Του Σταµάτη Φασουλή
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 19 Μαΐου 2010
Είναι όµως και κάτι Ελληνες που µέσα στο κακό και την αντάρα της αγοράς, σφιγµένοι στη ζώνη µε τις καινούργιες τρύπες, κάθονται στη γωνιά αµίλητοι, περίλυποι έως θανάτου σαν να περιµένουν στην ουρά να πάρουν µε το δελτίο τη χαρά.
Δεν έφταιξαν σε τίποτα. Τόσα χρόνια µέτραγαν τη ζωή τους όχι µε τη σέσουλα του λαµόγιου, όχι µε το σταγονόµετρο της µιζέριας, αλλά µε της ψυχής τους τον καηµό. Δεν ανακατεύτηκαν ούτε µε τους πολιτικούς ούτε µε τους εργολάβους. Ούτε µε την εξουσία ούτε µε τους αντιεξουσιαστές. Δεν χώθηκαν στο Δηµόσιο µε τη βοήθεια του εκάστοτε κοµµατόσκυλου, δεν άφησαν ποτέ τα χείλη τους να πάρουν το σχήµα του παραπόνου. Κρατήθηκαν χρόνια στη ζωή µε την ελπίδα και το χαµόγελο, µε την πίστη στο αύριο και στους νέους, µε την αγάπη στη γνώση και την καρδιά στο αίσθηµα, µε εκδροµή κι απόδραση την τέχνη, µε όπλο το φως το ελληνικό και µόνη τους παρηγοριά τη γλώσσα, τη λαλιά τους.
Οι άλλοι τους είπαν «κουλτουριάρηδες» παλιά κι αργότερα επειδή η «κουλτούρα» και µόνο σαν ήχος θάµπωνε τα φρεσκοασπρισµένα τους τα δόντια, τους αποκαλούσαν ειρωνικά «ευαίσθητους». Κάτι σαν τραυµατικούς παρίες της ζωής που µόνο µε συγκατάβαση µπορούν να τους δουν από το απάνθρωπο ύψος του Καγιέν ή από τα κάγκελα της φυλακής - καριέρας τους. Κι όµως, αυτοί οι καταχρηστικά «ευαίσθητοι», που δεν καταχράστηκαν ούτε καν την εµπιστοσύνη τους προς το αύριο, όπως έκαναν όλοι οι υπόλοιποι, είναι οι µόνοι που βλέπω να είναι σε στενάχωρη θέση.
Δεν έφταιξαν σε τίποτα κι όµως µόνο αυτοί κυκλοφορούν µε τη θλίψη στο βλέµµα και το βαθύ ερωτηµατικό που κάνει ένοχο το βήµα «µήπως εγώ είµαι ο φταίχτης; Κι αν ναι, πού έφταιξα; Σε τι;». Ολοι οι άλλοι βγαίνουν στην αγορά ουρλιάζοντας οι ηµιάγριοι και µε το δάχτυλο σηκωµένο δείχνουν και... «να τος», λένε, «να τος ο κλέφτης, πιάστε τον. Τον φοροφυγά, τον έτσι, τον αλλιώς, τον αρχιµαφιόζο» και δείχνουν τον απέναντι. Μόνο που απέναντί τους έχουν έναν τεράστιο καθρέφτη.
Ετσι µένουν µόνοι στη γωνία σαν ένοχοι οι αθώοι που οι αλήτες λένε «ευαίσθητους». Αυτοί και οι γέροντες της σύνταξης να πληρώνουν για όλα. Ωραία µέρα µάς ξηµερώνει και ελληνική. Με τους αθώους στον πάγκο και τους ενόχους να νοµοθετούν και να καταδικάζουν.
Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ χθες δήλωσε ότι δεν θα παραστεί στο Φεστιβάλ των Καννών «εξαιτίας προβληµάτων τύπου Ελλάδας» (de type grec). Παλιά τον έλεγαν «κουλτουριάρη», τώρα ούτε ευαίσθητο νοµίζω θα καταδεχτούνε. Το πολύ πολύ να ρωτήσουν, όπως για όλους τους αθώους: «Ποιος είναι αυτός µωρέ µαλάκα;».
Σάββατο, Μαΐου 22, 2010
Ορμάτε στους θεομπαίχτες
Της Μαριλης Mαργωμενου
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_15/05/2010_401129
Το «JK» εγκαταλείφθηκε. Η «Βιβλιοθήκη» ερήμωσε. Το τελευταίο κάστρο του κοινοβουλευτισμού, το «Da Capo», αδειάζει. Στις ρούγες του Κολωνακίου μόνο ο Αλέκος Παπαδόπουλος απέμεινε. Τα μεσημέρια επιμένει να τρώει στο «Κεντρικόν», κι αν κανείς του πει για τα ιπτάμενα μπουκάλια που παραμονεύουν εκεί έξω, απαντά λακωνικά: «Ο κρυπτόμενος πολιτικός δεν είναι πολιτικός».
Αλλά πώς να εμφανιστεί ο πολιτικός όταν ορδές καμουφλαρισμένων βαρβάρων τον σημαδεύουν; Ο Κ. Καραμανλής προ μηνός έμαθε περισσότερα από όσα θα ήθελε για την ψυχολογία του όχλου: μια κυρία τον εντόπισε να ξεκοκαλίζει τη σφυρίδα του στο «17» και εφόρμησε στο τραπέζι του μ’ ένα «φτου σου! Μόνο να τρως ξέρεις!» που ξεσήκωσε τους χαχανίζοντες θαμώνες. Πριν από δύο εβδομάδες, ο Απ. Κακλαμάνης πέρασε ένα πλήρες μισάωρο στη θαλπωρή ενός W. C. της στοάς Κοραή μέχρι να έρθουν τα ΜΑΤ ως ιππικό και να διώξουν τους ιθαγενείς απ’ έξω. Προ ημερών, η Α. Διαμαντοπούλου ίσα που πρόλαβε να ξεπορτίσει προτού οι μαινόμενοι εκπαιδευτικοί τη μαντρώσουν στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουν μαζί της «διάλογο». Πλέον η εμφάνιση οποιουδήποτε πολιτευτή ξυπνά τον τραμπούκο που λουφάζει στο πολιτισμένο παρουσιαστικό του μέσου Αθηναίου.
Για τους πολιτικούς δεν διατίθεται όχι χλωρό, αλλά ούτε αποξηραμένο κλαρί, σαν κι αυτό στις ομπρέλες του Αστέρα Βουλιαγμένης. Εκεί εντόπισε τον Π. Δούκα ένας τύπος απ’ αυτούς που εγκαθίστανται στις ξαπλώστρες μόλις το πρώτο χελιδόνι φέρει την άνοιξη: «Σήκω φύγε! Προκαλείς!», του φώναξε. Ο έρμος ο κ. Δούκας δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει βλέποντας τον μπρονζέ εξηνταπεντάρη εξεγερμένο. Ψέλλισε κάτι σαν «μάλιστα... Μιλάς κι εσύ που δεν έχεις δουλέψει μια μέρα στη ζωή σου…», και μάζεψε την πετσέτα του, εγκαταλείποντας κάθε σκέψη για ρακέτες.
Στην Κω
Πλέον, πουθενά δεν είναι κανείς ασφαλής. Δεν είναι μόνο οι μαρτυρίες από τη νήσο Κω, που λένε ότι μια αγέλη πιτσιρικάδων κυνηγά ολημερίς τον Αρ. Παυλίδη και μόλις τον εντοπίσει τσιρίζει «Παιδιάαα! Ο Τέεελης!» και χοροπηδά γύρω του ξεδιάντροπα χωρίς καθόλου να φοβάται το παντοδύναμο δάχτυλο. Είναι και οι ιστορίες του Γ. Αλογοσκούφη που ο ίδιος επιμένει ότι δεν συνέβησαν ποτέ. Αλλά πώς να διαψεύσει τα «θα σ’ εκτελέσουμε σαν τον Πρωτοπαπαδάκη!» που άκουσε στο LSE, ή το κράξιμο των φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ που του ετοίμασαν μέχρι και περιοδικό με ποικιλία ύβρεων;
Και οι επιθέσεις συνεχίζονται. Πού να φανταζόταν ο Φ. Σαχινίδης τι τον περίμενε το βράδυ που κατέφυγε στον «Σταυρό του Νότου» να ξεχαστεί; Τα φώτα έσβησαν και μια εξαγριωμένη φωνή τον κατακεραύνωσε απ’ την πίστα. «Οι υπουργοί της Μέρκελ», ούρλιαξε ο τραγουδιστής Μ. Πασχαλίδης, «θα καταστρέψουν την Ελλάδα»! Ο υφυπουργός, λουφαγμένος στο τραπέζι, προφανώς αναρωτιόταν τι ήθελε να βγει απ’ το σπίτι του – αλλά όπως ξέρει και ο Α. Τσοχατζόπουλος ούτε εκεί υπάρχει σωτηρία.
