Τρόικα στα ρωσικά σημαίνει «έλκηθρο ή άμαξα που σύρεται από τρία ζώα». Η ιστορία αναφέρει ότι μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση (1917) και τη διάσπαση των ηγετών στη Σοβιετική Ένωση η λέξη χρησιμοποιήθηκε επίσης για να δηλώσει την ηγετική ομάδα (τριανδρία) που αποτελούσαν οι Ιωσήφ Στάλιν, Γκριγκόρι Ζινόβιεφ και Λέων Κάμενεφ, στους οποίους αντιτίθεντο ο Τρότσκι και οι οπαδοί του. Έτσι η λέξη κατέληξε να σημαίνει και «πολιτική ηγεσία τριών προσώπων, ηγετική τριανδρία».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟ!
Εν αρχήν ην ο Αβραμόπουλος.
Και είπεν ο Αβραμόπουλος, απαγορευθήτω το κάπνισμα εις πάντας τους
κλειστούς χώρους καθ' άπασαν την επικράτειαν.
Πάντας;
Πάντας
Και διαμαρτυρήθησαν οι μαγαζατόροι, και είπαν αυτώ, ω υπουργέ,
επιτραπείτω το κάπνισμα εις τινάς των κλειστών χώρων, ειδεμή γαρ
φαλιρισθήσωμεν.
Και είπεν ο Αβραμόπουλος, εξαιρεθήτωσαν οι χώροι οι έχοντες επιφάνειαν
κάτω των εβδομήκοντα τετραγωνικών.
Και εξαιρέθησαν οι χώροι, και ήσαν όλοι πολλά ευτυχείς.
Και διαμαρτυρήθησαν οι μαγαζατόροι, οι έχοντες χώρους επιφανείας
εβδομήκοντα και ενός τετραγωνικών, και είπαν αυτώ ότι πολλά μεγάλη η
αδικία και ότι ούτοι γαρ φαλιρισθήσωσι.
Και είπεν αυτός, "χμμμ".
Και είπεν ο Αλογοσκούφης, αυξηθείτω ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης επί των
προϊόντων καπνού.
Και ο ειδικός φόρος ηυξήθη.
Και η απαγόρευσις επήγε περίπατον, ότι πολλά τα έσοδα δια το δημόσιον
ταμείον αμήν.
Και εντουμανιάσθησαν εκ νέου οι χώροι των καφενείων και εστιατορίων και
ζυθοποτείων καθ' άπασαν την επικράτειαν,
Και εφλόμωσαν οι άκαπνοι και διαμαρτυρήθησαν
Και ο Χρήστος Μιχαηλίδης διέρρηξε τα ιμάτια αυτού
Και γενομένων εκλογών απηλλάγη η κυβέρνησις Κωνσταντίνου του Β' του
Καραμανλέως του εκ Ραφήνης
Και το ζήτημα ελησμονήθη ότι ενέσκηψεν η τρόικα και το μνημόνιον και αι
επτά πληγές του φαραώ
Και λεφτά δεν υπάρχουσι
Και είπεν η Μαριλίζα, ξανααπαγορευθήτω το κάπνισμα εις πάντας τους
κλειστούς χώρους καθ' άπασαν την επικράτειαν.
Και ουδεμίαν εξαίρεσιν προέβλεψεν
Και απαγορεύθησαν τα τασάκια και εστάλησαν εις το πυρ το εξώτερον
Και εξήλθασιν αι δημοτικαί αστυνομίαι με τα μπλοκάκια αυτών
Και έρραψον κουστουμάκια εις πάντας τους παραβάτας
Πάντας;
Ε όχι και πάντας.
Και εγένετο οχλαβοή μεγάλη και ταραχή και κοπετός εν αυτοίς
Και διαμαρτυρήθησαν εκ νέου οι μαγαζατόροι εις άπασαν την επικράτειαν
ότι ελαττούται το ποίμνιον αυτών και ότι φαλιρισθήσωσι
Και κατέβασαν τα ρολά των καταστημάτων αυτών και συνετάγησαν εις
πλατείαν Κλαυθμώνος και οδύροντο
Και εγένετο ανασχηματισμός και η Μαριλίζα ανασχηματίσθη
Και εγένετο Λοβέρδος.
Και εγένοντο δημοτικές εκλογές, και εξηφανίσθησαν οι δημοτικοί
αστυνομικοί εκ των οδών
Ότι πολλά μεγάλη η ανάγκη των ψήφων δια τας δημοτικάς αρχάς αμήν.
Και επανήλθον τα τασάκια επί των τραπεζών ημών
Και εντουμανιάσθησαν εκ νέου οι χώροι των καφενείων και εστιατορίων και
ζυθοποτείων καθ' άπασαν την επικράτειαν,
Και εφλόμωσαν οι άκαπνοι και διαμαρτυρήθησαν,
Και είπεν Λοβέρδος, ότι επανεξετάση το ζήτημα ότι μεγάλη γαρ η κρίσις
και αναγκαία τα έσοδα τοις μαγαζατόροις και τω δημοσίω ταμείω αμήν
Και ότι υστέρησαν αι εισπράξεις του ΦΠΑ πρόσχωμεν
Και η περαίωσις δεν αποδίδει πουναπάρειοδιάολος
Και επανεξετάζεται το ζήτημα και βαίνωμεν προς άρσιν της απαγορεύσεως αμήν
Ότι το μυστήριον τούτο μέεεεεεεεγα εστίιιιιιιιι
Κολοκοτρώνης: Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους
Από Γιάννης Κων. Κρούσος
Η "παλλαϊκή" άμυνα κάποτε, η "παλλαϊκή" αντίσταση μιαν άλλη φορά ή η γενικευμένη πάλη του λαού απέναντι σε κάτι "ενοχλητικό", είτε αυτό ήταν κατοχή, είτε δικτατορία ή αντιλαϊκή πολιτική, ήταν και είναι πολιτικός μύθος.
Κάποιοι λίγοι έπαιρναν το δρόμο προς τα βουνά ή τους δρόμους και η αλήθεια τους, η πίστη και η αξιοπιστία τους άνοιγε κλειστές ψυχές κι έφτιαχνε μαζικές ελπίδες. Συσσώρευε δύναμη μεγάλου κινήματος.
Τέσσερις μιας "Φιλικής Εταιρείας", ένας "δηλωσίας" για το ΚΚΕ, με μια μικρή παρέα, λίγοι φοιτητές ήταν η θρυαλλίδα, η αφετηρία μεγάλων δημοκρατικών και εθνικών στιγμών σε αυτό τον τόπο. Μα, πιότερο δυνατό από τους αριθμούς ήταν η πίστη, η αποφασιστικότητα, η καθαρότητα της ματιάς και της ψυχής, που παρέσυρε και θέριεψε όνειρα και προσδοκίες. Κι ήταν αυτά που έγιναν δύναμη, κίνημα, μέτωπο, ενότητα - θεριό που σάρωσε.
Σήμερα; Σήμερα έχουμε κατοχή. Όπως κι αν το πεις κατοχή είναι.
Ποια παρέα, ποιοι άνθρωποι, ποια φιλική εταιρεία, ποιο κίνημα, ποιο μέτωπο; Ο κοινός παρανομαστής μιας νίκης κατά του εχθρού είναι η ενότητα. Και παρ' όλο που σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ιστορίας μας αυτή ήταν πάντα λαβωμένη, υπήρχε, άντεχε, πάλευε και νικούσε.
Σήμερα; Την ώρα που η κατοχή θέλει ενότητα, κίνημα και μέτωπο, με δύναμη που να μπορεί να νικήσει τον πολύ εύκολο, ολιγάριθμο και αδύναμο εχθρό, τις καταχρεωμένες τράπεζες, οι προβεβλημένοι φτιάχνουν το "καινούργιο" με παλιά υλικά. Με μοναδικό σκοπό να διατηρηθεί η κατοχή.
Αντί για εθνικό, λαϊκό, απελευθερωτικό, δημοκρατικό μέτωπο, φτιάχνουν "κόμματα"! Ο καθένας χωριστά.
Ακόμα κι όταν κάποιοι ειλικρινείς (Θεοδωράκης - Μαρκεζίνης) καλούν και προσκαλούν, το κάνουν με περισσή αφέλεια, εμφανή άγνοια και με λογικές που αναπαράγουν το κατοχικό πλαίσιο εξουσίας. Είμαι, όμως, μαζί τους. Γιατί η πρόσκληση και ο λόγος εμπεριέχουν την αλήθεια τους, την ειλικρίνεια τους και το πάθος τους . Την αγωνία τους, για αυτά που χάθηκαν, χάνονται ή απειλούνται.
Και όλα όσα σήμερα χάνονται, δεν είναι τα δέντρα που βλέπουμε, μισθοί, συντάξεις, περίθαλψη, δουλειές, εισοδήματα, δημόσια περιουσία, αλλά το δάσος: Η Ελλάδα και ο άνθρωπος. Είμαστε μπροστά σε εθνική, πολιτισμική και ανθρωπιστική καταστροφή.
Την ώρα που η πατρίδα και οι άνθρωποι χρειάζονται ενότητα, φτιάχνονται κόμματα και σε μικρό χρονικό διάστημα, φτιάχτηκαν τόσα κόμματα , όσα σχεδόν και στις μέρες της μεταπολίτευσης.
Ο κ. Κουβέλης έφτιαξε κόμμα, που θα συνεργαστεί με την "κυβέρνηση", αν και το πιο πιθανό είναι να ενσωματωθεί. Ο κ. Αλαβάνος έφτιαξε κίνηση, κόβοντας στα τρία την κοινή πορεία των ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάστηκε και μένει μετέωρος. Η Μητσοτάκη έφτιαξε κόμμα, για να συνεργαστεί με αυτό που αυτοαποκαλείται κυβέρνηση για να στηρίξει τους τοκογλύφους - "δανειστές". Ο Δημαράς σκέφτεται να φτιάξει κόμμα, ώστε να συνεχίσει την πολιτική της διάσπασης όσων διαμαρτύρονται κατά του ΠΑΣΟΚ. Η Χρυσή Αυγή πάει να αποκτήσει πολιτική ύπαρξη, ανακαλύπτοντας τον εχθρό στα πρόσωπα των θυμάτων της παγκόσμιας υπερχρέωσης.
Οι υπόλοιποι, οι παλιοί, μάχονται ο καθένας για το κόμμα του και κανένας για την απελευθερωτική και δημοκρατική συνεννόηση, συντηρώντας έτσι τη διαίρεση και καλλιεργώντας τον αποπροσανατολισμό, τη σύγχυση και τελικά την αδράνεια. "Λαϊκή" "Συσπείρωση" αυτοαποκαλεί το ΚΚΕ τον εαυτό του, αυτό το υπόλειμμα της πάλαι ποτέ ηγέτιδας εαμικής δύναμης... Και αρνείται κάθε συνεργασία, με όποιον δεν υπακούει στις αποφάσεις του. Η κυβέρνηση δικαίως έχει αποκληθεί κατοχική και ο Σαμαράς βάφτισε "μνημόνιο" τον εχθρό, γιατί φοβάται να τον αποκαλέσει με το όνομα του.
Ο Αλ. Παπαδόπουλος ετοιμάζει, κατ' εντολή και σχεδιασμό της Trilateral Commision, την "επίσημη" σύμπραξη για τη στήριξη των τοκογλύφων και της προδοτικής συμφωνίας, που ονόμασαν μνημόνιο.
Ξεχωρίζει και εξαιρείται ο Μίκης Θεοδωράκης, με την πρωτοβουλία του για κίνηση πολιτών, αλλά μια μικρή ανάγνωση των συνεντεύξεων του δείχνει μια περιορισμένη πολιτική εμβάθυνση για το τι συμβαίνει και για το τι πρέπει να γίνει.
Είναι γνωστό πως όπου εμφανίζεται το παράρτημα των τοκογλύφων , που ονομάζεται ΔΝΤ, το παλιό εθελόδουλο πολιτικό σύστημα διαλύεται και εμφανίζεται κάτι διαφορετικό στο πολιτικό προσκήνιο. Σε αυτή τη "γνώση" στηρίζονται όλοι αυτοί οι επαγγελματίες της πολιτικής, που σπεύδουν να στήσουν τα προσωπικά τους μαγαζιά.
Η πολιτική του "διαίρει και βασίλευε" σε όλο της το μεγαλείο. Η Διεθνής των τοκογλύφων, με τις διάφορες οργανώσεις της, καταβάλλει κάθε προσπάθεια, ώστε να μην εμφανιστεί κάποιος έλληνας Κίρτσνερ, όπως στην Αργεντινή και κηρύξει στάση πληρωμών. Τότε, είναι που θα χάσουν τ' αυγά και τα πασχάλια.
Η στάση πληρωμών και ακόμα χειρότερα η πολιτική αμφισβήτηση της υποχρέωσης για πληρωμή θα οδηγήσει σε κατάρρευση την παγκόσμια οικονομία και θα ανοίξει τους πολιτικούς ασκούς του Αιόλου σε πάρα πολλές χώρες, που βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Και με τη βοήθεια όλων των κατηγορούμενων για εθνική προδοσία, προσπαθούν να σώσουν το "σύστημα" τους, τον διεθνή μηχανισμό της υπερχρέωσης λαών και κρατών.
Μας πάνε σε ένα "μετά" , που είναι ίδιο με το "πριν".
ΥΓ
Το Διεθνές Δίκαιο αναγνωρίζει διαγραφή χρέους στην περίπτωση που αυτό αποδειχθεί απάτη σε ελληνικά δικαστήρια. Δίκες για τους δοσίλογους, που υπέγραψαν, ψήφισαν και υλοποιούν τις προδοτικές συμφωνίες είναι μονόδρομος, για την απελευθέρωση από την υποθήκευση. Όπως μετά την Απελευθέρωση, όπως μετά τη Δικτατορία. Το ενωτικό απελευθερωτικό - δημοκρατικό μέτωπο είναι μονόδρομος για τη ζωή των ανθρώπων και το μέλλον της πατρίδας. Για μια Συνταχτική Εθνοσυνέλευση. Σ’ αυτό το δρόμο πρέπει να προσκαλούνται καθημερινά όλοι και να συμπορευτούν, ακόμα κι εκείνοι που πιστεύουν πως είναι καλός και δίκαιος ο δικός τους μοναχικός δρόμος.
ithacanet
ΜΠΑΡΜΠΑΝΙΚΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ
Το μεγαλύτερο «κόλπο» βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο χρονικό διάστημα, ακούει στο όνομα «Καλλικράτης», αλλά κανείς – εκτός ελαχίστων – δεν το έχει αντιληφθεί στο μέγεθός του.
Το «κόλπο» είναι τόσο απλό και μεγαλοφυές που μπροστά του ωχριούν τα πάντα και το χειρότερο, έχει ήδη εφαρμοστεί στην Ισπανία. Το Ελληνικό Κράτος έχει βρει τον τρόπο να γλιτώσει από το χρέος του που το πνίγει και να το μεταθέσει. Πού; Μα, στις περιφέρειες.
Το.. «κόλπο» υλοποιήθηκε ήδη στην Ισπανία για να γλιτώσει έτσι τη…χρεοκοπία το κεντρικό Κράτος, να πτωχεύσουν όμως οι περιφέρειες της, όπως και ήδη γίνεται. Όσες περισσότερες οι αρμοδιότητες, τόσες περισσότερες και οι ευθύνες, τόσα περισσότερα και τα έξοδα. Μαζί εννοείται και τα χρέη.
Σε μία πρώτη ανάγνωση δεν έχει γίνει αντιληπτό γιατί – ας πούμε- μεταφέρονται οι αρμοδιότητες επί των Νοσοκομείων στις αιρετές περιφέρειες. Σε μία δεύτερη το θέμα είναι κάτι παραπάνω από προφανές: Τα τεράστια ελλείμματα στο χώρο της Υγείας δεν θα καταγράφονται πλέον στον ελλειμματικό κρατικό προϋπολογισμό. Το ίδιο θα συμβαίνει και με τις αθλητικές εγκαταστάσεις, οτιδήποτε με λίγα λόγια δεν είναι προορισμένο να «φέρνει λεφτά», αλλά αντίθετα απαιτεί κεφάλαια για τη συντήρησή του. Στον ίδιο βαθμό ισχύουν τα αντίστοιχα και για τους Δήμους, όχι όμως τόσο έντονα.
Οτιδήποτε μπορεί να εννοείται ως έκφανση του κοινωνικού Κράτους και απαιτεί χρήματα για να διατηρηθεί θα «μεταβιβασθεί» εκτός των ορίων του στενού Κράτους, με τη γενικόλογη υπόσχεση ότι τα χρήματα θα έρθουν αργότερα. Εννοείται βέβαια ότι η όποια υπόσχεση ή δεν θα τηρηθεί καθόλου ή θα τηρηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η λειτουργία τελικά να είναι προβληματική. Οτιδήποτε άλλωστε θα μπορούσε να είναι προσοδοφόρο για να διατηρήσει οποιαδήποτε κοινωνική δράση σε τοπικό ή περιφερειακό επίπεδο έχει μεταβιβασθεί προ πολλού σε ιδιώτες, όπως είναι οι δρόμοι, ή σχεδιάζεται να μεταβιβασθεί στο επόμενο διάστημα, όπως είναι τα λιμάνια…
από www.newsblog.gr
Απαισιόδοξος ότι η Ελλάδα θα ξεπεράσει την δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται εμφανίστηκε από τη Θεσσαλονίκη ο ακαδημαϊκός, Βασίλειος Μαρκεζίνης.
Διάλεξη του Β. Μαρκεζίνη στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ
«Δεν μας λένε την αλήθεια. Με 150% χρέος του ΑΕΠ δεν θα ξεχρεώσουμε ποτέ. Είτε θα πάμε σε πτώχευση, είτε σε αναδιάρθρωση, είτε σε στάση πληρωμών», δήλωσε ο Βασίλης Μαρκεζίνης κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο ΑΠΘ.
Παρατήρησε ότι οι Έλληνες έχασαν την αυτοπεποίθησή τους, σταμάτησαν να ονειρεύονται ενώ χαρακτήρισε την ελληνική κοινωνία «φραπεδάδικη και καταναλωτική».
Τόνισε ότι το πρόβλημα το έχει η ίδια η Ευρώπη και αναρωτήθηκε ποιόν θα πρωτοσώσει, την Ιρλανδία, την Ιταλία ή την Πορτογαλία; Έκανε λόγο για συνδυασμό κρίσεων: πολιτικής, οικονομικής, διπλωματικής, ηθικής και μεταναστευτικής.
Σε ό,τι αφορά στον Γιώργο Παπανδρέου δήλωσε ότι τους τρεις πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του και μέχρι τη συνάντηση στο Davos η διαχείριση της κρίσης δεν ήταν τόσο πετυχημένη. Το ελληνικό κράτος δήλωσε ότι χρειάζεται δομική αλλαγή.
Σε ό,τι αφορά την εξωτερική πολιτική επανέλαβε την ανάγκη εφαρμογής μιας πολυδιάστατης-πολυγαμικής εξωτερικής πολιτικής αλλά και εξοπλιστικής. Δήλωσε ότι υπάρχει έλλειψη συγχρονισμού αμυντικού δόγματος και δόγματος εξωτερικής πολιτικής.
Προέβλεψε ότι πριν τα Χριστούγεννα θα υπάρξει ανακοίνωση γενικών αρχών του ελληνικού κράτους με την Τουρκία και προσχέδιο ενδεχόμενου προσυμφώνου για προσφυγή στη Χάγη που θα αφορά μεταξύ άλλων και τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Σε ό,τι αφορά το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων υποστήριξε ότι το δημιούργησαν αυτοί που ασχολήθηκαν τόσα χρόνια και δεν μπόρεσαν σε μια περίοδο που ήταν πιο εύκολα τα πράγματα να το λύσουν. Δήλωσε ότι τον ανησυχούν περισσότερο οι αλυτρωτικές διατάξεις που βρίσκονται στο Σύνταγμα των Σκοπίων και όχι τόσο η ίδια η ονομασία.
Τόνισε την ανάγκη να ανανεωθεί ο πολιτικός κόσμος της χώρας ενώ ξεκαθάρισε ότι ο ίδιος δεν έχει καμία πολιτική ή κομματική φιλοδοξία.
Άφησε έμμεσα αιχμές για το νεοσύστατο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη. «Δεν μπορεί κάποιος που η οικογένειά του είναι 40 χρόνια στην πολιτική ζωή να λέει ότι είναι νέος ή νέα αναβαπτιζόμενοι στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ».
από http://www.enet.gr
Το «ΠΟΝΤΙΚΙ» με υπερηφάνεια αλλά και σύνεση καταθέτει τα αποτελέσματα του μεγάλου διαγωνισμού για την εύρεση του πιο κατάλληλου ονόματος για το κόμμα της Ντόρας.Γράφει ο Γιάννης Μήτσιος, πολιτικός – επιστήμων διεθνολόγος, Μ.Α Παν/μιου Northeastern Βοστώνης.
Το μελαγχολικό φθινόπωρο του 2010, μας προετοιμάζει σιγά-σιγά για τη βαρυχειμωνιά του 2011. Τα είκοσι τελευταία χρόνια, μεταξύ των παγκόσμιων αλλαγών, είδαμε την πτώση του διπολισμού, τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, τη Ρωσία γονατισμένη μετά την πτώση του κομμουνισμού και αναγεννημένη στη συνέχεια, την Ευρωπαϊκή Ένωση που προσπαθούσε να βρει το δρόμο της με την δημιουργία του ευρώ, την παγκόσμια οικονομία να χορεύει στο ρυθμό των τραπεζών, στις «φούσκες» των ακινήτων, στα κερδοσκοπικά κεφάλαια και στην προσπάθεια δημιουργίας του αιώνα της αμερικανικής κυριαρχίας και της νέας τάξης των πραγμάτων που είχαν οραματιστεί οι νεοσυντηρητικοί. Το ιδεολογικό πλαίσιο είχε τοποθετηθεί με τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες του Χάντικγτον για τις συγκρούσεις πολιτισμών, του Φουκουγιάμα για την επικράτηση του δυτικού μοντέλου δημοκρατίας και του Μπρεζίνσκι για τη « Μεγάλη Σκακιέρα» και τον μοναδικό ρόλο της Αμερικής στα παγκόσμια πράγματα.
Η δεκαετία όμως πέρασε γρήγορα και η νέα τάξη πραγμάτων μέσα στα δέκα αυτά χρόνια μάλλον οδηγείται σε παγκόσμια αταξία. Η αποθέωση των αγορών (που κανείς δεν λέει τα ονοματεπώνυμά της), η δικτατορία των τραπεζών που επιχειρείται να επιβληθεί μέσω κρατικών πολιτικών και να υποκαταστήσει το ρόλο της πολιτικής, των δημοκρατικών θεσμών και της βούλησης των λαών και οι δομές του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος που τρίζουν οδηγούν τον πλανήτη σε μια νέα φάση της παγκόσμια ιστορίας, σκοτεινή, δύσκολη και με πολύ ενδιαφέρον για την επόμενη δεκαετία που έρχεται.
Η νευρικότητα που επικρατεί στο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό στερέωμα είναι άνευ προηγουμένου και φαίνεται ξαφνικά όλοι να τα έχουν βάλει με όλους και να είμαστε στην αρχή των εξελίξεων. Σταθερές αξίες και σίγουρες επιλογές δεν υπάρχουν πουθενά. Η παγκοσμιοποίηση που θεοποιήθηκε τις περασμένες δεκαετίες με την πτώση του κομμουνισμού, δρέπει σήμερα τα επίχειρα της φιλοσοφίας της που έβαζε την οικονομία και τις αγορές πάνω από τον άνθρωπο και τους λαούς. Το «σφιχταγκάλιασμα» των οικονομιών, (λέγε με οικονομική αλληλεξάρτηση, κοντεύει να παρασύρει την ανθρωπότητα σ’ ένα χορό στο χείλος της αβύσσου.
Στην Ευρώπη, ζούμε το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου. Τα γερμανικά πλεονάσματα από τη μια και τα ελλείμματα και χρέη από την άλλη των μικρών διακυβεύουν την ύπαρξη του ευρώ αλλά και την συνοχή της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η Ευρώπη αποτελείται από μια ένωση διαφορετικών εθνών και λαών και δεν έχει ή δεν επιθυμεί ηγεμονίες. Ούτε πολιτική ηγεμονία μέσω μιας χώρας και συμμάχων αλλά και ούτε οικονομική μέσω διεθνών τραπεζιτικών μη θεσμικών φορέων. Ιστορικά τουλάχιστον όσες φορές επιχειρήθηκε να γίνει αυτό, απέτυχε με βαρύ φόρο αίματος και δυστυχίας για τους λαούς της.
Η Αμερική αντεπιτίθεται με τύπωμα δολαρίων για να αυξήσει τις εξαγωγές της, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να μειώσει το έλλειμμα της. Την ίδια ώρα που βιώνει ανεργία στο 10%, και την μακροχρόνια ανεργία τη χειρότερη από την περίοδο του κραχ του 1929 και με μια προεδρία αδύναμη νομοθετικά και πολιτικά, για τα επόμενα δύο χρόνια, αφού η Γερουσία ελέγχεται από τους Δημοκρατικούς και η Βουλή των Αντιπροσώπων από τους Ρεπουμπλικάνους. Στο χορό μπήκε και η Κίνα που μαζί με τη Γερμανία, αντιστέκονται σε ένα φθηνό δολάριο διότι τα προϊόντα τους θα χάσουν σε ανταγωνιστικότητα και αυτές θα μειώσουν τα πλεονάσματά τους. Την ώρα που η Κίνα τεχνηέντως κρατά το δικό της νόμισμα υποτιμημένο και η Γερμανία κρατά χαμηλά τους μισθούς και περιορίζει την ιδιωτική κατανάλωση. Η Κίνα έχοντας 2 τρις δολάρια αποθέματα σε ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου πιέζει για να μην μειωθεί η αξία τους. Στο παγκόσμιο παιχνίδι των νομισμάτων μπήκαν και οι αναδυόμενες οικονομίες, (Βραζιλία, Μεξικό, Ινδία) που δεν θέλουν ασθενές δολάριο γιατί έτσι θα απαξιωθούν οι εξαγωγικές και επενδυτικές τους προοπτικές. Όπως πολύ εύστοχα έγραψε πρόσφατα στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ο Νίκολας Κριστόφ: «Η τεράστια συγκέντρωση πλούτου στα χέρια λίγων διαβρώνει την ψυχή όλων των εθνών…το αποτέλεσμα να είναι έθνη χωρίς κοινωνική συνοχή ή αίσθηση εθνικής ενότητας».
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, το ΝΑΤΟ αλλάζει το στρατηγικό του δόγμα να μπορεί να καλύψει νέους κινδύνους και απειλές όπως κοινωνικές συγκρούσεις, μετανάστευση, τρομοκρατία, κυβερνοπόλεμο, πειρατεία, διασπορά των βαλλιστικών πυραύλων και των πυρηνικών όπλων με ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση του ΝΑΤΟ με τους στρατηγικούς εταίρους Ρωσία, Κίνα, Ινδία και Ιαπωνία, αλλά και το μέλλον του Αφγανιστάν. Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει με το θέμα των πυρηνικών του Ιράν, την κατάσταση στη Μ. Ανατολή, και την στρατηγική απειλή της Κίνας στον Ειρηνικό. Η πρόσφατη κρίση στην χερσόνησο της Κορέας δεν ξέρουμε που θα οδηγήσει μιας και φαίνεται για αναμέτρηση των μεγάλων μέσω τρίτων χωρών (proxy wars). H Βόρεια Κορέα συνδέεται με την Κίνα και τη Ρωσία ενώ η Νότια Κορέα με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία. Για την ώρα φαίνεται ότι Κίνα, ΗΠΑ και Ρωσία είναι σε διαρκή συνεργασία αλλά και αμοιβαία καχυποψία για τα στρατηγικά τους θέματα και το ερώτημα είναι αν θα βάλουν τάξη στην παγκόσμια αταξία ή θα οδηγήσουν τον πλανήτη σε άλλες καταστάσεις.
Μέρος, λοιπόν, αυτού του χαοτικού συστήματος είναι και η χώρα μας. Είμαστε ένα βήμα πριν τη χρεοκοπία όχι μόνον της οικονομικής μας πολιτικής αλλά και ολόκληρου του μεταπολιτευτικού μας πολιτικού συστήματος. Οι εποχές που οι αδυναμίες του οικονομικού και πολιτικού συστήματος καλύπτονταν με φθηνό δανεισμό πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το λογαριασμό και δυστυχώς η ιστορία μας διδάσκει ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό.
Η εισαγωγή των αγγλικών στις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού, που εντάχθηκε στο πρόγραμμα των νέων 800 ολοήμερων σχολείων, προβλημάτισε ιδιαίτερα την εκπαιδευτική κοινότητα. Πολλοί, κυρίως γονείς, διαμαρτυρήθηκαν γιατί πίστευαν πως δεν θα μπορούσαν τα παιδιά αυτής της ηλικίας να εξοικειωθούν με μια ξένη γλώσσα, τη στιγμή που δεν γνωρίζουν καλά τη μητρική γλώσσα. Ωστόσο, οι επιστημονικοί υπεύθυνοι του προγράμματος έχουν άλλη άποψη, γι’ αυτό και σήμερα έρχονται στη Θεσσαλονίκη για να αναπτύξουν τη θεωρία τους και να επιμορφώσουν τους καθηγητές, που διδάσκουν το μάθημα. «Δεν είναι δυνατόν να μας κατηγορούν ότι δεν χτυπάμε την παραπαιδεία και από την άλλη να διαμαρτύρονται γιατί βάζουμε το μάθημα των αγγλικών στα δημοτικά. Στόχος αυτού του προγράμματος είναι οι μαθητές μέσα από τη δημόσια εκπαίδευση να μπορούν να έχουν στα χέρια τους το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας», τόνισε στη «Θ» ο περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας, Θεόδωρος Καρτσιώτης.
Η επιμορφωτική διημερίδα (σήμερα και αύριο στις 9.00 το πρωί στην αίθουσα τελετών της παλιάς Φιλοσοφικής) διοργανώνεται από το ΑΠΘ και το πανεπιστήμιο Αθηνών, στο πλαίσιο της συγχρηματοδοτούμενης πράξης «Πρόγραμμα εκμάθησης της Αγγλικής σε πρώιμη παιδική ηλικία». Η παρακολούθηση κρίνεται απαραίτητη για όλους τους εκπαιδευτικούς αγγλικής που διδάσκουν στις Α’ και Β’ τάξεις των ολοήμερων δημοτικών σχολείων με αναμορφωμένο πρόγραμμα του νομού Θεσσαλονίκης.
Σύμφωνα με κείμενο της επιστημονικής επιτροπής του προγράμματος, το οποίο διαβιβάστηκε σε γονείς και καθηγητές, τα παιδιά που μαθαίνουν από πολύ νωρίς και άλλες γλώσσες, εκτός από τη μητρική τους, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με αυτά που αρχίζουν αργότερα. Και αυτό γιατί:
α) Μαθαίνουν γρήγορα να καταλαβαίνουν και να μιλούν, ενώ μαθαίνουν πιο εύκολα ιδιαίτερα την προφορά της ξένης γλώσσας, καθώς τους αρέσει σε αυτήν την ηλικία να μιμούνται νέους ήχους. β) Συμμετέχοντας με ενθουσιασμό σε δραστηριότητες, ακούγοντας τραγούδια και παραμύθια, αποκτούν προσωπική γνώση και εμπειρία, από τις οποίες μπορούν να αντλήσουν αργότερα, σε πιο αναλυτικές φάσεις διδασκαλίας και εκμάθησης της γλώσσας.
γ) Μαθαίνουν να αγαπούν τις ξένες γλώσσες και αποκτούν θετική στάση απέναντι σε ανθρώπους που μιλούν άλλες γλώσσες και απέναντι σε άλλους πολιτισμούς.
Της Φιλομήλας Δημολαΐδου
Υ.Γ. δικό μου:
Κανείς απ’ αυτούς τους ηλίθιους δε σκέφτεται(;)
ποια γνώση της ελληνικής γλώσσας θα έχουν τα παιδιά μας.
Η «δημοκρατία» μας θα καταφέρει περισσότερα
απ’ όσα οι Ρωμαίοι και οι Οθωμανοί…
Σε λίγα χρόνια τα παιδιά μας θα μιλάνε
τη γλώσσα του Γιωργάκη του Μαργαριταρένιου.
Αλήθεια, πού είναι οι δάσκαλοι;
Γιατί δεν αρθρώνουν λόγο;
Πού είναι ο πνευματικός μας κόσμος;
…σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι πάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
Μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, κι όλα πολύ εύκολα.
Μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!...
ΑΖΙΣ ΝΕΣΙΝ
Απάντηση στoν ΑΖΙΣ από μένα, το Μάκη Μίχο.
Αυτό κάνω, αγαπητέ μου ΑΖΙΣ, όλα μου τα χρόνια.
Μιλάω.
Καλύτερα να σώπαινα.
Μα δεν μπορώ.
Μιλάω.
Μιλάω και χάνω.
Οι οπαδοί του «Σώπα» κερδίζουν.
Μα δεν μπορώ να Σωπάσω.
Δεν είμαι ούτε καν ένας απ’ αυτούς
που κάνουν πως μιλάνε…
"Κάθισα αναπαυτικά στο καρεκλάκι του καφενείου στο χωριό μου και παρήγγειλα το ούζο μου. Βλέποντας το πλήθος που περνούσε από μπροστά μου για να πάει να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα, συλλογίστηκα τις κουβέντες που είχα με σειρά ψηφοφόρων και άρχισα να καταλήγω για το πώς ψηφίζει το χωριό μου, το οποίο σαν μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας αντανακλά όλες τις τοπικές... κοινωνίες.
1. Κάποιοι ψηφίζουν από συμφέρον (θα μου κάνουν εκείνο το ρουσφέτι, θα με βοηθήσουν…)
2. Κάποιοι από υποχρέωση (μου έκαναν το ρουσφέτι, με βοήθησαν ήδη…)
3. Πολλοί ψηφίζουν από συνήθεια (μια ζωή αυτούς ψηφίζω, τώρα θα αλλάξω;)
4. Μεγάλο ποσοστό ψηφίζει από συγγένεια (ο κουμπάρος κατεβαίνει υποψήφιος με αυτά τα καθάρματα, αλλά τι να κάνω;)
5. Αρκετοί ψηφίζουν από κομματική πειθαρχία (όποιον κατεβάσει το κόμμα…)
6. Άλλοι ψηφίζουν από ελπίδα (δεν μπορεί, κάτι θα κάνουν τώρα…)
7. Καμιά ντουζίνα ψηφίζει από… ανθρωπισμό! (καλός άνθρωπος, με χαιρετάει συνέχεια στον δρόμο…)
8. Όχι και λίγοι, ψηφίζουν από προσωπικές διαφορές (αφού αυτός είναι με αυτούς, εμείς είμαστε με τους άλλους…)
9. Μερικοί ψηφίζουν από… εγωισμό (είχα δίκιο που τον ψήφισα, δεν θα μου πείτε εσείς τι να κάνω…)
10. Κάποιοι ψηφίζουν από αδιαφορία (τι με ενδιαφέρει εμένα ποιος βγει;)
11. Άλλοι από αντίδραση (ρίχνουμε κανά σύνθημα στο ψηφοδέλτιο, και βγαίνει άκυρο…)
12. Άλλοι από απογοήτευση (όποιος και να βγει δεν αλλάζει τίποτα, όλοι ίδιοι είναι…)
13. Πολλοί δεν ψηφίζουν καθόλου (δεν συμμετέχω σε αυτό το καραγκιοζιλίκι, έχω αηδιάσει…)
14. Κανά –δυο θα ψηφίσουν από… μίσος ! (αφού ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, θα ψηφίσω κι εγώ τον απατεώνα που θέλει, να τους αλλάξει τα φώτα…)
15. Μεγάλο ποσοστό ψηφίζει από...δόλο (αφού θα βγει σίγουρα, πρέπει να πάμε μαζί του για ωφεληθούμε και εμείς κάτι…)
Και η ώρα περνούσε και τα παραδείγματα πλήθαιναν. Και σοκαρίστηκα όταν ανακάλυψα ότι δεν βρέθηκε ένας, ναι ούτε ΕΝΑΣ, να μου πει “Ψηφίζω αυτόν που θεωρώ πιο άξιο, πιο τίμιο και πιο ικανό, να παραδώσει στα παιδιά μας έναν καλύτερο τόπο, ένα καλύτερο αύριο”.
Και με έπιασε τέτοια μελαγχολία, γιατί είδα ότι αυτή η άρρωστη νοοτροπία του Έλληνα δεν θα ξεριζωθεί τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα όσο θα ήθελα. Δυστυχώς, οι γενιές οι δικές μας (είμαι 48) και των μεγαλύτερων, είμαστε καταδικασμένες.
Ακολούθησε ένα δεύτερο ούζο, ήρθε η παρέα, πάρε και το τρίτο, τέταρτο, πέμπτο, έκτο, και όλα άρχισαν να αλλάζουν. Τα έβλεπα όλα όμορφα, γελούσα και ένιωθα ευτυχισμένος που ήμουν σε αυτή την χώρα, δεν μας έσκιαζε φοβέρα καμιά.
Τι χαζομάρες, καθόμουν και σκεφτόμουν!
Άντε στην υγεία μας και άσπρο πάτο (Τον πάτο θα τον δούμε, να ‘στε σίγουροι…)
Τελικό συμπέρασμα: Σε μια χώρα όπου οι θεσμοί λειτουργούν σαν μεθυσμένοι, οι πολίτες ψηφίζουν σαν μεθυσμένοι και οι πολιτικοί διοικούν σαν μεθυσμένοι… σε αυτήν την χώρα αντέχεις να ζεις, πριν να σου στρίψει, μόνο αν είσαι μεθυσμένος.
Κι όμως, κάποτε, οι πρόγονοί μας, μεθούσαν στο όνομα του αγώνα για την λευτεριά..."
Ντρεπόταν γι’ αυτήν, κι ώρες- ώρες την μισούσε. Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στη φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους. Δεν ήθελε να του μιλάει, για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας.με ένα μάτι, μονόφθαλμης. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα.
Μα, από μικρός είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του! Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο Δημοτικό, πέρασε αυτή στο διάλειμμα να του πει ένα 'γεια', ένιωσε πολύ ταπεινωμένος! Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό, αναρωτιόταν.
Την αγνόησε. Της έριξε μόνο ένα βλέμμα όλο μίσος κι έτρεξε μακριά!
Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε:
"Εεεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!"
Ήθελε να πεθάνει! 'Ήθελε να εξαφανιστεί! Και όταν γύρισε σπίτι του, της είπε:
"Άν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου, τότε καλύτερα να πεθάνεις!"
Αυτή δεν του απάντησε.
"Δεν μ' ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος"
έλεγε πολλά χρόνια μετά σ' ένα φίλο του.
"Ήθελα να φύγω από κείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. 'Ετσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά της για σπουδές. Και τα κατάφερα. Μα λίγο μετά ήρθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη φοιτητική λέσχη για να με βοηθάει. Δεν μπορούσε να πάει κάπου άλλού;
Αργότερα παντρεύτηκε! Αγόρασε δικό του σπίτι. Έκανε δύο παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, τη γυναίκα του και τη δουλειά του. Και για τη μάνα του, τσιμουδιά σε κανένα!
Μια μέρα - μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος ήθελε - η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί. Δεν είχε δει από κοντά τα εγγόνια της. Και μόλις εμφανίστηκε στη πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε. Έξαλλος αυτός επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει, της φώναξε:
"Πώς τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά εδώ στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου;.Βγές έξω! Φύγε!."
Η μητέρα του απάντησε γαλήνια:
"Αχ, πόσο λυπάμαι Κύριε! Μάλλον μου δώσανε λάθος διεύθυνση!"
Κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά, πως ήταν η γιαγιά τους.
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα έλαβε μια επιστολή - πρόσκληση για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το Δημοτικό σχολείο που θα γινόταν στην πόλη που γεννήθηκε! Είπε ψέματα στη γυναίκα του, ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο και μόνο από περιέργεια.
Οι γείτονες του είπαν ότι η μητέρα του είχε πολύ πρόσφατα πεθάνει. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ στο άκουσμα του θανάτου της μάνας του. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι αυτόν. Έγραφε:
"Αγαπημένε μου γιε, σε σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου.. Έμαθα ότι έρχεσαι για τη σχολική συγκέντρωση κι ένιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω, έστω κι απ' την πόρτα. 'Έγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις.
Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα τη μονόφθαλμη. Αλλά, βλέπεις, όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα πολύ σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν μπορούσα να σκεφθώ οτι θα μεγαλώσεις και θα ζήσεις με ένα μάτι. Ετσι, σου έδωσα το δικό μου. 'Ήμουν τόσο περήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι, αψεγάδιαστος...
Έχεις πάντα όλη την Αγάπη μου!
Η μητέρα σου
Σου μιλάω ψιθυριστά να μην μας ακούσουν. Θα σου πω και εγώ την ιστορία της καταστροφής μου.
Με λίγα λόγια...
Κάποτε είχα μια συναίσθηση της ιστορικής αξίας μου, ήμουν πτωχή πλην τίμια.
Πολεμούσα για να μεγαλώσω.
Πολεμούσα για τους Βαλκανικούς.
Πολεμούσα για τη μεγάλη ιδέα στη Μικρά Ασία.
Έστω και αν έσπασα τα μούτρα μου δεν το έβαλα κάτω.
Πολεμούσα στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και αντιστεκόμουν.
Ξυπνούσαν μνήμες που με συνέδεαν με το παρελθόν.
Μετά άρχισε ο ξεπεσμός μου.
Ο γελοίος εμφύλιος των κάποιων αριστερών με τους κάποιους δεξιούς που σφάζονταν χωρίς να μου πουν γιατί.
Η ανοικοδόμηση με τις γελοίες πολυκατοικίες, η πιο άσχημη πρωτεύουσα σε όλη την Ευρώπη.
Η Χούντα.
Η ΝΔ.
Το ΠΑΣΟΚ.
Τα λαμόγια στην εξουσία.
Το Τσοβόλα δώσ' τα όλα.
Ο Κοσκωτάς.
Ο Μητσοτάκης.
Οι κοριοί.
Το χρηματιστήριο του '99.
Όλοι αυτοί που δεν μπήκαν φυλακή.
Μαζί και οι παπαγάλοι.
Ο Σημίτης με τον Κόκκαλη και τον Μπόμπολα.
Οι λιμουζίνες και τα μπουζούκια σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα.
Τα δανεικά. Τα δανεικά. Τα δανεικά.
Οι λαϊκιστές στην εξουσία.
Πράσινοι, μπλε και κόκκινοι.
Διορίστε, διορίστε, χώστε, φάτε, με ξεσκίσανε φιλαράκι.
Οι συνδικαλιστές.
Οι ληστοτραπεζίτες.
Οι χουλιγκάνοι και τα επεισόδια.
Οι κουκουλοφόροι και οι κουλτουριάρηδες της πλάκας υποστηρικτές τους.
Οι υπουργοί και οι μίζες.
Η siemens, ο Τσουκάτος, ο Αλογοσκούφης.
Οι εισαγγελείς που δεν έβαλαν κανέναν στη φυλακή.
Οι τρομοκράτες που έπιασαν τη 17Νοέμβρη η οποία ήταν λιγότερο τρομοκρατική από το σύστημα που με τρομοκρατεί φιλαράκι.
Είμαι μία βιασμένη τρομοκρατημένη.
Μου κλωτσάνε τα ομόλογα λες και είναι σκατά, με έχουν κάνει σκουπίδι.
Με κράζουν οι Γερμανοί, με κράζουν σε όλα τα κανάλια της γης, ο υπουργός οικονομικών της Πορτογαλίας δήλωσε "μην μας συγκρίνετε, εμείς δεν είμαστε Ελλάδα"! Πιάνουν το όνομά μου στο στόμα τους όλοι, διότι εγώ έγινα η πιο βρωμιάρα απ' όλους.
Είναι να τρελαίνεσαι, να παραληρείς..
Θα σου έγραφα κι άλλα, είχα πολλά να σου πω, αλλά θέλω να δω τώρα τηλεόραση των εργολάβων και των εφοπλιστών που με αποβλάκωσε τελείως. Το μεσημέρι βλέπω τα κουτσομπολίστικα διότι εκεί δεν μιλάνε για μένα και ξεχνιέμαι. Αποβλακώνομαι ακόμα πιο πολύ.
Έχω τα ωραιότερα στήθη που είναι σαν νησιά, τα ωραιότερα μάτια που είναι σαν θάλασσες, τα ωραιότερα οπίσθια που είναι σαν βουνά, αλλά δεν με γουστάρει πια κανένας. Διότι είμαι βρώμικη, με βίασαν όλοι.
Και δεν υπάρχει ΕΝΑΣ αρσενικός, ΕΝΑΣ πολιτικός να τους διαολοστείλει όλους αυτούς που με βιάσανε και να τους κλείσει φυλακή. Δεν υπάρχει ΕΝΑΣ εισαγγελέας. Τι να σου λέω άλλο φίλε, είμαι εξουθενωμένη..
1) Ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής (με συνολικό προσωπικό περίπου 100 άτομα) καλύπτουν ταυτόχρονα τον κοινοβουλευτικό έλεγχο για λογαριασμό άλλων ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κόστος του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής πλησιάζει για το 2010 τα 6 εκατ. ευρώ, ενώ η τηλεθέασή του είναι μόλις 0,3%
2)Η μεγαλύτερη κίνηση μέσα στο κτίριο παρατηρείται στο καφενείο, ιδιαίτερα στην αίθουσα καπνιζόντων, και μπροστά από το ΑΤΜ στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, όπου σχηματίζονται μόνιμα ουρές. Κάποια κινητικότητα υπάρχει στην αρχή και στην Ολομέλεια, για τα μάτια του κόσμου, όπως και στις συνεδριάσεις των αμειβόμενων επιτροπών (246 ευρώ ανά συνεδρίαση).
3)Παρ’ όλες δε τις φαινομενικά αγεφύρωτες απόψεις μεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών του πολιτικού φάσματος, θα δει κανείς στους διαδρόμους πως όλοι σχεδόν χαριεντίζονται μεταξύ τους
4)Άλλωστε, τα πολιτικά κόμματα δεν πλήττονται οικονομικά από την κρίση, όπως αποδείχτηκε και μετά την πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για αύξηση κατά 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησής τους, η οποία, από τα 37 εκατ. ευρώ που είχε περιοριστεί θα φτάσει τελικά το 2010 στα 49 εκατ. ευρώ. Συνολικά τα πολιτικά κόμματα χρωστούν 36 εκατ. ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο και 245 εκατ. ευρώ στις τράπεζες.!!!
5)Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιραστούν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ. Συνεπώς ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών τους ανέρχεται σε 10.000 ευρώ. Το 50% της βουλευτικής αποζημίωσης φορολογείται αυτοτελώς και μόνο το υπόλοιπο 50% προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήματα
6)Περίπου 35 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών. Άλλο ένα κονδύλι 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών.
7)Σημειώνεται ότι για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται μόλις 4 χρόνια, ενώ όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα 55 τους χρόνια. Ο πρόσφατος σαρωτικός νόμος για το ασφαλιστικό δεν άγγιξε στο ελάχιστο τους επαγγελματίες της πολιτικής.
8)Επιπλέον, στους πρώην πρωθυπουργούς αλλά και στους πρώην προέδρους της Βουλής παραχωρούνται γραφεία μέσα στο Κοινοβούλιο, ακόμη και στην περίπτωση που δεν έχουν επανεκλεγεί βουλευτές, όπως είναι η περίπτωση του Κώστα Σημίτη. Τον πιο ευρύχωρο και ηλιόλουστο χώρο στον δεύτερο όροφο, με εξαιρετική θέα στον Εθνικό Κήπο, εξασφάλισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής.
9)Όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη. Οι συνταξιούχοι βουλευτές είναι οι μοναδικοί Έλληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν ή ασκούσαν,
10)Μέσα στην τριετία 2010-2012 υπολογίζεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι μπορεί να δοθούν στους συνταξιούχους βουλευτές άλλα περίπου 80 εκατ. ευρώ που διεκδικούν αναδρομικά, λόγω των αναδρομικών αυξήσεων που πήραν πρόσφατα οι δικαστές (έχουν πάρει ήδη το 25%, ενώ το υπόλοιπο 75% θα καταβληθεί το Μάιο του 2011), όταν οι τελευταίοι αύξησαν τους μισθούς τους κατά περίπου 80%. Αποτελεί πάγια μέθοδο η διεκδίκηση εκ μέρους των συνταξιούχων βουλευτών των αυξήσεων που λαμβάνουν οι ανώτεροι δικαστικοί, οι οποίες μετά την τελική δικαίωσή τους επεκτείνονται και στους εν ενεργεία βουλευτές.!!!
11)Οι βουλευτές δικαιούνται ένα κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως), οκτώ σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ), αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με λίζινγκ), δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τους βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως), γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα, καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής για το νομό τους,!!!
12)Έχουν επίσης τη δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων από τις τράπεζες. Και βέβαια, κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή.
13)Είναι ενδεικτικό ότι ο νεοπροσλαμβανόμενος στη Βουλή που έχει τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (π.χ. προσωπικό καθαριότητας) λαμβάνει 1.900 ευρώ καθαρά μηνιαίως. Συνολικά, το 2010, οι υπάλληλοι της Βουλής (μόνιμοι, μετακλητοί, εξωτερικοί συνεργάτες) θα κοστίσουν στο ελληνικό Δημόσιο 106 εκατ. ευρώ.
14)Πέρα από τους δύο επιπλέον μισθούς (15ο και 16ο), που τελευταία ενσωματώθηκαν με τη μορφή επιδόματος στη βασική αποζημίωση, οι υπάλληλοι της Βουλής απολαμβάνουν μια σειρά από άλλα προνόμια. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ακόμα και όσοι θα προσληφθούν από το 2011 και μετά. Συνταξιοδοτούνται έπειτα από 28,5 χρόνια υπηρεσίας και λαμβάνουν από το ταμείο αρωγής υπαλλήλων της Βουλής (ΤΑΥΒ) ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης (100.000 – 150.000 ευρώ ο καθένας)
15)Και, βέβαια, οι διαπιστευμένοι συντάκτες του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο προς τη μεριά του Εθνικού Κήπου (επειδή έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, δημιουργείται κι άλλος σε κτίριο που παραχώρησε στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα) αλλά και να γυμνάζονται στο άρτια εξοπλισμένο γυμναστήριο (διαθέτει μέχρι και χαμάμ) με εννέα γυμναστές στο ιδιόκτητο πλην του ισογείου κτίριο της οδού Μητροπόλεως 1 και Φιλελλήνων, μαζί με τους βουλευτές, τους επιστημονικούς τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους της Βουλής.!!!
16)Η παραβίαση του συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μνημόνιο στήριξης ψηφίστηκε ως νομοσχέδιο, που απαιτεί 151 βουλευτές, και όχι ως διεθνής σύμβαση, που απαιτεί 180
17)Προβλέπει επίσης ότι, αν ένας βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, παρακρατείται υποχρεωτικά για κάθε απουσία το 1/30 της μηνιαίας αποζημίωσής του. Στην πράξη όμως, ενώ τα νομοσχέδια συζητούνται και ψηφίζονται σε άδεια έδρανα, ούτε ένα ευρώ δεν έχει παρακρατηθεί από κανένα βουλευτή
18)Την ίδια στιγμή δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος στο «πόθεν έσχες» και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών, ενώ οι μετοχές, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να ελεγχθούν διότι είναι ανώνυμες.
19)Το πλέον προκλητικό είναι ότι τα αδικήματα των υπουργών παραγράφονται με διαδικασίες εξπρές και οι βουλευτές παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα αστικά και ποινικά αδικήματα που διαπράττουν, επικαλούμενοι την ασυλία τους. Ο περιορισμός της βουλευτικής ασυλίας, που είχε προαναγγείλει στον νέο Κανονισμό της Βουλής ο Φίλιππος Πετσάλνικος, έμεινε στον αέρα, αφού τελικά και πάλι «θα ερευνάται» αν το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται ο βουλευτής συνδέεται με την πολιτική του δραστηριότητα, όπως δηλαδή υποτίθεται ότι γινόταν μέχρι σήμερα…
20)Ενδεικτικό είναι ότι πολίτης που μήνυσε βουλευτή για εκβιασμό οδηγήθηκε τελικά ο ίδιος στη φυλακή έπειτα από αντιμήνυση που του έκανε ο βουλευτής, ο οποίος, λόγω της ασυλίας, ουδέποτε δικάστηκε.!!!
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΦΕΙΑΔΗ
Σε μια κοινωνία όπου βασιλεύουν τα στερεότυπα της μετριότητας και της αδιαφορίας του ενός προς τον άλλον, όποιος τυχόν διαφέρει από αυτά και υπερβαίνει τις προσδοκίες του μέσου όρου, θεωρείται προβληματικός και ύποπτος αν όχι ψυχασθενής και «επικίνδυνος». Όποιος έχει κάποια πνευματική συγκρότηση, έχει γνώση και επίγνωση των πραγμάτων και είναι και ευαίσθητος, δεν μπορεί να έχει ψευδαισθήσεις. Δεν μπορεί να ζει μέσα στη μακαριότητα της γενικής αναισθησίας και αδιαφορίας χωρίς να ενοχλείται.
Εμείς οι πολλοί όμως, που απέναντι σε ένα τέτοιο άτομο βλέπουμε τον εαυτό μας, το να δεχτούμε και να προσεταιριστούμε το άτομο αυτό είναι σαν να αρνούμαστε τον εαυτό μας. Στην περίπτωση αυτή, για να αισθανθούμε πιο άνετα, ή πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, ή να απορρίψουμε το άτομο αυτό σαν προβληματικό ή ψυχοπαθές προκειμένου να αισθανθούμε εμείς πιο φυσιολογικοί.
Αν κάποιος δεν ακολουθεί τις «νόρμες» του επικρατούντος ρεύματος και αν δεν αρκείται στη μετριότητα, στο λίγο και στο τετριμμένο, απορρίπτεται και συκοφαντείται. Αν έχει την αίσθηση της προσφοράς και αλληλεγγύης προς τον άλλον, αγάπη χωρίς να περιμένει όφελος και βέβαια συγχωρητικότητα, τον φοβόμαστε οι περισσότεροι, όντας καχύποπτοι (εκ του κακή+υποψία).
«Από πού κι ως πού ενδιαφέρεται ο άλλος για μένα»; «Γιατί μου κάνει τώρα αυτό το δώρο; Πώς με σκέφτηκε; Με ξέρει καλά; Τον ξέρω; Ποιος του είπε να παρεμβαίνει , έστω και με «άνοιγμα ψυχής», ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, αγάπη και προσφορά; Του το ζήτησα; Άρα κάποιες σκοπιμότητες έχει, ή κάτι σκοπεύει να ζητήσει σαν αντάλλαγμα, ή απλά με τρομάζει, είναι υπερβολικός για μένα, και πάντως όχι φυσιολογικός ». Μακριά από αυτόν, λοιπόν. Σε απόσταση ασφαλείας.
Αν πάλι έχει κανείς ευαισθησίες και αισθήματα, και λυπάται για ότι άσχημο και τραγικό βλέπει στον κόσμο, τότε θεωρείται καταθλιπτικός και άρρωστος. Τον αποφεύγουμε για να μη "ξυπνήσει" κάτι που μέσα μας κοιμάται, και δεν το θέλουμε, δεν μας συμφέρει. Αν προσπαθεί να αλλάξει κάτι από τα άσχημα γύρω του, αν ασχολείται με τους άλλους και προσφέρει αγάπη, πάλι είναι ουτοπιστής, αρρωστημένα ρομαντικός και εν τέλει προβληματικός και ύποπτος. Οι πολλοί τον αποφεύγουν, τον φοβούνται και τον απομακρύνουν. Δύσκολα βρίσκει ένας τέτοιος άνθρωπος φιλίες. Και αν βρει, τότε και οι φίλοι του θεωρούνται εξίσου «προβληματικοί». Μια προβληματική κατηγορία ανθρώπων.
Αν αυτό δεν είναι κατάντημα της κοινωνίας μας, τότε τι είναι;
Το ίδιο απορρίπτεται και όποιος ξεφεύγει από τα στερεότυπα του μέσου όρου όσον αφορά την ευαισθησία του απέναντι στη Φύση/Δημιουργία (αν και έχει γίνει της μόδας τελευταία αυτό, πόσοι το βιώνουν γνήσια και ευχαριστιακά;)
«Προβληματικός» είναι όποιος προτιμάει να διαβάζει και να μορφώνεται και να καταφέρνει πράγματα πέρα από μια ορισμένη ηλικία, τότε δηλαδή που δεν υπάρχει προοπτική υλικής ωφέλειας από αυτή τη δραστηριότητα. Όποιος αγαπά πραγματικά το συνάνθρωπο αλλά και τα ζώα (όχι για πρόσχημα), όποιος εκτιμά την ποιοτική Τέχνη, όποιος ασχολείται με ένα ασυνήθιστο στους πολλούς σπορ ή δραστηριότητα, όποιος αγαπάει τη γνώση και τη μόρφωση μόνο και μόνο επειδή την απολαμβάνει, όποιος σκέπτεται και φιλοσοφεί και αναζητά αλήθεια και νόημα στη ζωή, είναι σ' αυτή την κατηγορία, μαζί με τους ομοίους του.
Όποιος δεν θεωρεί την καλοσύνη και τη συγχωρητικότητα αρρώστια και βλακεία, αλλά αντιθέτως την ασκεί συνειδητά και έμπρακτα. Όποιος έχει την υπομονή να ακούσει τι θέλει να του πει ο άλλος, να ενδιαφερθεί και να μη βαριέται τον συνάνθρωπο αν δεν έχει κάτι να κερδίσει από αυτόν, σχετικό με χρήματα ή άλλου είδους ικανοποίηση.
Απέναντι σε όλους αυτούς τους ποιοτικούς ανθρώπους, εμείς οι πολλοί δεν αισθανόμαστε άνετα, διότι αν τους αποδεχτούμε πλήρως, είναι σαν να απορρίπτουμε τον εαυτό μας. Έτσι προσπαθούμε να τους μειώνουμε και να τους απορρίπτουμε σαν προβληματικούς και ψυχοπαθείς τρόπον τινά, επειδή αυτό μας κάνει να νιώθουμε πιο «φυσιολογικοί». Στην πραγματικότητα είμαστε εμείς που δεν αισθανόμαστε εντάξει, αλλά το εγώ μας δεν θέλει να το παραδεχτεί.
Τελικά ποιοι είναι οι προβληματικοί; Οι «ευαίσθητοι» ή οι αδιάφοροι; Πώς να γίνει καλύτερη μια κοινωνία και πώς να ξεφύγει από την κατάντια της, όταν επικρατούν τέτοιες αντιλήψεις;
Ας προσπαθήσουμε να δεχόμαστε τους άλλους έτσι όπως είναι, να μην συκοφαντούμε και αποφεύγουμε τα πιο ευαίσθητα από εμάς άτομα. Σκεφτήκαμε τι έχουμε να κερδίσουμε από αυτούς;
Από την άλλη, όσοι ανήκουν στους ευαίσθητους, να μην οργίζονται με όσους τους πληγώνουν, αλλά μόνο με τις συγκεκριμένες συμπεριφορές τους. Να έχουν κατανόηση και να βοηθάνε τους υπόλοιπους, αυτούς που τους πληγώνουν, όσο μπορούνε, να ξεφύγουν και αυτοί από τις στερεότυπες αντιλήψεις της μετριότητας, για τις οποίες μπορεί να μη φταίνε οι ίδιοι, αλλά όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μέσα στην κοινωνία, και η έλλειψη καλών παραδειγμάτων.
Οι οργή που μας προκαλεί η συμπεριφορά των άλλων και οι πληγές στο εγώ μας, μπορούν να γίνουν μαθήματα και προίκα χρήσιμη για να γίνουμε καλύτεροι, για να αποκτήσουμε αυτογνωσία. «Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε». Η οργή ή η απόρριψη ας είναι προς τη συμπεριφορά, όχι προς τον άνθρωπο.
Κοινωνία όπου όλοι είναι χωμένοι στο καυκί τους, χωρίς συνείδηση κοινότητας, ενότητας και αλληλεγγύης δεν επιβιώνει, και αν επιβιώσει η ζωή όλων είναι κόλαση.
Ποιος σκότωσε τον τελευταίο Έλληνα;
Εσύ τον σκότωσες, που δημιούργησες μια πολιτεία που σκοτώνει τους πολίτες της, με όπλο τους άχρηστους ασύδοτους ανίκανους κυβερνήτες της και άρχοντές της. «Που κατά βάθος έγιναν /σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων.» (Κ. Καβάφης). «Μέτριοι άψυχοι μεγαλοκατεργάρηδες με το δέος της οικονομίας» (Γ. Σεφέρης) και την αδιαφορία για τις ανθρώπινες αξίες.
«Μιλούν για τη μεγάλη κρίση με το στόμα. Στην ψυχή τους καμία αλλοίωση. Μένουν όπως πάντα οι άνθρωποι της πλατείας Συντάγματος, οι άνθρωποι του Κολωνακίου» (Γ. Σεφέρης).
Χωρίς στρατηγικό σκοπό έγινε στάχτη ο τόπος ανεύθυνα και ασύδοτα.
Από τα παπατζίδικα κόλπα των Ευρωπαίων δημοσίων υπαλλήλων — που «ξυπνούν, ξυρίζουνται κι αρχίζουν μεροκάματο τον σκοτωμό» (Γ. Σεφέρης) των ανθρώπων (θυμάστε τη Γιουγκοσλαβία; Και το Ιράκ; Και το Αφγανιστάν;), των αξιών, των συνειδήσεων — και των ντόπιων σφουγγοκωλαρίων τους, εξαρτάται αν θα καταστραφεί η χώρα. Η «Ελλάδα το εξανδραποδισμένο έθνος».
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Κυβερνήτη ολίγιστε με τ’ όνομα. Αδιάφορε, κουρασμένε κατά δήλωσίν σου, που άφησες τους παρατρεχάμενούς της αυλής σου να καθορίζουν την κυβερνητική πολιτική. Βατοπέδι και Siemens και ομόλογα και υποκλοπές και DVD κομιστών. Και όταν η μπόχα ξέφυγε από το υπόγειο της αυλής σου, καμώνεσαι πως δεν ήξερες. Και στο τέλος εξαφανίζεσαι, αφού παρέγραψες των δικών σου και άλλων τα σκάνδαλα. Μια υπόθεση, λες, χωρίς ιδιαίτερη σημασία, περίπου.
Στρουθοκαμήλα της εξουσίας.
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Κυβερνήτη του εκσυγχρονισμού της χρηματιστηριακής φούσκας και του στρατηγού, κουβαλητή της ζημενσοβαλίτσας στα κομματικά, κατά πως αυτός λέει, στα ταμεία. Και του Μαντέλη, που αμάρτησε για την εκλογική του περιφέρεια με τη χορηγία της Ζήμενς και για την κόρη του. Και του χλιδάτου Υπουργού του σοσιαλισμού, του ωραίου Μπρούμελ. Και διαμηνύεις πως οργίζεσαι, και αγανακτείς, διότι, λέει δεν ήξερες. Γίνεται να είναι τόσο τυφλός και κωφός ο Κυβερνήτης;
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, άρχοντα της οικονομίας πολυώνυμε, με τα πολλά ταλέντα στη δημιουργική λογιστική και την αλχημεία, που αυξομειώνεις το έλλειμμα, κατά πως βολεύει, και τώρα, που οι ομοϊδεάτες σου, της Εσπερίας, ξερνούν την αλήθεια, καμώνεσαι πως αυτοί μόνο φταίνε και συ δεν ήξερες. Ήξερες, μα έλεγες ψέματα.
Εσύ, ο άρχων των οικονομικών, με φόρο αίματος και εν ονόματι της σωτηρίας της Πατρίδας, προσπαθώντας να γεμίσεις τον λάκκο των άδειων κρατικών ταμείων. Τον λάκκο, που εσύ τον έσκαψες, μαζί με τους δόλιους και ανίκανους διοικητές των ΔΕΚΟ, που τις λεηλάτησαν και που εσύ διόρισες.
Και κουτσουρεύεις, τώρα, τον μισθό του βιοπαλαιστή, τη σύνταξη του φουκαρά συνταξιούχου. Περικόπτεις τη δεκάρα για το δώρο στα εγγόνια. Το ευρώ για τη βοήθεια στον άνεργο-γιο. Και ας σκάνε οι σαπιοκοιλιές από τα άνομα κέρδη τους.
Και κόπτεσαι, δήθεν, για την Πατρίδα, που εσύ και οι όμοιοί σου περιφέρετε κουρελοντυμένη στα σαλόνια της Εσπερίας.
«Γίνεται να συχωρεθείς απολαμβάνοντας το άδικο;» (Ο. Ελύτης).
Εσύ, πολιτικάντη, εσύ τον σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Αδίστακτε, που με τον τζόγο, κρατικό και ιδιωτικό, πας να γεμίσεις τα άδεια σου ταμεία, αδειάζοντας τις τσέπες του κοσμάκη, που έχει πια εναποθέσει τις ελπίδες του στη θεά τύχη.
«Κι ο άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια» (Γ. Σεφέρης).
Εσύ, τον σκότωσες, πολιτικατζή με το γυάλινο πρόσωπο το μαργωμένο πονηρό χαμόγελο. Ψηφοσυλλέκτη της ψήφου των αναγκεμένων ανθρώπων. Τον μαζοχυλό των ψηφοφόρων, όπως τους κατάντησες, σαν τα μούτρα σου — «το της όλης πόλεως ήθος ομοιούται τοις άρχουσι» (Ισοκράτης).
Εσύ, πολιτικατζή, που μπήκες ξεβράκωτος στην πολιτική και διά της πολιτικής απόκτησες βίλες και κότερα και επιδεικνύεις ασύστολα τη χλιδή σου, μπερδεύοντας το νόμιμο με το ηθικό. Ξεδιάντροπε των πολλών διαμερισμάτων και των κτημάτων και των μετοχών (τι θα τα κάνεις όλα αυτά; Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες).
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, δικαστή που μοίρασες Δικαιοσύνη, κλείνοντας το μάτι στον ισχυρό, σανιδώνοντας το δίκαιο και τον νόμο για να περάσουν αβρόχοις ποσί οι καπάτσοι διαπλεκόμενοι με τους εωσφοράκους, χαντακώνοντας τον ανήμπορο.
Εσύ, τον σκότωσες, διανοούμενε, ο ανίκανος να μιλήσεις τη γλώσσα του Ελληνισμού, που είναι η ιδέα της αξιοσύνης και της ελευθερίας του ανθρώπου. Που ζεις σαν πτώμα τυμπανιαίο, σκαρφαλωμένος πάνω στο άδειο σου κεφάλι, που έτσι κι αλλιώς δεν σου χρειάζεται, γιατί το έχει αντικαταστήσει η εύκαμπτη σπονδυλική σου στήλη. Και μόνη σου έγνοια να καθίσεις τον κώλο σου πάνω στην έδρα της Ακαδημίας.
Εσύ, διεφθαρμένε πλουτοκράτη, βουλιμικέ κοιλιόδουλε. Αναίσχυντε μεταπράτη κάθε αξίας. Εσύ, χρυσοκωλόπαιδο της αμεριμνησίας και της διαφθοράς. Άχθος αρούρης που βρομίζεις τα πάντα, κι αυτήν τη γη που πατάς και την καταπατάς παράνομα.
Εσύ, τον σκότωσες, άθλιε των χαφιέδων. Ξεπεσμένε πόρνε! Βιαστή των ελπίδων των φτωχών ανθρώπων. Εξωνημένε έμπορα των ελπίδων ενός ολοκλήρου λάου. Εσύ, που θησαυρίζεις στον θάνατο του εμποράκου. Εσύ, που στο ράντζο του αναγκεμένου άρρωστου ζητάς φακελάκι.
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, Ελληναρά, οπαδέ της αρπαχτής και του σταρχιδισμού, με το «κούφιο νταηλίκι» (Κ. Παλαμάς). Οπαδέ του «ό,τι φάμε, ότι πιούμε, και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» και του «Πούστευε και μην ερεύνα» (Τζίμης Πανούσης).
Εσύ, ο πουλημένος στη γκλαμουράτη Εσπερία των Νεοευρωπαίων, που λησμόνησαν τις πανανθρώπινες αξίες του ελληνοευρωπαϊκού πολιτισμού — και αλέθουν τις σάρκες και τις ψυχές των λαών στη μηχανή του νεοφιλελεύθερου δόγματος της Νέας Οικονομικής Ιδεολογίας των ασύδοτων αγορών της κερδοσκοπίας.
Εσύ, Νεοελληναρά, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ που έγινες για τους ξένους, που τόσο θαυμάζεις και ευλαβικά προσκυνάς, «The Greek malaka». Πονούν, ωρέ, τα παλικάρια. Πονούν και σκούζουν όταν κωλοπροβάλλουν και εισπράττουν το παλούκι ΔΝΤ και της τρόικας του μηχανισμού στήριξης.
«Μας μεταχειρίστηκαν σαν ανθρώπους άλλης φυλής που τους κάνουν ελεημοσύνη... Ευρωπαϊκός πολιτισμός μπιχλιμπίδι. Να χέσω τον ευρωπαϊκό πολιτισμό je m'en fous de la civilisation europeenne» (Γ. Σεφέρης)
Εσύ, σκότωσες τον τελευταίο Έλληνα. Εσύ, που παριστάνεις τον πατριώτη, ο πατριδέμπορος. Και πουλάς «κούφιο νταηλίκι» (Κ. Παλαμάς) .
Αρχαιοκάπηλε του κλέους εκείνων των Ελλήνων. Ψευτοέλληνα.
«Κοράκοι, όλοι κοράκοι αληθινοί, χειρότεροι από τον κόρακα όπου βγήκε από την Κιβωτό και εθρέφοταν από τα λείψανα, όπου είχε αφήσει ο κατακλυσμός του κόσμου» (Σολωμός).
«Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις πολύ ταχτικά πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά ... Δεν έχουμε να σώσουμε τίποτα σ αυτόν τον πολιτισμό» (Γ. Σεφέρης).
Φαρμακωμένο να είναι το πλούσιο τραπέζι των ασυνείδητων, που κλέβουν τον ιδρώτα του εργάτη.
Βούλα πυρακτωμένη στην άδεια καρδιά τους το κλεμμένο νόμισμα του μεροκαματιάρη λαού.
Οι Ερινύες πλησιάζουν με γοργό βήμα. Το νιώθετε;
«Ευνουχισμένοι διανοούμενοι, μικροί ανίκανοι και τυφλοί κυβερνήτες» (Γ. Σεφέρης)
πατριδέμποροι, χριστέμποροι, σκλάβοι του χρήματος και της αδικίας,
δεν μπορείτε να κρυφτείτε από το σκοτεινό μάτι των Ερινύων.
Αυτές δεν μπερδεύουν το ηθικό με το νόμιμο. Και θα ζητήσουν και θα πάρουν εκδίκηση.
Όταν έλθει ο καιρός της Δημοκρατίας του Δίκαιου Λόγου.
e-mail: impious@otenet.gr , www.anevlavis.gr
