Εγώ θυμήθηκα ένα άρθρο μου, δημοσιευμένο πριν δυο χρόνια στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ του Βόλου
Άρθρο του Μάκη Μίχου, ανένταχτου της
Πανελλήνια Τσιπρομένης και Λαϊκής και Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας
Μόνο η Λιάνα …
Μεγάλωσα πια και βλέπω πιο καθαρά - όχι πιο ώριμα.
Το Κόμμα - ένα είν’ του κόμμα - παραπαίει ενενήντα χρόνια τώρα, χωρίς ελπίδα. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι που το καθοδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια μόνο στη συντήρησή του στόχευαν, μ’ ένα λόγο ξύλινο κι επαναλαμβανόμενο. Αυτός ο λόγος του, με την εμμονή του, το άφηνε να παραπαίει και να κατασκευάζει τα ανδρείκελα εκείνα που λιποτακτούσαν στη συνέχεια μέσα στα αστικά κόμματα, για να γευτούν κι αυτά τη χλιδή τους.
Έγινε μετά τη χούντα προσπάθεια ανανέωσης του ξύλινου λόγου με την ίδρυση του ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά αυτή η προσπάθεια εξοντώθηκε απ’ το Κόμμα. Λίγοι απ’ τους οπαδούς της ανανέωσης πήγαν στο Κόμμα, οι πολλοί πήγαν στα σπίτια τους.
Η αιώνια απόγνωση της Αριστεράς!
Το Κόμμα βολοδέρνει τριάντα χρόνια και καμιά ελπίδα δεν έχει να ανεβάσει τα ποσοστά του. Το μόνο που καταφέρνει είναι να στέλνει τα Δαμανάκια ή τους Ανδρουλάκηδες στα έδρανα των κομμάτων της λαϊκής εκμετάλλευσης. Δεν έχει το Κόμμα τα κότσια να προχωρήσει σε αλλαγές. Ούτε τον Άρη Βελουχιώτη έστερξε ούτε και κανέναν άλλο, που πήγαινε ν’ αρθρώσει έναν άλλο λόγο.
Το φαινόμενο των ημερών για το Κόμμα είναι η εισβολή της Λιάνας Κανέλλη.
Δεν είναι κάποιο κοριτσάκι που γαλουχήθηκε μέσα στο Κόμμα κι αναρριχήθηκε αργά και σταθερά στα όργανα του κόμματος (από αφισοκολλήτρια σε πωλήτρια του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ κι ύστερα με τη ντουντούκα κι ύστερα … ). Η Λιάνα είχε μια πορεία αντίστροφη, ξεκίνησε από δεξιά και προχώρησε αριστερά. Στο δρόμο της συναντούσε χιλιάδες που προχωρούσαν προς τα δεξιά κι αυτοί όλοι την κοίταζαν με γουρλωμένα μάτια για την αντίρροπη πορεία της.
Ποιος απ’ τους δυο βάδιζε στο σωστό δρόμο δε θα το καταγράψει η Ιστορία. Η Ιστορία θα κατέγραφε τη Λιάνα μόνο αν έμενε στον κληρονομικό της ρόλο, που μπορούσε να την προωθήσει σε υπουργικούς θώκους. Είχε (και έχει) όλα αυτά τα προσόντα που χρειάζεται ένας πολιτικός, κυρίως όμως έχει Λόγο και ξέρει να χειρίζεται το λόγο. Οι περισσότεροι σύγχρονοι πολιτικοί μας δεν έχουν κανένα απ’ αυτά τα δυο ( εξαιρείται ο Βενιζέλος που ξέρει να χειρίζεται το δεύτερο ).
Η Λιάνα λοιπόν κατέληξε να συνεργαστεί με το ΚΚΕ και να του δώσει εκείνους τους προσανατολισμούς Λόγου και λόγου που θα έπρεπε.
Τους πήρε τους προσανατολισμούς το Κόμμα ; Φυσικά όχι, γιατί το Κόμμα έχει τα όργανά του κι αυτά αποφασίζουν για τη μακάρια πορεία του. Κρατάει ακόμα τη διαχρονική στενοκεφαλιά του και δεν αντιλαμβάνεται πως μέσα στο καθεστώς της «δημοκρατίας» που σέρνεται υποχρεωτικά θα έπρεπε να πολεμήσει με όμοια όπλα τους αντιπάλους του. Το βαρύ πυροβολικό του σήμερα είναι η Λιάνα.
Κάποιες φορές οι ιδεολογικές εμμονές έχουν αρνητικά αποτελέσματα στην πορεία ατόμων ή ομάδων και κομμάτων. Αυτές μάλιστα τις μέρες, όπου ο κομματισμός έχει στραφεί σε νέα παιχνίδια ( τύπου Τσίπρα ) και το Κόμμα κινδυνεύει να χάσει όλα τα ερείσματά του στη λαϊκή βάση, είναι επιτακτική η ανάγκη ανάδειξης ενός νέου στίγματος του Κόμματος, χωρίς απεμπόληση των ιδεολογικών του αρχών. Η νέα του εμφάνιση είναι σίγουρο πως θα του δώσει την αναλογούσα δύναμη, που την εκμεταλλεύεται σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. χωρίς να τη δικαιούνται.
Θα αναρωτηθούν κάποιοι πώς κάποιος, που θεωρούνταν πολέμιος του Κόμματος κάποτε, κάνει σήμερα προτάσεις για την αναγέννησή του. Θα τους απαντούσα ότι δεν υπήρξα ποτέ πολέμιος του Κόμματος, απλά το Κόμμα πολεμούσε κάθε φωνή διαφορετική και μάλιστα οι διώκτες αυτών των φωνών ήταν εκείνοι που έφυγαν πρώτοι για να κυνηγήσουν δόξα και χρήμα κοντά στο τυχοδιωκτικό ΠΑΣΟΚ. Δε χρειάζεται ν’ αναφερθώ σε πρόσωπα, είναι γνωστά και πλούσια πλέον και τ’ αυτί τους δεν ιδρώνει από κριτικές. Κρεμούν ένα ειρωνικό χαμόγελο στο στόμα μόλις τους θυμίσεις την προϊστορία τους …
Επειδή λοιπόν όλα τα άλλα κόμματα έχουν δείξει το νεοφιλελεύθερο προφίλ τους και την κοινή πολιτική τους γραμμή, απομένει στο Κόμμα να χαράξει ένα δρόμο ελπίδας. Αυτό συνεπάγεται πως θα ξεχάσει δικτατορίες προλεταριάτου, θα ξεχάσει εμφυλιοπολεμικές ιστορίες και θα ανεχθεί κάθε αριστερή πρόταση ( μάλιστα τώρα είναι αναγκαίο να ενστερνιστεί αυτές τις προτάσεις ).
Μόνο η Λιάνα μπορεί αυτή τη στιγμή να εγγυηθεί την προκοπή του Κόμματος, η Αλέκα ας κάτσει στο πλάι να αναμασά την «τσίχλα» της. Ο τσαμπουκάς εκείνου του καταληψία πιτσιρικά θα καταρρεύσει κάτω απ’ το Λόγο της Λιάνας, το ίδιο θα πάθουν και οι διάφοροι Βενιζέλοι.
Μπορεί όμως το Κόμμα να κάνει την υπέρβαση στο δογματισμό; Συνειδητοποιεί πως ο κόσμος έχει αλλάξει κι ότι δεν μπορούμε να πείσουμε τον κοσμάκη με τα παλιά συνθήματα «εμπρός, λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι. Ο μόνος δρόμος είναι ενότητα και πάλη»;
Αν δεν αποβάλει το Κόμμα αυτά τα κούφια συνθήματα, όσο κι αν δουλέψουν οι μηχανισμοί του θα ψάχνεται στο άμεσο μέλλον να βρει το 3% που χρειάζεται η είσοδος στο κοινοβούλιο. Οι γέροι κομμουνιστές φεύγουν με το πλήρωμα του χρόνου τους, η ΚΝΕ δεν έχει την παλιά της δύναμη να στρατολογήσει νεολαία, όπως στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Εκδοτικά συγκροτήματα και κανάλια έχουν επιδοθεί σε μια κούρσα ταχύτητας να κατασκευάσουν το νέο πολιτικό σχήμα που θα αποπλανήσει για άλλη μια φορά τις μάζες. Το Κόμμα άλαλο παρακολουθεί(;)τις νέες μεταλλάξεις της πολιτικής και μουλαρωμένο μένει σταθερό στα πιστεύω του, νομίζοντας πως η απογοήτευση του λαού θα τον στρέψει στα περασμένα.
Ίσως και να έχει κάποια βάση αυτή του η θεώρηση, όλο και περισσότερους αφουγκράζομαι να γίνονται νοσταλγοί της χούντας. Καλώς ή κακώς όμως, αυτή η επάνοδος στο δικτατορικό καθεστώς θεωρείται σήμερα ανέφικτη. Η Ε. Ένωση είναι πολύ «δημοκρατική» και δεν επιτρέπει τέτοιες παρεκτροπές, απ’ την άλλη μεριά έχουν χαθεί οι έντιμοι πατριώτες, που θα μπορούσαν να πατάξουν αυτή τη διαφθορά που έχει ξαπλωθεί στη χώρα και παγκόσμια.
Απομένει στο Κόμμα να κάνει την υπέρβασή του και να στείλει τη Λιάνα στην πρώτη γραμμή. Κεντρικές Επιτροπές και Συνέδρια ας κρατήσουν τον χαρακτήρα τους κι ας δίνουν κατευθυντήριες γραμμές, όμως η Λιάνα θα εκφράζει προς τα έξω τις θέσεις του κόμματος. Ας προσπαθήσουν και τα μέλη του Κόμματος και η νεολαία να πάρουν κάτι απ’ τη σκέψη της Λιάνας κι απ’ τα επιχειρήματά της. Η σκέψη της Αλέκας εξεγείρει το πνεύμα, δεν το κοιμίζει. Αυτή η εξέγερση του πνεύματος είναι το ζητούμενο αυτές τις μέρες που οι Λαζόπουλοι και οι Τριανταφυλλόπουλοι και οι Χαρδαβέλες αποκοιμίζουν καθετί γύρω μας.
Υ.Γ.
Έκανα την πρότασή μου σε κάποιο υψηλόβαθμο στέλεχος του Κόμματος. Η αντίδρασή του ήταν άμεση κι αναμενόμενη : «Δεν μπορεί το κόμμα μας να πάρει αυτό το δρόμο, εμείς έχουμε όργανα και θέσεις …».
Την περίμενα την απάντηση, όπως περιμένω και τον εθελοντικό αφανισμό αυτού του Κόμματος. Ας μην ψάχνει να βρει τους εχθρούς του έξω απ’ το Κόμμα.
Οι εχθροί ήταν εντός των πυλών από τότε που ιδρύθηκε …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου