Δημοσίευση δυο σημερινών συνεντεύξεων που με εκφράζουν…

«Βίαιη στροφή προς τα δεξιά»

Συνέντευξη του Γ. Καραμπελιά στη Λ.Χ. Θωμά - 10/12/2008

>> Οι πρώτες μας διαδηλώσεις ήταν τη δεκαετία του 1950. Είμασταν μαθητές στο δημοτικό και διαδηλώναμε για την Κύπρο. Ήταν το πρώτο μας κυνήγι από την αστυνομία, και μάλιστα σε χωριό. Καταλαβαίνεις τι σήμαινε τότε το Κυπριακό. Ακολούθησε το 1-1-4 όταν είμασταν μαθητές στο γυμνάσιο, οι αγώνες για το 15% για την παιδεία και, βέβαια, το Κυπριακό. Για το 15%, να δοθεί το 15% του προϋπολογισμού για την εκπαίδευση είχαμε μαζέψει ένα εκατομμύριο υπογραφές -και όμως παραμένει εσαεί ζητούμενο.

>>Η μαζικότητα εκείνης της εποχής δεν συγκρίνεται με τα σημερινά. Μιλάμε για εκδηλώσεις των εκατό χιλιάδων ανθρώπων. Και οι συγκρούσεις είχαν άλλο χαρακτήρα. Ήταν κυρίως επιθέσεις αστυνομικών και άμυνας του πλήθους απέναντι στην αστυνομία. Δεν υπήρχαν ζημιές περιουσίας. Αυτές είναι φαινόμενο της μεταπολίτευσης. Το πολύ πολύ να κατέβαιναν με τα καδρόνια οι οικοδόμοι και να συγκρούονταν: η Ελλάδα του ‟64 και ΄65 ηταν παγκοσμίως πρώτη σε ημέρες απεργίας, δηλαδή υπήρχε ένα κίνημα με καθαρούς και συγκεκριμένους πολιτικούς και οικονομικούς στόχους. Η σύγκρουση ήταν με εργάτες και οικοδόμους, οι φοιτητές ακολουθούσαν.

>> Το ‟64 έφαγα ξύλο στη διαδήλωση της ΕΦΕΕ για το Βιετνάμ, που την τραγούδησε και ο Σαββόπουλος. Ήταν επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, και αποτέλεσε την πρώτη σύγκρουση με την υποτίθεται δημοκρατική κυβέρνηση. Μόνο αίτημα ήταν να μας αφήσουμε να διαδηλώσουμε προς την αμερικανική πρεσβεία.

>>Τα κινήματα τότε είχαν και αιτήματα αλλαγής των ανθρωπίνων σχέσεων, της κοινωνίας, αιτήματα εθνικοαπελευθερωτικά, οικολογικά... Ήταν καθολικά κινήματα με καθολικά αιτήματα.

>> Το 68, στο Παρίσι, στο Μάη, εμείς διαδηλώναμε και για τη χούντα. Υπήρχαν συγκρούσεις, αλλά δεν είχαν πάρει ποτέ το χαρακτήρα καταστροφής μαγαζιών. Οι επιθέσεις ήταν κατά συμβόλων της εξουσίας, τα οδοφράγματα στήνονταν για τη σύγκρουση με την αστυνομία. Τώρα βλέπεις ότι ο κύριος στόχος ειναι τα καταστήματα.

