Επανέρχομαι σ’ ένα θέμα που έθεσα
πριν πάρα πολλά χρόνια.
Ζητείται ελπίς για άλλη μια φορά
κι ελπίς δεν είναι τα stages
πάνω στα οποία ακροβατούν οι νέοι
και με τα οποία τους εμπαίζουν
οι αχρείοι της πολιτικής.
Πράσινοι και Βένετοι κι όλοι οι άλλοι,
που έχουν το βλέμμα τους στραμμένο
στη μετακίνησή τους σε Πράσινα και Βένετα έδρανα.
Η ελπίς πρέπει να έχει μόνο ένα στόχο:
Τη μείωση του ωραρίου εργασίας,
μιας και η επανάσταση υψηλής τεχνολογίας
έχει καταφέρει το θαύμα παραγωγής προϊόντων
μέσα σε μηδαμινούς χρόνους.
Αν ο Μεταξάς επέβαλε το οχτάωρο,
την εποχή που οι οικοδόμοι έφτιαχναν χαρμάνι
με το φτυάρι και κουβαλούσαν τη λάσπη
με τον τενεκέ στον ώμο πάνω σε σκαλωσιές,
αν το αυτοκίνητο χρειαζόταν χιλιάδες ώρες
μέχρι να πάρει την τελική του μορφή,
ε, σήμερα ένας εργαζόμενος αντιστοιχεί
σε εκατό θέσεις εργασίας της εποχής εκείνης…
Εργασιακό ωράριο δυο ωρών την ημέρα προτείνω,
με αμοιβές της δεκαετίας του ’80 και ’90.
Σας φαίνεται τρελό;
Ε, τότε είστε τρελοί αν δεν το καταλαβαίνετε.
Τρέξτε πίσω απ’ τα κόμματα
για να βολέψετε τα παιδιά σας.
Ο ραγιαδισμός θα διαιωνιστεί…
Δεν άλλαξε τίποτε εκατομμύρια χρόνια.
Μόνο οι μαλάκες της πολιτικής εξαγγέλλουν Αλλαγές…
