ημέρα η ζωή στην Ελλάδα γίνεται αφόρητη: Οικονομικά και κοινωνικά. Η ανεργία μαστίζει τους Έλληνες εργάτες, αφού αντικαταστάθηκαν από τους φτηνούς αλλοδαπούς. Τώρα με την κρίση ούτε οι αλλοδαποί δούλοι θα βρίσκουν δουλειά… Η ακρίβεια καλπάζει, βυθίζοντας σε δραματικά επίπεδα φτώχειας όλο και περισσότερες ελληνικές οικογένειες. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η άνοδος της εγκληματικότητας κάνει ακόμα πιο ανυπόφορη τη ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα στις φτωχογειτονιές των μεγάλων πόλεων. Η ανεξέλεγκτη είσοδος αλλοδαπών δημιούργησε πρωτόγνωρες καταστάσεις για την Ελλάδα και πρόσθεσε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο λέξεις, όπως «Μαφία», «Γκέτο», κ.α. Έκανε απροσπέλαστους τους δρόμους, ακόμα και για την αστυνομία. Το κέντρο της Αθήνας μοιράστηκε μεταξύ αλλοδαπών συμμοριών: Σομαλών, Ρουμάνων, Αλβανών, Βουλγάρων, Πακιστανών και άλλων. Τα εμπορικά καταστήματα κλείνουν, οι Έλληνες κάτοικοι, όσοι μπορούν μετακομίζουν και η δήθεν «αριστερά» οργανώνει «πολυπολιτισμικά» και «αντιρατσιστικά» πανηγύρια… Από τα γραφεία τους, όλοι αυτοί οι «αριστεροί» επαγγελματίες αντιρατσιστές, δεν βλέπουν τίποτα. Στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη δεν δουλεύει κανείς και πίσω ή πέριξ από την πλατεία Θεάτρου δεν μένει κανείς από όλους αυτούς… Γι’ αυτό δεν «βλέπουν» ούτε τις μάχες των αλλοδαπών συμμοριών, ούτε τα «γκέτο», ούτε την τρομοκρατία που ασκούν στις γειτονιές οι συμμορίες, ούτε τα ναρκωτικά που διακινούνται, ούτε τις διαπλοκές κράτους και συμμοριών. ΟΛΟΙ αυτοί οι «ευαίσθητοι» που ουρλιάζουν σαν ύαινες περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και άλλων «ωραίων» δεν βλέπουν ΤΙΠΟΤΑ από αυτά που διαδραματίζονται στην Αθήνα σε βάρος των κατοίκων της, των περιουσιών, των ιστορικών της μνημείων και του πολιτισμού της. Είναι η επαγγελματική «ευαισθησία» των νεοταξικών ιδεολογημάτων, των έμμισθων ιδεολογικών γενίτσαρων του καθεστώτος… Η έκρηξη της αγανάκτησης δεν θα αργήσει να έρθει…. Για να μην είναι τυφλή, θα πρέπει οι γειτονιές να οργανωθούν. Η υπεράσπιση της εργασίας μας, του πολιτισμού μας, της γειτονιάς μας, του δικαιώματος να είμαστε άνθρωποι είναι υπέρτατο καθήκον μας. Πρέπει να αντισταθούμε, συνειδητά και οργανωμένα, κατά γειτονιά, στο νόμο της ζούγκλας που θέλουν να μας ρίξουν οι δυνάστες μας και οι γενίτσαροί τους…

Σχόλιο του Μάκη Μίχου

Δεν αυτοκτονώ άμεσα. Δεν τους κάνω τη χάρη…

Αυτοί όμως θα με πεθάνουν.

Κλεισμένος μέσα στο blog είμαι.

Επικοινωνώ με τους φίλους μόνο.

Αποκλεισμένος από τα ΜΜΕ, γιατί μιλάω την αλήθεια.

Συνήθισα αυτούς τους αποκλεισμούς, όπως είχα συνηθίσει και τους αποκλεισμούς μου από τις διευθυντικές καρέκλες στο χώρο της εκπαίδευσης.

Εκείνο όμως που μέχρι τώρα δεν έχω πάθει είναι να με φιμώνουν από επιστημονική ανακοίνωση. Το γνώρισα κι αυτό πρόσφατα.

Νόμισα πως έκανα μια μικρή αρχαιολογική ανακάλυψη και ζήτησα να συμμετάσχω στο αρχαιολογικό συνέδριο, που θα πραγματοποιηθεί στο Βόλο το Δεκέμβρη. Δέχτηκαν την πρότασή μου, μου ζήτησαν να τους στείλω περίληψη της εισήγησής μου, μου έστειλαν το προσωρινό πρόγραμμα όπου με κατέτασσαν στους εισηγητές και μετά από ένα μήνα μου έστειλαν με θράσος το επίσημο πρόγραμμα. Στο επίσημο πρόγραμμα με «τιμούσαν» με μια «παρουσίαση τοίχου»…στις δυόμισι το μεσημέρι.

