Σε μια κοινωνία όπου βασιλεύουν τα στερεότυπα της μετριότητας και της αδιαφορίας του ενός προς τον άλλον, όποιος τυχόν διαφέρει από αυτά και υπερβαίνει τις προσδοκίες του μέσου όρου, θεωρείται προβληματικός και ύποπτος αν όχι ψυχασθενής και «επικίνδυνος». Όποιος έχει κάποια πνευματική συγκρότηση, έχει γνώση και επίγνωση των πραγμάτων και είναι και ευαίσθητος, δεν μπορεί να έχει ψευδαισθήσεις. Δεν μπορεί να ζει μέσα στη μακαριότητα της γενικής αναισθησίας και αδιαφορίας χωρίς να ενοχλείται.
Εμείς οι πολλοί όμως, που απέναντι σε ένα τέτοιο άτομο βλέπουμε τον εαυτό μας, το να δεχτούμε και να προσεταιριστούμε το άτομο αυτό είναι σαν να αρνούμαστε τον εαυτό μας. Στην περίπτωση αυτή, για να αισθανθούμε πιο άνετα, ή πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, ή να απορρίψουμε το άτομο αυτό σαν προβληματικό ή ψυχοπαθές προκειμένου να αισθανθούμε εμείς πιο φυσιολογικοί.
Αν κάποιος δεν ακολουθεί τις «νόρμες» του επικρατούντος ρεύματος και αν δεν αρκείται στη μετριότητα, στο λίγο και στο τετριμμένο, απορρίπτεται και συκοφαντείται. Αν έχει την αίσθηση της προσφοράς και αλληλεγγύης προς τον άλλον, αγάπη χωρίς να περιμένει όφελος και βέβαια συγχωρητικότητα, τον φοβόμαστε οι περισσότεροι, όντας καχύποπτοι (εκ του κακή+υποψία).
«Από πού κι ως πού ενδιαφέρεται ο άλλος για μένα»; «Γιατί μου κάνει τώρα αυτό το δώρο; Πώς με σκέφτηκε; Με ξέρει καλά; Τον ξέρω; Ποιος του είπε να παρεμβαίνει , έστω και με «άνοιγμα ψυχής», ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, αγάπη και προσφορά; Του το ζήτησα; Άρα κάποιες σκοπιμότητες έχει, ή κάτι σκοπεύει να ζητήσει σαν αντάλλαγμα, ή απλά με τρομάζει, είναι υπερβολικός για μένα, και πάντως όχι φυσιολογικός ». Μακριά από αυτόν, λοιπόν. Σε απόσταση ασφαλείας.
Αν πάλι έχει κανείς ευαισθησίες και αισθήματα, και λυπάται για ότι άσχημο και τραγικό βλέπει στον κόσμο, τότε θεωρείται καταθλιπτικός και άρρωστος. Τον αποφεύγουμε για να μη "ξυπνήσει" κάτι που μέσα μας κοιμάται, και δεν το θέλουμε, δεν μας συμφέρει. Αν προσπαθεί να αλλάξει κάτι από τα άσχημα γύρω του, αν ασχολείται με τους άλλους και προσφέρει αγάπη, πάλι είναι ουτοπιστής, αρρωστημένα ρομαντικός και εν τέλει προβληματικός και ύποπτος. Οι πολλοί τον αποφεύγουν, τον φοβούνται και τον απομακρύνουν. Δύσκολα βρίσκει ένας τέτοιος άνθρωπος φιλίες. Και αν βρει, τότε και οι φίλοι του θεωρούνται εξίσου «προβληματικοί». Μια προβληματική κατηγορία ανθρώπων.
