Άρθρο του ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ για τα που έγιναν τον Μάιο του 1986... Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο»
«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
Κουράστηκα είκοσι χρόνια να προσπαθώ να σπρώχνω καθηγητάδες ν’ ακολουθήσουν τις μαθητικές εξεγέρσεις. «Κουρασμένοι» ήταν οι φουκαράδες από τις απεργίες τους, όπου συμμετείχε μόνο το 20%.
Όταν τη σκυτάλη πήραν οι μαθητές με τις καταλήψεις τους οι καθηγητάδες ένοιωσαν να φεύγει ένα βάρος από πάνω τους. Τώρα μπορούσαν να αγωνίζονται εκ του ασφαλούς, χωρίς το φόβο παρακράτησης του μισθού τους…
Ο αγώνας των καθηγητών υπέρ της λούφας έγινε μαζικός. Ελάχιστοι ήταν αυτοί που με το λόγο τους και με τις πράξεις τους στάθηκαν στο πλευρό της νεολαίας.
Αυτό με ανάγκασε να βαφτίσω «γιορτή των μαθητικών εγκαταλείψεων» τις καταλήψεις των μαθητών. Χωρίς τη συμπαράσταση δασκάλων και γονιών οι μαθητές άφηναν όλες τις ελπίδες τους στα χέρια κάποιων μπάχαλων ή κάποιων μελλοντικών επιβητόρων της χυδαίας πολιτικής.
Κοντεύει να κλείσει τριάντα χρόνια αυτή η γιορτή και οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι καθηγητάδες που λουφάρουν επ’ αμοιβή.
Ακούω τριάντα χρόνια τώρα για οικονομικά σκάνδαλα και βλέπω το λαό εθισμένο στην κατάσταση αυτή.
Κανείς δε φώναξε όμως όσο θα έπρεπε πριν οχτώ χρόνια, όταν ο Κινέζος μας έφερνε το Ευρώ στη χώρα μας. Ο «καταλληλότερος πρωθυπουργός» για την Ελλάδα έκανε το μεγαλύτερο έγκλημα στην εθνική οικονομία.
Είχε κάνει κι άλλα εγκλήματα στο παρελθόν.
Στη χούντα έβαλε κάποιον να ετοιμάσει μια μπόμπα, αλλά δεν κατάφερε να τη ρίξει στο δικτάτορα. Δεν ήξερε από τέτοιες μπόμπες…
Την έριξε την μπόμπα του με το χρηματιστήριο αργότερα, σαν έγινε πρωθυπουργός. Το άθλιο κινεζάκι έθαψε χιλιάδες φουκαράδες που πίστεψαν στους οραματισμούς του.
Την ατομική του όμως μπόμπα την έριξε με το Ευρώ!
Ακούμε σήμερα για τους νέους των 700 Ευρώ το μήνα.
Προσπαθώ να επιστρέψω εφτά χρόνια πριν κι αναλογίζομαι τι σήμαινε σε δραχμές το ποσό αυτό.
Μεταφράζεται σε 230 χιλιάδες δραχμές το μήνα!
Αν ο νέος αυτός παντρευόταν μια κοπέλα ισότιμη στην αμοιβή θα συγκέντρωναν και οι δυο μαζί περίπου μισό εκατομμύριο το μήνα. Μπορούσαν άνετα να κάνουν οικογένεια και να καλοπερνάνε.
Τότε η σαρδέλα είχε δυο κατοστάρικα, σ’ ένα χρόνο έφτασε τα πέντε Ευρώ…
Με ένα πεντοχίλιαρο έβγαινε στην ταβέρνα όλη η παρέα κι έτρωγε. Τα αντίστοιχα 15 Ευρώ δεν είναι αρκετά να φάει ένας σήμερα.
Θα μπορούσα να δώσω άπειρα παραδείγματα, άχρηστα.
Όλοι τα ξέρετε…
Τ
α σκάνδαλα που βλέπουμε μπρος μας τα τελευταία χρόνια ωχριούν μπρος σε κείνο τοσκάνδαλο του Ευρώ.
Με το Ευρώ μόνο οι έπαρχοι τουλούμιασαν…
Έτσι όπως τουλούμιαζαν πάντα.
Υ.Γ.
Για τους νέους τα γράφω αυτά. Είμαι κοντά στον ξεσηκωμό τους.
Γι’ αυτό τους έκανα κάποιες προτάσεις πριν λίγες μέρες.
Είναι κάποια χρόνια τώρα που τα έχω βάλει με το κρατικό ραδιόφωνο και κυρίως με το δεύτερο πρόγραμμα. Εραστής του ραδιοφώνου ήμουν πάντα κι ο σταθμός αυτός, με τις μουσικές του, κάλυπτε τις ανάγκες μου.