Ένα μήνα τώρα η μάντρα γύρω απ’ το σπίτι του έχει μετατραπεί σε τείχος των δακρύων: οι γείτονες βρίσκουν ολόγυρα πεταμένα χαρτάκια με μηνύματα, που η γκάμα τους κινείται ανάμεσα στο παλαιοπασοκικό «προδότη Άκη!» και στο νεοφιλελεύθερο «φέρε πίσω τα λεφτά!». Διόλου παράξενο που ο κ. Τσοχατζόπουλος σπανίως βγαίνει από τη μάντρα. Γιατί προφανώς έχει ακούσει και για τη συνάντηση του Γ. Βουλγαράκη με τους εξεγερμένους καφενόβιους. Ο πρώην υπουργός κατευθυνόταν στο «JK» όταν άκουσε το χιτ των ημερών «Πού είναι τα λεφτά, ρε;». Εν αντιθέσει με τον μέσο άνθρωπο που κάνει μεταβολή μόλις μυρίσει μπαρούτι, ο κ. Βουλγαράκης μάλλον βρήκε ευκαιρία να εφαρμόσει όσα μάθαινε τόσα χρόνια στο τατάμι. Κι έτσι, στράφηκε προς τον κύριο που εν μέσω καπουτσίνο και κρουασάν τον «στόλιζε» σαν μεταχρονολογημένο επιτάφιο. Αλλά σαν να επρόκειτο για ταινία του Μπρους Λι, δέκα ακόμα τύποι συσπειρώθηκαν γύρω απ’ τον επαναστάτη του καφέ. Και ο κ. Βουλγαράκης ανέκρουσε πρύμναν προτού τον πάρουν τα σκάγια...
Ατυχώς την ιστορία δεν πρόλαβε να τη μοιραστεί με τον Κ. Κουλούρη πριν εκείνος βγει στη Βαλαωρίτου. Ο παλαιός σοσιαλιστής αρχικά αγνόησε το τσούρμο των νεαρών που τον πήρε στο κατόπι. Αλλά στη συνέχεια ήταν δύσκολο να τους αγνοήσει, κυρίως γιατί ένας τους πλησίασε υπούλως και τον λάκτισε με φόρα στα οπίσθια! Ευτυχώς για τον κ. Κουλούρη, όρμησε ένας παλαιός συνδικαλιστής της ΔΕΗ να τον σώσει. Βλέπετε, ο συνδικαλιστής τον θυμόταν από τότε που μεγαλούργησε ως καταμετρητής της ΔΕΗ. Ενώ οι νεαροί τραμπούκοι γνώριζαν μονάχα την πρόσφατη πορεία του: απ’ το «GB» στο «Jimmy’s» και τούμπαλιν...
Υ.Γ. δικό μου.
Ντρέπομαι που πριν τέσσερις μέρες δεν απέβαλα το «Λαμπρό» Καρτάλη, το βουλευτή Μαγνησίας, από ένα αρχαιολογικό συνέδριο στο Βόλο.
Σεβάστηκα το Γιώργο Χουρμουζιάδη και δεν έφτασα στα άκρα.
Ορκίζομαι πως δε θα το ξανακάνω.
Ας μην τολμήσει κανείς απ’ τους πολιτικούς απατεώνες να εμφανιστεί σε δημόσια εκδήλωση. Ας κρυφτεί στο σπίτι του κι ας μετρά το βιος που αποκόμισε.
Την ίδια τύχη θα έχουν και οι εργατοπατέρες του συνδικαλισμού.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_15/05/2010_401129
Το «JK» εγκαταλείφθηκε. Η «Βιβλιοθήκη» ερήμωσε. Το τελευταίο κάστρο του κοινοβουλευτισμού, το «Da Capo», αδειάζει. Στις ρούγες του Κολωνακίου μόνο ο Αλέκος Παπαδόπουλος απέμεινε. Τα μεσημέρια επιμένει να τρώει στο «Κεντρικόν», κι αν κανείς του πει για τα ιπτάμενα μπουκάλια που παραμονεύουν εκεί έξω, απαντά λακωνικά: «Ο κρυπτόμενος πολιτικός δεν είναι πολιτικός».
Αλλά πώς να εμφανιστεί ο πολιτικός όταν ορδές καμουφλαρισμένων βαρβάρων τον σημαδεύουν; Ο Κ. Καραμανλής προ μηνός έμαθε περισσότερα από όσα θα ήθελε για την ψυχολογία του όχλου: μια κυρία τον εντόπισε να ξεκοκαλίζει τη σφυρίδα του στο «17» και εφόρμησε στο τραπέζι του μ’ ένα «φτου σου! Μόνο να τρως ξέρεις!» που ξεσήκωσε τους χαχανίζοντες θαμώνες. Πριν από δύο εβδομάδες, ο Απ. Κακλαμάνης πέρασε ένα πλήρες μισάωρο στη θαλπωρή ενός W. C. της στοάς Κοραή μέχρι να έρθουν τα ΜΑΤ ως ιππικό και να διώξουν τους ιθαγενείς απ’ έξω. Προ ημερών, η Α. Διαμαντοπούλου ίσα που πρόλαβε να ξεπορτίσει προτού οι μαινόμενοι εκπαιδευτικοί τη μαντρώσουν στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουν μαζί της «διάλογο». Πλέον η εμφάνιση οποιουδήποτε πολιτευτή ξυπνά τον τραμπούκο που λουφάζει στο πολιτισμένο παρουσιαστικό του μέσου Αθηναίου.
Για τους πολιτικούς δεν διατίθεται όχι χλωρό, αλλά ούτε αποξηραμένο κλαρί, σαν κι αυτό στις ομπρέλες του Αστέρα Βουλιαγμένης. Εκεί εντόπισε τον Π. Δούκα ένας τύπος απ’ αυτούς που εγκαθίστανται στις ξαπλώστρες μόλις το πρώτο χελιδόνι φέρει την άνοιξη: «Σήκω φύγε! Προκαλείς!», του φώναξε. Ο έρμος ο κ. Δούκας δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει βλέποντας τον μπρονζέ εξηνταπεντάρη εξεγερμένο. Ψέλλισε κάτι σαν «μάλιστα... Μιλάς κι εσύ που δεν έχεις δουλέψει μια μέρα στη ζωή σου…», και μάζεψε την πετσέτα του, εγκαταλείποντας κάθε σκέψη για ρακέτες.
Στην Κω
Πλέον, πουθενά δεν είναι κανείς ασφαλής. Δεν είναι μόνο οι μαρτυρίες από τη νήσο Κω, που λένε ότι μια αγέλη πιτσιρικάδων κυνηγά ολημερίς τον Αρ. Παυλίδη και μόλις τον εντοπίσει τσιρίζει «Παιδιάαα! Ο Τέεελης!» και χοροπηδά γύρω του ξεδιάντροπα χωρίς καθόλου να φοβάται το παντοδύναμο δάχτυλο. Είναι και οι ιστορίες του Γ. Αλογοσκούφη που ο ίδιος επιμένει ότι δεν συνέβησαν ποτέ. Αλλά πώς να διαψεύσει τα «θα σ’ εκτελέσουμε σαν τον Πρωτοπαπαδάκη!» που άκουσε στο LSE, ή το κράξιμο των φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ που του ετοίμασαν μέχρι και περιοδικό με ποικιλία ύβρεων;
Και οι επιθέσεις συνεχίζονται. Πού να φανταζόταν ο Φ. Σαχινίδης τι τον περίμενε το βράδυ που κατέφυγε στον «Σταυρό του Νότου» να ξεχαστεί; Τα φώτα έσβησαν και μια εξαγριωμένη φωνή τον κατακεραύνωσε απ’ την πίστα. «Οι υπουργοί της Μέρκελ», ούρλιαξε ο τραγουδιστής Μ. Πασχαλίδης, «θα καταστρέψουν την Ελλάδα»! Ο υφυπουργός, λουφαγμένος στο τραπέζι, προφανώς αναρωτιόταν τι ήθελε να βγει απ’ το σπίτι του – αλλά όπως ξέρει και ο Α. Τσοχατζόπουλος ούτε εκεί υπάρχει σωτηρία.
