| Κάποτε, με ξενοιασιά, αφέλεια θες, πίστευα πως το αύριο θα είναι καλύτερο, κάτι παραπάνω θα έχει, κάτι καλύτερο θα έρθει. {Ίσως με αυτό το πλευρό κοιμόμασταν όλοι μας. Μας αποκοίμιζαν με το δόλωμα της ελευθερίας τάχα, της δημοκρατίας τάχα, των ατομικών δικαιωμάτων, της διεθνούς αλληλεγγύης, του διεθνισμού, του φιλειρηνισμού (τάχα!!!) και άλλες τέτοιες μπαρούφες.} Λίγο παραπάνω οικονομική άνεση περιμέναμε για να βουλώσει καμιά τρύπα, λίγο παραπάνω ελεύθερος χρόνος να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, λίγο να μπορούμε να ξεφύγουμε από το μαγγανοπήγαδο της καθημερινότητας. και ήρθε μια στιγμή που απάνω που είπαμε να ξεφύγουμε από τις μεγάλες ευθύνες του να έχεις μικρά παιδιά, ότι τώρα θα ζήσουμε λίγο καλύτερα, να σου τα χειρότερα. Κάποτε πήγαινα στην Κυψέλη και έβλεπα το σπίτι που έζησα. Πήγαινα βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη όπου όλη η αριστοκρατία της εποχής, κατέβαινα στην Πατησίων, Πλατεία Αμερικής, Αγ. Παντελεήμονα, στα Εξάρχεια , πήγαινα στην Ομόνοια και όπου αλλού ήθελα χωρίς πρόβλημα. Τώρα φοβάμαι να κυκλοφορήσω και εντός της πολυκατοικίας. Μας ρίξανε το δόλωμα του καταναλωτισμού: εμείς λέει, δεν ήμασταν απ' αυτούς του Ανατολικού Μπλοκ, που στήνονταν στις ουρές για λίγο ψωμί, ούτε πουλιόμασταν για ένα μπλουτζίν ή ένα καλσόν. Πηγαίναμε στην υπεραγορά (ελληνιστί σούπερ μάρκετ) και αδειάζαμε τα ράφια. Καινούρια σπίτια με δάνειο, πολυτελή αυτοκίνητα και τζίπ με δάνειο, διακοπές με δάνειο και αύριο έχει ο Θεός. . Μόνο που όλα αυτά δεν ήταν δουλειά κανενός Θεού αλλά παγίδα του διαβόλου. Των κυκλωμάτων που λυμαίνονται τον πλανήτη. Αυτοί μας ρίξανε το δόλωμα και εμείς το χάψαμε. Tο χάψανε οι πολιτικοί μας και δεσμεύτηκαν εν γνώσει τους στα αφεντικά, για να έχουν την καρέκλα τους και τις απολαβές τους. Μας αποκοίμιζαν και μας παρέσυραν σε όλη αυτή τη νοοτροπία όλοι, με πρώτη και καλύτερη την τηλεόραση. Αυτή πήρε τη θέση της εστίας και του εικονοστασιού των παλαιοτέρων χρόνων, έγινε το κέντρο του σπιτιού και της οικογένειας και ανέκαθεν μας προωθούσε μέσω της διαφήμισης και των προτύπων ζωής την κατανάλωση και την επιθυμία ικανοποίησης πραγματικών αλλά κυρίως μη πραγματικών αναγκών. Τα περιοδικά με το λάιφ στάιλ, οι 'επώνυμοι" με τα καμώματά τους, η αποβλάκωση με κάθε μέσο. Παίρναμε ως αγρότες τις επιδοτήσεις και τις τρώγαμε χωρίς να κάνουμε κάτι για βελτίωση της Γεωργίας. Από πάνω μας όριζαν τα αφεντικά και τι θα καλλιεργούμε, διότι γίναμε εξαρτώμενοι. Πουληθήκαμε κατά το κοινώς λεγόμενον. Τα αφεντικά όμως, γιατί μας δάνειζαν τη στιγμή που ήξεραν ότι δεν μπορεί η φτωχή (;) μας χώρα να αποπληρώσει; Λέω φτωχή διότι δεν έχει ρευστό (μας το κλέψανε κι αυτό) . Μπορεί να πληρώσει όμως με άλλο τρόπο, και ΑΥΤΟΣ ο τρόπος είναι που ενδιαφέρει τα αφεντικά. Είναι η αρπαγή του εθνικού μας πλούτου. Τα ορυκτά