Εδώ και κάποια χρόνια άρχισα να εκνευρίζομαι με τη σωρεία διαφημίσεων που μπήκαν ένθετα μέσα στις μουσικές του. Πολύ περισσότερο εκνευρίζομαι όταν ακούω εκείνες τις άθλιες διαφημίσεις των JUMBO.
Έκανα πάμπολλες επεμβάσεις στη διεύθυνση του σταθμού κι έπαιρνα τη στερεότυπη και κοφτή απάντηση πως «είμαστε υποχρεωμένοι να βάζουμε διαφημίσεις».
Ξέρω πως εμείς, ο λαός, είμαστε οι ιδιοκτήτες αυτού του κρατικού ραδιοφώνου, μιας κι εμείς χρυσοπληρώνουμε τις υπηρεσίες του. Ας το ιδιωτικοποιήσει η κυβέρνηση και μετά ας παίξει όσες διαφημίσεις θέλει. Ας ακολουθήσει τα βήματα που ακολουθούν όλα τα ιδιωτικά ραδιόφωνα κι ας βγάλει τους παχυλούς μισθούς των υπαλλήλων του με δικά του έσοδα. Τουλάχιστο δε θα πληρώνει ο λαός την αποβλάκωσή του. Θα τρέφεται με τη «σπάνια» τροφή που του προσφέρουν οι ιδιώτες νταβατζήδες της ενημέρωσης.
Υ.Γ.
Οργίστηκα προχτές, όταν άκουσα το διευθυντή της ΕΡΤ να κατακεραυνώνει τους νέους που εισέβαλαν στο δελτίο ειδήσεων. Δεν επαναλαμβάνω τις ανερμάτιστες δηλώσεις του, επειδή δε θέλω να κορδωθεί περισσότερο.
Ένα πράγμα μόνο μου έκανε εντύπωση. Το κρατικό μέσο ενημέρωσης δεν επέτρεψε τη μετάδοση αυτής της εικόνας, όπως ήταν υποχρεωμένο.
Δημόσιοι αγύρτες έχετε καταντήσει, κύριοι της ΕΡΤ και πάτε να ξεπεράσετε τα ξόανα της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης.
Δεν επαναλαμβάνω την κίνηση της Μελίνας πριν από τριάντα σχεδόν χρόνια. Δεν είμαι πολιτικάντης.
Αυτό που φωνάζαμε πριν τριάντα χρόνια ήταν το «μόρφωση για όλους».
Πέρασαν τα χρόνια και βλέπαμε να στήνεται ένα σουπερμάρκετ εκπαίδευσης, τόσο μέσα στο δημόσιο σχολείο όσο κι έξω απ’ αυτό. Σαβουροτροφή πρόσφεραν μέσα κι έξω από το σχολείο, οι δημόσιοι δάσκαλοι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους, οι δάσκαλοι της παρα-παιδείας για να δικαιολογήσουν τον παρά που έπαιρναν απ’ τους γονείς με την υπόσχεση μιας επιτυχίας των τέκνων τους στα ανώτατα ιδρύματα.
Όλα φάνταζαν ευοίωνα, αλλά κανενός ο νους δεν ταξίδευε στο μέλλον και σ’ αυτήν την πουτάνα την τεχνολογία που έφτανε ακάθεκτη. Ο νους της μάζας σκεφτόταν το μέλλον των παιδιών της, σκεφτόταν την προσκόλληση σε κάποιο κόμμα, σκεφτόταν μόνο πώς θα επιβιώσει το εγωιστικό της γονίδιο.
Την υψηλή τεχνολογία την απολάμβαναν όλοι, επειδή τους παρείχε τα καταναλωτικά αγαθά. Ορμήσανε στις σπουδές με σπουδή και κανείς δεν έβλεπε πως το σύστημα δεν ασχολιόταν μ’ αυτές τις σπουδές. Έστηνε πανεπιστήμια παντού, έστηνε περίεργες και ακατανόητες σχολές εξειδίκευσης της γνώσης, έφτιαχνε πανεπιστημιακο-καθηγητάδες άχρηστους κι όλοι αυτοί διαφημίζανε την παιδείαως πανάκεια. Το ήξεραν οι άθλιοι πως το μέλλον της επόμενης γενιάς θα ήταν ζοφερό, όμως κρατούσαν εφτασφράγιστο το μυστικό.
Στρατιές άνεργων πτυχιούχων έχουν εμφανιστεί τα τελευταία δέκα χρόνια κι επιμένει το σύστημα να εξωθεί τους νέους στις σπουδές και στην απόγνωση. Μια απόγνωση που ξεπηδάει απ’ τα πρώτα χρόνια των σπουδών κι ολοκληρώνεται αμέσως μετά τη λήψη του πτυχίου. Μια απόγνωση που έχει για θέα την ανεργία κι επακόλουθο τις εξεγέρσεις της νεολαίας.
Η βολεμένη γενιά μας δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτή την οργή της νεολαίας. Η γενιά μας κοιμάται μακάρια κι όταν ξυπνάει είναι έτοιμη να ρίξει πρώτη το ανάθεμα στους νέους. Είναι η βολεμένη γενιά του Πολυτεχνείου…
Μη μιλάς λοιπόν για σύστημα.
Το σύστημα είναι η βλακεία μας, που δε μας αφήνει να τρέξουμε μπροστάρηδες και να μας ακολουθήσουν οι νέοι.
Τα έχασα προχτές στο Βόλο μελετώντας τη δράση της αστυνομίας. Είχαν μαζευτεί όλοι οι αστυνομικοί τριγύρω από το Διοικητικό μέγαρο της αστυνομικής διοίκησης και γύρω από το αστυνομικό τμήμα του Αγίου Νικολάου. Μόνο αυτά τα κτίρια προστάτευαν οι αστυνομικοί μας κι άφηναν την πόλη στο έλεος των κουκουλοφόρων.
Έπρεπε να σωθεί το κύρος της αστυνομίας ή εφαρμοζόταν το πανάρχαιο σχέδιο;
Έπρεπε να γίνουν οι καταστροφές για να εξεγερθεί η κοινή γνώμη;
Ευτυχώς οι εξεγερμένοι νέοι κατέστρεψαν μόνο τράπεζες κι άφησαν ανέγγιχτες όλες τις περιουσίες των συμπολιτών μας. Οι τράπεζες θα μπορέσουν να επανορθώσουν αυτές τις ζημιές με τα 28 δισεκατομμύρια, που τους χάρισε η κυβέρνηση προνοώντας όλα τα κακά που θα πέφτανε πάνω τους.
Είναι προνοητικές οι κυβερνήσεις μας για τις φτωχές τράπεζες. Για τα λαϊκά στρώματα δε νοιάζονται, αλλά αυτά μπορούν να αυτοσυντηρηθούν…
Αυτά γίνονταν στην πόλη και τα τοπικά κανάλια ορμούσαν με τις κάμερες μέσα στις φωτιές με κομμένη την ανάσα και με υστερικές κραυγές να δείξουν το μέγεθος αυτής της καταστροφής. Συντόνιζαν τις κάμερες με τέτοιο τρόπο που θα τους ζήλευε κι ο πιο ικανός σκηνοθέτης.
«Καίγεται ο φούρνος στη διασταύρωση Γκλαβάνη κι Αλεξάνδρας» ούρλιαζαν.
Ο φούρνος δεν καιγόταν, απλά η κάμερα πρόβαλε με τρόπο τους καιγόμενους κάδους απορριμμάτων πάνω στο φούρνο…
Δεν έβαλαν φωτιά στο φούρνο οι μπάχαλοι. Μόνο κάδους έκαιγαν κι ο Δήμος έτριβε τα χέρια του που θ’ αγόραζε καινούριους…
Την άλλη μέρα κιόλας ζήτησε από το Νάκο οικονομική ενίσχυση κι αν τους τη δώσει ο υπουργός θα είναι υπόλογος στους ψηφοφόρους του.
Υ.Γ.
Άνοιξα το ΑΛΦΑ κάποια στιγμή το βράδυ της Τρίτης. Ο νταβατζής που παρουσίαζε τα γεγονότα στην Αθήνα επανέλαβε πέντε φορές σπαρακτικά πως καίγεται η Νομική. Ήταν και οι δυο μου γιοι μέσα κι ανησύχησα. Ευτυχώς μίλησα με τον ένα στο κινητό και μου έσβησε άμεσα την ανησυχία μου…
Πόσοι γονείς άραγε ανησύχησαν εκείνο το βράδυ;
Η τρομοκρατία των νταβατζήδων είναι χειρότερη απ’ αυτή των κουκουλοφόρων.
Καθόμουν και σκεφτόμουν αυτές τις δυο μέρες κι ανασκάλευα σκέψεις των σαράντα τελευταίων χρόνων μου.
Είχα παραμείνει ανένταχτος όλα αυτά τα χρόνια, οπαδός του Κροπότκιν.
Έβλεπα τα κόμματα να ξεσκίζουν τις ιδεολογίες και να ισοπεδώνουν συνειδήσεις.