Αν αυτό δεν είναι κατάντημα της κοινωνίας μας, τότε τι είναι;
Το ίδιο απορρίπτεται και όποιος ξεφεύγει από τα στερεότυπα του μέσου όρου όσον αφορά την ευαισθησία του απέναντι στη Φύση/Δημιουργία (αν και έχει γίνει της μόδας τελευταία αυτό, πόσοι το βιώνουν γνήσια και ευχαριστιακά;)
«Προβληματικός» είναι όποιος προτιμάει να διαβάζει και να μορφώνεται και να καταφέρνει πράγματα πέρα από μια ορισμένη ηλικία, τότε δηλαδή που δεν υπάρχει προοπτική υλικής ωφέλειας από αυτή τη δραστηριότητα. Όποιος αγαπά πραγματικά το συνάνθρωπο αλλά και τα ζώα (όχι για πρόσχημα), όποιος εκτιμά την ποιοτική Τέχνη, όποιος ασχολείται με ένα ασυνήθιστο στους πολλούς σπορ ή δραστηριότητα, όποιος αγαπάει τη γνώση και τη μόρφωση μόνο και μόνο επειδή την απολαμβάνει, όποιος σκέπτεται και φιλοσοφεί και αναζητά αλήθεια και νόημα στη ζωή, είναι σ' αυτή την κατηγορία, μαζί με τους ομοίους του.
Όποιος δεν θεωρεί την καλοσύνη και τη συγχωρητικότητα αρρώστια και βλακεία, αλλά αντιθέτως την ασκεί συνειδητά και έμπρακτα. Όποιος έχει την υπομονή να ακούσει τι θέλει να του πει ο άλλος, να ενδιαφερθεί και να μη βαριέται τον συνάνθρωπο αν δεν έχει κάτι να κερδίσει από αυτόν, σχετικό με χρήματα ή άλλου είδους ικανοποίηση.
Απέναντι σε όλους αυτούς τους ποιοτικούς ανθρώπους, εμείς οι πολλοί δεν αισθανόμαστε άνετα, διότι αν τους αποδεχτούμε πλήρως, είναι σαν να απορρίπτουμε τον εαυτό μας. Έτσι προσπαθούμε να τους μειώνουμε και να τους απορρίπτουμε σαν προβληματικούς και ψυχοπαθείς τρόπον τινά, επειδή αυτό μας κάνει να νιώθουμε πιο «φυσιολογικοί». Στην πραγματικότητα είμαστε εμείς που δεν αισθανόμαστε εντάξει, αλλά το εγώ μας δεν θέλει να το παραδεχτεί.
Τελικά ποιοι είναι οι προβληματικοί; Οι «ευαίσθητοι» ή οι αδιάφοροι; Πώς να γίνει καλύτερη μια κοινωνία και πώς να ξεφύγει από την κατάντια της, όταν επικρατούν τέτοιες αντιλήψεις;
Ας προσπαθήσουμε να δεχόμαστε τους άλλους έτσι όπως είναι, να μην συκοφαντούμε και αποφεύγουμε τα πιο ευαίσθητα από εμάς άτομα. Σκεφτήκαμε τι έχουμε να κερδίσουμε από αυτούς;
Από την άλλη, όσοι ανήκουν στους ευαίσθητους, να μην οργίζονται με όσους τους πληγώνουν, αλλά μόνο με τις συγκεκριμένες συμπεριφορές τους. Να έχουν κατανόηση και να βοηθάνε τους υπόλοιπους, αυτούς που τους πληγώνουν, όσο μπορούνε, να ξεφύγουν και αυτοί από τις στερεότυπες αντιλήψεις της μετριότητας, για τις οποίες μπορεί να μη φταίνε οι ίδιοι, αλλά όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέσα στην κοινωνία, και η έλλειψη καλών παραδειγμάτων.
Οι οργή που μας προκαλεί η συμπεριφορά των άλλων και οι πληγές στο εγώ μας, μπορούν να γίνουν μαθήματα και προίκα χρήσιμη για να γίνουμε καλύτεροι, για να αποκτήσουμε αυτογνωσία. «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε». Η οργή ή η απόρριψη ας είναι προς τη συμπεριφορά, όχι προς τον άνθρωπο.
Κοινωνία όπου όλοι είναι χωμένοι στο καυκί τους, χωρίς συνείδηση κοινότητας, ενότητας και αλληλεγγύης δεν επιβιώνει, και αν επιβιώσει η ζωή όλων είναι κόλαση.
