Παρασκευή, Φεβρουαρίου 18, 2011
Περί «δικαίου του αίματος»
Κώστα Γεωργουσόπουλου
Τρέμω στην ιδέα πως θα μπορούσε να έχει αναδρομική ισχύ το σκεπτικό του Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας που εισηγείται στην Ολομέλεια να ληφθεί υπόψη για την παροχή ιθαγένειας σε μετανάστες αλλοδαπούς το κριτήριο του «δικαίου του αίματος». Γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, εκτός των άλλων, θα έπρεπε να ξαναγραφεί και η Αρχαία και η Βυζαντινή και η Νεοελληνική Ιστορία με αυτό το κριτήριο καθαρότητας.
Ο μεγάλος νικητής των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Θεμιστοκλής, όπως αναφέρουν πολλές πηγές ήταν μη τέλειος αθηναίος πολίτης. Η μητέρα του ήταν Θρακιώτισσα, άρα βάρβαρη για τη νομοθεσία των Αθηνών, πιθανόν υπηρέτρια στο σπίτι του πατέρα του Θεμιστοκλή. Οι Θρακιώτισσες εκείνη την εποχή ήταν ένα είδος Φιλιππινέζες!
Ο Θεμιστοκλής όμως, όταν ψηφίστηκε στρατηγός- αυτοκράτωρ, πέρασε νόμο στη Βουλή και έδωσε την ιδιότητα του αθηναίου πολίτη σε όλους τους ομοίους του, με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί το εκλογικό σώμα του Αστεως και να έχει εξασφαλίσει πλέον και γερή εκλογική πελατεία ευγνωμόνων.
Τι γίνεται με τον εγγυητή της νεοελληνικής ταυτότητας, αφού το έπος του καθορίζει και την αρχή και το κύρος της νεοελληνικής γλωσσικής και ιστορικής συνείδησης; Τον Διγενή Ακρίτα εννοώ. Αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο και όχι ιδεολογικό σύμβολο, θα έπρεπε να απορριφθεί από την ανάλογη επιτροπή ιθαγένειας ως τέκνο μεικτού γάμου, αφού κατά την παράδοση και τη βιογραφία του ήταν γιος εμίρη και βυζαντινής αρχόντισσας, δηλαδή είχε πατέρα Αραβα και μουσουλμάνο!
Αμ΄ ο άγιος και μέγας ποιητής της Εκκλησίας, ο Ρωμανός ο Μελωδός; Αυτός ήταν αποδεδειγμένα Σύρος, εκχριστιανισθείς, και νομίζω αναμφισβήτητα έγραψε την ιδιοφυέστερη ποίηση του καιρού του, σε Ανατολή και Δύση, στα ελληνικά, πράγμα που δεν θα τον βοηθούσε να λάβει την ιθαγένεια, αφού εξ αίματος ήταν αλλοδαπός παρίας. Και για να επιστρέψω στο παρελθόν διάσημων γραφιάδων στα ελληνικά, παρίας θα είχε κηρυχθεί και ο παραμυθάς Αίσωπος, αφού ο δόλιος ήταν αιχμάλωτος ανατολίτης.
Αμ΄ ο Εβραίος Λουκιανός; Αυτό το σπινθηροβόλο πνεύμα που το ανατρεπτικό και συχνά βλάσφημο χιούμορ του συγγένευε περισσότερο με τον Γούντι Αλεν και λιγότερο με τον Αριστοφάνη, έγραψε βέβαια βέβηλα σατιρικά αριστουργήματα σε αξιοζήλευτα ελληνικά, αλλά ανίκανα να του χαρίσουν αναδρομικά ένα ελληνικό πιστοποιητικό ιθαγένειας και διαβατηρίου. Εχετε δει ποτέ την ιδιόχειρη υπογραφή του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού; D. Salomon υπογράφει. Χριστιανός σίγουρα αλλά η κρητική καταγωγή του και η αίσθηση που είχε για την οικογενειακή του ιστορία σαφώς παραπέμπουν σε εκχριστιανισθέντες εβραίους της μεγαλονήσου. Αναδρομικά λοιπόν ούτε η ελληνική του ποίηση τον έσωζε ούτε ο ρητός χριστιανισμός του, αφού το «δίκαιο του αίματος» πιθανόν θα απαιτούσε πληθώρα πιστοποιήσεων και ενστάσεις πατριδοφυλάκων.
Και με δεδομένο το κριτήριο της πίστεως να μην λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, αφού θα έδινε το δικαίωμα ιθαγένειας σε χιλιάδες όχι απλώς χριστιανούς αλλά ορθόδοξους Ρώσους, Βούλγαρους, Ρουμάνους κ.τ.λ. σε αναδρομική ισχύ του γνωστού σκεπτικού του ΣτΕ, δεν θα ελάμβαναν την ελληνική ιθαγένεια μια μεγάλη σειρά αλβανικής καταγωγής αλβανόφωνων χριστιανών. Εκτός λίστας λοιπόν ο Κουντουριώτης και ο προεστός και ο απόγονός του στον 20ό αιώνα πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Εκτός λίστας η Μπουμπουλίνα και μια σειρά από σπετσιώτες καπεταναίους και εμπόρους. Εκτός λίστας και μια ολόκληρη φάρα, οι Τζαβελλαίοι, και βέβαια ο σεμνότερος όλων και τιμιότερος καπετάνιος, ο Μάρκος Μπότσαρης. Ολοι αυτοί εκτός των άλλων αρνητικών κριτηρίων δεν ομιλούσαν καν ελληνικά. Ο Μάρκος Μπότσαρης, μάλιστα, αυτό δεν είναι στους πολλούς γνωστό, όταν στάλθηκε από την εύπορη σουλιώτικη φαμίλια του να μάθει γράμματα στα Επτάνησα, αμούστακο παιδί, συνέταξε αλβανοελληνικό λεξικό!
Εκείνο πάντως που εκπλήσσει είναι γιατί οι περί της γνησιότητας και του αίματος των αλλοδαπών ασχολούμενοι δεν αποφάσισαν να αναθεωρήσουν και τις ήδη βεβαιωμένες για αιώνες ιθαγένειες μερικών συμπολιτών μας των οποίων και μόνον τα επίθετα δηλούν ασφαλέστατα ύποπτη εκ αίματος καταγωγή. Τα επίθετα Αλβανός, Αρβανίτης, Γερμανός, Αράπης, Σύρος, Βούλγαρης, Γάλλος, Ρωμαίος, Σικελιώτης, Παρίσης, Ουγγαρέζος, Τσέχος, Μοσχοβίτης, Ολλανδέζος. Αφήνω τα αναφανδόν κουτσοβλάχικα Βίρβος και Τσιτσάνης!!
Ας σοβαρευτούμε, αδελφοί, γιατί αν γυρίσει κανένας λίγο ανάποδα τη σειρά των κριτηρίων για την απόκτηση ιθαγένειας και πέραν του αίματος απαιτούσε ελληνομάθεια, γνώση της ιστορίας και στοιχειώδη γνώση των ελληνικών ηθών, πολλοί, πάμπολλοι από τους προσερχόμενους στις πανελλαδικές εξετάσεις απόφοιτοι των λυκείων θα έχαναν εκ του ασφαλούς την ελληνική τους ταυτότητα.
Τελειώνοντας, αναφέρομαι στον αξιότιμο υπουργό Εσωτερικών επανερχόμενος: Υπάρχει οικογένεια αλλοδαπών εγκατεστημένη μονίμως στην Ελλάδα επί είκοσι συναπτά έτη. Ασφαλισμένη και φορολογούμενη. Η μικρή κόρη τους ήρθε στη χώρα μας δύο ετών. Τελείωσε λύκειο με απόλυτο Αριστα. Ελαβε πτυχίο με Αριστα. Τελειώνει μεταπτυχιακό με απόλυτη επιτυχία. Στερούμενη ιθαγένειας, δεν μπορεί να λάβει υποτροφία στην Ελλάδα ως αλλοδαπή ούτε στην πατρίδα της ως κάτοχος ελληνικού πτυχίου! Περιμένει τον Γκοντό. Τα στοιχεία διαθέσιμα.
Τρέμω στην ιδέα πως θα μπορούσε να έχει αναδρομική ισχύ το σκεπτικό του Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας που εισηγείται στην Ολομέλεια να ληφθεί υπόψη για την παροχή ιθαγένειας σε μετανάστες αλλοδαπούς το κριτήριο του «δικαίου του αίματος». Γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, εκτός των άλλων, θα έπρεπε να ξαναγραφεί και η Αρχαία και η Βυζαντινή και η Νεοελληνική Ιστορία με αυτό το κριτήριο καθαρότητας.
Ο μεγάλος νικητής των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Θεμιστοκλής, όπως αναφέρουν πολλές πηγές ήταν μη τέλειος αθηναίος πολίτης. Η μητέρα του ήταν Θρακιώτισσα, άρα βάρβαρη για τη νομοθεσία των Αθηνών, πιθανόν υπηρέτρια στο σπίτι του πατέρα του Θεμιστοκλή. Οι Θρακιώτισσες εκείνη την εποχή ήταν ένα είδος Φιλιππινέζες!
Ο Θεμιστοκλής όμως, όταν ψηφίστηκε στρατηγός- αυτοκράτωρ, πέρασε νόμο στη Βουλή και έδωσε την ιδιότητα του αθηναίου πολίτη σε όλους τους ομοίους του, με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί το εκλογικό σώμα του Αστεως και να έχει εξασφαλίσει πλέον και γερή εκλογική πελατεία ευγνωμόνων.
Τι γίνεται με τον εγγυητή της νεοελληνικής ταυτότητας, αφού το έπος του καθορίζει και την αρχή και το κύρος της νεοελληνικής γλωσσικής και ιστορικής συνείδησης; Τον Διγενή Ακρίτα εννοώ. Αν ήταν υπαρκτό πρόσωπο και όχι ιδεολογικό σύμβολο, θα έπρεπε να απορριφθεί από την ανάλογη επιτροπή ιθαγένειας ως τέκνο μεικτού γάμου, αφού κατά την παράδοση και τη βιογραφία του ήταν γιος εμίρη και βυζαντινής αρχόντισσας, δηλαδή είχε πατέρα Αραβα και μουσουλμάνο!
Αμ΄ ο άγιος και μέγας ποιητής της Εκκλησίας, ο Ρωμανός ο Μελωδός; Αυτός ήταν αποδεδειγμένα Σύρος, εκχριστιανισθείς, και νομίζω αναμφισβήτητα έγραψε την ιδιοφυέστερη ποίηση του καιρού του, σε Ανατολή και Δύση, στα ελληνικά, πράγμα που δεν θα τον βοηθούσε να λάβει την ιθαγένεια, αφού εξ αίματος ήταν αλλοδαπός παρίας. Και για να επιστρέψω στο παρελθόν διάσημων γραφιάδων στα ελληνικά, παρίας θα είχε κηρυχθεί και ο παραμυθάς Αίσωπος, αφού ο δόλιος ήταν αιχμάλωτος ανατολίτης.
Αμ΄ ο Εβραίος Λουκιανός; Αυτό το σπινθηροβόλο πνεύμα που το ανατρεπτικό και συχνά βλάσφημο χιούμορ του συγγένευε περισσότερο με τον Γούντι Αλεν και λιγότερο με τον Αριστοφάνη, έγραψε βέβαια βέβηλα σατιρικά αριστουργήματα σε αξιοζήλευτα ελληνικά, αλλά ανίκανα να του χαρίσουν αναδρομικά ένα ελληνικό πιστοποιητικό ιθαγένειας και διαβατηρίου. Εχετε δει ποτέ την ιδιόχειρη υπογραφή του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού; D. Salomon υπογράφει. Χριστιανός σίγουρα αλλά η κρητική καταγωγή του και η αίσθηση που είχε για την οικογενειακή του ιστορία σαφώς παραπέμπουν σε εκχριστιανισθέντες εβραίους της μεγαλονήσου. Αναδρομικά λοιπόν ούτε η ελληνική του ποίηση τον έσωζε ούτε ο ρητός χριστιανισμός του, αφού το «δίκαιο του αίματος» πιθανόν θα απαιτούσε πληθώρα πιστοποιήσεων και ενστάσεις πατριδοφυλάκων.
Και με δεδομένο το κριτήριο της πίστεως να μην λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, αφού θα έδινε το δικαίωμα ιθαγένειας σε χιλιάδες όχι απλώς χριστιανούς αλλά ορθόδοξους Ρώσους, Βούλγαρους, Ρουμάνους κ.τ.λ. σε αναδρομική ισχύ του γνωστού σκεπτικού του ΣτΕ, δεν θα ελάμβαναν την ελληνική ιθαγένεια μια μεγάλη σειρά αλβανικής καταγωγής αλβανόφωνων χριστιανών. Εκτός λίστας λοιπόν ο Κουντουριώτης και ο προεστός και ο απόγονός του στον 20ό αιώνα πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Εκτός λίστας η Μπουμπουλίνα και μια σειρά από σπετσιώτες καπεταναίους και εμπόρους. Εκτός λίστας και μια ολόκληρη φάρα, οι Τζαβελλαίοι, και βέβαια ο σεμνότερος όλων και τιμιότερος καπετάνιος, ο Μάρκος Μπότσαρης. Ολοι αυτοί εκτός των άλλων αρνητικών κριτηρίων δεν ομιλούσαν καν ελληνικά. Ο Μάρκος Μπότσαρης, μάλιστα, αυτό δεν είναι στους πολλούς γνωστό, όταν στάλθηκε από την εύπορη σουλιώτικη φαμίλια του να μάθει γράμματα στα Επτάνησα, αμούστακο παιδί, συνέταξε αλβανοελληνικό λεξικό!
Εκείνο πάντως που εκπλήσσει είναι γιατί οι περί της γνησιότητας και του αίματος των αλλοδαπών ασχολούμενοι δεν αποφάσισαν να αναθεωρήσουν και τις ήδη βεβαιωμένες για αιώνες ιθαγένειες μερικών συμπολιτών μας των οποίων και μόνον τα επίθετα δηλούν ασφαλέστατα ύποπτη εκ αίματος καταγωγή. Τα επίθετα Αλβανός, Αρβανίτης, Γερμανός, Αράπης, Σύρος, Βούλγαρης, Γάλλος, Ρωμαίος, Σικελιώτης, Παρίσης, Ουγγαρέζος, Τσέχος, Μοσχοβίτης, Ολλανδέζος. Αφήνω τα αναφανδόν κουτσοβλάχικα Βίρβος και Τσιτσάνης!!
Ας σοβαρευτούμε, αδελφοί, γιατί αν γυρίσει κανένας λίγο ανάποδα τη σειρά των κριτηρίων για την απόκτηση ιθαγένειας και πέραν του αίματος απαιτούσε ελληνομάθεια, γνώση της ιστορίας και στοιχειώδη γνώση των ελληνικών ηθών, πολλοί, πάμπολλοι από τους προσερχόμενους στις πανελλαδικές εξετάσεις απόφοιτοι των λυκείων θα έχαναν εκ του ασφαλούς την ελληνική τους ταυτότητα.
Τελειώνοντας, αναφέρομαι στον αξιότιμο υπουργό Εσωτερικών επανερχόμενος: Υπάρχει οικογένεια αλλοδαπών εγκατεστημένη μονίμως στην Ελλάδα επί είκοσι συναπτά έτη. Ασφαλισμένη και φορολογούμενη. Η μικρή κόρη τους ήρθε στη χώρα μας δύο ετών. Τελείωσε λύκειο με απόλυτο Αριστα. Ελαβε πτυχίο με Αριστα. Τελειώνει μεταπτυχιακό με απόλυτη επιτυχία. Στερούμενη ιθαγένειας, δεν μπορεί να λάβει υποτροφία στην Ελλάδα ως αλλοδαπή ούτε στην πατρίδα της ως κάτοχος ελληνικού πτυχίου! Περιμένει τον Γκοντό. Τα στοιχεία διαθέσιμα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)