Αυτό με κράτησε μακριά τους κι έδινα μαζί με τους λίγους συντρόφους τον αγώνα τον καλό κι απελπισμένο.
Σήμερα η αθλιότητα των πολιτών έχει φτάσει στο ζενίθ.
Οι δίκαιες επιθέσεις της νεολαίας ενάντια σε τράπεζες και μπάτσους με προβληματίζουν και πιστεύω πως δεν μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.
Υπάρχει λύση;
Εδώ λοιπόν καταθέτω την πρόταση, έστω κι αν αυτή θα στενοχωρήσει κάποια απ’ τακοινωνικά στρώματα.
Ξεκόψτε τις δοσοληψίες σας με τις τράπεζες. Ακόμη κι εκείνοι που έχουν να πάρουν το μισθό τους απ’ αυτές πρέπει να τρέχουν την 1η του μήνα να τον εισπράξουν. Πετάξτε τις κάρτες κι αποφύγετε τα δάνεια
Πετάξτε τις τηλεοράσεις από τα σπίτια σας και μην αγοράζετε καμιά απ’ τις κωλοφυλλάδες
Στα σουπερμάρκετ να πηγαίνετε για να πάρετε προκλητικά ένα πακέτο μακαρόνια, μισό κιλό φασόλια και λίγο τυρί. Αντιστάσου στην κατανάλωση που μας σπρώχνουν
Μην ψωνίσεις από εμπόρους τίποτε. Μπορείς να τη βγάλεις μ’ όσα έχεις
Μπορείς να προμηθευτείς απ’ τις λαϊκές τα απαραίτητα
Μην πατήσεις το πόδι σου σε καφετέρια και ταβέρνα
Πετάξτε έξω απ’ την αίθουσα όσους δασκάλους υπνωτίζουν τη σκέψη σας
Περιφρονείστε τα ράσα. Ούτε ένα λεπτό στα παγκάρια τους
Περιφρονείστε τους πολιτικούς σωτήρες του κοινοβουλίου και περισσότερο τους δημοτικούς άρχοντες
Αρνηθείτε τις δημοκρατικές εκλογές τους
Αρνηθείτε να γίνετε δούλοι των τριακοσίων Ευρώ το μήνα
Αρνηθείτε τα φροντιστήρια κι ανοίξτε τα μάτια σας μόνοι σας
Αρνηθείτε τους γιατρούς και τα φάρμακά τους
Αρνηθείτε τα ταξίδια κι όλες τις «ανέσεις» που σας προσφέρει το Σύστημα
Εγκαταλείψτε την πόλη και πάρτε τα βουνά. Μπορείτε εκεί να ζήσετε πιο άνετα και πιο ελεύθερα καλλιεργώντας τη γη
Τι θα καταφέρεις μ’ όλα αυτά;
Θα φέρεις όλους τους βολεμένους στη δική σου απόγνωση.
Θα τους αναγκάσεις να καίνε μόνοι τους τις ιδιοκτησίες που απόχτησαν με τις κλοπές τους.
Κλέβω τον τίτλο απ’ τον Κροπότκιν, όμως είναι δύσκολο να σκεφτείς κάτι καλύτερο τις μέρες τούτες που μοιάζουν με τις παλιές ως προς την ελπίδα για αλλαγή.
Αγωνιστήκαμε μάταια μέσα στη χούντα, την ώρα που οι παλιοί - πιο έξυπνοι απ’ όλους τους βλάκες σαν και μένα - λακίζανε και κρύβονταν ώσπου να περάσει η θύελλα.
Ύστερα ήρθε το Πολυτεχνείο. Ορμήσαμε με σημαία την ελπίδα και καταφέραμε μέσα σε λίγα χρόνια να κάνουμε τους Λαλιώτηδες και τα Δαμανάκια εξουσιαστές μας.
Στη μεταπολίτευση αγωνιστήκαμε ενάντια στα ΜΑΤ για να φέρουμε τα ΜΑΤ-ΜΕΑ του Σιδερένιου.
Επί Σιδερένιου είχαμε μείνει ελάχιστοι πλέον. Όλοι σχεδόν έτρεχαν να στεγαστούν στο κόμμα της Αλλαγής.
Αγωνιστήκαμε συνδικαλιστικά και μας παλούκωσαν τα κόμματα.
Αγωνιστήκαμε οικολογικά κι αναθρέψαμε ακτιβιστές-κλέφτες κι απατεώνες.
Αγωνιστήκαμε αυτοδιοικητικά, αλλά ο λαός βολευόταν με τους κομματικούς.
Μαζέψαμε τα θρύψαλά μας κι αποσυρθήκαμε σε μια έντιμη σιγή.
