ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΓΙΑ ΤΟ 2010 ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ...
Η συζήτηση που άνοιξε μετά την τάχα μου δήθεν «οικολογική» ληστεία «ευαισθησίας» των τελών κυκλοφορίας χρονιάρες μέρες, σε συνδυασμό με τα «mea culpa» του Γ.Α.Π. και τις φανφαρόνικες επισκέψεις υπουργών και άλλων φερωνύμων σε νοσοκομεία και ιδρύματα, είναι το άκρως επικίνδυνο πακέτο του πρωτοχρονιάτικου πραγματικού μηνύματος.
Η ουσία του είναι τόσο βίαιη και τόσο επιθετική όσο οι βόμβες που θερίζουν τους λαούς όπου το μακρύ δυτικό ιμπεριαλιστικό χέρι απλώνεται ν' ανοίξει αγορές. Θέλουν να πουν πότε με διαβουλευτικό, πότε με διορθωτικό, πότε με απολογητικό περιτύλιγμα λόγων πως θα κληθούμε να πληρώνουμε σε λίγο τέλη ύπαρξης.
Δεν είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε εργαζόμενοι, δεν είμαστε παρά μηχανές παραγωγής ενός αόρατου πλούτου που χάνεται στη χοάνη του καπιταλιστικού συστήματος, αφήνοντας ένα ίζημα χρεών, υποχρεώσεων, αδυναμιών, φτώχειας για την πλειονότητα. Θέλουν να πουν πως είμαστε συλλήβδην εισόδημα προς σύλληψη, με οποιοδήποτε τρόπο και μέσον. Εκείνο το προεκλογικό ΚΚΕδικο «έρχεται θύελλα», τόσο σαφές και ειλικρινές, μετατρέπεται ως δήθεν πολιτικός αντίλογος σε «ερχόμαστε καταπάνω σας εργαζόμενοι για να σας... σώσουμε αφανίζοντάς σας...».
Κι ύστερα σου λένε πως είναι γιορτές. Κι είναι «δώρο» η δεκαπενθήμερη παράταση για τα τέλη. Κι είναι κοινωνική συνεισφορά της κρατικής τηλεόρασης να λέει (στο δελτίο ειδήσεων των 6, 30.12.2009) πως οι, άκουσον άκουσον, ειδικοί συστήνουν προς αποφυγή της εορταστικής μελαγχολίας... «να βάζετε στόχους μικρούς και εφικτούς»! Έλεος. Αυτή η χειραγώγηση δεν καταπίνεται με τίποτα. Την πληρώνουμε κι από πάνω. Πρέπει να ζητάμε το ελάχιστο ή το τίποτα για να μην απογοητευτούμε που δε θα το αποκτήσουμε, γιατί η κυρίαρχη τάξη πρέπει να καθορίζει και τα όρια και τα όνειρα και τα τέλη της ύπαρξής μας.
Έτσι ξαναγυρίζουμε, κι αυτό πρέπει να το θεωρούμε πρόοδο, στην προμαρξιστική διαχωριστική γραμμή που θέλει να κόβει τον κοινωνικό ιστό στα δύο.
Επιβίωση - Ζωή. Την πρώτη, τώρα την πλασάρουν ως μοναδικό σκοπό της εργατικής τάξης. Η άλλη, η ζωή, είναι προνόμιο των αστών. Που για να ζουν όπως θέλουν καθορίζουν και την επιβίωση ως εκμεταλλευτές, των ταξικών τους αντιπάλων.
Αυτό το καλεντάρι που ανοίγει κάθε 365 μέρες είναι στην πραγματικότητα μια προκαθορισμένη ημερομηνία ετήσιας τακτοποίησης συμφερόντων, προθεσμιών, κίνησης της αγοράς, υπενθύμισης του ποιος έχει το πάνω χέρι στη μετεξέλιξη πανάρχαιων εορτών συνδυασμένων με τη φύση και την οργανωμένη ζωή.
Είναι οι μέρες που πλουτίζουν οι πωλητές ονείρων, οι διαχειριστές της επιβίωσης και οι επενδυτές της συναισθηματικής ανάγκης του ανθρώπου να γιορτάζει και να θυμάται σε παρέες, σε ευρύτερα από τον πυρήνα της επιβίωσης σχήματα. Κυριαρχεί η ψευδαίσθηση του νέου, του καινούριου, της έμφυτης ελπίδας που μπορεί να υπάρχει χωρίς τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο είδος με ημερομηνία έκλυσης επιθυμιών.
Για τους πολλούς, που επιβιώνουν για να ζήσουν όμως εν τέλει, κι αυτός είναι ο μόχθος του έλλογου όντος, η Πρωτοχρονιά είναι ένα ξόρκι των περασμένων κακών. Όχι αμνησία. Ούτε λήθη. Ούτε άγνοια της κοινής εμπειρίας. Είναι συμβολική ευχή, μια επανέναρξη αγώνων και κόπων. Κι αυτή είναι η βαθιά ανθρώπινη σημασία της. Μια κοινή μέρα ελεύθερης πλοήγησης στο άπαν ως πιθανό και διεκδικήσιμο. Πάντως όχι και ποτέ μια μέρα για ν' αγοράζει κανείς διαφημίσεις ονείρων συσκευασμένων ή για να κατεβάζει τα όνειρά του στο επίπεδο του εφικτού.
ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Κυριακή, Ιανουαρίου 03, 2010
Παλιά αλλά επίκαιρη επιστολή
Επιστολή γραμμένη το έτος 2070
Κάποιοι τη θεωρούν υπερβολική. Δεν ζουν όμως στο 2070 για να ξέρουν...
Είμαστε στο έτος 2070. Είμαι 50 χρονών μα φαίνομαι 85. Έχω πολλά προβλήματα γιατί πίνω πολύ λίγο νερό. Νομίζω πως δε μου μένει πια πολύς καιρός. Σήμερα, είμαι ένας από τους πιο ηλικιωμένους στην κοινωνία που ζω.
Θυμάμαι όταν ήμουν 5 χρονών, υπήρχαν πολλά δέντρα στα πάρκα, τα σπίτια είχαν ωραίους κήπους και μπορούσα να είμαι κάτω από το ντουζ περίπου μια ώρα. Τώρα χρησιμοποιούμε πετσέτες με ορυκτέλαιο για να πλυθούμε.
• Πριν, όλες οι γυναίκες επιδείκνυαν τα όμορφα μαλλιά τους. Τώρα, πρέπει να ξυρίζουμε το κεφάλι για να το διατηρούμε καθαρό χωρίς να χρησιμοποιούμε νερό.
• Πριν, ο πατέρας μου έπλενε το αυτοκίνητο με το λάστιχο του ποτίσματος. Σήμερα, απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο τέτοια χρήση.
• Θυμάμαι πως υπήρχαν πολλές διαφημίσεις που έλεγαν ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ, αλλά κανείς δεν έδινε προσοχή. Οι άνθρωποι πίστευαν πως το νερό είναι ανεξάντλητο.
Σήμερα, όλα τα ποτάμια, τα φράγματα, οι λίμνες και οι υδροφόροι ορίζοντες είναι ανεπανόρθωτα μολυσμένα ή αποξηραμένα. Το τοπίο τριγύρω δεν είναι πια παρά μια απέραντη έρημος. Οι γαστρεντερικές λοιμώξεις, οι δερματοπάθειες και οι κακώσεις του ουροποιητικού είναι οι κυριότερες αιτίες θανάτου.
Η βιομηχανία έχει παραλύσει και το ποσοστό ανεργίας είναι δραματικά υψηλό. Τα εργοστάσια αφαλάτωσης θαλασσινού νερού είναι ο κύριος τομέας απασχόλησης.
Δίνουν στους εργαζόμενους πόσιμο νερό αντί για μισθό. Οι επιθέσεις για ένα μπιτόνι νερό είναι συνεχείς μέσα στους έρημους δρόμους.
Η διατροφή είναι 80% συνθετική.
• Πριν, συνιστούσαν να πίνουμε 8 ποτήρια νερό την ημέρα. Σήμερα, δεν μπορώ να πιω παρά μισό ποτήρι.