Κανείς δε με κόλλησε στον τοίχο μέχρι σήμερα, γιατί πάντα ήμουν καθαρός.

Σιχαίνομαι όμως τις «επιστημονικές» μηχανορραφίες όσο και τις πολιτικές. Άτομα, που βρέθηκαν ανάξια σε πανεπιστημιακές καρέκλες, νομίζουν ότι μπορούν να εξοβελίσουν τις ελεύθερες φωνές για να κρύψουν τη γύμνια τους.

Αιδώς Αργείοι πανεπιστημιακοί, αν και η αιδώς έχει χαθεί σ’ όλη την κοινωνία.

Η απώλεια αυτή οφείλει τα μέγιστα στους «δασκάλους» του γένους.

Περίλυπος εστίν η ψυχή μου, κ. Ιντζεσίλογλου.

Σας ευχαριστώ.

Σας χαρίζω και το άρθρο που δημοσίευσα πέρυσι σε τοπική εφημερίδα.

Ίσως καταλάβετε κάποτε το λάθος σας…

Αρχαιο-πλαστο-πλασία

Άρθρο του Μάκη Μίχου ,

ανένταχτου της Πανελλήνια Συνασπισμένης Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας

Αρχαιο-πλαστο-πλασία

και μια «δεύτερη παρουσία»

Κάποια γεγονότα με οδήγησαν να ασχοληθώ με το θέμα αυτό και ίσως ο τίτλος του άρθρου να μην είναι αντιληπτός απ’ το ευρύ αναγνωστικό κοινό .

Αρχαιο-πλαστο-πλασία ονομάζω την ικανότητα κάποιων «επιστημόνων» εντοπισμού ιχνών της ιστορίας του ανθρώπινου γένους σε απίθανους χώρους , προκειμένου να αναδειχτούν ως μέγιστοι ερευνητές . Πολλές φορές κατασκευάζουν κομμάτια της ιστορίας , όταν η επιστήμη αδυνατεί ή δεν θέλει να αποδείξει ότι υπάρχει η πλαστο-πλασία .

Το πρώτο γεγονός ήταν η εμφάνιση στην πόλη μας ενός παλιού «φίλου» μου , που τον είδα με έκπληξη να φιγουράρει ως γραμματέας του ιδρύματος Giorgio de Chirico . Είδα να φιγουράρουν βαρύγδουπα πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας μας στο συμβούλιο αυτό , βουλευτές και δημαρχαίοι . Ακόμα και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει εμπλακεί στο ίδρυμα αυτό …

Το μυαλό μου ταράχτηκε και γύρισε πίσω σαράντα χρόνια , τότε που άνοιγα τα φτερά μου στο χώρο της αρχαιολογίας κοντά σ’ ένα μεγάλο άνθρωπο και μεγάλο επιστήμονα , τον Δ. Θεοχάρη . Τότε πρωτόμαθα τον άγνωστο αρχαιο-πλαστο-πλάστη που κατασκεύασε κάποια εγχάρακτα πάνω σε σχιστόλιθο πλακίδια και πήγε και τα φώλιασε μέσα σε μια σπηλιά του Σαρακηνού . Τη σπηλιά την ανακάλυψε ο γραμματέας του καινούριου ιδρύματος κι ο δάσκαλός μου , ο Θεοχάρης , πίστεψε πως έκανε την ανακάλυψη της καριέρας του και βάσισε τη διδακτορική του διατριβή πάνω στα «ευρήματα» αυτά . Μέσα σε ελάχιστο χρόνο θα καταλάβαινε την απάτη , αλλά ήταν αργά πλέον και για τον ίδιο και για την επιστήμη .

Ήταν η πρώτη μου επαφή με την αρχαιο-πλαστο-πλασία και φαντάστηκα πως ήταν απόρροια ενός κομπλεξικού ατόμου , που εκδικήθηκε για την ανικανότητά του να σπουδάσει αρχαιολογία . Δεν μπορούσα να φανταστώ πως το τέχνασμα αυτό ήταν μέθοδος ανέλιξης πολλών «επιστημόνων» σε καθηγητικές θέσεις στα πανεπιστήμια της χώρας . Το αντιλαμβανόμουν αργά και σταθερά στη δεκαετή αρχαιολογική μου ενασχόληση , αλλά και στα επόμενα χρόνια που το σαράκι της αρχαιολογίας ήταν φωλιασμένο μέσα μου .

