Μετρητής

Πέμπτη, Μαρτίου 17, 2011



Συλλυπητήρια Σαββόπουλε!!!

Παραθετω τα εξης κειμενα απο το site του Μανωλη Ρασουλη,απο το τμημα με τα σχολια που εκανε κατα καιρους.Αναφερεται στο νινιο και τις κολοτουμπες του σε σχεση με την δικη του φυγη απο την ισπανια καθως και για την εποχη που αρχισε να το παιζει,οπως λεει ο ιδιος ο ρασουλης,συντηρητικος.
Ο Σαβοπουλος εστειλε συλληπητηρια σε ολους μας αλλα πολυ φοβαμαι πως θα ηταν θελημα του ιδιου του Ρασουλη,να του επιστραφουν προσωπικα…
Όταν, φεύγοντας για την Ισπανία, δήλωσα δημόσια ότι η καταδίωξη μου είναι πολιτική, με κατηγόρησαν και με απομόνωσαν ακόμη και φίλοι, ότι ανάβω μια φωτιά και καίγομαι. Όμως όταν, αντιστρόφως ανάλογα ο Διονύσης Σαββόπουλος προσχωρεί στο ΠΑΣΟΚ το κράτος και παρακράτος ( βλέπε διαπλεκόμενο κράτους – ιδιωτίας ), τον προστατεύουν, τον κολακεύουν, άλλο που δεν θέλει κι αυτός έχοντας χάσει τον ομφάλιο λώρο. Γιατί όμως οι φίλοι -μήπως και αυτοί κουρνιάσανε στην κρατική φάτνη; – στην περίπτωση του Νιόνιου δεν διαπιστώνουν πολιτική σκοπιμότητα και σε μένα διακρίνουν μόνο δικαστική; (νομιμοποιώντας έτσι τον τυχόντα δόλο των μηνυτών μου και τον μην έχοντα δικαιοδοσία δικανικό λόγο να κρίνει και να καταδικάζει ιδεολογικούς όρους). Γιατί; Why Delila?
…………………………………………….
Ουσιαστικά το τραγούδι «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ» το έστειλα για να προβοκάρω το Σαββόπουλο που ήταν στην επιτροπή με διάφορους εφοπλιστές, και είχε αρχίσει να πασάρει την εικόνα του συντηρητικού. Νομίζω ότι το πέτυχα. Γιατί όταν τελείωσε η παράσταση και βρισκόμασταν σε κήπο ξενοδοχείου σε δεξίωση, με έβλεπε, μ’ έβλεπε από μακριά, στριφογύρναγε, με πλησίαζε με σπειροειδείς κινήσεις, και πλησιάζοντας με επί τέλους μου είπε: το ξέρεις ότι το ύφος σου είναι αντιπαθητικό;

Λέω να μην ξαναμιλήσουμε για τρία χρόνια.

Όπως θες του απάντησα.(ήταν πολύ καλός μου φίλος αν και η φιλία δεν είχε να κάνει με την λογική και τη σύνεση). Πραγματικά αρκετό καιρό δεν βρεθήκαμε. Όμως όταν πήγα στην ΛΥΡΑ με το - μπορεί για άλλους λόγους από την αισθητικήν τους -και αρνήθηκε να βγάλει το δίσκο τους. Ίσως επειδή ο Πάνος που συμμετείχε στους Αχαρνής στο Live δεν θέλησε να έρθει στη δισκογράφηση κι έφυγε τότε στη Γερμανία. Πάντως ήμασταν κολλητοί με τον Νιόνιο, δεν με αναφέρει ποτέ στις συνεντεύξεις του, σαν να μην έπαιξα ένα ρόλο στo ελληνικό τραγούδι τα τελευταία 25 χρόνια, κι όχι για μένα, αλλά γι αυτόν που παίζει με τις αξίες όπως και όποτε του καπνίσει και συμφέρει τον ίδιο.

Εντύπωση μου δημιούργησε το γεγονός ότι στο δικαστήριο όταν είχα, τον κάλεσα -ενώ στην πρώτη δίκη δεν τον κάλεσα αυτόν και την Άσπα από τακτ και δημιούργησα μια καταστροφή εις βάρος μου -βρήκε να πει ότι: ο Ρασούλης έχει τη μανία να κάνει κριτική κι ο Νταλάρας έχει τη μανία να μη δέχεται κριτική. Εγώ, γι αυτό με χτύπησαν ύπουλα, αυτόν υπερασπίστηκα, στη συναυλία του, δηλαδή στο σπίτι του με χτύπησαν, αντί σαν οικοδεσπότης και φίλος και δημογέροντας να βγει να απαιτήσει τάξη, μ’ ένα σοβαρό τρόπο δημιούργησε χάος γιατί αυτό τον συνέφερε για να με παροπλίσει αφού ιδεολογικά είχα - και έχω -πολύ ανθρακικό κι έφερνα και την περίπτωση OSHO στην Ελλάδα, κάτι που του απείλησε την εικόνα και το ρόλο απόλυτα, γι αυτό επεδόθη επιδεικτικά σ’ ένα ζουρλοπατριωτισμό (την εικόνα του προστάτευε καταστρέφοντας ουσιαστικά την προσφορά του σαν ιδεολογική περίπτωση).
Προτιμά τον Νταλάρα και αναφέρεται σ’ αυτόν και κάνει εκπομπές μαζί του, γιατί δεν τον απειλεί σαν περίπτωση. Εμένα -όπως όλοι κάνουν- με απομονώνει κι έτσι βαυκαλίζεται ότι γλίτωσε από μένα ή τη διαλεκτική των πραγμάτων. Την ίδια συμπεριφορά έχουν όλοι οι μηχανισμοί στην ενθάδε κοινωνία ακόμη κι ο Ριζοσπάστης που μου δήλωσε ότι δεν θα μου βάλει ούτε διαφήμιση και προτιμά να πάρει συνέντευξη από τον Μητσοτάκη π.χ. παρά από μένα που τον απομυθοποιώ.>>
Μου ‘κανε επίσης αλγεινή εντύπωση η στάση του παλιόφιλου Διονύση Σαββόπουλου για τον οποίο πήγαινα επί Χούντας με την Άσπα στην φυλακή να του πάμε φαΐ και τσιγάρα -λες και ήταν χθες - (και για τον οποίο ήρθε ο Νταλάρας τότε στο Ολυμπιακό το ΄83 προτού αρχίσει η συναυλία του Νιόνιου, και με χτύπησε κάτω στα υπόγεια του σταδίου ) μιλώντας στη γιορτινή εκπομπή Έλληνες στην ΝΕΤ, άρχισε να προσθαφαιρεί, να βαθμολογεί και με ελλειπτικές κινήσεις σκιαγράφησε την κορυφή της πυραμίδας , χρησιμοποιώντας μάλιστα ατυχείς φράσεις του τύπου : ο Χατζιδάκις είναι καλλίτερος απ΄ τον Θεοδωράκη, η ο Ξαρχάκος είναι καλλίτερος απ΄ τον Λοΐζο - που και έτσι να ‘ταν για λόγους τακτ δεν μπαίνει έτσι - διότι μπορεί εύκολα να υποθέσει κανείς ότι επειδή ο Ξαρχάκος ζει ενώ ο Λοΐζος δεν ζει κολάκεψε για χι λόγους τον ζώντα και ούτω καθεξής. Ο Σαββόπουλος είναι μια εξαιρετική περίπτωση για τον νεοελληνικό πολιτισμό αλλά τα τελευταία χρόνια η αισθητική του ιδεολογία και η ιδεολογικοηθική του ιδεολογία βρίσκεται σε μια εμφανή κάμψη. Αυτό που θέλω να πω εν κατακλείδι και παρ’ ότι υπήρξαμε φίλοι και τον αγάπησα και τον αγαπώ είναι ότι εξακολουθεί να με καταπλήσσει με το να κάνει ρεσιτάλ αμετροέπειας ενώ προσπαθεί να παραστήσει τον ακριβοδίκαιο αναπαράγει μια πρωτοφανή αδικία, χάνοντας εντελώς την αντικειμενικότητα για εγωιστικούς λόγους και λόγω γήρατος. Ακροβατώντας και υποκρινόμενος τον κριτή στην Δευτέρα Παρουσία του ελληνικού τραγουδιού, αναφερόμενος στον Νίκο Πορτοκάλογλου ως ο καλλίτερος της πρόσφατης περιόδου. Και θα το δεχόμουνα- αν ήταν κι έτσι. Όμως είναι γνωστό ότι τόσο ο Σαββόπουλος όσο και ο Πορτοκάλογλου έχουν τον ίδιο ατζέντη τον Γιώργο Κυβέλο, με τον οποίο σύρθηκα πολλάκις στα δικαστήρια και καταδικάσθην - κατά τη γνώμη μου αδίκως διότι η πολιτεία δεν εμερίμνησε ώστε να ερευνήσει σε επίπεδο Ασφάλειας για τα όσα κατά καιρούς δηλώνω δημόσια, πως π.