Ένα μήνα τώρα η μάντρα γύρω απ’ το σπίτι του έχει μετατραπεί σε τείχος των δακρύων: οι γείτονες βρίσκουν ολόγυρα πεταμένα χαρτάκια με μηνύματα, που η γκάμα τους κινείται ανάμεσα στο παλαιοπασοκικό «προδότη Άκη!» και στο νεοφιλελεύθερο «φέρε πίσω τα λεφτά!». Διόλου παράξενο που ο κ. Τσοχατζόπουλος σπανίως βγαίνει από τη μάντρα. Γιατί προφανώς έχει ακούσει και για τη συνάντηση του Γ. Βουλγαράκη με τους εξεγερμένους καφενόβιους. Ο πρώην υπουργός κατευθυνόταν στο «JK» όταν άκουσε το χιτ των ημερών «Πού είναι τα λεφτά, ρε;». Εν αντιθέσει με τον μέσο άνθρωπο που κάνει μεταβολή μόλις μυρίσει μπαρούτι, ο κ. Βουλγαράκης μάλλον βρήκε ευκαιρία να εφαρμόσει όσα μάθαινε τόσα χρόνια στο τατάμι. Κι έτσι, στράφηκε προς τον κύριο που εν μέσω καπουτσίνο και κρουασάν τον «στόλιζε» σαν μεταχρονολογημένο επιτάφιο. Αλλά σαν να επρόκειτο για ταινία του Μπρους Λι, δέκα ακόμα τύποι συσπειρώθηκαν γύρω απ’ τον επαναστάτη του καφέ. Και ο κ. Βουλγαράκης ανέκρουσε πρύμναν προτού τον πάρουν τα σκάγια...
Ατυχώς την ιστορία δεν πρόλαβε να τη μοιραστεί με τον Κ. Κουλούρη πριν εκείνος βγει στη Βαλαωρίτου. Ο παλαιός σοσιαλιστής αρχικά αγνόησε το τσούρμο των νεαρών που τον πήρε στο κατόπι. Αλλά στη συνέχεια ήταν δύσκολο να τους αγνοήσει, κυρίως γιατί ένας τους πλησίασε υπούλως και τον λάκτισε με φόρα στα οπίσθια! Ευτυχώς για τον κ. Κουλούρη, όρμησε ένας παλαιός συνδικαλιστής της ΔΕΗ να τον σώσει. Βλέπετε, ο συνδικαλιστής τον θυμόταν από τότε που μεγαλούργησε ως καταμετρητής της ΔΕΗ. Ενώ οι νεαροί τραμπούκοι γνώριζαν μονάχα την πρόσφατη πορεία του: απ’ το «GB» στο «Jimmy’s» και τούμπαλιν...
Υ.Γ. δικό μου.
Ντρέπομαι που πριν τέσσερις μέρες δεν απέβαλα το «Λαμπρό» Καρτάλη, το βουλευτή Μαγνησίας, από ένα αρχαιολογικό συνέδριο στο Βόλο.
Σεβάστηκα το Γιώργο Χουρμουζιάδη και δεν έφτασα στα άκρα.
Ορκίζομαι πως δε θα το ξανακάνω.
Ας μην τολμήσει κανείς απ’ τους πολιτικούς απατεώνες να εμφανιστεί σε δημόσια εκδήλωση. Ας κρυφτεί στο σπίτι του κι ας μετρά το βιος που αποκόμισε.
Την ίδια τύχη θα έχουν και οι εργατοπατέρες του συνδικαλισμού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)