Φοιτητής ακόμη πήρα μέρος σε ανασκαφή πάνω απ’ την Κοντοβάζαινα , σε μια απρόσιτη κορφή όπου είχε εντοπιστεί ιερό της Αφροδίτης . Πήγα με τον αέρα του έμπειρου κοντά στην καθηγήτρια της αρχαιολογίας , μιας και είχα αρχίσει από την προηγούμενη χρονιά την ανασκαφική μου έρευνα κοντά στον Θεοχάρη . Μόνο ένα μισοκατεστραμμένο βωμό εντοπίσαμε και ψάχναμε στις απογυμνωμένες κορυφογραμμές μάταια να εντοπίσουμε ανύπαρκτους ναούς και στάδια . Ουδέν ανευρέθη και δεν ήταν ο χώρος κοντά σε κατοικημένη περιοχή ώστε να έχεις την άποψη πως οι μεταγενέστεροι χρησιμοποίησαν το οικοδομικό υλικό του ναού για να φτιάξουν τα σπίτια τους .

Το χειμώνα διάβασα στα «Αρχαιολογικά Ανάλεκτα» , το περιοδικό ανακοινώσεων των αρχαιολόγων , την «επιστημονική» ανακοίνωση της καθηγήτριας :

«Εντοπίστηκε ο βωμός της Αφροδίτης , ανεκαλύφθη ο ναός της και εντοπίστηκε και το στάδιο , του οποίου απεκαλύφθησαν αι πρώται κερκίδες του …»

Έφριξα απ’ την απάτη κι έγινα από τότε καχύποπτος . Μέσα σε δυο χρόνια , μόνο εγώ , έπεσα πάνω σε δυο απατεωνιές . Ποιος ξέρει πόσες γίνονταν καθ’ άπασαν την χώραν , άλλες αντιληπτές κι άλλες απαρατήρητες .

Το 1971 έκανα με το Θεοχάρη ανασκαφή στην Κυρά Παναγιά της Αλοννήσου , ένα μήνα κράτησε αυτή η παραδεισένια περιπέτεια στις πρωτόγονες Σποράδες . Ανακαλύψαμε τα τελευταία ίχνη ενός νεολιθικού οικισμού και νομίζω πως η ανασκαφή αυτή έδωσε χρήσιμες ιστορικές πληροφορίες για τη νεολιθική εποχή μέσα στον ελλαδικό χώρο . Απομεινάρια δυο μικρών νεολιθικών οικίσκων εντοπίστηκαν , μιας και ο οικισμός είχε χαθεί απ’ τη σταδιακή άνοδο του υγρού στοιχείου ( κάθε χίλια χρόνια η θάλασσα ανεβαίνει περίπου ένα μέτρο ) κι έτσι τα πλινθόκτιστα σπίτια του οικισμού έγιναν βούρκος μέσα στον απάνεμο κόλπο του νησιού .

Το 1981 , δέκα χρόνια αργότερα , ο Χουρμουζιάδης μου ζήτησε να βοηθήσω έναν ομοϊδεάτη μαθητή του να επαναλάβει την έρευνα πάνω στο νησί κι αντέδρασα λέγοντάς του πως δεν υπάρχει τίποτε άλλο για έρευνα . Μου ανταπάντησε πως ο μαθητής του έχει σκοπό να κάνει υποθαλάσσια έρευνα , με ειδικούς ενάλιους της αρχαιολογίας επιστήμονες . Εγώ απορούσα με την απάντησή του , γιατί είχα ήδη εξερευνήσει το βυθό του νησιού κυνηγώντας με το ψαροντούφεκο σαργούς και χταπόδια . Είχα δει το βούρκο του βυθού και την ξεπλυμένη υφαλοκρηπίδα .

Δέχτηκα να βοηθήσω το μαθητή του Χουρμουζιάδη , περισσότερο γιατί ήθελα να ξαναγυρίσω στον άγιο εκείνο τόπο. Ένα μήνα ερευνούσαν οι «επιστήμονες» τον βυθό κι εγώ ψάρευα για να τους ταΐσω. Μόνο ένας αμερικάνος οστεολόγος θα ανακάλυπτε τη νοστιμιά του μπαρμπουνιού και μόλις αντίκριζε την ψαριά έκανε με σπαστά ελληνικά τη δήλωση «εγκώ μπαρμπούνι» . Εγώ απλά αναρωτιόμουνα τι χρειαζόταν ο οστεολόγος σε κείνη την ανασκαφή , περίμεναν άραγε να βρουν και σκελετούς στον έρημο χώρο ;

Η ανασκαφή τέλειωσε έτσι όπως το περίμενα . Ουδέν ανευρέθη .

Είκοσι χρόνια αργότερα όμως έπεσε στα χέρια μου μια επιστημονική διατριβή του τυχάρπαστου αρχαιολόγου . Κατέληγε στο συμπέρασμα πως «η υποβρύχια έρευνα έδειξε πως υπάρχουν αρκετά υπολείμματα στο βυθό κι ότι πρέπει να γίνει περαιτέρω έρευνα για την αποκάλυψή τους» .