μέταλλα και άλλες πολύτιμες ουσίες όπως και το πετρέλαιο εκτιμώνται σε 3-4 τετράκις εκατομμύρια δολάρια σε αξία. Είναι και άλλα για τα οποία δεν έχουμε ιδέα: τα μοναδικά βότανα και γενικά η μοναδική χλωρίδα της χώρας μας. Ο νέος Codex Alιmentarius απαγορεύει ακόμη και να καλλιεργείς χαμομήλι και μέντα στον κήπο σου. Όλα θα περνάνε από τον έλεγχο και την εκμετάλλευση των φαρμακευτικών εταιρειών. Όλα τα λαχανικά θα ακτινοβολούνται, δήθεν για λόγους υγιεινής αλλά στην πραγματικότητα για να χάνουν τα πολύτιμα συστατικά τους. Βιταμινούχες τροφές κλπ θα απαγορεύονται ως επιβλαβείς. Άρα ο στόχος των αφεντικών είναι όχι το (έτσι κι αλλιώς χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα) ρευστό χρήμα αλλά αυτός ο ίδιος Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΛΟΥΤΟΣ , τον οποίον από τη βλακεία μας επί 180 χρόνια έχουμε καταφέρει να υποθηκεύσουμε εξ ολοκλήρου. Το υπέδαφός μας και όλος ο άλλος εκμεταλλεύσιμος πλούτος ανήκει στους Ρότσιλντ, και κατά δεύτερο λόγο στα παρακλάδια τους. Μας λένε ότι ο κάθε Έλληνας χρωστάει κάμποσες χιλιάδες δολάρια, που σύντομα θα μας πουν ότι είναι και εκατομμύρια. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι αν γινόταν καλή χρήση του εθνικού μας πλούτου, όχι μόνο δεν θα χρωστούσαμε πουθενά, αλλά στον κάθε Έλληνα θα αναλογούσαν (γράφε ανήκαν) επιπλέον άλλες τόσες χιλιάδες δολάρια. Ή και εκατομμύρια. Οι διεθνιστές μας κάνανε να φοβόμαστε να δηλώσουμε ότι είμαστε Έλληνες. Μόνο σαν ‘διαφορετικοί’ έχουμε δικαιώματα να μιλάμε. Ποιος πολιτικός, από αυτούς που τρέχουν στο νοσοκομείο για τον (όντως αδικοχαμένο έφηβο Αφγανό) πήγε στο σπίτι της οικογένειας στη Σκιάθο, που ένας άλλος Αφγανός φονιάς τους έκλεισε το σπίτι; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Η Κούνεβα έχει τώρα και σπίτι χαριστικό και απ’ όλα. Οι δικοί μας αδικοχαμένοι, αστυνομικοί και απλοί περαστικοί που σκοτώθηκαν, πώς αποζημιώθηκαν; (αν μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο).Τρώμε φάπες από όλους. Έχουμε μια Τουρκία μόνιμο βραχνά. Αν αύριο γίνει το μπαμ επειδή έτσι θα βολέψει τα σχέδια κάποιων, το παιδί σου και το παιδί μου θα πάει να σκοτωθεί. Οι «άλλοι» θα πάνε στα Παρίσια στα Λονδίνα, σε Ελβετίες και Αμερικές, όπου έχουν εξασφαλίσει πολυτελείς κατοικίες και καταθέσεις. Ναι, αυτούς που ψηφίσαμε για εντολοδόχους και εκτελεστές των σχεδίων της Νέας Τάξης. Πολύ αργά για κλάματα. Μόνο ξυπνήστε και παλέψτε, έστω και τώρα, αφήστε ο καθένας τη βόλεψή του, το τομάρι του, τη ζωούλα του. Δύσκολα πράγματα. Αχ βρε Έλληνες, αεί παίδες…(πολύ επιεικώς, παντοτινά κορόιδα και βλάκες). Μόνο η πίστη μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς μέχρις ότου ετοιμαστούν οι συνθήκες για την αληθινή ανατροπή, και όχι αυτή που προπαγανδίζουν οι πεμπτοφαλαγγίτες πληρωμένοι ταραχοποιοί με τις κουκούλες και τις μολότοφ. |