Πότε-πότε προσπαθούσαμε να αρθρώσουμε το λόγο μας, όμως οι νταβατζήδες αυτής της τρισάθλιας δημοσιογραφίας μας φίμωναν.
Σήμερα βλέπω ένα νέο ξεσηκωμό της νεολαίας και φοβάμαι πως θα την πατήσουν σαν κι εμάς.
Δεν είναι λύση ο πετροπόλεμος και οι εμπρησμοί.
Δε χρειάζεται να θυσιάζουμε δεκαπεντάχρονους για να θρέψουμε τα κανάλια και τον Κούγια.
Πρέπει να βρούμε κάτι άλλο όλοι εμείς που νιώθουμε ακόμη νέοι.
Θα την κάνω την πρόταση σε λίγες μέρες, αν και ξέρω πως κανείς δε θα κουνηθεί από τον καναπέ του.
Είδα τον ευυπόληπτο αλήτη της δικαιοσύνης να αναλαμβάνει την υπεράσπιση του άθλιου αστυνομικού οργάνου. Τον άκουσα να κάνει και δηλώσεις υπέρ του πελάτη του κι αμέσως αναρωτήθηκα γιατί αυτά τα νέα παιδιά δεν ξεσπούν το δίκαιο μένος τους ενάντια σ’ αυτά τα κοινωνικά καθίκια.
Αυτά τα καθίκια είναι πιο επικίνδυνα από τους μπάτσους.
Αυτά τα καθίκιακαλύπτουν με το νόμο τα εγκλήματα και των μπάτσων.
Αυτά τα καθίκια καλύπτουν όλη τη διαφθορά που σέρνεται μέσα στην κοινωνία και φτιάχνουν περιουσίες.
Αυτά τα καθίκια έπρεπε να είναι ο στόχος των κουκουλοφόρων, αν οι κουκουλοφόροι δεν ήταν ύποπτοι για τις ενέργειές τους.
Ο Ρομπέν των δασών έκλεβε κάποτε για να στηρίξει το βασιλιά του.
Ποιος είναι ο βασιλιάς των κουκουλοφόρων;
Θα το μάθουμε ποτέ ή θα ζούμε με τις βάσιμες υποψίες μας;
Συνέντευξη του Γ. Καραμπελιά στη Λ.Χ. Θωμά - 10/12/2008
>> Οι πρώτες μας διαδηλώσεις ήταν τη δεκαετία του 1950. Είμασταν μαθητές στο δημοτικό και διαδηλώναμε για την Κύπρο. Ήταν το πρώτο μας κυνήγι από την αστυνομία, και μάλιστα σε χωριό. Καταλαβαίνεις τι σήμαινε τότε το Κυπριακό. Ακολούθησε το 1-1-4 όταν είμασταν μαθητές στο γυμνάσιο, οι αγώνες για το 15% για την παιδεία και, βέβαια, το Κυπριακό. Για το 15%, να δοθεί το 15% του προϋπολογισμού για την εκπαίδευση είχαμε μαζέψει ένα εκατομμύριο υπογραφές -και όμως παραμένει εσαεί ζητούμενο.
>>Η μαζικότητα εκείνης της εποχής δεν συγκρίνεται με τα σημερινά. Μιλάμε για εκδηλώσεις των εκατό χιλιάδων ανθρώπων. Και οι συγκρούσεις είχαν άλλο χαρακτήρα. Ήταν κυρίως επιθέσεις αστυνομικών και άμυνας του πλήθους απέναντι στην αστυνομία. Δεν υπήρχαν ζημιές περιουσίας. Αυτές είναι φαινόμενο της μεταπολίτευσης. Το πολύ πολύ να κατέβαιναν με τα καδρόνια οι οικοδόμοι και να συγκρούονταν: η Ελλάδα του ‟64 και ΄65 ηταν παγκοσμίως πρώτη σε ημέρες απεργίας, δηλαδή υπήρχε ένα κίνημα με καθαρούς και συγκεκριμένους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους. Η σύγκρουση ήταν με εργάτες και οικοδόμους, οι φοιτητές ακολουθούσαν.
>> Το ‟64 έφαγα ξύλο στη διαδήλωση της ΕΦΕΕ για το Βιετνάμ, που την τραγούδησε και ο Σαββόπουλος. Ήταν επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, και αποτέλεσε την πρώτη σύγκρουση με την υποτίθεται δημοκρατική κυβέρνηση. Μόνο αίτημα ήταν να μας αφήσουμε να διαδηλώσουμε προς την αμερικανική πρεσβεία.
>>Τα κινήματα τότε είχαν και αιτήματα αλλαγής των ανθρωπίνων σχέσεων, της κοινωνίας, αιτήματα εθνικοαπελευθερωτικά, οικολογικά... Ήταν καθολικά κινήματα με καθολικά αιτήματα.
>> Το 68, στο Παρίσι, στο Μάη, εμείς διαδηλώναμε και για τη χούντα. Υπήρχαν συγκρούσεις, αλλά δεν είχαν πάρει ποτέ το χαρακτήρα καταστροφής μαγαζιών. Οι επιθέσεις ήταν κατά συμβόλων της εξουσίας, τα οδοφράγματα στήνονταν για τη σύγκρουση με την αστυνομία. Τώρα βλέπεις ότι ο κύριος στόχος ειναι τα καταστήματα.
>>Στην μεταπολίτευση, ένα ανάλογο αποτέλεσε η δολοφονία του Καλτεζά. Έχουμε την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός δεκαπεντάχρονου, αν και δεν έχει ίδια τα λοιπά χαρακτηριστικά. Ηταν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, δεν υπήρχε συναίνεση από κανένα κόμμα. Παρ όλα αυτά οι εκδηλώσεις είναι πιο μαζικές τις πρώτες μέρες, ώσπου εμφανίζεται - για πρώτη φορά- το γενικευμένο σπάσιμο, συγκεκριμένα στις οδούς Πατησίων και Στουρνάρα, στο Πολυτεχνείο. Και ενώ αρχικά υπήρξε μια μορφή ενός νέου τύπου κινήματος ή υποτιθέμενου κινήματος, καθώς είχαν δηλώσει παραίτηση οι υπουργοί Κουτσόγιωργας και Σκουλαρίκης και είχε υπάρξει προσέγγιση με τα εργατικά συνδικάτα που πλήττονταν από την πολιτική λιτότητας του Σημίτη στην Οικονομία, οι καταστροφές και η επίθεση από τα μέσα και τις εφημερίδες, που ήταν ασυλληπτη, οδηγησε την αγανάκτηση να στραφεί εναντίον μας, και κοντέψαμε να λυντσαριστούμε από τον κόσμο και τις ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ όσοι είμασταν στο Πολυτεχνείο.
>>Από τότε προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε την εμφάνιση αυτού του φαινομένου που κορυφώνεται τώρα. Η αντίδραση στην υπαρκτή κρατική καταστολή παίρνει χαρακτήρα αδιέξοδης βίας που όλο και συνδέεται με τη λεηλασία. Ερμηνεύοντας λέω ότι πρόκειται για την κρίση μιας παρασιτικής κοινωνίας, που ως τέτοια παράγει και παρασιτικού τύπου κινήματα. Όλα έχουν καταπέσει, θεσμοί, αξίες, και η εκκλησία τώρα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, δεν υπάρχει νεολαιίστικο αίτημα για αλλαγη της κοινωνίας, και η εξέγερση που ακολουθεί έχει τυφλά χαρακτηριστικά, δεν προτείνει κανένα όραμα κοινωνίας.
>> Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ελληνικό. Κατά τη γνώμη μου η Δύση έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες να παράγει επαναστατικά κινήματα. Αυτά βρίσκονται εκτός Δύσεως, στη Λατινική Αμερική, την Παλαιστίνη…Και στην Ελλάδα που είναι παράσιτο της Δύσης εμφανίζονται στον κύβο τα φαινόμενα. Όποιος δεν παράγει αξίες δεν έχει και κινήματα που παράγουν αξίες.
>>Σίγουρα θα τα ξαναζήσουμε αυτά. Υπάρχει γενικευμένη κρίση, οικονομική, κοινωνική, η οποία θα οδηγήσει σε επανάληψη, μέχρι να γίνει ένας ολόκληρος κύκλος και να γίνει κατανοητό το αδιέξοδο μιας εξεγερσιακής λογικής χωρίς στόχους. Επίσης, θα οδηγήσει σε ακραία συντηρητικοποίηση της δεξιάς - τα γεγονότα σην Πάτρα είναι χαρακτηριστικά- και η βίαιη αντίδραση της κοινωνίας προς τα δεξιά δεν προμηνύει τίποτε καλό.
>>Δεν πέφτω στη λογική της συνωμοσίας, ότι όλα αυτά έγιναν επειδή δεν είναι πειθήνιος ο Καραμανλής. Αυτός που σκότωσε τον Αλέξη είχε λογική Ράμπο και πολύ σωστά ξεσήκωσε την αγανάκτηση όλων των Ελλήνων. Από την άλλη, κανάλια και εφημερίδες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν, υποδαυλίσουν και κατευθύνουν αυτή την αγανάκτηση. Κανάλια που μέχρι πρόσφατα έλεγαν τους αναρχικούς τρομοκράτες μιλούν τώρα για «δίκαιη οργή». Το νεκρό παιδί σκυλεύτηκε για τα συμφέροντα των νταβατζήδων, που το χρησιμοποίησαν στον πόλεμο μεταξύ ομοίως αχρήστων και ανικάνων πολιτικών κομμάτων.
Είμαστε όλοι θύματα της ίδιας σφαίρας»
Συνέντευξη του Π. Παπαδόπουλου στη Λ.Χ. Θωμά - 10/12/2008
>>Δε νομίζω ότι έχουν καταλάβει τίποτε ούτε οι δημοσιογράφοι ούτε οι αναρχικοί. Αυτή εδώ είναι η εξέγερση των δεκαπεντάρηδων που βλέπουν μόνο αδιέξοδο και έχουν εισπράξει την ανυπαρξία χώρων γύρω τους.
>> Και τότε με τον Καλτεζά, εκείνα τα χρόνια, που χιλιάδες κατέβηκαν στο δρόμο, λέγαμε τι κύμα είναι αυτό, τι ελπίδα, τι εξέγερση, ο κόσμος αφήνει τα σπίτια, τον καναπέ, την τηλεόραση… και όλος αυτός ο κόσμος, ο μεγαλύτερος κόσμος που τον θεωρούσες ελπίδα πολιτικής δύναμης, χάθηκε. Και αυτό γιατί τόσο η αριστερά όσο και ο αντεξουσιαστικός χώρος δεν μπορούν να εξελιχθούν και να λάβουν τα μηνύματα την εποχή που συμβαίνουν τα γεγονότα.
>> Οι πιτσιρικάδες, αυτοί που συμμετέχουν στην εξέγερση των 15αρηδων γράφουν στα παλιά των υποδημάτων τους χώρους, κινήματα, αναρχικούς. Είναι δική τους υπόθεση όσα συμβαίνουν. Είναι ταυτισμένοι με το συμμαθητή τους αλλά η αντίδρασή τους έχει και άλλες ρίζες, βαθιές. Βλέπουν τις δυσκολίες των γονιών τους, βιώνουν αδιέξοδα, είναι παιδιά φυλακισμένα μεταξύ ίντερνετ και διαμερίσματος, χωρίς χώρους να κινηθούν, μακρυά και φυσικά τοπια, σε μια πόλη φυλακή - και φυλακή δεν είναι μόνο η Αθήνα, αλλά και η επαρχία που είναι ένα αντίγραφο της Αθήνας.
>>To ζήτημα ειναι η απουσία κινημάτων με συγκροτημένα αιτήματα. Δεν έχει πολιτικό στίγμα αυτή η εξέγερση. Φοβάμαι ότι όλα αυτά θα έχουν συνέχεια, θα ξαναγίνουν, η Ευρώπη θα τα ξαναζήσει όσο τα παιδιά είναι απέναντι σε ένα σκοτεινό, γκρίζο μέλλον, χωρίς δουλειά, με τα πτυχία στον τοίχο και την ανεργία να επικρέμεται από πάνω τους, με την αστυνομοκρατία... Όλα αυτά δεν έχουν πολιτικό στίγμα και επειδή είναι βία για τη βία και οργή για την οργή δεν έχει ελπίδες για κάτι βαθύτερο, πέραν της δήλωσης «είμαι και εγώ εδώ, με έχετε βάλει στο περιθώριο μα θα με ακούσετε με αυτό τον τρόπο», τρόπο που φτάνει στη βαρβαρότητα.
>>Είναι αλήθεια πως τότε, στη γενιά μας, οι περισσότεροι δε θα λεηλατούσαν. Όμως εδώ το χτύπημα είναι τυφλό. Είναι έφοδος μες στην κοινωνική αδικία χιλιάδων νεολαίων που ζουν σε έναν κόσμο θερμοκήπιο - τρωνε, πίνουν, αναπνέουν, έχουν μπροστά τους συνέχεια ένα τοίχος που αισθάνονται ότι δεν μπορούν να υπερβούν. Όλα είναι μπερδεμένα. Από τη μια καταναλωτισμός και από την άλλη απέχθεια και η σκέψη «γιατί να μη το πάρω από αυτόν που μου το πουλάει πανάκριβα;». Όλα ανακατεύονται, μπερδεύονται, όταν δεν υπάρχει πολιτικό πρόταγμα. Και θα μπορούσε να υπάρχει. Ας πούμε, να αφοπλιστεί η αστυνομία.
>> Όταν δεν υπάρχουν πολιτικά προτάγματα και ο νεολαίος αυτός δεν ανήκει σε ένα, έστω αστικό, πολιτικό σχήμα, όλα μπερδεύονται. Πιστεύω ότι όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις τελευταίες ημέρες είναι αυθόρμητα και γι” αυτό έχουν ημερομηνία λήξης. Ο αυθορμητισμός δεν πρέπει να μένει εκεί.
>>Σε μια τέτοια εποχή που υπάρχει βομβαρδισμός από τη βαρβαρότητα της εξουσίας διεθνώς, απουσιάζουν και τα κινήματα… Βλέπεις, μιλάμε για ζημιές και τόσοι άνθρωποι δεν καταγγέλουν και δεν κατανοούν τίποτε πέρα από το τζάμι. Ξεχνούν, ας πούμε, ότι πρόπερσι στην Ηλεία κάηκαν άνθρωποι, ότι είναι πιό σοβαρό να καίγονται άνθρωποι, δάση, να σκοτώνεται ένα παιδί από το τίποτε, από έναν Κλιντ Ίστγουντ από τις ζημιές, με τις οποίες σαφώς διαφωνώ.
>>Δε βγάζω τον πόνο μου, την κραυγή μου για το θάνατο του συντρόφου μου ή του παιδιού μου στο αυτοκίνητο ή το κατάστημα του άλλου. Αλλά, σε αυτούς που μετρούν τα υλικά θα έλεγα πως αν είχα να διαλέξω να καταστραφούν δέκα δικά μου αυτοκίνητα ή να μη ξαναδω το γέλιο των παιδιών μου, θα έλεγα να καούν τα αυτοκίνητα αρκεί να βλέπω τα παιδιά να παίζουν, να ζουν, να σκέφτονται.
>> Έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή. Αγωνιστήκαμε γιά να καταξιώσουμε και όχι να απαξιώσουμε την ανθρώπινη ζωή, θεωρώντας κάτι τέτοιο είτε «επαναστατικό» είτε εξουσιαστικό.
>>Τα παιδιά πρέπει να βρουν ένα θερμοκήπιο διαφορετικό από αυτό που ζουν, του εφιάλτη και της βαρβαρότητας. Να μπορέσουν να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι με βούληση, να πετάξουν από πάνω τους τις εξουσίες.
>>Η εμπειρία δε μεταφέρεται. Το μόνο που μπορείς είναι, αν τα καταφέρεις, να απομακρύνεις τα παιδιά από την τυφλή βία, την απόλυτη βία που οδηγεί στην πλήρη απώλεια της επαφής με τον εαυτό σου και το συνάνθρωπό σου. Να μεταφέρουμε τα λάθη, να κάνουμε αυτοκριτική, να καταλάβουν ότι δε φτάνει η οργή για να αλλάξουμε τον κόσμο.
>>Για μένα ο αναρχισμός δεν είναι ιδεολογία. Η αναρχία είναι στάση ζωής, είναι μια ατελείωτη διαδρομή που συνέχεια ανοίγει παράθυρα στον κόσμο, γεννάει ιδέες, υποδέχεται όλους τους ανθρώπους που σήμερα βράζουν στο καζάνι της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας.
>>Είμαστε όλοι θύματα της ίδιας σφαίρας που σκότωσε πριν τέσσερα βράδυα τον Αλέξανδρο. Ακόμη και αυτός που βρίζει και λέει «καλά του κάνανε», είναι θύμα της ίδιας σφαίρας, η οποία τον κάνει φασίστα. Αυτό θέλει η εξουσία, να κατακερματίσει σε διάφορους -ισμους τον κοινωνικό ιστό, την ώρα που ο εχθρός, ο πραγματικός μας εχθρός μας σκάβει το λάκκο. Είναι καιρός να αφήσουμε τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες.
-Είναι πλήγμα στη λειτουργία κράτους δικαίου ο θάνατος του νέου στα Εξάρχεια.
Ψαχνόμουν όλη τη νύχτα να εντοπίσω αυτό το κράτος δικαίου που ανακάλυψε ο κύριος πρόεδρος κι απλά του καταλόγισα έλλειψη σκέψης ένεκα του προχωρημένου της ηλικίας του.
Αλτσχάιμερ λέγεται η ασθένεια αυτή, μερικοί όμως την ονομάζουν και ανηθικότητα του πολιτικού λόγου.
Στο δεύτερο πιστεύω κι εγώ.
Όταν το ΠΑΣΟΚ επιλέγει πρόεδρο από τη Δεξιά και η Δεξιά από το ΠΑΣΟΚ περίμενε τα χειρότερα.
Ζήτω λοιπόν η Πανελλήνια Σοσιαλιστική Νέα Δημοκρατία.
