Ο μέγας ιερεύς Ιγατίων

Δεν άντεξε η ΘΕΣΣΑΛΙΑ να το δημοσιεύσει.

Ένα βήμα απ’ τη δεξιά είναι η αριστερά μου …

Οι ΜΥΘΟΙ του ΜΙΧΟΥ

Ο Μέγας Ιερεύς Ιγατίων

Ο Μέγας Ιερεύς ενθρονίστηκε επί επωνύμου άρχοντος Κουντουρίωνα, μετά την εκλογή του Χρηστού - δούλου από τους Πέρσες στο ανώτατο ιερατικό αξίωμα.

Ο Χρηστός - δούλος ήταν χρηστός στ’ όνομα μόνο και ήθελε να γίνει στρατηγός και αυτοκράτωρ, τον Αλκιβιάδη ήθελε να μοιάσει στη δόξα και γι’ αυτό ζήτησε τη βοήθεια των Περσών.

Ήρθε ο Τισσαφέρνης στις Παγασές και του έδωσε το χρίσμα να γίνει Αρχιερέας στο κράτος των Αθηνών. Έχασαν οι Παγασές το μέγα πνεύμα του, αλλά αυτό το κέρδισε το κράτος των Αθηνών.

Ο Χρηστός - δούλος προσπάθησε να κατακτήσει και πολιτικές θέσεις στο κράτος των Αθηνών, αλλά οι Αθηναίοι τον αγνόησαν, επειδή δεν ήξερε την ιστορία του τόπου τους.

Δεν ήξερε τίποτε για Πεισίστρατο, επειδή εκείνα τα χρόνια, που κυβερνούσε αυτός ο Πεισίστρατος, αυτός διάβαζε τα ιερά βιβλία.

Ο Ιγατίων ήταν μαθητής του Χρηστού - δούλου και συνήθως όλοι οι μαθητές είναι καλύτεροι απ’ τους δασκάλους τους. Ήρθε σεμνά και ταπεινά στις Παγασές και προσπάθησε να ξεπεράσει το δάσκαλό του.

Δεχόταν οποιαδήποτε κριτική αδιαμαρτύρητα κι ήταν οπαδός του δόγματος «άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσι». Ο ίδιος ήξερε τι έκανε, το ήξεραν κι όλοι όσοι τον συναγελάζονταν…

Μόνο ο Διογένης, ο μαθητής του Σωκράτη, καυτηρίαζε μέσα στις Παγασές αυτό το δόγμα του Ιγατίωνα, αλλά πάλι δεν έδινε σημασία ο Ιγατίων. Αυτός είχε το βλέμμα του στραμμένο σε άλλους δρόμους, αυτούς που δεν ήθελε να δει εκείνος ο άθλιος Διογένης.

Ο Ιγατίων είχε ένα απόμακρο βλέμμα κι έναν ακόμη πιο απόμακρο λόγο. Αυτός ο λόγος του συγκινούσε τους πολίτες όπως ο λόγος των σοφιστών. Οι σοφιστές του είχαν διδάξει πολλά, απ’ το Σωκράτη δεν είχε πάρει τίποτε. Ήξερε πως αν ακολουθούσε τα διδάγματα του Σωκράτη θα του δίνανε να πιει κώνειο.

Ακολούθησε κι αυτός τη μέθοδο του Αλκιβιάδη, μέθοδος πολύ πετυχημένη μέσα στους αιώνες.

Πολιτική και ιερατείο ίδιες πολιτικές εφάρμοζαν από τότε.

Ο Ιγατίων πλησίασε στην αρχή τον πολίτη Καρτάλιο, στον οποίο είχε αναθέσει το κράτος των Αθηνών την ευθύνη των ολυμπιακών αγώνων και εμπιστεύτηκε σ’ αυτόν και τη διαχείριση του χρήματος.

Τα χρήματα αυτά προέρχονταν απ’ τη φορολογία των πολιτών κι έπρεπε να επενδυθούν σε έργα που θα βελτίωναν τις συνθήκες ζωής των ίδιων των πολιτών. Θα περίμεναν να δουν οι κάτοικοι των Παγασών ένα δρόμο που να ενώνει τις Παγασές με την Κορώπη, ώστε να μην καταστρέφονται οι άμαξές τους σε κακοτράχαλα μονοπάτια.

Ο Καρτάλιος έδωσε κάποια τάλαντα για το δρόμο αυτό και τα υπόλοιπα, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα, τα απόθεσε εις χείρας του Ιγατίωνα.

Ο Ιγατίων χρησιμοποίησε τα τάλαντα για να χτίσει πάνω σ’ ένα λόφο της πόλης των Παγασών ένα περίλαμπρο μέλαθρο, για να γίνονται συμπόσια. Το μέλαθρο έκανε χρυσές δουλειές, ανάλαβε γαμήλια γεύματα και δεξιώσεις και μνημόσυνα, έτσι όπως τα ζητούσε απ’ τους πιστούς του ο Ζευς.

Ήταν πιστός στο Δία ο Ιγατίων. Ο Ιησούς των Εβραίων δεν είχε γεννηθεί ακόμη και δεν είχαν διαδοθεί εκείνες οι «ηλίθιες» θεωρίες του περί απλότητας.

Ο Ιησούς θα δίδασκε το «ο έχων δύο χιτώνας να δίδει τον ένα», ο Ζευς είχε άποψη διαφορετική : έλεγε «ο έχων δύο χιτώνας να προσπαθήσει να τους κάνει χίλιους». Αυτό το δόγμα είχε ακολουθήσει κι ο Χρηστός – δούλος.

Δεν μπορούσε να παραβεί τους κανόνες του Δία ο Ιγατίων. Έστηνε μέλαθρα για τα όρνεα που τρέφονταν από τις σάρκες του λαού κι έβγαζε και πανηγυρικούς λόγους για τις αθώες περιστερές.

Τον θαύμαζε ο λαός, έτσι όπως θαύμαζε πριν δέκα χρόνια και τον Χρηστό - δούλο.

Αργότερα η επιχειρηματική του δραστηριότητα διευρύνθηκε. Έπρεπε οι Ολύμπιοι να έχουν τις εκατόμβες τους, αλλά οι εκατόμβες χρειάζονται χρήματα. Οι ναοί των Παγασών δεν είχαν πολλά έσοδα, αφού τις δραχμές και τους οβολούς καρπώνονταν οι ιερείς τους και κάποιοι επίτροποι.

Θα μπορούσε ο Ιγατίων να τους οδηγήσει στον ίσιο δρόμο και να μην κλέβουν, όμως σκεφτόταν πως έτσι θα έχανε την εμπιστοσύνη των οπαδών του. Δεν ήταν φασίστας ο Ιγατίων, ήταν δημοκράτης. Άφηνε τις «εκκλησιάζουσες» να δρουν πανομοιότυπα με τους μεγάλους ιερείς.

Αυτή είναι η μεγάλη αρχή της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού, όλοι μπορούν να τα παίρνουν…

Αποφάσισε ο Ιγατίων να προχωρήσει σε κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Στην αρχή διοργάνωσε ημερίδες με θέμα: Προσκυνηματικός τουρισμός. Καραβάνια ξένων θα επισκέπτονταν τα ιερά και τα τεμένη της πόλης-κράτους για ν’ αφήσουν τους οβολούς τους στους ιερούς χώρους των θεών του Ολύμπου.

Με τα τάλαντα που συγκεντρώνονταν οι ιερείς και οι ιέρειες έχτιζαν τις ιδιωτικές τους επαύλεις και με το πλεόνασμά τους θα μεγάλωνε και η περιουσία του Ολύμπιου μελάθρου.

Αμέσως μετά αποφάσισε να αξιοποιήσει την ακίνητη περιουσία των ιερών τεμενών της μείζονος περιοχής των Παγασών. Τα ιερά τεμένη είχαν πολλές ιδιοκτησίες σ’ όλη την περιοχή, ιδιοκτησίες που τους χάριζαν όλοι οι κατακτητές της χώρας. Οι ιδιοκτησίες αυτές αυγάταιναν και με τις δωρεές των πιστών και με ιερατικές καταπατήσεις εδαφών. Οι εξουσίες των πόλεων-κρατών έκαναν πως δεν έβλεπαν αυτές τις καταπατήσεις, γιατί και οι ίδιες καταπατούσαν εθνικές γαίες.

Αποφάσισε ο Ιγατίων να εκμεταλλευτεί μια τέτοια περιουσία της περιοχής με τη συμπαράσταση του Μήτρονα. Θα έφτιαχνε επαύλεις και γυμναστήρια γκολφ, που ήταν το νέο άθλημα που προστέθηκε κείνα τα χρόνια στα ολυμπιακά αθλήματα.

Πιθανό να προξενούσε οικολογικές καταστροφές η επένδυση αυτή, όμως ο ίδιος ο Ιγατίων δήλωσε πως έχει οικολογική συνείδηση κι έτσι οι οικολογικές ομάδες της περιοχής σίγησαν.

Αυτές σιγούσαν κάθε φορά που άκουγαν τους ήχους ταλάντων δίπλα τους…

Ο Ιγατίων δήλωνε ταυτόχρονα πως ό,τι κέρδος προκύψει θα είναι για κοινωνικό έργο ή για φιλανθρωπικό.

Το ατομικό με το κοινωνικό είχαν ταυτιστεί τω καιρώ εκείνω.

Πούλησε και την έπαυλη του Χρηστού-δούλου στην ίδια περιοχή και αγόρασε με τα νέα τάλαντα μιαν άλλη έπαυλη σε πιο αριστοκρατική περιοχή.

Η έπαυλη αυτή θα φιλοξενούσε τους μεγάλους ιερείς των άλλων πόλεων-κρατών όταν θα έκαναν επίσκεψη στις Παγασές.

Οι «μακάριοι πτωχοί τω πνεύματι» έβλεπαν τη δραστηριότητα του Ιγατίωνα και δεν αντιδρούσαν. Θαύμαζαν την επιχειρηματικότητα του μεγάλου ιερέως και πολλοί θα ήθελαν να γίνει αυτός ο ηγέτης της πόλης - κράτους.

Ο μέγας ιερεύς όμως δεν είχε απογόνους για να τους κληρονομήσει το βιος του την ώρα που όλοι οι άλλοι άρχοντες έφτιαχναν δυναστείες.

Τον αγαπούσαν τον μεγάλο ιερέα κι εύχονταν ενδόμυχα να πάρει αυτός τη θέση του Χρηστού-δούλου. Η επιχειρηματικότητα θα ξαπλωνόταν σ’ όλη την έκταση των ελληνικών πόλεων-κρατών.

Ήξεραν οι κάτοικοι των Παγασών πως ο Ιησούς των Εβραίων θα ερχόταν μετά από τετρακόσια χρόνια για να πάρει το φραγγέλιο στα χέρια του και να διώξει αυτούς που καταντούσαν τον οίκο του πατρός του οίκον εμπορίου.

Ήξεραν πως έχουν άφθονο χρόνο μπροστά τους μέχρι τον ερχομό του Ιησού και κοιτούσαν να εκμεταλλευτούν αυτό το χρόνο.

Αργότερα θα έπειθαν και τον Ιησού πως μόνο με σηστέρτια χτίζεται η Εκκλησία του Θεού.

Οι τελάληδες της περιοχής προωθούσαν το έργο του Ιγατίωνα.

Κάτι θα κέρδιζαν κι αυτοί από την επιχειρηματικότητα του μεγάλου ιερέως.

Κάποιοι άλλοι τον διακωμωδούσαν.

Αυτοί ήξεραν πως είχε τη δυνατότητα να κερδίσει, γιατί δεν είχε το φόβο μήπως χάσει. Δεν έπαιζε στο χρηματιστήριο με δικά του τάλαντα…

Ο Ιγατίων κρεμούσε σαρδόνιο χαμόγελο πάνω απ’ τα γένια του και το έκρυβε κάτω απ’ τα μουστάκια του.

Ήξερε πως ήταν καλύτερος απ’ το δάσκαλό του…

Μύθος του Μάκη Μίχου , ανένταχτου της

Πανελλήνια Τσιπρομένης Σοσιαλιστικής και Λαϊκής Νέας Δημοκρατίας