Σχόλιο του Μάκη Μίχου

Δεν αυτοκτονώ άμεσα. Δεν τους κάνω τη χάρη…

Αυτοί όμως θα με πεθάνουν.

Κλεισμένος μέσα στο blog είμαι.

Επικοινωνώ με τους φίλους μόνο.

Αποκλεισμένος από τα ΜΜΕ, γιατί μιλάω την αλήθεια.

Συνήθισα αυτούς τους αποκλεισμούς, όπως είχα συνηθίσει και τους αποκλεισμούς μου από τις διευθυντικές καρέκλες στο χώρο της εκπαίδευσης.

Εκείνο όμως που μέχρι τώρα δεν έχω πάθει είναι να με φιμώνουν από επιστημονική ανακοίνωση. Το γνώρισα κι αυτό πρόσφατα.

Νόμισα πως έκανα μια μικρή αρχαιολογική ανακάλυψη και ζήτησα να συμμετάσχω στο αρχαιολογικό συνέδριο, που θα πραγματοποιηθεί στο Βόλο το Δεκέμβρη. Δέχτηκαν την πρότασή μου, μου ζήτησαν να τους στείλω περίληψη της εισήγησής μου, μου έστειλαν το προσωρινό πρόγραμμα όπου με κατέτασσαν στους εισηγητές και μετά από ένα μήνα μου έστειλαν με θράσος το επίσημο πρόγραμμα. Στο επίσημο πρόγραμμα με «τιμούσαν» με μια «παρουσίαση τοίχου»…στις δυόμισι το μεσημέρι.

Κανείς δε με κόλλησε στον τοίχο μέχρι σήμερα, γιατί πάντα ήμουν καθαρός.

Σιχαίνομαι όμως τις «επιστημονικές» μηχανορραφίες όσο και τις πολιτικές. Άτομα, που βρέθηκαν ανάξια σε πανεπιστημιακές καρέκλες, νομίζουν ότι μπορούν να εξοβελίσουν τις ελεύθερες φωνές για να κρύψουν τη γύμνια τους.

Αιδώς Αργείοι πανεπιστημιακοί, αν και η αιδώς έχει χαθεί σ’ όλη την κοινωνία.

Η απώλεια αυτή οφείλει τα μέγιστα στους «δασκάλους» του γένους.

Περίλυπος εστίν η ψυχή μου, κ. Ιντζεσίλογλου.

Σας ευχαριστώ.

Σας χαρίζω και το άρθρο που δημοσίευσα πέρυσι σε τοπική εφημερίδα.

Ίσως καταλάβετε κάποτε το λάθος σας…