Aπό το theovaf.blogspot.com
Ανοιχτή επιστολή στο Διονύση Σαββόπουλο ή μάλλον σε αυτούς που κατά δήλωσή του, τον έχουν δωροδοκήσει, και εξακολουθούν (υποθέτω εγώ) να τον δωροδοκούν.
Είναι αλήθεια ότι ο Διονύσης Σαββόπουλους βρήκε την ταυτότητά του στο ρόλο του παραμυθά. Παλιότερα κρατούσε για τον εαυτό του το ρόλο του κεντρικού ήρωα, τώρα όμως κύλησε ο τέντζερης και βρήκε αυτόν για καπάκι στο ρόλο του αφηγητή. Για να γίνει ο χρόνος καινούριος, για να γίνουμε, δηλαδή, εργατικά χρυσόψαρα. Στο πλαίσιο προώθησης των παραστάσεών που θα κάνει στο Ακροπόλ, μετά τη μεγάλη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής, εμφανίστηκε ως άλλος Πάγκαλος σε πιο φιλική για το χρήστη συσκευασία για να μας πει ότι δωροδοκηθήκαμε από τους...
πολιτικούς, και το πρόβλημα είναι ότι τα χρήματα με τα οποία όλοι δωροδοκηθήκαμε ήταν δυστυχώς δανεικά και τώρα πρέπει να τα βρούμε και να τα δώσουμε πίσω.
Ωραία. Επειδή, λοιπόν, ο κύριος Σαββόπουλος γνωρίζει ότι η έννοια της συλλογικής ευθύνης ήταν ένα από τα καλύτερα εργαλεία των ναζί και δεν μπορεί να μπαίνει στο στόμα ενός καλλιτέχνη, ας ξεκινήσει το θεάρεστο και πατριωτικό του έργο βρίσκοντας και επιστρέφοντας όσα χρήματα πήρε από το Υπουργείο Αμύνης για να κάνει περιοδεία στα στρατόπεδα και γενικά όσα χρήματα χρειάστηκε η καθεστηκυία τάξη για να τον εξαγοράσει (για να πάψει, δηλαδή, να κάνει αυτό για το οποίο ο κόσμος τον έβαλε στα σπίτια του και στην καρδιά του) και ας τα επιστρέψει στο κράτος. Επίσης, αν γνωρίζει συναδέλφους του ή άλλους που έλαβαν τέτοιου είδους πεσκέσια να τους καταγγείλει δημόσια και να τους παροτρύνει να κάνουν το ίδιο. Γιατί ως γνήσιοι Έλληνες, οι πέντε νταβατζήδες που – κατά δήλωση του Κ. Καραμανλή junior – κυβερνάνε την Ελλάδα, συνηθίζουν να χορηγούν καλλιτεχνικά δρώμενα, είναι κάτι που ενδείκνυται ως μέθοδος ξεπλύματος χρημάτων και συνειδήσεων.
Κατά τα άλλα, όταν μιλάμε για τον ανώνυμο κόσμο, η λέξη δωροδοκία είναι ευφημισμός και εν τέλει ανακριβής για να περιγράψει τον τρόπο που διοίκησε το σύστημα του ΠαΣοΚ. Η λέξη εκβιασμός ταιριάζει καλύτερα. Κοιτάζοντας τα πράγματα από την απόσταση της επόμενης μέρας που πρέπει να παραδεχτούμε ότι ξημέρωσε, η πράσινη κάρτα του κόμματος από πολύ νωρίς κατέληξε να αποτελεί δήλωση πίστης ότι ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός – στα καθ’ ημάς ότι ο βασιλιάς εξακολουθεί να σοσιαλίζεται – υπό την απειλή μιας πανταχού παρούσας λερναίας γραφειοκρατίας ικανής και πρόθυμης να σου κόψει τα πόδια και να σε κρατήσει για κατοικίδιο.
Η ιστορία αυτού του τόπου είναι ακόμα νωπή και δεν υπάρχει εμπεριστατωμένη καταγραφή. Ερίζουμε ακόμα για το 1821, τι να πούμε για τα πιο πρόσφατα. Κυκλοφορεί, όμως, προφορικά, και στην Ελλάδα, ευτυχώς, όλοι μιλάνε. Έχω συγκινηθεί και έχω διδαχτεί από τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου. Την επιστολή αυτή όμως, θα την κλείσω με έναν στίχο του Γιάννη Νεγρεπόντη. Δε θα περάσει ο φασισμός.
Δανάη Παναγιωτοπούλου
20/02/2011
Ο Διονύσης Σαββόπουλος στον Ant1 (Ant1 Web TV)
Βγάζω το καπέλο για άλλη μια φορά στην ξεχωριστή και ιδιαίτερη αυτή δημιουργό και ερμηνεύτρια. Όχι μόνο για το ταλέντο της, αλλά και για το θάρρος να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Μπράβο Δανάη!
Εμείς αφιερώνουμε στο Σαββόπουλο, για άλλη μια φορά, το τραγούδι που έγραψε ο Τάσος Σαμαρτζής και ο Νότης Μαυρουδής το 1993 στο δίσκο "Τοπίο Μυστικό", την περίφημη "Ωδή στο Διονύση" με την ερμηνεία του Θανάση Γκαϊφύλλια : http://www.youtube.com/watch?v=gpEts_bLRjQ
Λοιπόν μολύβι και χαρτί
θα πω για κάποιον που φορεί
τα ίδια στρογγυλά γυαλιά με κάθε βλέμμα,
κι αν κάτι έχουμε κοινό
είναι που ξέρουμε κι οι δυο
πως τούτη η χώρα ζει μονάχα μ' ένα ψέμα...
Είναι γλυκός και γραφικός
αυθόρμητος γι' αυτό τρωτός
κυρίως τώρα στην πολιτική του όψη,
αθώος πάντα εκ γενετής
μα και με τύψεις ενοχής
αυτές που χρόνια προσπαθεί να μας φορτώσει...
Θυμάμαι τότε ήταν 'κει
μέσα στου κόσμου τη βουή
σε μια διαδήλωση που ανάβει στην πλατεία,
μα τώρα αλλάξαν οι καιροί
κι από τ' αερόστατο θωρεί
μια κοντοπόδαρη φυλή τόσο γελοία...
Ντέρμπι-φωτιά της Κυριακής
κρίσιμο ματς της Εθνικής
στο ενενήντα του αιώνα... αγωνία,
και στην κερκίδα που ξεσπά
αυτός εκεί μπροστά-μπροστά
σαν χουλιγκάνος: θρύλος του η ορθοδοξία...
Δε γράφει πια για να δειχτεί
μα πρέπει κάπου να πιαστεί
και περισσότερο να πείσει τον εαυτό του,
πως έχει δίκιο ν' αντιδρά
σαν τον τυφλό που στη φωτιά
πετάει για πάντα, σαν σκυλί, το παρελθόν του...
Το δικαστήριο είν’ εδώ
μες στης παρέας το κενό
στην παραλία που μας βρίσκει πια τυχαία,
σαν ξυρισμένος ναυαγός
αργός ταχυδακτυλουργός
που χρόνια ψάχνει για μια γυάλινη σημαία...
Για να κοιτάζει κι από 'κει
και να μιλάει για Κοεμτζή
για το στρατό, τους χούλιγκανς και τα πρεζόνια,
όσα δε γνώρισε ποτέ
κλεισμένος σ' ένα ρετιρέ
σε μια αγκαλιά, έξω βροχή, και φύγαν χρόνια...
Από ένα όνειρο παιδιού
σε μία κρίση ρεαλισμού
έτσι αναδύεται απ' της ψυχής τα βάθη,
μα εμείς εκεί, τέχνη παλιά
κάθε ανάσα και βουτιά
όχι - δεν κάναμε λοιπόν τα ίδια λάθη...
Λες να 'χει ακόμα στο γκαράζ
το όνειρό του τυρκουάζ
που όλοι θέλουμε μια βόλτα να μας πάει,
παλιό αμάξι με φτερά
μοντέλο του εξήντα-επτά
κι ας έχει τώρα μηχανή που δεν τραβάει...
Από του μέλλοντος το ροκ
ως το γαλάζιο του μπαρόκ
ουράνιο σώμα που έχει χάσει την τροχιά του,
κι από τον έρωτα στο σεξ
απ' το Ροντέο ως το Ρεξ
είν’ η παράσταση του γύρου του θανάτου...
Πάνω σε μαύρο φορτηγό
μια εκδρομή χωρίς σκοπό
όλοι μαζί έχουμε χρόνια ξεκινήσει,
μα στης στροφής τη μοναξιά
κουνάει το χέρι – είν’ αργά
δεν έχει θέση... «Γεια χαρά σου Διονύση...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου