ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΤης ΕΛΙΖΑΜΠΕΤΤΑΣ ΚΑΖΑΛΟΤΤΙ
Αποφάσισαν να μην παραμείνουν με τα χέρια σταυρωμένα απέναντι στην πρωτόγνωρη οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα και την κοινωνική εξαθλίωση, στην οποία οδηγούν τα σκληρά μέτρα της κυβέρνησης.
Δηλώνουν έτοιμοι να αγωνιστούν, ξεκινώντας την κοινωνική τους αντίσταση από τις ίδιες της γειτονιές τους. Ο λόγος για κατοίκους της Αθήνας και της επαρχίας που τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά οργανώνονται σε αυθόρμητες Πρωτοβουλίες Πολιτών.
Με αφορμή την κρίση οι Ελληνες ανακαλύπτουν ξανά τη γειτονιά τους και τα αισθήματα απέναντι στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που έμοιαζαν τα τελευταία χρόνια ξεχασμένα. Οι κάτοικοι των γειτονιών της Αθήνας αποφασίζουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους και να υπερασπιστούν τις κοινωνικές τους κατακτήσεις με όπλο την κοινωνική αλληλεγγύη.
Πρωτοπόρος υπήρξε η γειτονιά του Νέου Κόσμου στην Αθήνα, ακολούθησαν Θησείο και Πετράλωνα, ενώ σήμερα είναι δεκάδες οι Πρωτοβουλίες Πολιτών ενάντια στην κρίση και καλύπτουν γεωγραφικά τις περισσότερες περιοχές της Αττικής. Ετσι από τον Κορυδαλλό ώς το Χαλάνδρι, από τον Αλιμο ώς τον Καρέα, από τα Εξάρχεια ώς του Παπάγου, κάτοικοι όλων των ηλικιών και πολιτικών πεποιθήσεων συναντιούνται, συζητάνε μαζί, εκφράζουν απόψεις και προβληματισμούς και προτείνουν κοινές δράσεις στις γειτονιές τους. Οι συνελεύσεις, συνήθως, ολοκληρώνονται με στιγμές χαλάρωσης, αφού αυτοσχέδια τσιμπούσια οργανώνονται από τους κατοίκους με ρεφενέ.
«Κάποιους μήνες πριν αρχίσαμε να συναντιόμαστε άνθρωποι με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, από Νεοδημοκράτες ώς αντιεξουσιαστές, που τους ενώνει όμως η γειτονιά», λέει στην «Ε» ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος, που διατηρεί χαρτοπωλείο σε κεντρικό σημείο του Θησείου και προσθέτει: «Αισθανθήκαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες. Συναντηθήκαμε στην αρχή μια εικοσαριά άτομα, φτιάξαμε ένα συντονιστικό όπου καθένας μπορεί να συμμετάσχει, αφού δεν υπάρχουν ούτε πλειοψηφίες ούτε περιορισμοί. Θέσαμε το θέμα της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα, των σκληρών μέτρων της κυβέρνησης, αλλά και το θέμα της αλληλεγγύης στη γειτονιά».
Συνδετικός κρίκος αυτής της άτυπης πρωτοβουλίας είναι η κοινή διαπίστωση ότι σε καθημερινή βάση οι άνεργοι αυξάνονται, μαγαζιά κλείνουν, πληθαίνουν οι κατασχέσεις. «Είμαστε τις άποψης» υπογραμμίζει ο κ. Παναγιωτόπουλος «ότι την κρίση δεν την περνάει κανείς μόνος του και λίγο-πολύ όλους θα μας αγγίξουν οι δυσκολίες που μας περιμένουν».
Την πρώτη συνάντηση των κατοίκων του Θησείου και των Πετραλώνων ακολούθησαν άλλες τρεις. Ελήφθησαν κάποιες αποφάσεις, όπως η δημιουργία ενός παρατηρητηρίου τιμών, μιας ομάδας δράσης, δηλαδή, που θα ενημερώνει σχετικά με αυξομειώσεις τιμών, κυρίως στα είδη πρώτης ανάγκης στην τοπική αγορά. Κινητοποιήθηκαν επιπλέον καθηγητές, ώστε να οργανωθούν δωρεάν μαθήματα για ανέργους, γιατροί όλων των ειδικοτήτων, από παθολόγοι μέχρι ψυχίατροι που προσφέρθηκαν να κάνουν δωρεάν εξετάσεις και να αντιμετωπίσουν νοσήματα που σχετίζονται με την κρίση, όπως άγχος, καταθλίψεις κ.λπ.
«Δεν παραβλέπουμε βέβαια το γεγονός ότι η κρίση δεν είναι τοπικό φαινόμενο», τονίζει ο κ. Παναγιωτόπουλος, «αλλά πανελλαδικό και παγκόσμιο και γι' αυτό υπάρχουν και πολιτικές προτάσεις, όπως αποχή π.χ. στις επόμενες εκλογές».
Η οικολογική συνείδηση των κατοίκων, επίσης, αποτέλεσε αφορμή για να έρθουν οι κάτοικοι των αθηναϊκών γειτονιών πιο κοντά. Ετσι, σε Θησείο και Πετράλωνα οργανώνουν τοπική παραγωγή τροφίμων, προτρέποντας τη γειτονιά να καλλιεργεί λαχανικά σε ταράτσες, ζαρντινιέρες, γλάστρες και σε όποιον ελεύθερο χώρο υπάρχει. «Οι εποχές είναι επικίνδυνες», υπογραμμίζει ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος «και φοβόμαστε για ολική κατάρρευση του συστήματος». «Βλέπετε», λέει, «ο άνεργος δεν νοιάζεται για το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας ή για τα μέτρα στήριξης της οικονομίας, νοιάζεται για το πώς θα φάει. Εφόσον λύσουμε αυτό το πρόβλημα, τότε μπορούμε να προχωρήσουμε στα υπόλοιπα». *
2 σχόλια:
ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Κάποιες στιγμές, ειδικά όταν ακούω κάποιο δυσάρεστο νέο με πρωταγωνιστές παιδιά, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Βλέπω τεράστιες διαφορές συγκρίνοντας τη δική μου παιδική ηλικία με των σημερινών παιδιών. Στη μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα, τη δεκαετία 1975-1985, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά και όμορφα για τα παιδιά.
Το χειμώνα, μετά το απαραίτητο διάβασμα για το σχολείο και όταν ο καιρός το επέτρεπε, όλα σχεδόν τα παιδιά της γειτονιάς, (περίπου 20), μαζευόμασταν για να παίξουμε. Δεν είχαμε πολλές επιλογές, ποδόσφαιρο κυρίως τα αγόρια και τα κορίτσια μας παρακολουθούσαν. Όταν πάλι ο καιρός ήταν ακατάλληλος μαζευόμασταν στα σπίτια. Περνούσαμε πολλές ώρες κουβεντιάζοντας και παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς ήταν μια παρέα, βέβαια και οι γονείς μας γνωριζόντουσαν, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που υπάρχει αυτή η ανωνυμία και αδιαφορία για το διπλανό.
Τα καλοκαίρια βέβαια ήταν ότι καλύτερο για όλους. Τα πρωινά βρισκόμασταν και ανταλλάσαμε κόμικς για το μεσημεριανό "διάβασμα". Όταν έπεφτε ο ήλιος μαζευόμασταν όλα τα αγόρια και τα κορίτσια και παίζαμε διάφορα ομαδικά παιχνίδια. Καταλήγαμε το βράδυ να παίζουμε τη "μακριά γαϊδούρα" ή κρυφτό. Οι γονείς μας, συνήθως καθόντουσαν στις αυλές και στα πεζοδρόμια απ` όπου μας παρακολουθούσαν και πολλές φορές διασκέδαζαν βοηθώντας τους πιο αδύναμους. Δεν υπήρχε διαφορά ηλικίας και όλα τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, έπαιζαν μαζί. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν υπήρχε πονηριά. Αγόρια και κορίτσια ήμασταν μια παρέα, παίζαμε τα ίδια παιχνίδια, κάναμε μαζί βόλτα με τα ποδήλατά μας. Είμαι από τους τυχερούς που έζησα την παιδική αγνότητα, αλλά από τους άτυχους που δε θα τη δω στα δικά μου παιδιά. Δε μπορώ να συγκρίνω τις ανέσεις και την τεχνολογία που υπάρχει σήμερα, θα ήθελα όμως τα παιδιά μου να ζήσουν όπως εγώ την παιδική τους ηλικία.
(Θα ήθελα αυτό να το ζήσουν όχι μόνο τα δικά μου παιδιά αλλά και άλλα.)
ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Κάποιες στιγμές, ειδικά όταν ακούω κάποιο δυσάρεστο νέο με πρωταγωνιστές παιδιά, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Βλέπω τεράστιες διαφορές συγκρίνοντας τη δική μου παιδική ηλικία με των σημερινών παιδιών. Στη μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα, τη δεκαετία 1975-1985, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά και όμορφα για τα παιδιά.
Το χειμώνα, μετά το απαραίτητο διάβασμα για το σχολείο και όταν ο καιρός το επέτρεπε, όλα σχεδόν τα παιδιά της γειτονιάς, (περίπου 20), μαζευόμασταν για να παίξουμε. Δεν είχαμε πολλές επιλογές, ποδόσφαιρο κυρίως τα αγόρια και τα κορίτσια μας παρακολουθούσαν. Όταν πάλι ο καιρός ήταν ακατάλληλος μαζευόμασταν στα σπίτια. Περνούσαμε πολλές ώρες κουβεντιάζοντας και παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς ήταν μια παρέα, βέβαια και οι γονείς μας γνωριζόντουσαν, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που υπάρχει αυτή η ανωνυμία και αδιαφορία για το διπλανό.
Τα καλοκαίρια βέβαια ήταν ότι καλύτερο για όλους. Τα πρωινά βρισκόμασταν και ανταλλάσαμε κόμικς για το μεσημεριανό "διάβασμα". Όταν έπεφτε ο ήλιος μαζευόμασταν όλα τα αγόρια και τα κορίτσια και παίζαμε διάφορα ομαδικά παιχνίδια. Καταλήγαμε το βράδυ να παίζουμε τη "μακριά γαϊδούρα" ή κρυφτό. Οι γονείς μας, συνήθως καθόντουσαν στις αυλές και στα πεζοδρόμια απ` όπου μας παρακολουθούσαν και πολλές φορές διασκέδαζαν βοηθώντας τους πιο αδύναμους. Δεν υπήρχε διαφορά ηλικίας και όλα τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, έπαιζαν μαζί. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν υπήρχε πονηριά. Αγόρια και κορίτσια ήμασταν μια παρέα, παίζαμε τα ίδια παιχνίδια, κάναμε μαζί βόλτα με τα ποδήλατά μας. Είμαι από τους τυχερούς που έζησα την παιδική αγνότητα, αλλά από τους άτυχους που δε θα τη δω στα δικά μου παιδιά. Δε μπορώ να συγκρίνω τις ανέσεις και την τεχνολογία που υπάρχει σήμερα, θα ήθελα όμως τα παιδιά μου να ζήσουν όπως εγώ την παιδική τους ηλικία.
(Θα ήθελα αυτό να το ζήσουν όχι μόνο τα δικά μου παιδιά αλλά και άλλα.)
Δημοσίευση σχολίου