Όταν ήμουν παιδί , σιωπούσα…
Ένοιωθα πως αν μιλήσω, κανείς δεν θα με καταλάβει.
Και βίωνα απίστευτη μοναξιά.
Στην εφηβεία, που κράτησε χρόνια πολλά, η σιωπή έσπασε
κι έγινε κραυγή.
«Δεν μπορεί», φώναζα, «θα τον αλλάξουμε τον κόσμο!».
«Η κόλαση είναι οι άλλοι», πείστηκα.
Κι έβλεπα πως δεν αλλάζει…
«Η κόλαση είναι μέσα μας» , σκέφτηκα και βάλθηκα ν’ αλλάξω
το μέσα μου.
Και το πέπλο της σιωπής με σκέπασε ξανά.
Βόλεμα φάνηκε.
Αν απ’ τη φύση δεν έχεις πλαστεί για να βολεύεσαι όμως,
ό,τι και να κάνεις ,δεν θα τα καταφέρεις.
Τώρα , στα μισά και βάλε του δρόμου,
η κραυγή πιέζεται στο στήθος, θέλει να βγει…
Νοιώθω πως, αυτή τη φορά, θα βρει συνοδοιπόρους.
Υ.Γ. Δεν υπάρχει πιο δυνατός ήχος ,
απ’ αυτόν που κάνει η σιωπή, όταν σπάει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου