Ναοί του ελληνικού ανορθολογισμού

Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Τα πανεπιστήμια ιδρύθηκαν για να καλλιεργούν τον ορθό λόγο. Ήταν η απάντηση στις θρησκευτικές δεισιδαιμονίες του μεσαίωνα, σε όλους εκείνους που «έβλεπαν» θεούς και δαίμονες να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Στην Ελλάδα αυτός ο στόχος ακόμη δεν επιτεύχθηκε. Οι δεισιδαιμονίες της μεταπολίτευσης ζουν, βασιλεύουν και καθοδηγούν τη συμπεριφορά της ακαδημαϊκής κοινότητας. Φοιτητών και -φευ! - πρυτανικών αρχών.

Μια είδηση από την εφημερίδα «Ηπειρωτικός Αγών» των Ιωαννίνων πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Οχι μόνο για τον ανορθολογισμό που σιτίζεται παντοιοτρόπως στα ελληνικά πανεπιστήμια ούτε για τις νευρώσεις νέων παιδιών, που βλέπουν απειλές των «κατακτήσεων» παντού. Πρέπει να μας βάλει επίσης σε σκέψη το πόσο ψοφοδεείς είναι οι πρυτανικές αρχές, οι οποίες αντί να διδάξουν τον ορθό λόγο σε νέους ανθρώπους χαϊδεύουν τα αυτιά ψηφοφόρων - πελατών τους.

Την περασμένη Τρίτη ένας αστυνομικός της «Δύναμης Δέλτα» μαζί με δύο συναδέλφους του πήγε στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων για να δανειστεί ένα βιβλίο για λογαριασμό της συζύγου του, η οποία είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο εν λόγω ίδρυμα. Φοιτητές του τμήματος Πλαστικών Τεχνών, το οποίο τελεί υπό κατάληψη, αντελήφθησαν την παρουσία των αστυνομικών και το πανεπιστήμιο αναστατώθηκε. «Είδαμε τέσσερις αστυνομικούς με εξάρτυση και μηχανάκια να κυκλοφορούν στο πανεπιστήμιο, ενώ εμείς κάναμε κατάληψη στο τμήμα μας. Αμέσως σκεφθήκαμε ότι έχουν έρθει να δουν τι συμβαίνει» δήλωσαν στον «Ηπειρωτικό Αγώνα» φοιτητές που θέλησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Επισήμαναν ακόμη ότι, έστω και από απροσεξία, η παρουσία ενστόλων στο πανεπιστήμιο ενέχει το στοιχείο του συμβολισμού και γι’ αυτό επικράτησε αυτή η αναστάτωση». Το ίδιο βράδυ, οι φοιτητές έκαναν πορεία προς το αστυνομικό μέγαρο, όπου φώναξαν συνθήματα υπέρ του πανεπιστημιακού ασύλου και κατά των αστυνομικών.

Μέχρις εδώ -και πάντα στο πλαίσιο του διάχυτου ανορθολογισμού- όλα είναι φυσιολογικά. Οι αριστερές δεισιδαιμονίες έχουν φωλιάσει για τα καλά στα ελληνικά ΑΕΙ και τα παιδιά που τούς γεμίσαμε τα μυαλά με «επαναστάσεις» έκαναν πορεία δίχως να ρωτήσουν και χωρίς να σκεφτούν. Θα περίμενε κανείς ότι οι μεγαλύτεροι -και κατά τεκμήριο σοφότεροι- δάσκαλοί τους θα εξηγούσαν στα παιδιά ότι όλοι μπορούν να δανείζονται ένα βιβλίο. Αν μάλιστα είχαν φορολογική συνείδηση, θα τους έλεγαν ότι το παράπτωμα του αστυνομικού είναι ότι σε ώρα υπηρεσίας έκανε μια δουλειά για τη σύζυγό του.

Στο ψήφισμά της, όμως, «η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων... καταγγέλλει την προκλητική ενέργεια παραβίασης του ασύλου. Δηλώνει ότι το σύνολο της Πανεπιστημιακής Κοινότητας είναι αποφασισμένο να διαφυλάξει με κάθε νόμιμο μέσο τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και το ακαδημαϊκό άσυλο... Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μια τέτοια ενέργεια δεν εντάσσεται σε ένα μεθοδευμένο πλαίσιο καταστρατήγησης του ασύλου ενόψει και του ακαδημαϊκού διαλόγου στα πανεπιστήμια»!

Όλα αυτά -μαζί με το κερασάκι της συνωμοσιολογίας στο τέλος- διατυπώθηκαν επισήμως από την ηγεσία ενός ιδρύματος που καλλιεργεί τον ορθό λόγο. Είναι μία από τις Συγκλήτους από τις οποίες περιμένουμε λογικές απαντήσεις για να τερματιστεί το χάλι της Παιδείας.

Καλά κρασιά...

Για ποία Δημοκρατία μιλάτε Κύριε!! Σας ερωτώ,

Είναι Δημοκρατία; Οταν ο Λόγος βιάζεται-ακόμη και μέσα στα πανεπιστήμια-και η αμφισβήτηση ποινικοποιείται;

Είναι Δημοκρατία; Οταν η πολιτική εξουσία αφήνει τα προβλήματα άλυτα γιατί φοβάται «το πολιτικό κόστος», και ο τόπος βουλιάζει στα αδιέξοδα, την σύγκρουση και την ανωμαλία;

Είναι Δημοκρατία; Οταν οι κυβερνήσεις επί δεκαετίες συνεργάζονται με τους γνωστούς-αγνώστους κουκουλοφόρους που τρομοκρατούν τους πολίτες; που δεν κυβερνά το κράτος, αλλά το παρακράτος;

Είναι Δημοκρατία; Οταν τα θεσμικά όργανα παραβιάζουν κατάφωρα τους θεσμούς και τους Νόμους και η Πολιτεία βαδίζει προς την αναρχία;

Είναι Δημοκρατία; Οταν τα κόμματα έχουν μεταβληθεί σε συντεχνιακές συμμορίες που καταληστεύουν τον τόπο και αδιαφορούν για το γενικό καλό αλλά μόνον για την επανεκλογή τους;

Είναι Δημοκρατία; Οταν η Παιδεία έχει καταρρεύσει με απεργίες, καταλήψεις, διάλυση κ.α και τα Πανεπιστήμια μας είναι ουραγοί παγκοσμίως; τότε το Εθνος δεν βαδίζει προς την παρακμή;

Είναι Δημοκρατία; Οταν η άρχουσα τάξη με τα αντιλαικά Συντάγματα της περιφρονεί την λαική κυριαρχία, και ποτέ δεν διεξάγει δημοψήφισμα για να ακουσθεί η φωνή του λαού; Τότε ο τόπος δεν έχει επείγουσα ανάγκη για Αμεση Δημοκρατία;

Είναι Δημοκρατία; Οταν το κράτος αντί να εξυπηρετεί τους πολίτες, γίνεται τύραννος τους και τους καταληστεύει προς όφελος της πλουτοκρατίας; τότε το κράτος αυτό δεν είναι κατοχικό;

Οταν όλα αυτά τα κακά και φοβερά συμβαίνουν στον τόπο και καταπατάται η υποτυ-πώδης Δημοκρατία, και ανανέωση του πολιτικού σκηνικού δεν γίνεται, και οι νέοι περιθωριοποιούνται, και αυτονομούνται, και η χώρα πέφτει σε αναρχία, και κανείς δεν εφαρμόζει τους Νόμους-όπως συμβαίνει σήμερα- τότε αυτό δεν είναι και προδοσία;

Προδοσία δεν είναι: Οταν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ εν συνεργασία με το εξουσιαστικό κατεστημένο και το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο διαβουκολεύουν και αποκοιμίζουν τον λαό, με προπαγάνδα, ψεύδη, κουτσομπολιά, παραχάραξη της αλήθειας, ψυχοφθόρα κηρύγματα, εγκληματικές και αντιπατριωτικές εκπομπές;

Προδοσία δεν είναι: Οταν η χώρα έχει υποστεί εισβολή και κατοχή από ορδές λαθρομεταναστών τους οποίους οι 300’πολιτικάντηδες τους νομιμοποιούν για ψηφοθηρία; Δεν είναι βέβαιον ότι αυτή η χώρα αλώθηκε εκ των έσω και πολύ σύντομα θ’ αλλάξει αφεντικά, κουλτούρα και ταυτότητα;

Προδοσία δεν είναι: Οταν όλοι οι γείτονες μας διεκδικούν Ελληνικά εδάφη, και παραχαράσσουν την ένδοξη Ιστορία μας ενώ το κατεστημένο δεν διεκδικεί τίποτα και συνεχώς ενδίδει στις ιταμές προκλήσεις των άλλων και των «συμμάχων»; τότε αυτός ο λαός δεν οδηγείται είτε σε πόλεμο είτε σε ταπείνωση και καταστροφή;

Προδοσία δεν είναι: Οταν ένας ιστορικός λαός, όπως ο Ελληνικός, έχασε την ανδρεία του, την λεβεντιά του , το φιλότιμο του, τις ιστορικές του ρίζες , τις διαχρονικές του αξίες, την αυτοπεποίθηση του και βόσκει «δίκην προβάτων» στο λιβάδι της υπερκατανάλωσης , της μαζοποίησης και της παγκοσμιοποίησης; τότε αυτός ο λαός δεν έχει χάσει τον προσανατολισμό και βαδίζει προς αυτοκαταστροφή;

Προδοσία δεν είναι: Οταν υπάρχουν -υποτίθεται- ‘Ελληνες’ που λησμόνησαν τους ποταμούς αίματος, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις, τους τιτάνιους αγώνες της φυλής μας για λευτεριά, τα μύρια δεινά της μακραίωνης δουλείας στον πιό άξεστο και κτηνώδη δυνάστη και τώρα τον εκθειάζουν και τον ωραιοποιούν; τότε τρίζουν τα κόκκαλα των Ελλήνων Ηρώων και οι ζώντες δεν θα πρέπει να στιγματίσουν τους τουρκολάγνους;

Προδοσία δεν είναι: Οταν το διεφθαρμένο Ελληνικό Κατεστημένο απαξίωσε το Κοσμοιστορικό ΟΧΙ και την Εθνική Αντίσταση και δεν έφτιαξε ούτε ένα μνημείο, και ντρέπεται για την Ελληνική του καταγωγή , απεναντίας έχει κάνει μνημεία του Ολοκαυτώματος; τότε ο λαός αυτός δεν δικαιούται να σαρώσει αυτές τις αφελληνισμένες κυβερνήσεις;

Τέλος, Προδοσία δεν είναι: Οταν ο ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που ορκίσθηκε στον εκπρόσωπο της Φιλικής Εταιρείας Δημ. Υψηλάντη : είπε: « Δίνω για τον αγώνα , τα υπάρχοντα μου, τα παιδιά μου , το αίμα μου , την ζωή μου , ό,τι έχω και δεν έχω, τα πάντα» και το έκανε; Κι’ όμως αυτόν τον ήρωα δεν αγνόησε το βιβλίο ιστορίας του «Ελληνικού» Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων προς χάριν της Ελληνο-Τουρκικής φιλίας;

ΤΕΛΟΣ , Η κατωτέρω δεν είναι μία ακόμη............. σούπερ Προδοσία ;

Είναι η «κρίση των Ιμίων». Με την οποία η Τουρκία έσπευσε να «ζυγίσει» τον μόλις ανελθόντα στην πρωθυπουργία της Ελλάδος κ. Κώστα Σημίτη. Αφού, ήδη, η Άγκυρα είχε… προικοδοτηθεί με το ελλαδικό «ναι» για την τελωνειακή της ένωση με την ΕΕ. Αξίζει η υπενθύμιση της ελληνοπρεπέστατης αρχικής δήλωσης αποφασιστικότητας που είχε κάνει ο πρωθυπουργός Σημίτης, δύο μέρες προτού βάλει την ουρά στα σκέλη και ευχαριστήσει τις ΗΠΑ για τη… μεσολάβησή τους:

Σημίτης, πρωθυπουργός, Δευτέρα 29/1/96: «Είναι γνωστή η στάση εθνικιστικών κύκλων της Τουρκίας να προκαλούν ένταση στις σχέσεις με την Ελλάδα, όποτε το επιβάλλει η εσωτερική πολιτική κατάσταση της Τουρκίας. Το συμβάν [στα Ίμια] αυτό καθαυτό εντάσσεται σ΄ αυτό το πλαίσιο. Το κλίμα που εκδηλώνει η ενέργεια αυτή αποτελεί πολύ σοβαρό θέμα. Δείχνει έναν επιθετικό εθνικισμό. Σ’ αυτόν και σε οποιονδήποτε επιθετικό εθνικισμό απαντάμε ότι η αντίδραση της Ελλάδας θα είναι δυνατή, άμεση και αποτελεσματική. Έχουμε τα μέσα και θα τα χρησιμοποιήσουμε χωρίς κανένα δισταγμό. Δεν δεχόμαστε καμιά απολύτως αμφισβήτηση στα κυριαρχικά δικαιώματά μας. Ας μη γελιούνται»! . Δεν …γελάστηκαν: Δυο μέρες αργότερα, 31/1/96, η Τουρκία πέτυχε ώστε η Ελλάς να αποσύρει από τα Ίμια ακόμα και τη σημαία της. Και στις 6/7/97 πέτυχε, στη «δήλωση της Μαδρίτης», των Ντεμιρέλ-Σημίτη, την ελλαδική αναγνώριση «ύπαρξης ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο». Στις 29/12/98 πέτυχε τη συμμόρφωση των Σημίτη-Κληρίδη στην τουρκική απαγόρευση της εγκατάστασης των S-300 στην Κύπρο. Στις 15/2/99 πέτυχε να της «πετάξουν έξω» από την ελληνική πρεσβεία στην Κένυα, για να απαγάγει, τον ηγέτη των Κούρδων, Οτσαλάν. Τον Δεκέμβριο 1999 πέτυχε, στο Ελσίνκι, ελληνική συναινέσει, να καταστεί υποψήφια της ΕΕ. Τη 19η Μαΐου 2000 πέτυχε την ελλαδική υποδοχή των τουρκικών F-16 στη Νέα Αγχίαλο. Τον Οκτώβριο 2001 πέτυχε την κατάργηση του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κύπρου και τον Νοέμβριο 2002 πέτυχε να προκύψει το Σχέδιο Ανάν, που της χάριζε την Κύπρο ως προτεκτοράτο. Το 2003, όμως, ο λαός έδιωξε τον Κληρίδη και το 2004 έδιωξε και τον Σημίτη, από την εξουσία, και απέρριψε το Σχέδιο Ανάν.

Πόσες προδοσίες θέλετε ακόμη Κύριε;;;;;;;;;;;;;;;; Αυτές που διαβάσατε είναι μόνον η αρχή. Αν θέλετε να μαθαίνετε τις εξελιξεις σε καθημερινή βάση μπορείτε να παρακολουθείτε αυτά τα δορυφορικά όπως περιφρονητικά τα λέτε για να μαθένετε την αλήθεια. Οι Τούρκοι έχουν πάρει ήδη το μισό Αιγαίο και άτομα σαν και σας ή κοιμώνται ή απλώς μετέχουν σιωπηλώς της προδοσίας. Εύχομαι να ξυπνήσει ο γνήσιος πατριωτισμός μέσα σας. Αν είσθε Ελληνας και έχετε Ελληνική ψυχή .....πρέπει!

Κατά τ’ άλλα ....να είσθε καλά. Γιάννης Δημήτρουλας

Η Αργεντινή δεν ήταν τίποτε. Εσάς θα σας εξαφανίσουν…

Ένα άρθρο γραμμένο από τον Δρα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου (Washington D.C.) που έζησε τα γεγονότα της Αργεντινής από κοντά.

Ερώτηση: Στην Ελλάδα κύριε καθηγητά, δεν γνωρίζουμε πολλά για το τι έγινε στην Αργεντινή με το ΔΝΤ. Το μόνο που θυμάμαι (και μ’ έχει σημαδέψει), είναι ένα πλάνο από κάπου ψηλά, που έδειχνε μία «αδέσποτη» αγελάδα να τρέχει και κόσμο, πολύ κόσμο, να την κομματιάζει ενώ ήταν ζωντανή(!) όπως έλεγε ο σπίκερ, για να εξασφαλίσει κρέας.

Απάντηση: Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι επί ένα μήνα κάθε ημέρα συνέχεια να βγαίνετε σύσσωμοι και ενωμένοι 8 εκατομμύρια άνθρωποι, μιλάω για τους ενήλικες, στους δρόμους μέχρι να ανασταλούν όλες μα όλες οι καθημερινές λειτουργίες. Μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο θα εκβιαστεί η Ε.Ε. αρκετά ώστε να δώσει χρήματα και άτοκα μάλιστα, τα οποία και διαθέτει. Δεν είστε ξέμπαρκοι, για όνομα του Θεού, ενώ η Αργεντινή ήταν εντελώς μόνη και απροστάτευτη.

Η Ε.Ε. δεν επιθυμεί κάτι αντίστοιχο, μα πρέπει να ασκηθεί η κατάλληλη πίεση πλέον από κάτω προς τα πάνω και όχι αντιστρόφως. Η μόνη σωτηρία πλέον είναι να εξαναγκάσετε τη Γερμανία να πληρώσει τα 74 δις. που χρωστάει στην Ελλάδα για την περίοδο 1939-1945. Μάλιστα ακούγεται ταυτόχρονα σε πολλούς κύκλους στη Γενεύη όπου ζω, ότι η Ελβετία θα δώσει ως δώρο στην Ελλάδα, δίχως απαίτηση επιστροφής, 100 δις, ώστε να μην οδηγηθεί ευρωπαϊκή χώρα, με τέτοιες τραγικές συνέπειες, στο στόμα του λιονταριού.
Πιστέψτε με, στην Ουγγαρία ήταν πιο ομαλά τα πράγματα, στην Ελλάδα προετοιμάζεται το έδαφος για μαζική καταστροφή όλου του κοινωνικού ιστού με τραγικές συνέπειες, όπου το μηνιαίο εισόδημα ακόμα και στις ιδιωτικές εταιρίες θα μειωθεί από 1000 ευρώ φερ’ ειπείν, στα 250 ευρώ, ενώ οι τράπεζες θα επιτρέπουν την ανάληψη πλαφόν των 100 ευρώ ανά ημερολογιακού μήνα.

Η Κυβέρνηση που τώρα σας κυβερνάει, προσφέρει τα κλειδιά στους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. για να συμβεί κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Αργεντινή. Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί τους 25.000.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να απαιτήσει ο Ελληνικός λαός και με τη βία όπου κρίνει, την προσέλευση όλων των υπευθύνων που έκλεψαν τον Έλληνα φορολογούμενο στην δικαιοσύνη, και ξέρουνε όλοι στην Ελλάδα ποιοι είναι αυτοί, και την εκδίκαση των προηγούμενων δυο κυβερνήσεων της Ελλάδος, με τελικό σκοπό την ισόβια φυλάκισή τους. Ταυτόχρονα θα πρέπει ο κάθε πολίτης της Ελλάδος να διασφαλίσει την αλλαγή πορείας της τωρινής Κυβέρνησης, η οποία προμελετημένα και εσκεμμένα προδίδει τον Ελληνικό λαό με την επιθυμία την πλήρης υποταγή του καθώς και την εξαθλίωσή του οδηγώντας τον προς το Δ.Ν.Τ. Το να έχει αναλάβει το Δ.Ν.Τ. μια χώρα σημαίνει την εφόρου ζωής σχεδόν ομηρία της στο χρέος. Στο διεθνές οικονομικό σύστημα, το χρέος ισούται με χρήμα και άρα κέρδος για τους ανθρώπους, που όχι μόνον έχουν δημιουργήσει την οικονομική κρίση, αλλά και τους καρχαρίες του Δ.Ν.Τ. που καιροφυλακτούν να αναλάβουν άμεσα την δράση της εξαθλίωσης στην Ελλάδα.

Αυτά δεν είναι τα λόγια κάποιου θεοσεβούμενου ή ανθρωπιστή, αλλά ούτε και αυτά ενός ξεπεσμένου ή ξεχασμένου κομμουνιστή ή ρομαντικού αριστερού. Είναι τα λόγια ενός τεχνοκράτη, που έζησε την καταστροφή μίας περήφανης χώρας. Ενός περήφανου λαού με μία προδοτική κυβέρνηση που προετοίμασε καλά το κλίμα για να εκχωρήσει την Εθνική της κυριαρχία στη μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.

Στην Αργεντινή με το που έλαβε δράση το Δ.Ν.Τ., ο κόσμος βγήκε με τσεκούρια, χαντζάρες και πριόνια στους δρόμους και εισέβαλαν σε τράπεζες, στα Μ.Μ.Ε. και σε κυβερνητικά κτίρια, σφάζοντας και αποκεφαλίζοντας στην κυριολεξία τραπεζικούς υπαλλήλους, διευθυντές, δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι στην κορυφή της διαφθοράς και της απάτης, καθώς και στελέχη και μέλη βιομηχανιών, της Κυβέρνησης, Κυβερνητικούς Εκπροσώπους και συγκεκριμένα μέλη της Κυβέρνησης του αντίστοιχου Υπουργείου Οικονομικών.

Ο συνολικός αριθμών των θυμάτων επισήμως κατά την οικονομική κατάρρευση της Αργεντινής ήταν περί τους 25.000, αλλά φυσικά ο αριθμός που ανακοίνωναν τα Μ.Μ.Ε. της χώρας και με την διαταγή του Δ.Ν.Τ. ήταν κατά πολύ λιγότερος και συγκεκριμένα είχανε αναφέρει μόνον 27 θανάτους.

