Με σημάδεψε κάποτε η ανάγνωση ενός βιβλίου.
«Το εγωιστικό γονίδιο» ήταν ο τίτλος του.
Άρχισα ν’ αμφισβητώ από τότε τη δυνατότητα
κάποιας κοινωνικής αλλαγής.
Ήρθε κι ο Μέγας Χατζιδάκις με το Μεγάλο Γκάτσο
με τη ρήση τους «Καληνύχτα Κεμάλ…»
και οι δυο σπόροι ρίζωσαν μέσα μου.
Ερχόταν μέσα στη δίνη μου ο παππούς μου ο Σωκράτης
και μου μιλούσε για το Λόγο και η δίνη μου χειροτέρευε.
Έβλεπα το Λόγο να γίνεται υποχείριο των πολιτικών
και των παπάδων και των καθηγητάδων,
υποχείριο των κάθε λογής κοινωνικών παραμυθάδων.
Αυτό μ’ ανάγκασε να καυτηριάζω και να στηλιτεύω
όλα όσα σέρνονταν οφιοειδώς δίπλα μου.
Αυτό μ’ ανάγκασε να πω και κείνη τη μεγάλη ρήση:
«Αγωνίστηκα τριάντα χρόνια ν’ αλλάξω τον κόσμο,
τώρα αγωνίζομαι να μη μ’ αλλάξει αυτός ο κόσμος».
Ο Λόγος εξουσιάζεται απ’ το εγωιστικό γονίδιο.
Όσοι πιστεύουν πως μπορούν να τον μπολιάσουν
μέσα στον κοινωνικό ιστό είναι βέβαιο ότι
ή θα πιουν το κώνειο ή θα μεταλλαχτούν στην πορεία τους
σε αρπαχτικά όρνεα ενάντια στους παλιούς συντρόφους.