• Επειδή δεν μπορούμε να πλύνουμε τα ρούχα μας, τα πετάμε, κάτι που αυξάνει τον όγκο των σκουπιδιών.
• Ξαναγυρίσαμε στη χρησιμοποίηση των βόθρων όπως τον προηγούμενο αιώνα, επειδή οι υπόνομοι δε δουλεύουν πια εξαιτίας της έλλειψης νερού.
Οι άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με το φόβο: τα σώματά τους είναι ασθενικά, ζαρωμένα από την αφυδάτωση, πληγιασμένα εξαιτίας της υπεριώδους ακτινοβολίας που δε φιλτράρεται πλέον από την ατμόσφαιρα εξαιτίας της τρύπας του όζοντος.
Εξαιτίας της ξηροδερμίας, μια νέα γυναίκα 20 χρονών φαίνεται 40. Οι επιστήμονες κάνουν έρευνες, αλλά δεν υπάρχει καμιά λύση ορατή. Δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε νερό...
Το οξυγόνο επίσης έχει μειωθεί εξαιτίας της έλλειψης δέντρων, κάτι το οποίο μειώνει το νοητικό επίπεδο των νέων γενεών.
Η μορφολογία των σπερματοζωαρίων ενός μεγάλου αριθμού ατόμων έχει αλλάξει, κάτι το οποίο επιφέρει πολλές γεννήσεις παιδιών θυμάτων της ανεπάρκειας, των μεταλλάξεων και των δυσμορφιών.
Η κυβέρνηση μάς υποχρεώνει να πληρώνουμε για τον αέρα που αναπνέουμε, 137 m3 το άτομο την ημέρα. Αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν διώχνονται από τις "ζώνες αερισμού", που είναι εξοπλισμένες με γιγάντιους μηχανικούς πνεύμονες που δουλεύουν με ηλιακή ενέργεια.
• Ο αέρας δεν είναι πολύ καλής ποιότητας, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να αναπνέουμε.
• Ο μέσος όρος ζωής είναι τα 35 χρόνια.
• Μερικές χώρες πέτυχαν να διαφυλάξουν νησίδες βλάστησης με καθαρό τρεχούμενο νερό. Αυτές οι ζώνες επιβλέπονται πολύ στενά από τον στρατό.
• Το νερό έγινε ένα είδος σπάνιο, ένας θησαυρός ανεκτίμητος, πολύ περισσότερο από τον χρυσό ή τα διαμάντια. Εδώ όμως, δεν υπάρχουν πια δέντρα γιατί δε βρέχει σχεδόν ποτέ. Και όταν αρχίζει να βρέχει, δεν πέφτει παρά όξινη βροχή.
• Δεν υπάρχουν πλέον εποχές εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών (φαινόμενο του θερμοκηπίου) από τις δραστηριότητες του ανθρώπου του 20ου αιώνα που μόλυναν το περιβάλλον.
Και όμως είχαμε προβλέψει ότι έπρεπε να φροντίσουμε το περιβάλλον μας, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα.
Όταν η κόρη μου με ρωτάει να της αφηγηθώ πώς ήταν όταν εγώ ήμουν νέος, της διηγούμαι πώς τα δάση ήταν όμορφα.
Της μιλάω για τη βροχή, τα λουλούδια, την ευχαρίστηση του να κολυμπάς και να ψαρεύεις στα ποτάμια και τις λίμνες και του να πίνεις όσο νερό θέλεις! Και για την καλή υγεία των ανθρώπων...
Με ρωτάει:
- Μπαμπά! Γιατί δεν υπάρχει πια νερό;
Έχω λοιπόν ένα κόμπο στο λαιμό...
Δεν μπορώ να σταματήσω να με θεωρώ ένοχο, γιατί ανήκω στη γενεά που ολοκλήρωσε την καταστροφή του περιβάλλοντος, μη παίρνοντας στα σοβαρά τις αμέτρητες προειδοποιήσεις.
Ανήκω στην τελευταία γενεά που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, αλλά αποφάσισε διαφορετικά.
Σήμερα τα παιδιά μας το πληρώνουν ακριβά...
Ειλικρινά, πιστεύω πως η ζωή πάνω σ' αυτή τη γη δε θα είναι δυνατή από δω και πέρα γιατί η καταστροφή του περιβάλλοντος έφτασε σ' ένα σημείο όπου δεν έχει επιστροφή.
Πώς θα ήθελα να γυρίσω πίσω και με κάποιο τρόπο να έκανα να καταλάβει ολόκληρη η ανθρωπότητα... Στη στιγμή εκείνη που μπορούμε ακόμα να κάνουμε κάτι για να σώσουμε τον πλανήτη μας!
Γνωρίστε αυτό το γράμμα σε όσους μπορείτε! Δε θα είναι παρά το ελάχιστο για το ξύπνημα της παγκόσμιας συνείδησης και της ανάγκης για τη σωτηρία του νερού.
Αυτό εδώ δεν είναι παιχνίδι, είναι ήδη η δική μας πραγματικότητα. Κάντε το για τα παιδιά σας. Και εάν δεν έχετε ακόμα, ίσως μια μέρα να έχετε.
Μην τους αφήσουμε μια κόλαση για κληρονομιά... Ας τους αφήσουμε τη ζωή!
Υ.Γ.
Είναι αισιόδοξη η επιστολή.
Μιλάει για το 2070.
Ίσως να ήταν εμπνευσμένη απ’ τον αριβισμό του Τρεμόπουλου
ή του Βολιώτη και του Χρυσόγελου.
Ίσως να αναφέρεται στους λίγους που θα καταφέρουν
να ζήσουν άλλα εξήντα χρόνια από σήμερα.
Κάποιοι τη θεωρούν υπερβολική. Δεν ζουν όμως στο 2070 για να ξέρουν...
Είμαστε στο έτος 2070. Είμαι 50 χρονών μα φαίνομαι 85. Έχω πολλά προβλήματα γιατί πίνω πολύ λίγο νερό. Νομίζω πως δε μου μένει πια πολύς καιρός. Σήμερα, είμαι ένας από τους πιο ηλικιωμένους στην κοινωνία που ζω.
Θυμάμαι όταν ήμουν 5 χρονών, υπήρχαν πολλά δέντρα στα πάρκα, τα σπίτια είχαν ωραίους κήπους και μπορούσα να είμαι κάτω από το ντουζ περίπου μια ώρα. Τώρα χρησιμοποιούμε πετσέτες με ορυκτέλαιο για να πλυθούμε.
• Πριν, όλες οι γυναίκες επιδείκνυαν τα όμορφα μαλλιά τους. Τώρα, πρέπει να ξυρίζουμε το κεφάλι για να το διατηρούμε καθαρό χωρίς να χρησιμοποιούμε νερό.
• Πριν, ο πατέρας μου έπλενε το αυτοκίνητο με το λάστιχο του ποτίσματος. Σήμερα, απαγορεύεται αυστηρά από το νόμο τέτοια χρήση.
• Θυμάμαι πως υπήρχαν πολλές διαφημίσεις που έλεγαν ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΝΕΡΟ, αλλά κανείς δεν έδινε προσοχή. Οι άνθρωποι πίστευαν πως το νερό είναι ανεξάντλητο.
Σήμερα, όλα τα ποτάμια, τα φράγματα, οι λίμνες και οι υδροφόροι ορίζοντες είναι ανεπανόρθωτα μολυσμένα ή αποξηραμένα. Το τοπίο τριγύρω δεν είναι πια παρά μια απέραντη έρημος. Οι γαστρεντερικές λοιμώξεις, οι δερματοπάθειες και οι κακώσεις του ουροποιητικού είναι οι κυριότερες αιτίες θανάτου.
Η βιομηχανία έχει παραλύσει και το ποσοστό ανεργίας είναι δραματικά υψηλό. Τα εργοστάσια αφαλάτωσης θαλασσινού νερού είναι ο κύριος τομέας απασχόλησης.
Δίνουν στους εργαζόμενους πόσιμο νερό αντί για μισθό. Οι επιθέσεις για ένα μπιτόνι νερό είναι συνεχείς μέσα στους έρημους δρόμους.
Η διατροφή είναι 80% συνθετική.