Έφτιαξαν πόλεις, μέσα στις πόλεις. Τις ονόμασαν villas miserias, πόλεις της μιζέριας. Εκεί πότιζαν τον κόσμο κοκαΐνη, επεξεργασμένη με χλωρίνη και ασβέστη και άλλα ναρκωτικά της μιας δόσης, που παρουσιάστηκαν εν αφθονία άξαφνα, όταν ο εφιάλτης είχε αρχίσει. Ήταν περήφανος λαός οι Αργεντίνοι, όπως και οι Έλληνες και δεν είδα μάνες στην Αργεντινή να πουλάνε τα παιδιά τους, όπως γίνεται στο L.A. από το 1960. Είδα όμως ανθρώπους να χάνουν τα πάντα και στο τέλος τη ζωή τους, όταν δεν υπήρχε τίποτα να δώσουν, όσα δεν πήραν οι τράπεζες τα πήραν οι έμποροι. Ο κόσμος έπρεπε να αποχαυνωθεί, να μην αντιστέκεται. Να πεθαίνει με τη μιζέρια του. Γι’ αυτό έβγαλαν έτσι αυτές τις ψευτοπόλεις. Έπνιγαν εκεί την οργή και την δυστυχία τους.

Γι’ αυτό και εξάλλου η προ-μελετημένη υποβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και η μαζική προώθηση και πώληση των ναρκωτικών, μέχρι όπως μαρτυρείται και από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό από ανθρώπους που έχουν και είχαν ανέκαθεν στενές επαφές με την ζούγκλα των ιδιωτικών καναλιών, κυβερνητικά στελέχη, πολιτικούς, μεγαλοδικηγόρους, βιομήχανους και ανθρώπους γενικότερα που εξυπηρετούν μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες. Ημερησίως στο κέντρο της Αθήνας πεθαίνουν περίπου 140 άνθρωποι, κυρίως μετανάστες από ναρκωτικά νοθευμένα.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο εύκολα σώπαιναν όλοι οι ενοχλητικοί.
Στην Αργεντινή του τότε, όπως και στην Ελλάδα του τώρα, όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την «ανάγκη της βοήθειας».

Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει. Τι ειρωνεία και αυτή. Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!!!

Είχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις. Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές, όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά. Πρέπει εσείς στην Ελλάδα να ξυπνήσετε τώρα προτού να είναι αργά, πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να αποφύγετε το Δ.Ν.Τ.

Ήδη οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου 17-18 Απριλίου 2010 στη χώρα σας, απειλούν για μαζικές απολύσεις περί των 350.000 εργαζομένων και εσείς ακόμα κοιμάστε όρθιοι, αντί να έχετε αποκλείσει τη Βουλή σας με την απειλή μαζικής βίας. Σας κοροϊδεύουν, λεφτά και μάλιστα πάρα πολλά υπάρχουν.
Για το Δ.Ν.Τ. είχαν την εντύπωση ότι οι Αργεντινοί μας θεωρούν σωτήρες.

Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα. Μόνο κάτι ρεπορτάζ γραμμένα στις αρχές, με κόσμο να κάνει δηλώσεις κατά των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι τους οδήγησαν στην πείνα, ευχαριστώντας τις ΗΠΑ που θα τους έσωνε. Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν κομμουνιστές ή αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν. Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν «θέλουμε τη χώρα μας πίσω»! Θέλουμε τα δολάρια μας πίσω!
Οι τηλεοράσεις έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός. Ό,τι Αμερικάνικη επιχείρηση υπήρχε, έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.

Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω, που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν πλιατσικολόγοι. Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους. Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα «τρομοκράτες». Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω. Έβγαιναν με Αργεντίνικες σημαίες και απαιτούσαν να φύγουμε.

Στην Ελλάδα συμβαίνει και το εξής: τα πετρέλαια στο Αιγαίο επιθυμούν να τα εκμεταλλευτούν πλήρως και μόνο οι Γερμανοί, ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και επιτέλους να βγούνε νικητές από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχοντας ήδη δημιουργήσει 2 και χάνοντάς τους. Τον 3ο αυτόν, μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε ως οικονομικό πόλεμο.

Αυτό που με λυπεί ιδιαίτερα είναι ότι η Ευρώπη και η Ε.Ε. δεν φαίνονται γενικότερα να ενδιαφέρονται να σώσουν το ευρώ τους διότι αν διπλώσει η Ελλάδα, το ευρώ θα είναι εντελώς άχρηστο στις διεθνείς αγορές και σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια, το ευρώ θα καταρρεύσει βυθίζοντας σε τύπου Αργεντίνικης κρίσης όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. Γιατί δεν βοηθούν και γιατί έχουν αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της ακόμα και προς το παρόν ουδείς δεν μπορεί να δώσει εξήγηση.

Ένα είναι σίγουρο, ότι σε μια εβδομάδα από σήμερα η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια αν επιτρέψετε στην Κυβέρνησή σας και στα Μ.Μ.Ε. να συνεχίσουν να καθορίζουν εσκεμμένα την πορεία σας προς την κόλαση του Δάντη.

Σήμερα, όμως, συγκλίνουν, εκ των πραγμάτων, τα συμφέροντα του Αμερικανού Προέδρου, Ομπάμα, και του γ. Διευθυντή του ΔΝΤ Ντ. Στρος Καν, σε μια εμπλοκή του ΔΝΤ, με την Ελλάδα, με την νέα όμως αποκατεστημένη μορφή του, που σαν θεωρητική αρματωσιά και πρακτική θα ανατρέπει τη σημερινή εικόνα και θα πλησιάζει στην ειδυλλιακή παραδοσιακή πρακτική του, του Φίλου των Εθνών!

Ο μεν πρ. Ομπάμα γιατί θέλει νέο κύρος στο εγχείρημά του για επιβολή κρατικού ελέγχου στο διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα, του οποίου έχασε τον α΄ γύρο. Και ο κ. Ντ. Στρος Καν του ΔΝΤ θα επιθυμούσε σφόδρα ένα έπαθλο 10 εκατομμυρίων ικανοποιημένων από τους παραδείσιους σχεδόν όρους παρέμβασης ενός νέου ΔΝΤ Ελλήνων.

Η απίστευτη καταλήστευση του πλούτου... Μερικοί αριθμοί για να προβληματιστείτε...!

Σύμφωνα με ειδική αναφορά του Προγράμματος Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών:

• Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο σήμερα κατέχουν τόσο πλούτο όσο και οι 48 φτωχότερες χώρες μαζί!

• Στις ΗΠΑ, οι 100 πιο σημαντικοί πρόεδροι πολυεθνικών εταιρειών κερδίζουν ο καθένας κατά μέσον όρο... 1.000 φορές περισσότερα απ' ό,τι ένας "μέσος" υπάλληλος τους.

• Η προσωπική περιουσία του Μπιλ Γκαίητς (50 δισεκατομ. δολάρια) είναι ίση με τη συνολική περιουσία των 106.000.000 ασθενέστερων οικονομικά Αμερικανών...

• Ο προϋπολογισμός μόνο των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων μόνο για το έτος 2004 ανήλθε στα 480 δισεκατομ. δολάρια, που αντιπροσωπεύουν δαπάνη 27.342 δολαρίων την ώρα από το έτος γέννησης του Χριστού έως σήμερα... Φανταστείτε πόσα προβλήματα λύνονται με 27 χιλιάδες δολάρια την ώρα!

• 122 επιχειρήσεις αποτελούν την πηγή του 80% όλων των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

• Για να κατασκευασθεί ένα γιοτ πολυτελείας απαιτούνται 200.000 ώρες εργασίας, δηλαδή 96 χρόνια εργασίας ενός ατόμου (8 ώρες την ημέρα, 5 ημέρες τη εβδομάδα). Έτσι, με αυτά που κερδίζει σε μερικές ημέρες, ένας δισεκατομμυριούχος μπορεί να καθορίσει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.

• Τα υπάρχοντα των 84 πλουσιότερων ατόμων στον κόσμο ξεπερνούν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) της Κίνας με τα 1,2 δισεκατομ. πληθυσμό.

• Τα 225 πλουσιότερα άτομα στον κόσμο διαθέτουν περιουσία ισοδύναμη με το ετήσιο συνολικό εισόδημα του 47% των φτωχότερων ανθρώπων του πλανήτη, δηλαδή άνω των 3 δισεκατομ. ατόμων.

• Σύμφωνα με το ίδιο όργανο των Ηνωμένων Εθνών, θα έφθανε λιγότερο του 4% του συνολικού πλούτου αυτών των 225 μεγαλύτερων περιουσιών (που υπολογίζονται σε 1.000 δισεκατομ. δολάρια) για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες σε σίτιση, ένδυση, εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη ολόκληρου του πληθυσμού του πλανήτη Γη...

Αυτά... Τα στοιχεία είναι του '98.

Αυτά είπε η Κανέλλη…Εγώ θυμήθηκα ένα άρθρο μου, δημοσιευμένο πριν δυο χρόνια στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ του Βόλου Άρθρο του Μάκη Μίχου, ανένταχτου της Πανελλήνια

Εγώ θυμήθηκα ένα άρθρο μου, δημοσιευμένο πριν δυο χρόνια στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ του Βόλου

Άρθρο του Μάκη Μίχου, ανένταχτου της

Πανελλήνια Τσιπρομένης και Λαϊκής και Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας

Μόνο η Λιάνα …

Μεγάλωσα πια και βλέπω πιο καθαρά - όχι πιο ώριμα.

Το Κόμμα - ένα είν’ του κόμμα - παραπαίει ενενήντα χρόνια τώρα, χωρίς ελπίδα. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι που το καθοδήγησαν όλα αυτά τα χρόνια μόνο στη συντήρησή του στόχευαν, μ’ ένα λόγο ξύλινο κι επαναλαμβανόμενο. Αυτός ο λόγος του, με την εμμονή του, το άφηνε να παραπαίει και να κατασκευάζει τα ανδρείκελα εκείνα που λιποτακτούσαν στη συνέχεια μέσα στα αστικά κόμματα, για να γευτούν κι αυτά τη χλιδή τους.

Έγινε μετά τη χούντα προσπάθεια ανανέωσης του ξύλινου λόγου με την ίδρυση του ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά αυτή η προσπάθεια εξοντώθηκε απ’ το Κόμμα. Λίγοι απ’ τους οπαδούς της ανανέωσης πήγαν στο Κόμμα, οι πολλοί πήγαν στα σπίτια τους.

Η αιώνια απόγνωση της Αριστεράς!

Το Κόμμα βολοδέρνει τριάντα χρόνια και καμιά ελπίδα δεν έχει να ανεβάσει τα ποσοστά του. Το μόνο που καταφέρνει είναι να στέλνει τα Δαμανάκια ή τους Ανδρουλάκηδες στα έδρανα των κομμάτων της λαϊκής εκμετάλλευσης. Δεν έχει το Κόμμα τα κότσια να προχωρήσει σε αλλαγές. Ούτε τον Άρη Βελουχιώτη έστερξε ούτε και κανέναν άλλο, που πήγαινε ν’ αρθρώσει έναν άλλο λόγο.

Το φαινόμενο των ημερών για το Κόμμα είναι η εισβολή της Λιάνας Κανέλλη.

Δεν είναι κάποιο κοριτσάκι που γαλουχήθηκε μέσα στο Κόμμα κι αναρριχήθηκε αργά και σταθερά στα όργανα του κόμματος (από αφισοκολλήτρια σε πωλήτρια του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ κι ύστερα με τη ντουντούκα κι ύστερα … ). Η Λιάνα είχε μια πορεία αντίστροφη, ξεκίνησε από δεξιά και προχώρησε αριστερά. Στο δρόμο της συναντούσε χιλιάδες που προχωρούσαν προς τα δεξιά κι αυτοί όλοι την κοίταζαν με γουρλωμένα μάτια για την αντίρροπη πορεία της.

Ποιος απ’ τους δυο βάδιζε στο σωστό δρόμο δε θα το καταγράψει η Ιστορία. Η Ιστορία θα κατέγραφε τη Λιάνα μόνο αν έμενε στον κληρονομικό της ρόλο, που μπορούσε να την προωθήσει σε υπουργικούς θώκους. Είχε (και έχει) όλα αυτά τα προσόντα που χρειάζεται ένας πολιτικός, κυρίως όμως έχει Λόγο και ξέρει να χειρίζεται το λόγο. Οι περισσότεροι σύγχρονοι πολιτικοί μας δεν έχουν κανένα απ’ αυτά τα δυο ( εξαιρείται ο Βενιζέλος που ξέρει να χειρίζεται το δεύτερο ).

Η Λιάνα λοιπόν κατέληξε να συνεργαστεί με το ΚΚΕ και να του δώσει εκείνους τους προσανατολισμούς Λόγου και λόγου που θα έπρεπε.

Τους πήρε τους προσανατολισμούς το Κόμμα ; Φυσικά όχι, γιατί το Κόμμα έχει τα όργανά του κι αυτά αποφασίζουν για τη μακάρια πορεία του. Κρατάει ακόμα τη διαχρονική στενοκεφαλιά του και δεν αντιλαμβάνεται πως μέσα στο καθεστώς της «δημοκρατίας» που σέρνεται υποχρεωτικά θα έπρεπε να πολεμήσει με όμοια όπλα τους αντιπάλους του. Το βαρύ πυροβολικό του σήμερα είναι η Λιάνα.

Κάποιες φορές οι ιδεολογικές εμμονές έχουν αρνητικά αποτελέσματα στην πορεία ατόμων ή ομάδων και κομμάτων. Αυτές μάλιστα τις μέρες, όπου ο κομματισμός έχει στραφεί σε νέα παιχνίδια ( τύπου Τσίπρα ) και το Κόμμα κινδυνεύει να χάσει όλα τα ερείσματά του στη λαϊκή βάση, είναι επιτακτική η ανάγκη ανάδειξης ενός νέου στίγματος του Κόμματος, χωρίς απεμπόληση των ιδεολογικών του αρχών. Η νέα του εμφάνιση είναι σίγουρο πως θα του δώσει την αναλογούσα δύναμη, που την εκμεταλλεύεται σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. χωρίς να τη δικαιούνται.

Θα αναρωτηθούν κάποιοι πώς κάποιος, που θεωρούνταν πολέμιος του Κόμματος κάποτε, κάνει σήμερα προτάσεις για την αναγέννησή του. Θα τους απαντούσα ότι δεν υπήρξα ποτέ πολέμιος του Κόμματος, απλά το Κόμμα πολεμούσε κάθε φωνή διαφορετική και μάλιστα οι διώκτες αυτών των φωνών ήταν εκείνοι που έφυγαν πρώτοι για να κυνηγήσουν δόξα και χρήμα κοντά στο τυχοδιωκτικό ΠΑΣΟΚ. Δε χρειάζεται ν’ αναφερθώ σε πρόσωπα, είναι γνωστά και πλούσια πλέον και τ’ αυτί τους δεν ιδρώνει από κριτικές. Κρεμούν ένα ειρωνικό χαμόγελο στο στόμα μόλις τους θυμίσεις την προϊστορία τους …

Επειδή λοιπόν όλα τα άλλα κόμματα έχουν δείξει το νεοφιλελεύθερο προφίλ τους και την κοινή πολιτική τους γραμμή, απομένει στο Κόμμα να χαράξει ένα δρόμο ελπίδας. Αυτό συνεπάγεται πως θα ξεχάσει δικτατορίες προλεταριάτου, θα ξεχάσει εμφυλιοπολεμικές ιστορίες και θα ανεχθεί κάθε αριστερή πρόταση ( μάλιστα τώρα είναι αναγκαίο να ενστερνιστεί αυτές τις προτάσεις ).

Μόνο η Λιάνα μπορεί αυτή τη στιγμή να εγγυηθεί την προκοπή του Κόμματος, η Αλέκα ας κάτσει στο πλάι να αναμασά την «τσίχλα» της. Ο τσαμπουκάς εκείνου του καταληψία πιτσιρικά θα καταρρεύσει κάτω απ’ το Λόγο της Λιάνας, το ίδιο θα πάθουν και οι διάφοροι Βενιζέλοι.

Μπορεί όμως το Κόμμα να κάνει την υπέρβαση στο δογματισμό; Συνειδητοποιεί πως ο κόσμος έχει αλλάξει κι ότι δεν μπορούμε να πείσουμε τον κοσμάκη με τα παλιά συνθήματα «εμπρός, λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι. Ο μόνος δρόμος είναι ενότητα και πάλη»;

Αν δεν αποβάλει το Κόμμα αυτά τα κούφια συνθήματα, όσο κι αν δουλέψουν οι μηχανισμοί του θα ψάχνεται στο άμεσο μέλλον να βρει το 3% που χρειάζεται η είσοδος στο κοινοβούλιο. Οι γέροι κομμουνιστές φεύγουν με το πλήρωμα του χρόνου τους, η ΚΝΕ δεν έχει την παλιά της δύναμη να στρατολογήσει νεολαία, όπως στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Εκδοτικά συγκροτήματα και κανάλια έχουν επιδοθεί σε μια κούρσα ταχύτητας να κατασκευάσουν το νέο πολιτικό σχήμα που θα αποπλανήσει για άλλη μια φορά τις μάζες. Το Κόμμα άλαλο παρακολουθεί(;)τις νέες μεταλλάξεις της πολιτικής και μουλαρωμένο μένει σταθερό στα πιστεύω του, νομίζοντας πως η απογοήτευση του λαού θα τον στρέψει στα περασμένα.

Ίσως και να έχει κάποια βάση αυτή του η θεώρηση, όλο και περισσότερους αφουγκράζομαι να γίνονται νοσταλγοί της χούντας. Καλώς ή κακώς όμως, αυτή η επάνοδος στο δικτατορικό καθεστώς θεωρείται σήμερα ανέφικτη. Η Ε. Ένωση είναι πολύ «δημοκρατική» και δεν επιτρέπει τέτοιες παρεκτροπές, απ’ την άλλη μεριά έχουν χαθεί οι έντιμοι πατριώτες, που θα μπορούσαν να πατάξουν αυτή τη διαφθορά που έχει ξαπλωθεί στη χώρα και παγκόσμια.

Απομένει στο Κόμμα να κάνει την υπέρβασή του και να στείλει τη Λιάνα στην πρώτη γραμμή. Κεντρικές Επιτροπές και Συνέδρια ας κρατήσουν τον χαρακτήρα τους κι ας δίνουν κατευθυντήριες γραμμές, όμως η Λιάνα θα εκφράζει προς τα έξω τις θέσεις του κόμματος. Ας προσπαθήσουν και τα μέλη του Κόμματος και η νεολαία να πάρουν κάτι απ’ τη σκέψη της Λιάνας κι απ’ τα επιχειρήματά της. Η σκέψη της Αλέκας εξεγείρει το πνεύμα, δεν το κοιμίζει. Αυτή η εξέγερση του πνεύματος είναι το ζητούμενο αυτές τις μέρες που οι Λαζόπουλοι και οι Τριανταφυλλόπουλοι και οι Χαρδαβέλες αποκοιμίζουν καθετί γύρω μας.

Υ.Γ.

Έκανα την πρότασή μου σε κάποιο υψηλόβαθμο στέλεχος του Κόμματος. Η αντίδρασή του ήταν άμεση κι αναμενόμενη : «Δεν μπορεί το κόμμα μας να πάρει αυτό το δρόμο, εμείς έχουμε όργανα και θέσεις …».

Την περίμενα την απάντηση, όπως περιμένω και τον εθελοντικό αφανισμό αυτού του Κόμματος. Ας μην ψάχνει να βρει τους εχθρούς του έξω απ’ το Κόμμα.

Οι εχθροί ήταν εντός των πυλών από τότε που ιδρύθηκε …

ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ... ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ... ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΑΣ

Ο ίδιος άνθρωπος που έχει από το ίδιο βήμα αναγνωρίσει την αδυναμία του στη χρήση της ελληνικής λόγω... «διασποράς», έρχεται λίγους μήνες μετά να δολοφονήσει τη γλώσσα με τον αέρα της αυθεντίας.

της ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ

Δεν υπάρχει «ενεστώτας» διαρκείας.

Ε! αυτό είναι από τ' άγραφα. Ο κουρεμένος από το ΔΝΤ και τους οίκους αξιολόγησης πρωθυπουργός, ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής να υπερασπιστεί τον αθλιότερο και αντιλαϊκότερο προϋπολογισμό της μεταπολιτευτικής περιόδου και τολμάει να κάνει και μαθήματα συντακτικού! «Σας μιλάω στον αόριστο», μονολογεί από βήματος, «αλλά πλέον θα χρησιμοποιώ ενεστώτα διαρκείας». Ελεος!

Στην ελληνική γλώσσα δεν υπάρχει ενεστώτας διαρκείας. Υπάρχει όμως στα αγγλικά. Και είναι το πρώτο μάθημα για αρχάριους.

Δεν είναι γλωσσικό απλώς το ζήτημα, είναι βαθύτατα πολιτικό. Ο ίδιος άνθρωπος που έχει από το ίδιο βήμα αναγνωρίσει την αδυναμία του στη χρήση της ελληνικής λόγω... «διασποράς», έρχεται λίγους μήνες μετά να δολοφονήσει τη γλώσσα με τον αέρα της αυθεντίας. Μιαν αλήθεια είπε. Οτι με αλλότρια κουλτούρα και στόχο την εξυπηρέτηση αλλότριων του λαού, ταξικών συμφερόντων, θεωρεί ότι μπορεί να επιβάλλει όχι απλώς διαρθρωτικές αλλαγές, υποτέλεια και πείνα, αλλά ως και σκέψη σε άλλη γλώσσα. Αν όμως θεωρήσουμε τον προϋπολογισμό αυτόν, της βίαιης πτωχοποίησης και φυσικής εξόντωσης μεγάλων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού, σε ενεστώτα διαρκείας αγγλιστί, τότες θα κυλάει κάθε μέρα κατά πάνω μας σαν συνεχώς φονική χιονοστιβάδα που μεγαλώνει πέφτοντας σε δύναμη και όγκο». Σταματάει μόνο όταν εξαφανίσει, χωριά, πόλεις, κοιλάδες και μερικούς «άτυχους» σκιέρ που πρέπει να εξαφανιστούν μαζί με το κεφάλαιό τους.


Μέλλον εξακολουθητικός. Η απάντηση στον ανύπαρκτο ενεστώτα διαρκείας μπορεί και έρχεται από την ίδια τη γλώσσα που μιλάει και ο πλέον αγράμματος εργάτης - εργαζόμενος. Ακόμα και αυτός που έμαθε δύο αγγλικά (και το present simple και present continuοus), αλλά δε ζει με αυτά. Στη γλώσσα μας έχουμε δύο μέλλοντες. Το μέλλοντα το στιγμιαίο και τον εξακολουθητικό. Ετσι για να μαθαίνει και από την εργατική τάξη και ο πρωθυπουργός: θα απεργήσω (άπαξ) και θα απεργώ (κατ' εξακολούθηση) είναι δύο διαφορετικές λειτουργίες του μέλλοντος χρόνου και του μέλλοντος μιας γενικής. Θα αντισταθούμε - θα αντιστεκόμαστε. Οταν η άρχουσα τάξη διανύει τη φυσική της καπιταλιστική κρίση, μπορεί να χρησιμοποιεί και ανύπαρκτους χρόνους. Το επιχειρεί κυρίως όταν φοβάται, όταν τρέμει τους πραγματικούς. Τους μέλλοντες δηλαδή. Αυτούς καλά θα κάνει να τους μελετάει συνεχώς και εκείνη η αριστερά που φτιάχνει ενεστώτα διαρκείας σαν την ανύπαρκτη θέση αναπληρωτή προέδρου στην ΑΔΕΔΥ, προκειμένου να την καταλάβει ως ενσωμάτωσης αντίτιμο σε αγαστή συνεργασία με το δικομματισμό που καταγγέλλει.

Γιατί αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον μέλλοντα εξακολουθητικό των αγώνων, χωρίς γλώσσα. Καλές και υγιείς γιορτές προς αναπλήρωση δυνάμεων σύντροφοι. Γιατί δε θα παλέψουμε. Θα παλεύουμε. Ωσπου να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Αναρτήθηκε από ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ στις 12:49 μ.μ.

Γιατί να διαβάσω δάσκαλε;

του Χρήστου Κάτσικα,

από το Alfavita


Αν και ο επίσημος κρατικός λόγος χέρι χέρι με τις ηλεκτρονικές μας γκουβερνάντες πασχίζουν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας», ότι εργάζονται ελάχιστες ώρες την ημέρα και λίγους μήνες τον χρόνο, όλες οι έρευνες στην Ευρώπη, την Αμερική και τη χώρα μας αποδεικνύουν ότι το επάγγελμα του εκπαιδευτικού κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των στρεσογόνων επαγγελμάτων. Οι εκπαιδευτικοί ανήκουν στους επαγγελματίες τους επιρρεπείς στο «σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης».

Η επαγγελματική εξουθένωση είναι ένα σύνδρομο σωματικής και ψυχικής εξάντλησης, στο πλαίσιο του οποίου ο εκπαιδευτικός κατακλύζεται από έλλειψη ενθουσιασμού και προσδοκιών, απογοήτευση, απάθεια, αδράνεια, χάνει το ενδιαφέρον του και τα όποια θετικά συναισθήματα έχει για τους μαθητές του, διαμορφώνει αρνητική εικόνα για τον εαυτό του και αδυνατεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κατά την εκπαιδευτική διαδικασία.

.....

Ας έρθουμε τώρα στους εκπαιδευτικούς που έχουν 5 ή 10 ή 20 χρόνια υπηρεσία. Σε ποιο ακριβώς περιβάλλον ζουν και εργάζονται; Ποιο είναι το υπαρκτό σχολείο; Μιλάμε για το σχολείο των δυσαρεστημένων. Αυτή είναι η σωστή ονομασία του σημερινού σχολείου που βιώνει ο εκπαιδευτικός.

Ας προσέξουμε. Οι γονείς είναι δυσαρεστημένοι καθώς πληρώνουν πολύ ακριβά τη φοίτηση των παιδιών τους στην κατ' επίφαση δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Μάλιστα η δυσαρέσκειά τους τροφοδοτείται δικαίως ακόμη περισσότερο σήμερα, αφού η «επένδυση» στην εκπαίδευση των παιδιών τους έχει όλο και λιγότερη «απόδοση» όπως αποδεικνύει η καθημερινή εμπειρία και τα στατιστικά στοιχεία με τους δεκάδες χιλιάδες ανέργους, ετεροαπασχολούμενους και υποαπασχολούμενους πτυχιούχους.

Οι μαθητές είναι δυσαρεστημένοι γιατί «ροκανίζουν» την εφηβεία τους στο τρίγωνο σχολείο - φροντιστήριο - ιδιαίτερο σ' ένα «εκπαιδευτικό σύστημα αμάθειας». Περισσότερο από ποτέ το σχολείο βιώνεται από τους πρωταγωνιστές του ως χώρος «εξεταστικής θυσίας», σαν μια άχαρη και ψυχρή «αίθουσα αναμονής» στην οποία αναγκαστικά περιμένει ο μαθητής μέχρι να έρθει η ώρα του μοιράσματος των τίτλων.

Οι εκπαιδευτικοί είναι δυσαρεστημένοι γιατί παράλληλα με τα οικονομικά προβλήματα που τους οδηγούν στην αναζήτηση δεύτερης δουλειάς τούς βαραίνουν και τα βαριεστημένα μάτια των μαθητών που προγυμνάζονται στο διπλανό φροντιστήριο ενώ από την άλλη «πλακώνονται» από το εχθρικό υπονοούμενο της κοινής γνώμης που έντεχνα κατευθύνεται να τους θεωρεί μοναδικούς υπεύθυνους.

Πλησιάζουμε την καρδιά του προβλήματος. Ξέρετε τι μπορεί να σπάσει το ηθικό ενός εκπαιδευτικού περισσότερο ακόμη και από την οικονομική θηλιά που του έχει βάλει το υπουργείο Παιδείας; Μια ερώτηση: γιατί να διαβάσω, δάσκαλε;

Προφητικό κείμενο του Χρήστου Γιανναρά

Δημοσιεύτηκε στην
Κυριακάτικη Καθημερινή, στις 27/9/2009. Μια εβδομάδα πριν τις εθνικές(;) εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Διαβάστε και κλάψτε...

«Μηδέν στο πηλήκιο»!

Tου Χρήστου Γιανναρά

Ναι, το είπε ο ανελλήνιστος: «Και τι κατάφεραν οι αντίπαλοί μας; Μηδέν στο πηλήκιο»!

Υπήρξε υπουργός Παιδείας, υπουργός Εξωτερικών, ετοιμάζεται να είναι αυριανός πρωθυπουργός των Ελλήνων. Και δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» (αποτέλεσμα της διαίρεσης δύο αριθμών) από το «πηλήκιο» (στρατιωτικό κάλυμμα της κεφαλής).

Η Ελλάδα δεν είναι ούτε γεωγραφία ούτε Ιστορία αλλοτριωμένη σε ιδεολόγημα. Είναι στάση ζωής και νόημα ζωής σαρκωμένα και τα δύο στη γλώσσα. Όσο υπήρχαν Έλληνες, πρώτη ανάγκη είχαν: «Ελευθερία και γλώσσα» (Σολωμός). Ελευθερία είναι η κατακτημένη ετερότητα, η ανάγκη να είσαι ο εαυτός σου, να αυτοκαθορίζεσαι, όχι να σε διαφεντεύουν άλλοι. Και η γλώσσα σαρκώνει την ετερότητα, καθιστά τον αυτοκαθορισμό κοινή, κοινωνούμενη πράξη.

Ο ανελλήνιστος πολιτικός αρχηγός δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο». Πώς να εμπιστευθούμε ότι καταλαβαίνει πού βρίσκονται τα γλωσσικά... ...σύνορα της ελληνικής ετερότητας: ποια η διαφορά (βιωματικού φορτίου αιώνων) ανάμεσα στην «κοινωνία» και στη «societas», στη «δημοκρατία» και στη «respublica», στον «λόγο» και στη «ratio», στην «αλήθεια» και στη «veritas», στο «πρόσωπο» και στην «persona», στον «νόμο» και στη «lex». Και αν στις διαφορές αυτές δεν έχει ριζωμένα παιδικά βιώματα πατρίδας, τι θα υπερασπίσει σαν πρωθυπουργός; Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν και την κατά κεφαλήν καταναλωτική ευχέρεια; Αλλά τότε ας δικτυωθεί καλύτερα η οικογένειά του να τον κάνει πρωθυπουργό σε κράτος με γλώσσα (και συνείδηση) δίχως ετερότητα - σε κανένα Βέλγιο ή Λουξεμβούργο.

Οι επερχόμενες εκλογές, στις 4 Οκτωβρίου 2009, θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες εκείνες του Νοεμβρίου 1920, τότε που οι Έλληνες, ασυλλόγιστα και φανατισμένα, όδευαν προς τη συμφορά. Σαν οσμή και τώρα στην ατμόσφαιρα η ανατριχίλα από το κακό που συνοδεύει πάντα την αλογία και την τυφλότητα. Και μάλιστα χωρίς να υπάρχει σήμερα αμφιλεγόμενος ηγέτης, δίλημμα για τον λαό. Μια παράδοση στόχων αλήθειας και ποιότητας ζωής τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων παραδίνεται (από αμηχανία, αγανάκτηση ή απερισκεψία) στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν ξέρει να ξεχωρίσει το «πηλίκον» από το «πηλήκιο».

Δεν φταίει που είναι ανελλήνιστος ο μεθοδικά κατασκευασμένος «ηγέτης». Δεν είχε παιδικά βιώματα πατρίδας στην Ελλάδα ούτε γλώσσα μητρική τα ελληνικά. Το κρίμα και η ιστορική ευθύνη είναι των παραιτημένων από τη σκέψη και την κρίση τους ψηφοφόρων. Ο ίδιος απέδειξε απροσχημάτιστα πόσο έτοιμος είναι να απεμπολήσει κοιτίδες της ελληνικής πρότασης πολιτισμού, όταν προπαγάνδιζε, δίχως αιδώ ή λύπη, την εξωφρενική πλεκτάνη του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. Ή, πριν από λίγες μέρες, με τις δηλώσεις του εκπροσώπου του για το Σκοπιανό.

Στην προεκλογική του εκστρατεία μιλάει μόνο για λεφτά, πώς θα μπουκώσει τον Ελλαδίτη της παρακμής με ψευδαισθητική ευζωία. Ούτε λέξη για τις τουρκικές έμπρακτες (καθημερινής βίας) απαιτήσεις κυριαρχίας στο Αιγαίο, για τα πολιτικά καμώματα του «κομμουνιστή» (αλλά νατοϊκής ποδηγέτησης) προέδρου της Κύπρου να νεκραναστήσει, μαζί με τον Ταλάτ, την εκτρωματική πανουργία του Ανάν. Ούτε σχολίασε ποτέ (όπως και κανένας Ελλαδίτης πολιτικός) τον προγραμματικό αφελληνισμό της παιδείας και των θεσμών στην Κύπρο από το καθεστώς Χριστόφια.

Το ορθολογικό συμπέρασμα είναι αδυσώπητο: Η ελληνικότητα της Κύπρου, η ελληνικότητα του ονόματος Μακεδονία αφήνουν παγερά αδιάφορο τον αυριανό πρωθυπουργό της Ελλάδας. Τι φυσικότερο να τον αφήνει αδιάφορο και η ελληνικότητα του Αιγαίου, της Θράκης, του Καστελλόριζου, της Λήμνου, της Μυτιλήνης. Με ανελλήνιστη ηγεσία, βουβή και άλαλη για τα εθνικά θέματα, ο ορθολογισμός μεταγγίζει τον φόβο της σαφέστατα επαπειλούμενης συμφοράς. Γι' αυτό και οι επερχόμενες εκλογές θυμίζουν κάτι από τις αποφράδες εκείνες του 1920, έχουν μια πρόγευση φόβου προσφυγιάς, ξεριζωμού, ίσως αίματος. Τα σημάδια της πολιτικής «σταδιοδρομίας», ως τώρα, του γλωσσικά ανελλήνιστου μάλλον βεβαιώνουν ότι, αν γίνει πρωθυπουργός, η «λύση» του Κυπριακού, του Σκοπιανού, της μοιρασιάς του Αιγαίου θα επιβληθεί μέσα σε εβδομάδες ή ελάχιστους μήνες. Όμως Θρακιώτες, Καστελλοριζιοί, Μυτιληνιοί, μέσα στο περίπου 40% των Ελλαδιτών ψηφοφόρων, χοροπηδάνε, με πράσινες σημαιούλες, κάτω από το μπαλκόνι του ξενότροπου κομματάρχη διαδηλώνοντας την ίδια εκείνη επιλογή του 1920: «Μικράν Ελλάδα», συρρικνωμένη, και ούτε λόγος για «έντιμον» - σήμερα τη θέλουμε «πάροχον καταναλωτικής ευχέρειας».

Εναλλακτική λύση; Μα είναι φανερό πως δεν υπάρχει, ο ανελλήνιστος δεν έχει αντίπαλο. Η «Νέα Δημοκρατία» έχει τελειώσει πολιτικά, ήταν είκοσι χρόνια ανύπαρκτη ως αντιπολίτευση και πέντε χρόνια ανύπαρκτη ως κυβέρνηση. Σίγουρα δεν μπερδεύει το «πηλίκον» με το «πηλήκιο», αλλά έχει πια αποδείξει, επί είκοσι έξι χρόνια, ότι είναι το ίδιο ή και πιο θεαματικά ανελλήνιστη: στα μπλα-μπλα που με στόμφο εκφέρει και στα αυτοκτονικής ατολμίας διαχειριστικά της ενεργήματα. Δεν πιστεύει αυτό το κόμμα σε τίποτα, το μόνο που ήθελε, και προσπάθησε υστερικά, ήταν να γίνει ΠΑΣΟΚ. Και δεν τα κατάφερε. Αποδείχτηκε, εκτός από εξωφρενικά ανίκανη, και ανήκεστα φαύλη.

Μένει ακόμα μία εβδομάδα ως τις εκλογές. Η πορεία της χώρας είναι προδιαγεγραμμένη, όσοι οσφραίνονται τα επερχόμενα νιώθουν ανήμποροι να αναχαιτίσουν την αλογία. Για την εξαφάνιση των «εθνικών» θεμάτων και της άμυνας από την προεκλογική ατζέντα θα μπορούσε να έχει υπάρξει κάποια παρήγορη παρέμβαση (συμβολική αντίσταση συλλογικής αξιοπρέπειας) της Ακαδημίας Αθηνών, της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, της ηγεσίας της Δικαιοσύνης. Έχει μάλλον χαθεί η επίγνωση ότι μπροστάρηδες στην κοινωνία δεν μπορεί να είναι μόνο οι ανυπόληπτοι επαγγελματίες της εξουσιαστικής μονομανίας και ιδιοτέλειας.

Τουλάχιστον, στην εβδομάδα που απομένει, ας μπορούσε να εμφανιστεί ένας τίμιος και ανυστερόβουλος «εκλογολόγος» από αυτούς που σπουδάζουν την σε βάρος μας πανουργία των εκλογικών νόμων, να μας συμβουλέψει: Ποια είναι η αποτελεσματικότερη οδός για να αποτραπεί η αυτοδυναμία του ανελλήνιστου: Η αποχή; Η υπερψήφιση εξωκοινοβουλευτικών κομματιδίων «της πλάκας»; Το λευκό; Το άκυρο;

Στη δεκαετία του 1950 ή '60, αν ένας πολιτικός μιλούσε για «μηδέν στο πηλήκιο» θα είχε τελειώσει αυθημερόν την καριέρα του μέσα στον γενικό καγχασμό. Η γλωσσική ευαισθησία ήταν τέτοια, που επέτρεπε στο χιούμορ του Μποστ να λειτουργεί καθολικά στην ελληνική κοινωνία και να σπάζει κόκαλα. Σήμερα, μια σατυρική ιδιοφυΐα με τη γλώσσα του Μποστ δεν θα προκαλούσε ούτε μειδίαμα. Μέσα σε πενήντα χρόνια οι Έλληνες ξεριζώθηκαν μεθοδικά από τη συνέχεια της γλώσσας τους, από την κοινή σάρκα και κοινωνούμενη πράξη του αυτοκαθορισμού τους, της ετερότητάς τους.

Αυτή η απώλεια φαίνεται πως πρέπει να μετρηθεί και με εδαφική συρρίκνωση. Το ιστορικό τέλος ιστορικών λαών πάντοτε εντοπίζεται και χαρτογραφημένο.

Αναρτήθηκε από Νεόπτωχος

Αρχαία ελληνικά ανέκδοτα.

Τα αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα είναι πνευματώδη και διδακτικά. Μας χαρίζουν το γέλιο αλλά εκφράζουν και το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα στην πιο χαριτωμένη μορφή του.

Είπε κάποιος στον Αρίστιππο ότι η Λαΐδα δεν τον αγαπά, αλλά
προσποιείται ότι τον αγαπά. Ο Αρίστιππος απάντησε:
«Ούτε το κρασί ή το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ο Διογένης βλέποντας κάποιον να δείχνει ερωτευμένος με μια πλούσια
γριά, είπε:
«Σ' αυτήν δεν κάρφωσε τα μάτια του, αλλά τα δόντια του».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Επαινούσαν τον Αντισθένη κακοί άνθρωποι. Ο φιλόσοφος αναρωτήθηκε:
«Μήπως έκανα κάτι κακό;».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας άντρας είπε στην ερωτομανή γυναίκα του:
«Τι θέλεις να κάνουμε, να φάμε ή να κάνουμε έρωτα».
Εκείνη του είπε:
«Ό,τι θέλεις, ψωμί πάντως δεν έχουμε».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Είπε κάποιος στον Διογένη:
«Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία».
Και ο φιλόσοφος απάντησε:
«Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Κάποτε είδε βρώμικα λουτρά ο Διογένης και διατύπωσε την απορία του:
«Αυτοί που λούζονται εδώ, που πάνε μετά να καθαριστούν;».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Όταν είδε ο Διογένης έναν αδέξιο τοξότη, στάθηκε κοντά στον στόχο λέγοντας:
«Είναι ο μόνος τρόπος για να μη με χτυπήσει».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο
Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος
ερωτίλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέγει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως
εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Επαινούσαν μερικοί μπροστά στον Άγη τους Ηλείους, γιατί ήταν πολύ
δίκαιοι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Άγης ρώτησε με απορία:
- Και είναι τόσο σπουδαίο το ότι οι Ηλείοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια γίνονται δίκαιοι;

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος
ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές. Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό.
-«Με τόσα χρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο».
-«Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη απο ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί
κάνει κάτι τέτοιο απάντησε:
- Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι απο την αναισθησία των ανθρώπων.

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε:
- Δεν είστε καλά!! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ’ άλλα μέρη;

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Καλοτύχιζε κάποιος τον Αριστοτέλη επειδή είχε μαθητή τον Μ. Αλέξανδρο. Ο φιλόσοφος αντέστρεψε την πρόταση:
- Εκείνον να καλοτυχίζετε γιατί είχε δάσκαλο τον Αριστοτέλη.

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε:
«Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα "μπράβο" στις
τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Ρώτησε κάποιος τον Αντισθένη τι είδους γυναίκα θα ήταν κατάλληλη για γάμο. Ο φιλόσοφος του είπε:
«Το πράγμα είναι δύσκολο. Αν παντρευτείς ωραία, θα την έχεις με άλλους κοινή, αν άσχημη, θα είναι σαν να σου επέβαλαν ποινή».

~~~~~~~~~~~@~~~~~~~~~~~~

Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο
φιλόσοφος απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι
ακόμα και να με μαστιγώνουν».

Επιστολή Κολλάτου προς τον "ολίγο" Πρωθυπουργό

κ. Πρόεδρε της Κυβέρνησης,


θα έπρεπε να γράψω, αγαπητέ ή σεβαστέ, όπως συνηθίζεται, αλλά δεν μπορώ.

Ούτε σας αγαπώ, ούτε σας σέβομαι.

Στο θέατρο Μπρόντγουεϊ, θα ανεβάσω στις 22 Δεκεμβρίου και ώρα 9.30 μ.μ, το θεατρικό έργο μου, το Ελληνικό Παραμύθι (Η Ελλάδα του Γιωργάκη), καθρέφτη πιστεύω της.......Ελλάδας σας.

Της Ελλάδας του Σημίτη, του «μικρού».

Του Καραμανλή, του «βραχύ».

Του Παπανδρέου, του «μικρόνου», όπως σας αποκαλεί ο σεβαστός Χρήστος Γιανναράς. Εγώ σας ονόμαζα ο «ολίγος».

Ο κόσμος θα γελάσει...

Είναι η μόνη άμυνα μας. να γελάμε με τα καμώματα σας. Με την ηλίθια ανοχή που εμείς, ο λαός, δείχνουμε στον πολιτικό κόσμο, σε όλους εσάς.

Ελπίζω όμως ότι θα βρει ο θεατής, μετά το γέλιο, το κουράγιο να θυμώσει.

Γιατί ήρθε η ώρα να θυμώσουμε κ. Πρόεδρε. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Τουρίστας πολυτελείας όπως εί­στε, κλεισμένοι στα υπουργεία τους οι υπουργοί σας. δεν θα ακούσετε το κοροϊδευτικό γέλιο του θεατή. Δεν θα νιώσετε τον θυμό του.

Οι θεατές στο θέατρο Μπρόντγουεϊ θα χειροκροτάνε, θα γελάνε αλλά και θα φτύνουνε τους πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής. Τους μεγαλο-παράγοντες που τους κλέψανε.

Μας στερείτε κ. Πρόεδρε την εργασία. Το πιο ιερό δικαίωμα του πολίτη. Ούτε να δημιουρ­γηθούνε, ούτε να ελπίζουνε μπορούνε πια τα παιδιά μας. Οι νέοι ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους, εγκαταλείπουν την χώρα. Όχι τα παιδιά, τα αδέρφια και τα ανίψια των πολιτικών. Αυτοί γιατί να φύγουν; Χρυσά τα έχετε κάνει.

Γράφει ο Μοντεσκιέ, 18ος αιώνας, ότι οι άγριοι στη Λουϊζιάνα όταν ήθελαν να μαζέψουν τα φρούτα ενός δέντρου έκοβαν το δέντρο από τη βάση του. Το ίδιο κάνει και ο «υπουργός» οικονομικών σας. Παίρνει το ταμείο, κλείνει το μαγαζί. Πετάει στην ανεργία τον ιδιοκτήτη, τους εργαζόμενους. Για να είναι νόμιμοι οι νόμοι, διαβάζουμε στο περίφημο βιβλίο του, «Το πνεύμα των νόμων», πρέπει να είναι προσαρμοσμένοι στο κλίμα, στις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, στην ιστορία του τόπου.

Αυτήν που την διδασκαλία της θέλατε να καταρ­γήσετε στα σχολεία.

Το 1/10 περίπου των άρθρων της περίφημης Εγκυκλοπαίδειας ήταν ιστορικά.

0 Ντιντερό, άλλος ενοχλητικός, μην ανησυχείτε κ. Πρόεδρε έχει πεθάνει εδώ και αιώνες, γράφει, Νόμοι αντίθετοι στην ευτυχία του πολίτη είναι ανήθικοι και γρήγορα καταργούνται και ο ίδιος τολμάει σε άλλα γραπτά του, να υποστηρίζει ότι η γνώση της γλώσσας είναι το θεμέλιο όλων των ελπίδων μας.

Πώς να το πούμε αυτό στα παιδιά μας, όταν εσείς ο Πρωθυπουργός της χώρας δυσκο­λεύεστε να μιλήσετε ελληνικά;

Δεν μπορείτε να μας δώσετε ελπίδα, να υπερασπιστείτε τα συμφέροντα μας χωρίς να γνωρίζετε την γλώσσα μας.


Read more: http://tolimeri.blogspot.com/#ixzz18sptJZdu

Ποιος θα βρεθεί να μας δικάσει;

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Στην «Κ» της περασμένης Κυριακής, 5/12/2010, ο κ. Ευθ.-Φοίβος Παναγιωτίδης, επίκουρος καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, τόλμησε να θέσει το ερώτημα: «Ξέρει ο πρωθυπουργός (Γ. Α. Παπανδρέου) ελληνικά;». Αφορμή για το δημοσίευμά του αποτέλεσε κείμενο του Στάθη της «Ελευθεροτυπίας» και, συγκεκριμένα, η φράση: «Ο εντολοδόχος της τρόικας πρωθυπουργός Παπανδρέου άρχισε να κλίνει τη λέξη “πατριώτης” σε όλες τις πτώσεις – τις δύο που γνωρίζει».

Ο κ. Ε.-Φ.Π. δικαιολογεί το ενδιαφέρον του για το θέμα με το σκεπτικό ότι: «Αν η γλώσσα που παράγουμε είναι ενδεικτική της νόησής μας... αν ο εκφραστικός πλούτος υποδηλώνει, ανεξαιρέτως, βάθος σκέψης και ικανότητα για συνθετική συλλογιστική, ποιος θέλει στο τιμόνι (της χώρας) κάποιον που γνωρίζει μόνο δύο πτώσεις;».

Αποκρούει ο κ. Ε.-Φ.Π. τον «ισχυρισμό κάποιων» ότι «οι γλωσσικές δυσκολίες του πρωθυπουργού πηγάζουν από το γεγονός ότι τα ελληνικά δεν είναι μητρική του γλώσσα». Βέβαια η μητέρα του είναι Αμερικανίδα, αλλά ο πατέρας του, κατά τον αρθρογράφο, αποκλείεται να απευθυνόταν στο παιδί του αποκλειστικώς στα αγγλικά, «δεδομένου και των αγγλικών του Ανδρέα». Επιπλέον (το κυριότερο) και τα αγγλικά ο σημερινός πρωθυπουργός δεν τα μιλάει καθόλου με την άνεση μητρικής γλώσσας, «επαναλαμβάνει συλλαβές, κομπιάζει, κάνει σαρδάμ».

Ο γλωσσολόγος του Πανεπιστημίου Κύπρου δεν καταλήγει σε συμπέρασμα. Δηλώνει απλώς τι «υποψιάζεται»: Ότι η δυσγλωσσία του Γ. Α. Παπανδρέου οφείλεται σε «γενικότερη δυσκολία στη γλωσσική πραγμάτωση», που διαφέρει από τη «γλωσσική ικανότητα». Άλλο η γλωσσική ικανότητα, άλλο η πραγμάτωση της γλωσσικής ικανότητας. Με αυτή τη διάκριση ο κ. Ε.-Φ.Π. κατορθώνει να θέσει ευπρεπέστατα το οξύτατο και δραματικό σήμερα για τον Ελληνισμό πρόβλημα επάρκειας του τιμονιέρη, χωρίς να διακινδυνεύει υπεύθυνη άποψη. Δεν είναι ο πρώτος. Κανένας ως τώρα από τους έγκυρους και επιφανείς ομοτέχνους του ή και ψυχολόγους, ψυχαναλυτές, κοινωνικούς ανθρωπολόγους, αλλά και οποιοσδήποτε σεβαστός για τη δημόσια εικόνα του πολίτη, δεν έχει τολμήσει να ψελλίσει αναφορά στο εξόφθαλμο πρόβλημα.

Σίγουρα η ανεπάρκεια γλωσσικής εκφραστικής δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με νοητική υστέρηση και πολιτική ανικανότητα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν διακρίθηκε ως ρήτορας και η δυσκολία του με τις ξένες γλώσσες έμεινε παροιμιώδης. Όμως ο λόγος του ήταν στέρεος, λογικά τετράγωνος, συχνά οι αφορισμοί του είχαν ενεργότερο αποτέλεσμα από αγορεύσεις συναρπαστικών ρητόρων. Κάτι ανάλογο έλεγαν οι παλαιότεροι και για τον σοφό της πολιτικής Θεμιστοκλή Σοφούλη. Αντίθετα, ο εκπληκτικός σε ωριμότητα και σε ουσιαστικό περιεχόμενο ελληνοκεντρικός λόγος του Αντώνη Τρίτση ή του Κύπριου Ανδρέα Χριστοφίδη συνοδευόταν από μια παραλυτική πολιτική ανεπιτηδειότητα που ξάφνιαζε.

Το πρόβλημα που τίθεται στην περίπτωση του σημερινού πρωθυπουργού δεν είναι ούτε θετικά ούτε αντιθετικά ανάλογο. Δεν έχει καν σχέση με το ευρύτερο (κυρίαρχο σήμερα) φαινόμενο υποκατάστασης του πολιτικού λόγου από μιαν επιδέξια κενολογία, που εντυπωσιάζει ως ροή λέξεων χωρίς να συνιστά και ροή νοημάτων. Ο ευφυέστατος μάστορας αυτού του είδους είναι ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος και ολιγονοϊκή απομίμησή του ο λόγος της κ. Ντόρας Μητσοτάκη. Οι μετερχόμενοι το είδος μιλούν ακατάσχετα, με εντυπωσιακό λεξιλόγιο, πληθωρική εκφραστική, φυσιογνωμική ή χειρονομιών, διατυπώνοντας ασήμαντες κοινοτοπίες, ακροβατικές επιδείξεις σοβαροφανών εφέ.

Η περίπτωση του πρωθυπουργού είναι κάτι άλλο. Ανακαλεί αμέσως, στον κάποιας καλλιέργειας ακροατή, το σοφό απόσταγμα της εμπειρίας ότι «άνθρωπος χωρίς γλώσσα είναι άνθρωπος χωρίς σκέψη». Σίγουρα σκεπτόμαστε με τη γλώσσα, η γλώσσα «σημαίνει» την πραγματικότητα: όχι μόνο παραπέμπει στο σημαινόμενο, αλλά το καθιστά «νόημα», το ορίζει και ορίζοντάς το το φανερώνει – είναι «αποφαντική» της πραγματικότητας η λειτουργία της γλώσσας. Και στον σημερινό πρωθυπουργό μας αυτή η σχέση γλώσσας και νόησης, γλώσσας και πραγματικότητας, μοιάζει εξαιρετικά υποτονική, ωσάν η ικανότητα της σκέψης να μην επαρκεί για την ανταπόκριση στην πραγματικότητα. Τα ακραία παραδείγματα φωτίζουν τη συνολική εικόνα: Δεν καταλαβαίνει ότι φράσεις όπως «είμαι πολύ συγκινημένος», είναι κωμικό να τις διαβάζει από το χαρτί που του έχουν ετοιμάσει. Ή ότι μόνο οι αφελείς αστοιχείωτοι σπεύδουν να χρησιμοποιήσουν, για επίδειξη «μόρφωσης», εκφράσεις που δεν ελέγχουν τη σημασία τους (: «μηδέν εις το πηλίκον», «εξ απαλών ονύχων» κ.λπ.).

Καθρέφτης της νοητικής επάρκειας είναι, συνήθως, το βλέμμα, η φυσιογνωμική έκφραση. Το άγλωσσο βλέμμα, σχεδόν βλέμμα πτηνού, το χαμόγελο που είναι μόνο σύσπαση και καθόλου φωτισμός του προσώπου, ακυρώνουν ακόμα και την πιθανή οξύνοια, το τάνυσμα των ευγενέστερων προθέσεων. Και όταν από αυτή τη φυσική μειονεξία απαιτούν οι συντάκτες των προεδρικών ρητορευμάτων την ηγεμονική χρήση πρώτου ενικού προσώπου («δεν θα επιτρέψω», «θα κάνω, «θα δείξω»), το αποτέλεσμα είναι, κυριολεκτικά, ευτράπελο.

Όμως εμείς σήμερα, οι ελληνώνυμοι κάτοικοι του βαλκανικού νότου, δίχως την παραμικρή πια ικανότητα αξιολόγησης ποιοτήτων και συνείδησης ευθυνών, αναθέτουμε στον πρώτο τυχόντα (χωρίς υπερβολή) φορέα φανταχτερού ονόματος να διαχειριστεί, όχι απλώς την οικονομική μας επιβίωση, την ελευθερία ή την υποδούλωσή μας, αλλά και θησαυρίσματα πανανθρώπινης σημασίας και σπουδαιότητας: Αν θα επιβιώσει ζωντανή η γλώσσα (το βιωματικό φορτίο των λέξεων και η συντακτική ευγλωττία) του Ηράκλειτου, του Αριστοτέλη, του Μελωδού Ρωμανού, αν θα σωθεί ως μέτρο και στόχος της ανθρώπινης συνύπαρξης η αθηναϊκή δημοκρατία και η ελληνορωμαϊκή οικουμένη, αν η θάλασσα και το αρχιπέλαγος του Αιγαίου, που κάποτε γέννησαν την κριτική σκέψη και την αποκαλυπτική Τέχνη, θα παραδοθούν ή όχι στον βιασμό και στην ασέλγεια του αλητοτουρισμού και της άντλησης πετρελαίων.

Αλλοίμονο, είναι αδύνατο να υπάρξει Δικαστήριο Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας για να δικάσει τους ελλαδίτες πρωθυπουργούς που απεμπόλησαν το Αιγαίο, επέβαλαν τη μονοτονική γραφή της γλώσσας, τον οικιστικό εκβαρβαρισμό της χώρας, παζαρεύουν για ψήφους τη Θράκη, έστησαν στη σκιά του Παρθενώνα τη νεοπλουτίστικη γυφτιά του κ. Τσουμί.

Και σκοτώνουν κάθε μέρα το τελευταίο απομεινάρι ελληνικότητας: τη γλώσσα.



http://www.kathimerini.gr/

H Γέννηση για φέτος ματαιώνεται...!!!

Ο Ιωσήφ πρέπει να πληρώσει περαίωση,

η Φάτνη να τακτοποιηθεί ως ημιυπαίθριος,

η Παναγία δεν παίρνει επίδομα τοκετού,

οι άγγελοι δεν πετάνε λόγω απεργίας,

οι 3 μάγοι φοβούνται ότι θα απελαθούν ως λαθρομετανάστες

και τα βόδια ..."καλοριφέρ" περιμένουν να διευκρινίσει η Μπιρμπίλη τι θα γίνει με τα ...φωτοβολταϊκά...

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Είπε πριν κάποια χρόνια ο Όργουελ:

«Σε μια εποχή καθολικής εξαχρείωσης

το να λες την αλήθεια είναι πράξη επαναστατική».

Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Η καθολική εξαχρείωση είναι διαχρονική.

Η επανάσταση της Αλήθειας δεν επικράτησε ποτέ.

Τη σκότωναν οι δήθεν επαναστάτες.

Ακόμη και με το Λόγο.

Κυρίως με το λόγο τους.

Σιχάθηκα τα λόγια του αέρα.

Δε νιώθω την ανάγκη να μιλήσω.

Η επανάστασή μου είναι μουγκή πλέον.

Τη μουγκώνει η θρασύτητα των καρμίρηδων.

Των καρμίρηδων στη σκέψη και στο Λόγο.

ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ ( Κότινος)

Η Ειρεσιώνη (από το είρος = έριον, μαλλίον) είναι κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π., εκτός του μήλου και του αχλαδιού). Ήταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας και κατά το επόμενο έτος και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη).

Την εβδόμη ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (22 Σεπτεμβρίου - 20 Οκτωβρίου), παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας τις καλένδες (κάλαντα) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή την κυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Ιδού ένα απόσπασμα από τα κάλαντα :

Η Ειρεσιώνη φέρνει κάθε τι καλό, σύκα και αφράτα ψωμάκια που μας τρέφουν και μέλι γλυκό και λάδι απαλό και ξέχειλους κύλικες με καλό κρασί για να μεθύσει και να κοιμηθεί.

"Τα κλαδιά των δέντρων τα στόλιζαν με άνθη, ταινίες (κορδέλες), έρια (μαλλιά) και μικράς σφαίρας εκ μετάλλου, που παρίσταναν τους πλανήτας, τον Ήλιον και την Σελήνην." Ιστορία της λατρείας του Βάκχου. Χ. Ζανμέρ.

Εκτός από τα κλαδιά της ελιάς, περιέφεραν επίσης και κλαδιά Δάφνης προς τιμήν του Απόλλωνος στα Θαργήλια, εορτή που ετελείτο την Άνοιξη (27 Απριλίου - 26 Μαΐου), όπου πάλι έκαιγαν την παλιά Ειρεσιώνη και κρεμούσαν την νέα έξω από τις πόρτες τους.

Πρόγονος λοιπόν του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη , όπου μέσω αυτής μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψεως ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που εφύοντο στον κάθε τόπο.

Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό από το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου και απαγορεύτηκε η τέλεσίς του. Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανήλθε με την μορφή Χριστουγεννιάτικου και Πρωτοχρονιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο.

Παρ' όλα αυτά, το έθιμο της Ειρεσιώνης υπήρχε πάντα στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων, γι’ αυτόν τον λόγο, το Χριστουγεννιάτικο δένδρο υιοθετήθηκε αμέσως.

(Πηγές : Λεξικό LIDDEL & SCOTT, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της ΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ, Φινέα Γιορτές Αρχαίων Ελλήνων, περιοδικό ΙΧΩΡ, Γ. Λεκάκης)

Σημείωση : Κότινος = αγριελαία - κοτινάς είναι ο καρπός του κοτίνου.

Κότινος ή Ειρεσιώνη - Κλάδος ελαίας στολισμένος με τούφες λευκού ερίου (μαλλιού) που έδιναν ακριβώς την εντύπωση του "βάμβακος". "Είρια από ξύλου", "δενδρόμαλλον"

Cotton ή coton διεθνώς σημαίνει το βαμβάκι, βαμβακερόν κ.λ.π

Στην Γερμανική είναι Baum-Wolle .Δηλαδή "έριον δένδρου". Ο συνειρμός είναι εκ του Κοτίνου : "είρια από ξύλου".

Πηγή : ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ-ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟ της ΑΝΝΑΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

Στα αρχαία Ελληνικά χρόνια υπήρχε το έθιμο της ειρεσιώνης με τους "παίδας τους αμφιθαλείς" (παιδιά που και οι δυο γονείς τους βρίσκονταν στη ζωή) να γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι και να εύχονται στους οικοδεσπότες τραγουδώντας ευχές και παινέματα.
Έτσι στη Σάμο , σε κάποια ανοιξιάτικη γιορτή του Απόλλωνα, παιδιά που κρατούσαν την ειρεσιώνη ( ένα κλαδί ελιάς ή δάφνης που πάνω του στόλιζαν συνήθως καρπούς ,ταινίες, κομμάτια μαλλιού και κρεμούσαν μικρά μπουκάλια γεμάτα κρασί , μέλι και λάδι ) τραγουδούσαν στίχους που παραπέμπουν σε νεοελληνικά κάλαντα , 9 αιώνες πριν από τη γέννηση του Χριστού.

"Δώμα προσετραπόμεσθ' ανδρός μέγα δυναμένοιο,ός μέγα μεν δύναται, μέγα δε βρέμει, όλβιος αιεί... αυταί ανκλίνεσθαι θύραι...πλούτος γαρ έσεισι πολλός, συν πλούτω δε και ευφροσύνη τεθαλυία, ειρήνη τ' αγαθή" (ΟΜΗΡΟΥ ΒΙΟΙ, εκδ. OXFORD,V5)

Στην Αθήνα, γιορτάζοντας τα Πυανέψια ή τα Θαργήλια ή τα Διονύσια, το μήνα Ποσειδαίωνα (15 Δεκεμβρίου-15 Ιανουαρίου) κρεμούσαν την ειρεσιώνη στο ιερό του Απόλλωνα και στις εξώπορτες των σπιτιών για ένα χρόνο , ενώ στη συνέχεια την έκαιγαν στην τελεστική φωτιά (κάτι που παραπέμπει στα στεφάνια της Πρωτομαγιάς που τα καίμε στις φωτιές του Αϊ Γιάννη).

Επίσης κρατούσαν τους θύρσους , (ραβδιά ξύλινα ή καλάμια, τυλιγμένα με φύλλα κισσού ή αμπελιού και "κορφή" ένα κουκουνάρι πεύκου) και ομοιώματα πλοίων που συμβόλιζαν τον ερχομό του Διόνυσου.

Στην εποχή μας, συχνά οι καλαντιστές κρατάνε μικρά καράβια, ενώ στη Μακεδονία και στη Θράκη, "παίδες αμφιθαλείς" ("μανοκυρουδάτοι") κρατούν στολισμένα ραβδιά, τις σούρβες, και αγγίζουν μ' αυτές τους αρρώστους και τα ζώα γιατί πιστεύουν πως έχουν μαγικές ιδιότητες.

Στα ρωμαϊκά χρόνια ,τις καλένδες του Ιανουαρίου, την πρώτη μέρα του χρόνου, τις γιόρταζαν με δώρα και ευχές ενώ οι αξιωματούχοι αναλάμβαναν υπηρεσίες. Από τις ρωμαϊκές καλένδες πήραν το όνομα τους τα κάλαντα που πήραν τη σημερινή τους μορφή από τα πρωτοχριστιανικά κιόλας χρόνια. Πολλά στοιχεία και έθιμα της ειδωλολατρικής γιορτής που επιβίωσαν ανάμεσα στους χριστιανούς, καταδικάσθηκαν από την εκκλησία με τον ξβ΄ Κανόνα της ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Οι αντιδράσεις όμως της εκκλησίας δεν μπόρεσαν να αποτελέσουν φραγμό σε συνήθειες αιώνων και κυρίως στα κάλαντα, που καθιερώθηκαν σαν αναπόσπαστο στοιχείο των γιορταστικών εκδηλώσεων για τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα Φώτα.

Η λαϊκή παράδοση από τις αρχαίες καλένδες ήθελε την Πρωτοχρονιά μια μέρα σημαδιακή για την εξέλιξη της χρονιάς, έτσι, έδωσε στον "Αϊ Βασίλη" (που ο θάνατος του συνέπεσε με την Πρώτη του Γενάρη του379 μ.Χ.) όλες εκείνες τις ιδιότητες που ανταποκρίνονταν στους πόθους και τις ανάγκες της.

Μπορεί ο Άγιος Βασίλειος στα κάλαντα να παρουσιάζεται πότε σαν ζευγολάτης πότε σαν σοφός λόγιος , πάντα όμως ο "ρόλος" του έχει σχέση με τη γονιμότητα της γης.

Τις "μαγικές" ιδιότητες του ραβδιού του άλλοι τις συσχετίζουν με του ραβδιού του Ααρών της Παλαιάς Διαθήκης , άλλοι με τα κλωνάρια που "πέταξε" η ιερή ελιά της Ακρόπολης αμέσως μετά την πυρπόλυσή της από τους Πέρσες (Ηρόδοτος) , ενώ σ' αυτές τις δοξασίες παραπέμπει και το έθιμο της σούρβας που προαναφέραμε.

Κάτι ανάλογο έγινε και με το έθιμο των μεταμφιέσεων στη γιορτή των Σατουρναλίων που γιορταζόταν στα τέλη του Δεκέμβρη. Από αυτό προήλθαν οι μεταμφιέσεις που συνηθίζονται τις μέρες αυτές σε χωριά της Βόρειας Ελλάδας και λέγονται ρογκάτσια ή ρογκατσάρια.

Από τα Σατουρνάλια (Κρόνεια , 17 - 25 Δεκεμβρίου) προέρχεται και το έθιμο των χοιροσφαγίων (οι γεωργοί θυσίαζαν χοίρους στον Κρόνο και τη Δήμητρα για να γίνει εύφορη η γη τους) όπως και της "βασιλόπιτας" που το έφεραν στο Βυζάντιο οι Φράγκοι , οι οποίοι σε περιστάσεις θανάτου του βασιλιά τους σε καιρό πολέμου, ανακήρυσσαν αυτόν που θα εύρισκε το νόμισμα.