Έμεινα ενεός . Η «αποκάλυψη» αυτή βοήθησε τον τυχάρπαστο αρχαιολόγο στην κατάκτηση καθηγητικής πανεπιστημιακής έδρας .

Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται κι άλλο φαινόμενο . Σε απίθανα σημεία της χώρας μας , ακόμη και σε ερημονήσια , ανακαλύπτονται παλαιολιθικά εργαλεία . Η «σπορά» τους γίνεται από ανθρώπινο χέρι και πετυχαίνει θαύματα . Η ιστορία παραχαράσσεται από επιστήμονες πλέον κι όχι απ’ τους ταγούς της εξουσίας . Οι «επιστήμονες» κυνηγούν τη δόξα και την προβολή μ’ οποιοδήποτε τρόπο . Εκείνη την ελπίδα που τρέφαμε κάποτε ότι η επιστήμη μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο την βλέπω να ακροβατεί πάνω στο κέρδος . Αυτό το κυνήγι της προβολής διάβρωσε ακόμα και τις ανθρωπιστικές επιστήμες , αυτές που επαγγέλλονταν την Αλήθεια .

Σε τι μπορώ να ελπίσω πλέον ;

Απλά δηλώνω για άλλη μια φορά ότι

«αγωνίστηκα τριανταπέντε χρόνια ν’ αλλάξω τον κόσμο ,

τώρα αγωνίζομαι να μη μ’ αλλάξει αυτός ο κόσμος» .

…και η δεύτερη παρουσία

Πάνω στις γραφές μου ένας φίλος ζωγράφος μου έστειλε το νέο βιβλίο για τα Εικαστικά που κυκλοφόρησε φέτος το Υ.Π.Ε.Π.Θ. για την Α΄ Γυμνασίου , γιατί μέσα στο βιβλίο είδε μια φωτογραφία ενός ειδωλίου της Νεολιθικής εποχής .

«Η κυρά της Καραμουρλάρ» το είχα βαφτίσει πριν τριανταπέντε χρόνια , όταν το βρήκα στην ομώνυμη μαγούλα κοντά στο Στεφανοβίκειο . Κοντά στο δάσκαλο το Θεοχάρη δούλευα τότε κι αυτός μου εμπιστευόταν όλες τις ανασκαφές . Όταν είδε το εύρημα που είχαν σπείρει τα τρακτέρ δεκάδες μέτρα μακριά απ’ το χώρο του οικισμού έμεινε έκθαμβος . Ήταν το 1972 μ.Χ. όταν βρέθηκε το ειδώλιο και ο δάσκαλός μου ο Θεοχάρης άνοιγε τα πανιά του … για άλλους κόσμους .

Το ειδώλιο έμεινε καταχωνιασμένο στις αποθήκες του Μουσείου τριάντα χρόνια και κανένας αρχαιολόγος δεν τόλμησε να το εκθέσει στις προθήκες του . Μπορεί να φιγουράριζε στα πιο σημαντικά βιβλία της χώρας , μα κανένας δεν ήξερε την καταγωγή του , ούτε την ιστορία της εύρεσής του . Ρωτούσα το Χουρμουζιάδη να μάθω την αιτία της απόκρυψης , αλλά δεν έπαιρνα απάντηση . Ίσως και να με θεωρούσε συνεργάτη εκείνου του άθλιου που κατασκεύασε αυτά τα παλαιολιθικά πλακίδια λίγα χρόνια νωρίτερα , ίσως να το φύλαγε για να το δώσει ως θέμα διατριβής σε κάποιον άλλο μαθητή του … , έτσι όπως έκανε και με την Κυρά Παναγιά το 1981 .

Το ειδώλιο εκτέθηκε επιτέλους πριν λίγα χρόνια στο Μουσείο κι έτσι τώρα πια δεν μπορεί να θεωρηθεί ανύπαρκτο . Η μη αναφορά του ονόματος εκείνου που το ανακάλυψε-τυχαία , με το καθαρό μάτι του-δεν με ενοχλεί . Μου φτάνει που όλοι μπορούν να θαυμάσουν το έργο του πρωτόπλαστου ανθρώπου , έτσι όπως και σήμερα όλοι θαυμάζουν τα «έργα και ημέρες» των αρχαιο-πλαστο-πλαστών .

Ο στόχος της επιστήμης προσανατολίστηκε στα καμώματα της πολιτικής …

Υ.Γ.

Πρέπει να ευχαριστήσω επώνυμα και δημόσια την κ. Βάσω Αδρύμη που πρόβαλε τη μικρή αφηρημένη φιγούρα και δεν την άφησε άλλο στην αφάνεια .