• Πριν, συνιστούσαν να πίνουμε 8 ποτήρια νερό την ημέρα. Σήμερα, δεν μπορώ να πιω παρά μισό ποτήρι.
• Επειδή δεν μπορούμε να πλύνουμε τα ρούχα μας, τα πετάμε, κάτι που αυξάνει τον όγκο των σκουπιδιών.
• Ξαναγυρίσαμε στη χρησιμοποίηση των βόθρων όπως τον προηγούμενο αιώνα, επειδή οι υπόνομοι δε δουλεύουν πια εξαιτίας της έλλειψης νερού.
Οι άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με το φόβο: τα σώματά τους είναι ασθενικά, ζαρωμένα από την αφυδάτωση, πληγιασμένα εξαιτίας της υπεριώδους ακτινοβολίας που δε φιλτράρεται πλέον από την ατμόσφαιρα εξαιτίας της τρύπας του όζοντος.
Εξαιτίας της ξηροδερμίας, μια νέα γυναίκα 20 χρονών φαίνεται 40. Οι επιστήμονες κάνουν έρευνες, αλλά δεν υπάρχει καμιά λύση ορατή. Δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε νερό...
Το οξυγόνο επίσης έχει μειωθεί εξαιτίας της έλλειψης δέντρων, κάτι το οποίο μειώνει το νοητικό επίπεδο των νέων γενεών.
Η μορφολογία των σπερματοζωαρίων ενός μεγάλου αριθμού ατόμων έχει αλλάξει, κάτι το οποίο επιφέρει πολλές γεννήσεις παιδιών θυμάτων της ανεπάρκειας, των μεταλλάξεων και των δυσμορφιών.
Η κυβέρνηση μάς υποχρεώνει να πληρώνουμε για τον αέρα που αναπνέουμε, 137 m3 το άτομο την ημέρα. Αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν διώχνονται από τις "ζώνες αερισμού", που είναι εξοπλισμένες με γιγάντιους μηχανικούς πνεύμονες που δουλεύουν με ηλιακή ενέργεια.
• Ο αέρας δεν είναι πολύ καλής ποιότητας, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να αναπνέουμε.
• Ο μέσος όρος ζωής είναι τα 35 χρόνια.
• Μερικές χώρες πέτυχαν να διαφυλάξουν νησίδες βλάστησης με καθαρό τρεχούμενο νερό. Αυτές οι ζώνες επιβλέπονται πολύ στενά από τον στρατό.
• Το νερό έγινε ένα είδος σπάνιο, ένας θησαυρός ανεκτίμητος, πολύ περισσότερο από τον χρυσό ή τα διαμάντια. Εδώ όμως, δεν υπάρχουν πια δέντρα γιατί δε βρέχει σχεδόν ποτέ. Και όταν αρχίζει να βρέχει, δεν πέφτει παρά όξινη βροχή.
• Δεν υπάρχουν πλέον εποχές εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών (φαινόμενο του θερμοκηπίου) από τις δραστηριότητες του ανθρώπου του 20ου αιώνα που μόλυναν το περιβάλλον.
Και όμως είχαμε προβλέψει ότι έπρεπε να φροντίσουμε το περιβάλλον μας, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα.
Όταν η κόρη μου με ρωτάει να της αφηγηθώ πώς ήταν όταν εγώ ήμουν νέος, της διηγούμαι πώς τα δάση ήταν όμορφα.
Της μιλάω για τη βροχή, τα λουλούδια, την ευχαρίστηση του να κολυμπάς και να ψαρεύεις στα ποτάμια και τις λίμνες και του να πίνεις όσο νερό θέλεις! Και για την καλή υγεία των ανθρώπων...
Με ρωτάει:
- Μπαμπά! Γιατί δεν υπάρχει πια νερό;
Έχω λοιπόν ένα κόμπο στο λαιμό...
Δεν μπορώ να σταματήσω να με θεωρώ ένοχο, γιατί ανήκω στη γενεά που ολοκλήρωσε την καταστροφή του περιβάλλοντος, μη παίρνοντας στα σοβαρά τις αμέτρητες προειδοποιήσεις.
Ανήκω στην τελευταία γενεά που θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων, αλλά αποφάσισε διαφορετικά.
Σήμερα τα παιδιά μας το πληρώνουν ακριβά...
Ειλικρινά, πιστεύω πως η ζωή πάνω σ' αυτή τη γη δε θα είναι δυνατή από δω και πέρα γιατί η καταστροφή του περιβάλλοντος έφτασε σ' ένα σημείο όπου δεν έχει επιστροφή.
Πώς θα ήθελα να γυρίσω πίσω και με κάποιο τρόπο να έκανα να καταλάβει ολόκληρη η ανθρωπότητα... Στη στιγμή εκείνη που μπορούμε ακόμα να κάνουμε κάτι για να σώσουμε τον πλανήτη μας!
Γνωρίστε αυτό το γράμμα σε όσους μπορείτε! Δε θα είναι παρά το ελάχιστο για το ξύπνημα της παγκόσμιας συνείδησης και της ανάγκης για τη σωτηρία του νερού.
Αυτό εδώ δεν είναι παιχνίδι, είναι ήδη η δική μας πραγματικότητα. Κάντε το για τα παιδιά σας. Και εάν δεν έχετε ακόμα, ίσως μια μέρα να έχετε.
Μην τους αφήσουμε μια κόλαση για κληρονομιά... Ας τους αφήσουμε τη ζωή!
Υ.Γ.
Είναι αισιόδοξη η επιστολή.
Μιλάει για το 2070.
Ίσως να ήταν εμπνευσμένη απ’ τον αριβισμό του Τρεμόπουλου
ή του Βολιώτη και του Χρυσόγελου.
Ίσως να αναφέρεται στους λίγους που θα καταφέρουν
να ζήσουν άλλα εξήντα χρόνια από σήμερα.
Κερασιάς συνέχεια…
Αγρότισσα η πεθερά μου και μεγάλη στα χρόνια.
Άκουσε προχτές αυτά που έλεγα για την κερασιά
κι αμέσως πετάχτηκε και ξεστόμισε:
- Έτσ’ φουσκώνουν τα δέντρα του χειμώνα.
Δεν αντιμίλησα γιορτάρες μέρες.
Σήμερα βγήκε ο μικρός γιος στην αυλή
κι έφερε το μαντάτο:
- Άνθισαν λουλούδια στην κερασιά!
Αναμενόμενο για μένα κι οδυνηρό.
Στο χτήμα του γείτονα οι μυγδαλιές,
χωρίς να έχουν ρίξει τα παλιά τους φύλλα,
έχουν αρχίσει να βγάζουν τα καινούρια.
Στο Σέσκλο άνθισαν οι παπαρούνες, Δεκέμβρη μήνα.
Ξέχασαν την αγρανάπαυσή τους τα δέντρα,
ξέχασαν και τη χειμέρια νάρκη τους.
Πόσο θ’ αντέξουν χωρίς ύπνο;
Υ.Γ.
Ας μη στενοχωριούνται οι αστοί.
Τέλος του Γενάρη θα φάνε κεράσια ντόπια…
Άκουσε προχτές αυτά που έλεγα για την κερασιά
κι αμέσως πετάχτηκε και ξεστόμισε:
- Έτσ’ φουσκώνουν τα δέντρα του χειμώνα.
Δεν αντιμίλησα γιορτάρες μέρες.
Σήμερα βγήκε ο μικρός γιος στην αυλή
κι έφερε το μαντάτο:
- Άνθισαν λουλούδια στην κερασιά!
Αναμενόμενο για μένα κι οδυνηρό.
Στο χτήμα του γείτονα οι μυγδαλιές,
χωρίς να έχουν ρίξει τα παλιά τους φύλλα,
έχουν αρχίσει να βγάζουν τα καινούρια.
Στο Σέσκλο άνθισαν οι παπαρούνες, Δεκέμβρη μήνα.
Ξέχασαν την αγρανάπαυσή τους τα δέντρα,
ξέχασαν και τη χειμέρια νάρκη τους.
Πόσο θ’ αντέξουν χωρίς ύπνο;
Υ.Γ.
Ας μη στενοχωριούνται οι αστοί.
Τέλος του Γενάρη θα φάνε κεράσια ντόπια…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)