>>Στην μεταπολίτευση, ένα ανάλογο αποτέλεσε η δολοφονία του Καλτεζά. Έχουμε την εν ψυχρώ εκτέλεση ενός δεκαπεντάχρονου, αν και δεν έχει ίδια τα λοιπά χαρακτηριστικά. Ηταν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, δεν υπήρχε συναίνεση από κανένα κόμμα. Παρ όλα αυτά οι εκδηλώσεις είναι πιο μαζικές τις πρώτες μέρες, ώσπου εμφανίζεται - για πρώτη φορά- το γενικευμένο σπάσιμο, συγκεκριμένα στις οδούς Πατησίων και Στουρνάρα, στο Πολυτεχνείο. Και ενώ αρχικά υπήρξε μια μορφή ενός νέου τύπου κινήματος ή υποτιθέμενου κινήματος, καθώς είχαν δηλώσει παραίτηση οι υπουργοί Κουτσόγιωργας και Σκουλαρίκης και είχε υπάρξει προσέγγιση με τα εργατικά συνδικάτα που πλήττονταν από την πολιτική λιτότητας του Σημίτη στην Οικονομία, οι καταστροφές και η επίθεση από τα μέσα και τις εφημερίδες, που ήταν ασυλληπτη, οδηγησε την αγανάκτηση να στραφεί εναντίον μας, και κοντέψαμε να λυντσαριστούμε από τον κόσμο και τις ομάδες περιφρούρησης του ΚΚΕ όσοι είμασταν στο Πολυτεχνείο.

>>Από τότε προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε την εμφάνιση αυτού του φαινομένου που κορυφώνεται τώρα. Η αντίδραση στην υπαρκτή κρατική καταστολή παίρνει χαρακτήρα αδιέξοδης βίας που όλο και συνδέεται με τη λεηλασία. Ερμηνεύοντας λέω ότι πρόκειται για την κρίση μιας παρασιτικής κοινωνίας, που ως τέτοια παράγει και παρασιτικού τύπου κινήματα. Όλα έχουν καταπέσει, θεσμοί, αξίες, και η εκκλησία τώρα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, δεν υπάρχει νεολαιίστικο αίτημα για αλλαγη της κοινωνίας, και η εξέγερση που ακολουθεί έχει τυφλά χαρακτηριστικά, δεν προτείνει κανένα όραμα κοινωνίας.

>> Το φαινόμενο αυτό δεν είναι ελληνικό. Κατά τη γνώμη μου η Δύση έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες να παράγει επαναστατικά κινήματα. Αυτά βρίσκονται εκτός Δύσεως, στη Λατινική Αμερική, την Παλαιστίνη…Και στην Ελλάδα που είναι παράσιτο της Δύσης εμφανίζονται στον κύβο τα φαινόμενα. Όποιος δεν παράγει αξίες δεν έχει και κινήματα που παράγουν αξίες.

>>Σίγουρα θα τα ξαναζήσουμε αυτά. Υπάρχει γενικευμένη κρίση, οικονομική, κοινωνική, η οποία θα οδηγήσει σε επανάληψη, μέχρι να γίνει ένας ολόκληρος κύκλος και να γίνει κατανοητό το αδιέξοδο μιας εξεγερσιακής λογικής χωρίς στόχους. Επίσης, θα οδηγήσει σε ακραία συντηρητικοποίηση της δεξιάς - τα γεγονότα σην Πάτρα είναι χαρακτηριστικά- και η βίαιη αντίδραση της κοινωνίας προς τα δεξιά δεν προμηνύει τίποτε καλό.

>>Δεν πέφτω στη λογική της συνωμοσίας, ότι όλα αυτά έγιναν επειδή δεν είναι πειθήνιος ο Καραμανλής. Αυτός που σκότωσε τον Αλέξη είχε λογική Ράμπο και πολύ σωστά ξεσήκωσε την αγανάκτηση όλων των Ελλήνων. Από την άλλη, κανάλια και εφημερίδες προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν, υποδαυλίσουν και κατευθύνουν αυτή την αγανάκτηση. Κανάλια που μέχρι πρόσφατα έλεγαν τους αναρχικούς τρομοκράτες μιλούν τώρα για «δίκαιη οργή». Το νεκρό παιδί σκυλεύτηκε για τα συμφέροντα των νταβατζήδων, που το χρησιμοποίησαν στον πόλεμο μεταξύ ομοίως αχρήστων και ανικάνων πολιτικών κομμάτων.

Είμαστε όλοι θύματα της ίδιας σφαίρας»

Συνέντευξη του Π. Παπαδόπουλου στη Λ.Χ. Θωμά - 10/12/2008

>>Δε νομίζω ότι έχουν καταλάβει τίποτε ούτε οι δημοσιογράφοι ούτε οι αναρχικοί. Αυτή εδώ είναι η εξέγερση των δεκαπεντάρηδων που βλέπουν μόνο αδιέξοδο και έχουν εισπράξει την ανυπαρξία χώρων γύρω τους.

>> Και τότε με τον Καλτεζά, εκείνα τα χρόνια, που χιλιάδες κατέβηκαν στο δρόμο, λέγαμε τι κύμα είναι αυτό, τι ελπίδα, τι εξέγερση, ο κόσμος αφήνει τα σπίτια, τον καναπέ, την τηλεόραση… και όλος αυτός ο κόσμος, ο μεγαλύτερος κόσμος που τον θεωρούσες ελπίδα πολιτικής δύναμης, χάθηκε. Και αυτό γιατί τόσο η αριστερά όσο και ο αντεξουσιαστικός χώρος δεν μπορούν να εξελιχθούν και να λάβουν τα μηνύματα την εποχή που συμβαίνουν τα γεγονότα.

>> Οι πιτσιρικάδες, αυτοί που συμμετέχουν στην εξέγερση των 15αρηδων γράφουν στα παλιά των υποδημάτων τους χώρους, κινήματα, αναρχικούς. Είναι δική τους υπόθεση όσα συμβαίνουν. Είναι ταυτισμένοι με το συμμαθητή τους αλλά η αντίδρασή τους έχει και άλλες ρίζες, βαθιές. Βλέπουν τις δυσκολίες των γονιών τους, βιώνουν αδιέξοδα, είναι παιδιά φυλακισμένα μεταξύ ίντερνετ και διαμερίσματος, χωρίς χώρους να κινηθούν, μακρυά και φυσικά τοπια, σε μια πόλη φυλακή - και φυλακή δεν είναι μόνο η Αθήνα, αλλά και η επαρχία που είναι ένα αντίγραφο της Αθήνας.

>>To ζήτημα ειναι η απουσία κινημάτων με συγκροτημένα αιτήματα. Δεν έχει πολιτικό στίγμα αυτή η εξέγερση. Φοβάμαι ότι όλα αυτά θα έχουν συνέχεια, θα ξαναγίνουν, η Ευρώπη θα τα ξαναζήσει όσο τα παιδιά είναι απέναντι σε ένα σκοτεινό, γκρίζο μέλλον, χωρίς δουλειά, με τα πτυχία στον τοίχο και την ανεργία να επικρέμεται από πάνω τους, με την αστυνομοκρατία... Όλα αυτά δεν έχουν πολιτικό στίγμα και επειδή είναι βία για τη βία και οργή για την οργή δεν έχει ελπίδες για κάτι βαθύτερο, πέραν της δήλωσης «είμαι και εγώ εδώ, με έχετε βάλει στο περιθώριο μα θα με ακούσετε με αυτό τον τρόπο», τρόπο που φτάνει στη βαρβαρότητα.

>>Είναι αλήθεια πως τότε, στη γενιά μας, οι περισσότεροι δε θα λεηλατούσαν. Όμως εδώ το χτύπημα είναι τυφλό. Είναι έφοδος μες στην κοινωνική αδικία χιλιάδων νεολαίων που ζουν σε έναν κόσμο θερμοκήπιο - τρωνε, πίνουν, αναπνέουν, έχουν μπροστά τους συνέχεια ένα τοίχος που αισθάνονται ότι δεν μπορούν να υπερβούν. Όλα είναι μπερδεμένα. Από τη μια καταναλωτισμός και από την άλλη απέχθεια και η σκέψη «γιατί να μη το πάρω από αυτόν που μου το πουλάει πανάκριβα;». Όλα ανακατεύονται, μπερδεύονται, όταν δεν υπάρχει πολιτικό πρόταγμα. Και θα μπορούσε να υπάρχει. Ας πούμε, να αφοπλιστεί η αστυνομία.

>> Όταν δεν υπάρχουν πολιτικά προτάγματα και ο νεολαίος αυτός δεν ανήκει σε ένα, έστω αστικό, πολιτικό σχήμα, όλα μπερδεύονται. Πιστεύω ότι όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις τελευταίες ημέρες είναι αυθόρμητα και γι” αυτό έχουν ημερομηνία λήξης. Ο αυθορμητισμός δεν πρέπει να μένει εκεί.

>>Σε μια τέτοια εποχή που υπάρχει βομβαρδισμός από τη βαρβαρότητα της εξουσίας διεθνώς, απουσιάζουν και τα κινήματα… Βλέπεις, μιλάμε για ζημιές και τόσοι άνθρωποι δεν καταγγέλουν και δεν κατανοούν τίποτε πέρα από το τζάμι. Ξεχνούν, ας πούμε, ότι πρόπερσι στην Ηλεία κάηκαν άνθρωποι, ότι είναι πιό σοβαρό να καίγονται άνθρωποι, δάση, να σκοτώνεται ένα παιδί από το τίποτε, από έναν Κλιντ Ίστγουντ από τις ζημιές, με τις οποίες σαφώς διαφωνώ.

>>Δε βγάζω τον πόνο μου, την κραυγή μου για το θάνατο του συντρόφου μου ή του παιδιού μου στο αυτοκίνητο ή το κατάστημα του άλλου. Αλλά, σε αυτούς που μετρούν τα υλικά θα έλεγα πως αν είχα να διαλέξω να καταστραφούν δέκα δικά μου αυτοκίνητα ή να μη ξαναδω το γέλιο των παιδιών μου, θα έλεγα να καούν τα αυτοκίνητα αρκεί να βλέπω τα παιδιά να παίζουν, να ζουν, να σκέφτονται.

>> Έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή. Αγωνιστήκαμε γιά να καταξιώσουμε και όχι να απαξιώσουμε την ανθρώπινη ζωή, θεωρώντας κάτι τέτοιο είτε «επαναστατικό» είτε εξουσιαστικό.

>>Τα παιδιά πρέπει να βρουν ένα θερμοκήπιο διαφορετικό από αυτό που ζουν, του εφιάλτη και της βαρβαρότητας. Να μπορέσουν να γίνουν ελεύθεροι άνθρωποι με βούληση, να πετάξουν από πάνω τους τις εξουσίες.

>>Η εμπειρία δε μεταφέρεται. Το μόνο που μπορείς είναι, αν τα καταφέρεις, να απομακρύνεις τα παιδιά από την τυφλή βία, την απόλυτη βία που οδηγεί στην πλήρη απώλεια της επαφής με τον εαυτό σου και το συνάνθρωπό σου. Να μεταφέρουμε τα λάθη, να κάνουμε αυτοκριτική, να καταλάβουν ότι δε φτάνει η οργή για να αλλάξουμε τον κόσμο.

>>Για μένα ο αναρχισμός δεν είναι ιδεολογία. Η αναρχία είναι στάση ζωής, είναι μια ατελείωτη διαδρομή που συνέχεια ανοίγει παράθυρα στον κόσμο, γεννάει ιδέες, υποδέχεται όλους τους ανθρώπους που σήμερα βράζουν στο καζάνι της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας.

>>Είμαστε όλοι θύματα της ίδιας σφαίρας που σκότωσε πριν τέσσερα βράδυα τον Αλέξανδρο. Ακόμη και αυτός που βρίζει και λέει «καλά του κάνανε», είναι θύμα της ίδιας σφαίρας, η οποία τον κάνει φασίστα. Αυτό θέλει η εξουσία, να κατακερματίσει σε διάφορους -ισμους τον κοινωνικό ιστό, την ώρα που ο εχθρός, ο πραγματικός μας εχθρός μας σκάβει το λάκκο. Είναι καιρός να αφήσουμε τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες.