Άρθρο του Μάκη Μίχου , ανένταχτου της
Πανελλήνια Συνασπισμένης και Λαϊκής και Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας
Η γιορτή των μαθητικών εγκαταλείψεων
Έχουν περάσει δεκαοχτώ χρόνια από τότε που εφευρέθηκε αυτή η επαναστατική μέθοδος . Ήταν τα χρόνια που ο Μητσοτάκης και η Ν.Δ. σχημάτισαν κυβέρνηση , ήταν τότε που το συνδικάτο των καθηγητών προδόθηκε απ’ τους συνδικαλιστές του . Την πρώτη φορά από κείνον τον Δούκα , τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ , στα 1988 και τη δεύτερη το 1990 απ’ τους συνδικαλιστές της Ν.Δ.
Δυο απεργίες διαρκείας είχε κάνει ο κλάδος των καθηγητών , αιμορράγησαν όλοι οι επαναστάτες καθηγητές και λούφαραν οι καθεστωτικοί .
Δεν χωρούσε άλλη επανάσταση πια . Ο κλάδος είχε αρχίσει να σιχαίνεται όλο και πιο πολύ το συνδικάτο και δεν το εμπιστευόταν . Το συνδικάτο όμως άρχισε να καταστρώνει καινούρια σχέδια . Μιας και δεν τολμούσε να μιλήσει για νέους αγώνες των καθηγητών ενάντια στη «δεξιά πολιτική» αποφάσισε να ωθήσει τους μαθητές στην εξέγερση .
Το συνδικάτο ελεγχόταν από τους Πράσινους απ’ το 1982 και μέχρι πριν τρία χρόνια . Η «συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων» , που προωθούσε το ΚΚΕ , έκανε ακόμη πιο πανίσχυρη την ΠΑΣΚ .
Ο συνδικαλισμός των μαθητών είχε επίσης θεσμοθετηθεί απ’ το Σιδερένιο μέσα στα Γυμνάσια και τα Λύκεια . Προσεχώς θα έμπαινε και στα νηπιαγωγεία …
Οι μαθητές ανέλαβαν τότε την «επανάσταση» στα χέρια τους . Υποκινούμενοι από «προοδευτικούς» καθηγητές μπήκαν στον αγώνα κλειδώνοντας με λουκέτα τα σχολεία τους και σπέρνοντας άπειρη χαρά στους υποκινητές τους . Μ’ ένα σμπάρο δυο επιτυχίες . Οι καθηγητές εκβίαζαν την κυβέρνηση για μεταρρυθμίσεις ηλίθιες και ταυτόχρονα λούφαραν , χωρίς περικοπή του μισθού τους .
Είχα βγει τότε με άρθρα κι είχα βαφτίσει τις καταλήψεις των σχολείων «γιορτή των μαθητικών καταλήψεων» , αλλά πολύ λίγοι και έμφρονες αποδέχτηκαν αυτόν τον χαρακτηρισμό μου . Με κατηγόρησαν και τότε για δεξιά στροφή , όλοι εκείνοι που αργότερα καθίσανε σε περιστρεφόμενες καρέκλες .
Οι περιστρεφόμενες καρέκλες έγιναν τότε το όπλο των συνδικαλιστών , επειδή μπορούσαν να στραφούν και προς τα δεξιά και προς τ’ αριστερά …
Την ώρα που εγώ κατακεραύνωνα τις υποκινήσεις αυτές , οι «προοδευτικοί» μου συνάδελφοι προσφέρανε σουβλάκια και μπύρες στους καταληψίες . Κατήγγειλα με τα επώνυμά τους τους «συναδέλφους» αυτούς , αλλά κανενός το αυτί δεν ίδρωνε .
Όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα του «προοδευτισμού» εκείνα τα χρόνια . Ακόμη και ο άδικος χαμός του Τεμπονέρα , αντί να συνετίσει τους ταγούς της εκπαιδευτικής κοινότητας τους ντοπάρισε «πολιτικά» και τους οδήγησε σε ακραίες ενέργειες .
Συνέχισαν να ντοπάρουν το μαθητικό κίνημα , το οποίο δρούσε ανεγκέφαλα και καθοδηγούνταν από μελλοντικούς πολιτικάντηδες , που μάζευαν τις περγαμηνές της πολιτικής τους αναρρίχησης . Παλιότερα τα πανεπιστήμια ανέδειχναν πολιτικούς , τώρα οι πολιτικοί ξεκινούσαν τη σταδιοδρομία τους απ’ τα Γυμνάσια . Έχουμε και το τρανταχτό παράδειγμα του Τσίπρα στις μέρες μας…
Η γιορτή των μαθητικών καταλήψεων έγινε με το πέρασμα των χρόνων εθνική γιορτή . Κάπου εκεί στα τέλη του Οκτώβρη ή στις αρχές του Νοέμβρη αρχίζει σε πανελλήνιο επίπεδο «η γιορτή της πατάτας» .
Είναι οι μικρές διακοπές που έχουν οι μαθητές της Γερμανίας .
Εκείνοι γιορτάζουν το εθνικό τους έδεσμα , εμείς εδώ γιορτάζουμε την ηλιθιότητα της πολιτικής .
Μόνο που τώρα η γιορτή βαφτίστηκε «γιορτή μαθητικών εγκαταλείψεων» .
Κανείς σχεδόν δεν αντιτίθεται στην απαράδεκτη αυτή γιορτή των ημερών μας . Ρεπορτάζ καθημερινά καταγράφουν τον ηρωισμό των μαθητών, οι κάμερες έχουν εστιάσει πάνω στα λουκέτα των σχολείων . Τρέφονται οι κάμερες μ’ όλα αυτά τα κακουργήματα κατά της παιδείας .
Παιδεία δεν υπήρξε ποτέ για τα λαϊκά στρώματα , μόνο πολιτική επίφαση παιδείας και παχιά λόγια .
Οι μαθητές απλά αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο κι ανέξοδα για τους ίδιους και με έξοδα των γονιών τους μάχονται ενάντια σ’ ένα ανύπαρκτο εκπαιδευτικό σύστημα , που ελάχιστα ενδιαφέρεται για τη μόρφωση των νέων .
Κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν καυτηριάζει αυτή την παράνοια , που καθοδηγεί τους νέους στην απραξία ή τη δυσπραγία . Βολές μόνο κατά της κυβέρνησης εκτοξεύονται , που δεν υποκύπτει σε πιέσεις «υποψήφιων πολιτικών» .
Ξέχασα . Υπάρχει κι ένα κόμμα που υποθάλπει αυτή την παράνοια και προσπαθεί με τον τρόπο αυτό να αυξήσει τα εκλογικά του ποσοστά .
Τα κατάφερε στις τελευταίες εθνικές εκλογές και κέρδισε ψήφους με το άρθρο 16 και με περίσσια αυθάδεια των τέκνων του . Αυτά τα καλόπαιδα , που ζουν με το άθλιο χρήμα των γονιών τους , γίνονται οι ηγέτες μαθητών και φοιτητών .
Ξέρουν πως ο ηγεμών φτιάχνεται σήμερα απ’ τα γεννοφάσκια του , όπως παλιά η ηγεσία ήταν πορφυρογέννητη .
Το συριζωμένο αυτό κόμμα , που ξεριζώθηκε απ’ τα χώματα του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού» και προσπαθεί να επιδείξει τη μετάλλαξή του , οδηγεί για άλλη μια φορά τους νέους σε ονειροπόλους δρόμους .
Το μεγάλο κόμμα της αριστεράς παρασύρεται στον ίδιο κατήφορο , έτσι όπως και τότε που ήθελε να πιάσει το 17% …
Οι κυβερνήσεις δεν ενδιαφέρονται πλέον για τις ανταρσίες ούτε για την αμάθεια των μαθητών . Βολεύονται με τις ανταρσίες αυτές . Ξέρουν πως οι δικοί τους γόνοι βολεύονται απ’ τις ανταρσίες , δεν χάνουν το χρόνο οι γόνοι με ανούσιες γνώσεις του δημόσιου σχολείου , αλλά κερδίζουν απ’ τους έμμισθους σοφιστές την απαραίτητη γνώση .
Βολεύεται και η τέταρτη εξουσία , που περιχαρής τρέφεται με τους βανδαλισμούς των «επαναστατημένων νέων» .
Αυτή προβάλλει τους «σταρ» των εγκαταλείψεων και προωθεί την κοινωνία στους δρόμους της παγκόσμιας μαφίας .
Η γιορτή των μαθητικών εγκαταλείψεων θα κρατήσει όσο είχαν κρατήσει και οι απεργιακές επιδείξεις των καθηγητών τα προηγούμενα χρόνια .
Από κείνες τις επιδείξεις κάποιοι έχασαν χρήματα .
Απ’ τις γιορτές κάποιοι θα χάσουν γνώση .
Και στις δυο περιπτώσεις οι κυβερνήτες κερδίζουν , άλλοτε χρήμα κι άλλοτε τους δούλους που χρειάζονται για το μέλλον των παιδιών τους .
Αυτό δεν το αντιλαμβάνονται οι μελλοντικοί δούλοι , όπως δεν το αντιληφθήκαμε κι εμείς όταν έπρεπε .
Εμείς μείναμε ρομαντικοί μέσα στην άγρια ζούγκλα .
Όμως στη ζούγκλα κερδίζει ο δυνατός κι όχι ο ρομαντικός .
Ο ρομαντισμός είναι αποκύημα του Λόγου και της ανθρώπινης ηλιθιότητας .
