Η ‘ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ’ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ, ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΙΑ, ΟΙ ΟΠΛΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ …ΑΛΛΟΙ

Άρθρο της Νίνας Γεωργιάδου, Μάρτιος αυτού του εθνοσωτήριου έτους, που δεν έχει τελειωμό «Τα μαθητικά μου χρόνια τα πέρασα, στο μεγαλύτερό τους μέρος, μέσα στη δικτατορία, στην άκρη της ελληνικής εσχατιάς (πάντα μου άρεσε αυτή λέξη). Ήταν η εποχή που, όπου δεν έφτανε ο στρατιωτικός νόμος, τον υποκαθιστούσε επάξια ο σχολικός. Κάποιοι λίγοι δάσκαλοι, οι ‘φωτισμένοι της εποχής, οι πρωτοπόροι’ ανέβαιναν στα μπαλκόνια και με παλμό προπαγάνδιζαν την ‘εθνοσωτήρια επανάσταση’. Τις νύχτες, εθελοντικά πάλι, στεκόντουσαν στις γωνιές των δρόμων του χωριού, έκοβαν κίνηση και ό,τι έπιανε η άκρη του τσακίρικου ματιού τους, δεν το κρατούσαν εγωιστικά για τον εαυτό τους. Το μοιραζόντουσαν μ’ αυτούς που ήξεραν να αξιοποιούν πληροφορίες. Τα πρωινά της Κυριακής, οπωσδήποτε μετά τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, αυτοί οι λίγοι πρωτοπόροι δάσκαλοι ξεκουράζονταν στο καφενείο, παρέα με τον παπά και τον ενωμοτάρχη. Περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια μέσα στο στάσιμο αέρα του χωριού και την ακινησία του φόβου. Κάποια μέρα έγινε μια μεγάλη γιορτή στο Δημαρχείο. Ο διορισμένος από τη χούντα δήμαρχος και ο επιθεωρητής εκπαίδευσης ήταν πολύ συγκινημένοι. Την προηγούμενη μέρα στο σχολείο ο επιθεωρητής είχε ελέγξει σε όλες τις τάξεις με τους σαράντα μαθητές αν είχαμε κομμένα τα νύχια και αν φορούσαμε παπούτσια. Έστειλε θυμωμένος στο σπίτι του το Γαβρήλο γιατί ήταν ξυπόλητος, μας άκουσε να απαγγέλλουμε όλοι μαζί την προπαίδεια του 7 και μετά μας χειροκρότησε που τραγουδήσαμε τόσο ωραία και δυνατά «της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό». Μετά έπεσε ο πίνακας γιατί στηριζόταν σε τρία μόνο πόδια που το ένα το είχε φάει λίγο ο σκώρος. Η δασκάλα ντράπηκε, ο κύριος επιθεωρητής όμως ήταν πολύ καλός και της είπε, «μη στενοχωριέστε, συμβαίνουν αυτά». Στη γιορτή του Δημαρχείου νόμιζα ότι ο Δήμαρχος και ο Επιθεωρητής ήταν συγκινημένοι που είχαμε όλοι κομμένα νύχια και δεν είχε καταλάβει ότι τα είχαμε φάει γρήγορα στο διάλειμμα γιατί μας προειδοποίησε η δασκάλα. Όμως έκανα λάθος. Η γιορτή ήταν για άλλο λόγο. Φορούσαμε τη στολή της παρέλασης γιατί οι ποδιές μας ήταν παλιές και ξεβαμμένες. Η κυρία Σταματία, που μας είχε μάθει ότι η πιο μεγάλη λέξη όταν παίζαμε κρεμάλα, ήταν ο «κομμουνιστοσυμμορίτης» φορούσε το καλό της ταγιέρ και μας έκανε το μαέστρο για να τραγουδήσουμε πάλι νέα και δυνατά, «της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό». Μετά μίλησε ο κύριος Δήμαρχος και μετά ο κύριος Επιθεωρητής και είπαν ότι η γιορτή γίνεται για «να βραβεύσουμε έναν σπουδαίον διδάσκαλον, έναν υψηλού φρονήματος πατριώτην, έναν πιονιέρο της Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως, που δίδει καθημερινώς την μάχην δια την προκοπήν της εκπαιδεύσεως και της Πατρίδος και αποτελεί πρότυπον δια την νεολαίαν μας», που έχει τόσο ωραία κομμένα τα νύχια της, σκέφτηκα εγώ αλλά αυτοί δεν το είπαν. Αργότερα έμαθα ότι πιονιέρος δεν είναι το πιόνι αλλά ο πρωτοπόρος. Στη γιορτή ήταν και ο κύριος Ενωμοτάρχης με τη στολή του και το όπλο του και τη γυναίκα του. Έτσι βράβευσαν το κύριο Επαμεινώνδα που είχε βγάλει τους πιο πολλούς λόγους στα μπαλκόνια, που στεκόταν ακούραστα στις γωνιές των δρόμων κάθε βράδυ και έπαιζε κάθε Κυριακή τάβλι στο καφενείο με τον κ. Ενωμοτάρχη». Βλέποντας στην τηλεόραση αποσπάσματα από τη φιέστα του υπουργείου παιδείας και δια βίου μάθησης, θρησκειών, κατάρτισης, κλπ κλπ για τις κενοτόμες, συγνώμη, καινοτόμες δράσεις στα σχολεία, μου ήρθε στο νου αυτή η ιστορία. Τι παράξενο πράγμα κι αυτός ο συνειρμός. Να ήταν άραγε η δήλωση του πρωθυπουργού; " Η εκδήλωση αυτή αποδεικνύει πως στα σχολεία μας έχουμε σπουδαίους ανθρώπους, που τη μάχη τη δίνουν μέσα από τη δουλειά τους έμπρακτα και καθημερινά". Να ήταν οι δηλώσεις της κυρίας υπουργού; «Η νεολαία μας έχει ανάγκη από πρότυπα. Τα πρότυπα είναι από δω και όχι από κει», είπε δείχνοντας τους πιονιέρους εκπαιδευτικούς που ετοιμάζονταν να βραβευθούν. Ή να ήταν ο κουμπορόφορος σωματοφύλακας. Μπορεί πάλι και να ήταν το πνεύμα ομοψυχίας και πατριωτισμού που διαρρέει τις μέρες μας. Σίγουρα πάντως δεν ήταν η ηλεκτρονική σκακιέρα ή η ηλεκτρονική κλεψύδρα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και οι συνειρμοί της! Από κει ήταν οι άλλοι. Αυτοί που φώναζαν πως οι ωρομίσθιοι έχουν έξι μήνες να πληρωθούν. Αυτοί που δεν θα μπορέσουν ποτέ τους να γίνουν πρότυπα. Γιατί η νεολαία μας σήμερα, αυτή που χειμάζεται από το εξοντωτικό, καταθλιπτικό, αλλοπρόσαλλο σχολείο για να βγει στην αγορά της flexicurity εργασίας, με όρους καλτσοδέτας δηλαδή, πρέπει να μάθει έγκαιρα τι πρότυπα επιτρέπεται να έχει. Οι άλλοι δε χωράνε. Όσο για τους «σπουδαίους εκπαιδευτικούς με τις καινοτόμες δράσεις», δεν αφορούν σίγουρα αυτούς που καταθέτουν τη ψυχή τους σε σχολεία που τρέχουν, μπάζουν, βουλιάζουν, και βάφουν μόνο τους τις ξηλωμένες αίθουσες, και εξορμούν για τον άπορο Γαβρήλο που σήμερα μπορεί να έχει παπούτσια αλλά με τρύπιες σόλες και ανεβάζουν θεατρικές παραστάσεις και κάνουν εκθέσεις φωτογραφίας ενάντια στη φτώχεια και τον πόλεμο και μαθαίνουν ελληνικά στους μετανάστες και δεν κάνουν παραπαιδεία και στο χρόνο που δεν περισσεύει αφηγούνται στους μαθητές τους όνειρα και ελπίδες. Να θυμηθώ μόνο να κόψω τα νύχια μου, γιατί οι καιροί είναι περίεργοι. .

Υ.Γ. δικό μου.

Ωμό κι αληθινό το άρθρο της Ν. Γεωργιάδου.

Μακάρι να το διαβάσουν πολλοί.

Θα καταλάβουν ποιον πόνο έβγαζα

φωτογραφίζοντας «δασκάλους» στα βιβλία μου.

Νιώθω πως δεν είμαι μόνος

όταν αφουγκράζομαι τέτοια γραπτά.

Σ’ ευχαριστώ, Νίνα.