Είχα πριν μήνες προτείνει κάποια πράγματα.
Η κρίση ήταν προ των πυλών ακόμη.
Σήμερα όλες οι «πύλες» μας είναι ανοιχτές.
Την κρίση επωμίστηκαν καίρια οι μισθωτοί.
Όχι όλοι βέβαια.
Άλλο να κόβεις 100 Ευρώ απ’ αυτόν που παίρνει 1000,
άλλο να κόβεις 500 απ’ αυτόν που παίρνει 5000.
Βαρέθηκα επίσης να βλέπω τους μισθωτούς
να βγαίνουν μόνοι συνεχώς στους δρόμους.
Καιρός να βγουν στους δρόμους κι όλοι εκείνοι
οι «φιλήσυχοι» πολίτες που κωφεύουν.
Δεν περιμένω βέβαια ν’ αντιδράσουν
όλοι εκείνοι οι βολεμένοι πασοκάνθρωποι…
---------------------------------------------------------
Αγριεύω μέρα με τη μέρα.
Αγριεύω και με τη μούγκα των πολιτικών
και με την αδράνεια των πολιτών.
Κυρίως η δεύτερη μ’ ενοχλεί,
επειδή επαληθεύει τους παλιούς
συνδικαλιστικούς μου φόβους.
Φοβάμαι αυτή τη μεσαία τάξη,
που διαβρώθηκε απ’ την πασοκική μαεστρία
και σήμερα λουφάζει κι αναμετρά
όσα με λαμογιές κονόμησε τριάντα χρόνια.
Φοβάμαι τη σιγή του πνευματικού ανθρώπου,
που αλλοτριώθηκε κι αυτός με το χρήμα.
Νιώθω Μόνος!
Όπως κι Άλλοι!
Καληνύχτα, Κεμάλ…
