Νύχτα. Φωτισμένη. Υγρή. Από μια βροχή που …μετάνιωσε. Από τα νερά των οδοκαθαριστών που ξεπλένουν την αχλύ από χιλιάδες ανάσες.
Η Πλατεία, με αυτή την λαμπερή φιλαρέσκεια που έχουν στα μάτια της χορτασμένης από τον έρωτα γυναίκας, ξεβάφεται στα γρήγορα, ξεπλένει το κορμί της, και ξαποσταίνει. Για λίγο. Να προλάβει να αποκοιμηθεί, ίσα πριν υποδεχτεί ξανά τους χιλιάδες εραστές της.
Το «ψιτ» δεν ήταν του ...Μορφέα, ήταν του Δρόμου. Την πλησίασε ο Δρόμος, στάθηκε δίπλα της, παλιός νικητής αυτός, με παλιά παράσημα, άλλα γυαλιστερά κι άλλα σκονισμένα. Χαμογέλασε νυσταγμένα η Πλατεία….
«Να σου μιλήσω λίγο;» την ρώτησε δειλά.
«Πες μου», του χαμογελάει εκείνη
«Λένε για μένα» της είπε…
Γέλασε η Πλατεία… Άνοιξε τα μάτια της, του έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο. Ξεκαρδισμένη στα γέλια του απάντησε…
-Δρόμε, εδώ, εμένα, με χαρακτήρισαν …καλόκαρδη. Καλόκαρδη …για αυτούς.. .Είδες Δρόμε, σε έκανα και γέλασες... Έλα, έλα να κοιμηθούμε μαζί. Άστους να λένε. Εμείς πάντα θα …συναντιόμαστε. Εμείς …πάντα εδώ. Εμείς πάντα γωνία. Γωνία Αγανάκτησης και Διεκδίκησης.
Αγκάλιασε ο Δρόμος την Πλατεία, σφίχτηκε αυτή πάνω του και έκλεισαν τα μάτια. Για λίγο. Μέχρι το ξημέρωμα. Άλλωστε πάντα, τα …ξημερώματα τους έβρισκαν ΜΑΖΙ.
Αναρτήθηκε από katerina
ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου