Άρθρο δημοσιευμένο δυο χρόνια πριν σε Βολιώτικη φυλλάδα.

Άρθρο του Μάκη Μίχου , ανένταχτου της
Πανελλήνια Τσιπρομένης και Λαϊκής και Σοσιαλιστικής Νέας Δημοκρατίας

Εκεί που χρειάζονταν εκατό δούλοι , τώρα χρειάζεται μόνο ένας .
Τι θα φάνε οι άλλοι ενενηνταεννιά ;

Πάντα καθυστερημένος ήμουν , όταν δεν ήμουν Κασσάνδρα .

Αφορμή η 1η του Μάη και όλοι οι παχύρρευστοι λόγοι που εκστομίστηκαν από τα πολιτικά μας πρόσωπα . Χιλιοειπωμένα λόγια , εθιμοτυπικά , χωρίς να έχουν τη διάθεση αφύπνισης των εργαζόμενων. Το ξέρουν οι πολιτικοί άρχοντες πως η αφύπνιση του λαού σηματοδοτεί και την απώλεια της δικής τους εξουσίας .
Ψάχνοντας μέσα στα διάσπαρτα κείμενά μου ανακάλυψα μια μπροσούρα που την είχα μοιράσει ανήμερα την Πρωτομαγιά του 2001 , επί Σημίτη άρχοντος . Ήταν η χρονιά που ο «μισός» ανήρ είχε αναθέσει στο Γιαννίτση το νέο συνταξιοδοτικό , αυτό που δεν κατάφερε τότε να ψηφιστεί για να ψηφιστεί στις μέρες μας από τη Ν.Δ.
Η μπροσούρα είχε τίτλο «Γηράσκω αεί εργαζόμενος» και αναφερόταν σ’ όλους τους «τυχερούς» που είχαν καταφέρει να βρουν δουλειά και θ’ αργούσαν να βγουν στη σύνταξη .

Ένα μικρό απόσπασμα εκείνου του κειμένου παραθέτω , γιατί σήμερα άλλαξαν τα πράγματα άρδην :
… Μετά ο Γιαννίτσης θέλησε να λύσει το πρόβλημα του ορίου της φτώχιας , που έδιναν κάποιες υπηρεσίες των υπουργείων . Αυτές ισχυρίζονταν ότι το όριο της φτώχιας ήταν οι 170 χιλιάδες δρχ. εισόδημα το μήνα .
Υπήρχαν συνταξιούχοι που έπαιρναν 120 χιλιάδες το μήνα . Αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να σέρνονται στις πλατείες και στα παγκάκια για να περάσουν την ώρα τους και προσβάλλανε τη χώρα με τη μιζέρια τους .
Ο Γιαννίτσης αποφάσισε να τους περικόψει αυτή την πενιχρή σύνταξη . Αν παίρνανε μόνο 90 χιλιάδες , δε θα τολμούσαν να βγουν στο δρόμο . Θα μένανε μέσα στο σπίτι τους μέχρι να φτάσει ο χάρος .

Θέλησε να λύσει το πρόβλημα του έκλυτου βίου στη συνέχεια . Είδε πως οι απόμαχοι της εργασίας γέμιζαν τα καφενεία και τα κουτούκια . Αν ανέβαζε το όριο συνταξιοδότησης , οι εργάτες θα πέθαιναν αξιοπρεπώς μέσα στο χώρο της εργασίας τους και θα είχαν την τιμή που τους άξιζε : θα άκουγαν τον επικήδειο απ’ το αφεντικό τους . Τα καφενεία θα κλείνανε σιγά-σιγά κι όλοι θα τρέχανε μέχρι να πεθάνουν για να εξασφαλίσουν τον άνετο βίο των βουλευτών . Άλλωστε κι αυτοί οι καημένοι για τη χώρα μοχθούσαν .
Πριμοδότησε και μ’ άλλο τρόπο την αλλαγή στο συνταξιοδοτικό του νομοσχέδιο . Επέτρεψε στους νέους εργαζόμενους να φύγουν πριν τα εξηνταπέντε τους με σύνταξη , αν έβρισκαν δουλειά από τα δεκαπέντε τους . Ήξερε ο άθλιος υπουργός ότι κανένας από τους νέους δεν θα μπορούσε να βρει δουλειά στα επόμενα χρόνια , όμως αυτός τους έδινε δώρα κάλπικα .
Οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες έτριβαν τα χέρια τους . Είδαν ότι ήταν λάθος τους που χτυπούσαν το «σοσιαλισμό» όλα τα προηγούμενα χρόνια . Άλλαξαν αμέσως τις φωτεινές επιγραφές έξω από τα γραφεία τους και έβαλαν καινούριες :
«ΙΔΙΩΤΙΚΉ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ»
«Ο ΦΑΤΑΟΥΛΑΣ»

Ήταν τυχερή η γενιά μας , ίσως η πιο τυχερή απ’ την απελευθέρωση της χώρας και δώθε . Γλίτωσε τη μετανάστευση , γλίτωσε την ανεργία , χάρη στο Μεταξά είχε «καταφέρει» και το οχτάωρο , είχε κατοχυρώσει και τα συντάξιμα όριά της . Αυτό που περίμενε μέσα απ’ τη ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας ήταν να μειωθεί κι ο εργάσιμος χρόνος και το ωράριο εργασίας , να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος για όλους τους εργαζόμενους και να δουν «καλύτερες μέρες» .
Δυστυχώς κανένα απ’ τα οράματα αυτά δεν υλοποιήθηκε κι αντίθετα η εργατική τάξη έφτασε στο μέγιστο σημείο απόγνωσης , μέσα σε μια καταναλωτική κοινωνία και μια ολιγαρχική οικονομία . Το χειρότερο απ’ όλα είναι πλέον η εύρεση εργασιακής θέσης και η κάλυψη των αναγκών του ενστίκτου επιβίωσης .
Ο τίτλος του άρθρου φαίνεται χλευαστικός , όμως αντικατοπτρίζει την αδήριτη πραγματικότητα . Η υψηλή τεχνολογία έχει ελαχιστοποιήσει τις θέσεις εργασίας κι οι εργοδότες μεγιστοποιούν τα κέρδη τους. Καμιά ιστορική περίοδος δεν μπορεί να παραβληθεί μ’ αυτή που διανύουμε ως προς την εκμετάλλευση του λαού , ούτε καν οι ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες . Θα το νιώσουν – αν δεν το ‘χουν νιώσει – οι νέοι της χώρας μας και κυρίως όσοι σπουδάζουν με στόχο μια καλύτερη ζωή από κείνη των γονιών τους .
Διάβαζα στη ΘΕΣΣΑΛΙΑ του Σαββάτου , 3-5-08 , την έκθεση του ΔΝΤ . Αυτό «το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης ζητάει να παρθούν νέα - πιο σκληρά μέτρα - στο Ασφαλιστικό , να επιβληθούν νέοι φόροι καθώς και να γίνουν ανατροπές στην αγορά εργασίας με καθήλωση μισθών και ευελιξία στο όριο απολύσεων» .
Αυτό που κράτησα στη μνήμη μου είναι μόνο η τελευταία του επιταγή : ευελιξία στο όριο απολύσεων, λες και υπάρχουν προσλήψεις στην εποχή μας ( δεν ξεχνώ τις προσλήψεις των ημετέρων από τα παράθυρα ) . Σε ποιες απολύσεις άραγε αναφέρεται η σύγχρονη νομισματική μαφία ; Στις απολύσεις των ανέργων ;
Ίσως δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό το πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία , μιας και η γενιά μας έχει την δύναμη να βοηθήσει βιοποριστικά τους γόνους της και να τους στηρίξει μέχρι να φτάσουν στη μέση ηλικία . Όσοι κατάφεραν μάλιστα μέσα στα τριάντα τελευταία χρόνια να κλέψουν το δημόσιο πλούτο έχουν ακόμη περισσότερες ελπίδες να διαιωνίσουν την κοινωνία που οραματίζεται το ΔΝΤ και η παγκόσμια Αρχή .
Τι απομένει στους νέους που προέρχονται από λαϊκά στρώματα ; Ήδη άρχισε να δείχνει το πράγμα . Πολύωρη απασχόληση για τριακόσια Ευρώ το μήνα και με το φόβο να χάσουν αυτή την απασχόλησή τους στο παραμικρό παράπτωμά τους . Ήδη η νεολαία έχει αφήσει τη χειρονακτική εργασία , παραμυθιασμένη από τους πολιτικούς της τελευταίας τριακονταετίας που υπόσχονταν καλύτερες μέρες μέσα από την παιδεία και τα πανεπιστήμια . Οι χειρονακτικές εργασίες έχουν περάσει στα χέρια των οικονομικών μεταναστών , που αργά και σταθερά - με την αιώνια αποταμιευτική νοοτροπία του μετανάστη - γίνονται η νέα μεσαία οικονομική τάξη . Η «εκπαιδευτική» βιομηχανία απορροφά τους νέους και το μόχθο των γονιών τους χωρίς αντίκρισμα επαγγελματικό , αλλά ούτε κι ανθρωπιστικό .

Ποιο θα είναι το μέλλον αυτής της χώρας ; Η Ευρωρωμαϊκή αυτοκρατορία είναι μια παραλλαγή της Ρωμαϊκής . Σήμερα χρειάζονται ελάχιστοι εξειδικευμένοι δούλοι κι αυτούς προστατεύει η σημερινή αυτοκρατορία , το δημοκρατικό της προσωπείο δεν επιτρέπει την αρένα για την εξόντωση των πολλών . Η αρένα βρίσκεται τώρα στις χωματερές και τους κάδους απορριμμάτων , όπου συνωστίζονται για τη λεία τους οι «ελεύθεροι» πολίτες της χώρας . Ο πόλεμος για νερό και λίγο ψωμί ίσως να ξεκινήσει πολύ σύντομα , αλλά πάλι οι χορτάτοι θα κερδίσουν .

Υ.Γ.
Πέρασε ο φίλος από το σπίτι την ώρα που κατέγραφα τις μαύρες σκέψεις μου και μου μίλησε για μια αισιόδοξη προσπάθεια … κοινοβιακής συνδιαχείρισης των πραγμάτων .
Τα είχα βιωμένα όλα αυτά απ’ τα φοιτητικά μου χρόνια και τα είχα μελετήσει ιστορικά . Δεν είχα το κουράγιο να είμαι αισιόδοξος όπως ο φίλος , είχα βιώσει πολλούς «επαναστάτες» στη ζωή μου και γι’ αυτό το λόγο απόμενα μονάχος μες στο πιθάρι μου …
Είμαι έτοιμος να βγω απ’ το πιθάρι με το λυχνάρι στο χέρι και να συμπορευτώ σε καθαρές ιστορίες , όμως τα πράγματα είναι πιο δύσκολα σήμερα από τις μέρες του Διογένη …