χ γίνεται στις περιπτώσεις των φόνων. Ανάφερε επίσης ως μια απ’ τις καλλίτερές του εκπομπές - πράγματι ήταν εκτυφλωτικής ομορφιάς η σκηνή που αλληλοσπρώχνονται στις βάρκες - αυτήν μετά του τραγουδιστή Νταλάρα, και πάλι σημειώνει τις τον κοινό φίλο τους Γιώργο Κυβέλο εσαεί μάρτυρα κατηγορίας εναντίον μου στις μηνύσεις του εν λόγω τραγουδιστή εναντίον μου. Δίνοντας επομένως - ο Νιόνιος - εμμέσως χειροτονώντας τους ημέτερους του ως κάλλιστους , δηλαδή τους ακαταδίωκτες μου τους Ιαβέρηδες μου, και σιωπώντας για την πρωτοποριακή και λειτουργική δουλεία που κάνω από το 63 στην δύσκολη αρένα του νεοελληνικού πολιτισμού πετυχαίνει διπλό γκολ. Με πετάει έτσι κι αλλιώς στον Καιάδα της λήθης και της υποτίμησης. Σίγουρα θα υπάρχει σοβαρός λόγος εκ μέρους του για να το πράττει. Υποψιάζομαι ότι με θεωρεί κάπου, ως κίνδυνο για την υποκριτική του η μάλλον την υποκρισία του. Μπορεί και να είμαι. Όχι ως ανταγωνιστής στο καλλιτεχνικό πεδίο. Αλλά στην ιδεολογική προσφορά σίγουρα είμαι καλλίτερος. Ως ύφος-ήθος είμαι ανώτερος και έχω συνείδηση του λόγου μου. Κάποτε, μια μέρα του ‘66 τότε που ήμασταν νέοι και φουριόζοι- και απένταροι βεβαίως βεβαίως -μένοντας μαζί με τον Διονύση στο σπίτι του Λοΐζου κι έχοντας εγώ ένα κοσάρι πετάχτηκα και πήρα μια μερίδα πατάτες και καθώς τρώγαμε από κοινού τον ρώτησα : πες μου αλήθεια Διονύση ποιοι είναι οι καλλίτεροι αυτή τη στιγμή στο ελληνικό τραγούδι; Η απάντηση: Ο Θεοδωράκης , Ο Χατζιδάκις , κι εγώ . Έμεινα με το πιρούνι και την πατάτα άγαλμα. Κι όμως είχε δίκαιο. Είχε συνείδηση του τι έλεγε. Έτσι κι εγώ τώρα κι ας μένουν μερικοί άγαλμα διαβάζοντας αυτά. Έτσι έχουν τα πράγματα, αυτά τα έκανε η διαλεκτική και η φορά των πραγμάτων. Ο Σαββόπουλος είναι μια σταθερά για το νεοελληνικόν πάνθεον αλλά μία διαθλασμένη πλέον σταθερά. Κι αν με ρωτούσαν κάποιοι ποιόν θα ‘ταν καλλίτερο να στρέψει και να πιστέψει τον Σαββόπουλο η εμένα θα ‘λεγα απερίφραστα εμένα. Σίγουρα ο OSHO σαν περίπτωση είναι ανώτατη. Όταν την σύστησα στους πανέλληνες και στον Διονύση, ο τραγουδοποιός τσίτωσε , αισθάνθηκε ανασφαλής που σαν εμπνευσμένος δεν θα ‘πρεπε, σαν συνετός έπρεπε να αισθανθεί την γκάμα και την ιεράρχηση αξιών και εξουσιών από τη φύση και τη θέση των πραγμάτων κι όμως αντέδρασε - εκ πρώτης όψεως φυσιολογικά εκφράζοντας την ποικίλη ανασφάλεια του φτάνοντας σε βαθμό αυτογελοιοποίησης γενόμενος βασιλικότερος του βασιλέως στον εθνικισμό και στις τακτικές λασπολόγησης όσο αφορά τον OSHO. Έμενα προσωπικά δεν με ‘πεισε ότι στο βάθος είναι πατριώτης η ότι είναι θρησκευτικός. Χρησιμοποιεί την εικόνα του σαν πανοπλία, σαν καβούκι και μοιάζει σαν θύμα στην σαγήνη της ίδιας της αράχνης των αντιδράσεών του. Ως προς την εικόνα του έχει παλέψει σκληρά. Όμως δεν μπόρεσε να περάσει τον προθάλαμο του φουσκωμένου εγώ του και να διαβεί από την χώρα του ποιητή στην σφαίρα του Μύστη. Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι θητεύοντας κοντά του για χρόνια βοηθήθηκα να καταλάβω τι είναι ο ποιητής και τι είναι ο Μύστης και βοηθήθηκα να πάω ασκημένος και προετοιμασμένος στον μεγαλύτερο πνευματικό δάσκαλο όλων των εποχών του OSHO που συμπεριελήφθη από το ΤΙΜΕ - και παρότι καταδιώχθηκε απ όλα τα κατεστημένα του κόσμου και δολοφονήθηκε από την ΣΙΑ- στις χίλιες προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τον περασμένο αιώνα. Δεν είναι ένα θέμα που το κλείνω σχηματικά με μια μονοκονδυλιά και θα επανέρχομαι για να φωτίζω τις όποιες και πολλές πτυχές και διαστάσεις του. Συλλυπητήρια, Σαββόπουλε! Αντίο, Μανόλη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: