Η Χούντα έδωσε τον 14ο μισθό.
Ήταν σκληρή η Χούντα;
Όχι.
Αν ήταν σκληρή έπρεπε να βάλει
μέσα σ’ ένα καράβι όλους τους πολιτικούς
κι όλο τους το σόι
και να τους φουντάρει μεσοπέλαγα.
Έτσι κι αλλιώς ισόβια θα έτρωγε.
«Ισόβια» τρώνε και οι πολιτικάντηδες.
Θα τρώνε κι οι απόγονοί τους.
---------------------------------------------------------
Ήρθε ο σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ
κι αυτός τάισε τους συνδικαλιστές.
Τους τουλούμιασε στο φαΐ
κι αυτοί παραμύθιασαν το λαό.
Ψάχνω σήμερα να βρω έναν απ’ αυτούς,
τους συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ,
που να είναι μάχιμος.
Δεν τον βρίσκω πουθενά.
Κάπου κρύβεται και χωνεύει τα τυχερά του.
Υ.Γ.
Όσα δε μπορεί η Δεξιά
τα κάνει πάσα στην Αριστερά.
Το χριστιανικό
«ου γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου»
πήγε περίπατο.
Τα ίδια ξέρουν και οι δυο χείρες.
Δεν έχω καταλάβει όμως ακόμα
ποια δασκάλεψε την άλλη…
15 σχόλια:
Ενας σκεπτόμενος, αξίζει περισσότερο από 10000000 άσκεφτους είπε ο Σωκράτης.
Δεν το γνώριζα για τον 14ο μισθό.
Η επαχθής "χούντα" λοιπόν έκανε αυτό το δώρο στους εργαζομένους, μα πως είναι δυνατόν?
Είναι δυνατόν αγαπητοί μου, διότι η Χούντα ήταν δίπλα στον εργάτη, στον αγρότη,τον συνταξιούχο, τον μισθωτό,ήταν δίπλα στον Έλληνα' τον σωστό, όχι τον "μπάχαλο".
Ο Παπαδόπουλος Γεώργιος υπήρξε ο μοναδικός και γνήσιος Στρατιωτικός ηγέτης που αγάπησε την Ελλάδα.
Οταν ο πουλημένος τουρκόσπορος Καραμάν-αλής είπε την φράση" όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια", τι να πει κάποιος για τους διεφθαρμένους πολιτικούς που ξεπούλησαν την Ελλάδα, δεν υπάρχει πιο ηχηρό παράδειγμα από αυτόν, τον προδότη, το ανδρείκελο της Φρειδερίκης.
Μην έχετε παρωπίδες, δεν έχει σημασία το είδος του πολιτεύματος, σημασία έχει το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ!
Οταν υφίσταται οικονομική ευμάρεια και οι πολίτες είναι ικανοποιημένοι, τότε γιατί να διαμαρτυρηθεί κάποιος?
Δεν ήτο δυνατόν να επιτευχθεί αυτό, εάν δεν υφίστατο αυστηρή κριτική επί των ανθρωποειδών τα οποία επικαλούμενα πολιτικές ιδεολογίες ελευθερία του λόγου και άλλα παρόμοια καπακούπικα (ΚΚΕ) και ασύστολα, προσπαθούσαν να περάσουν τα "σημερινά χάλια"...σας το λέω απλά, για να το καταλάβετε.
Η Χούντα δεν έκλεψε ούτε δραχμή από τον Ελληνα 'όλοι οι άλλοι ...του ήπιαν το αίμα.
Το αποκορύφωμα της Τραγωδίας-Δημοκρατίας, δεν το έχετε βιώσει ακόμα...θα το βιώσετε σε λίγο!
Λυπάμαι για την Δημοκρατία σας..μεγιά τον ΠΟΥΤΣΟ !
Ιησού του Ναζή,
βλέπεις μια σκοπιά της χούντας. Αυτή που θέλεις να δείς! Για τους βασανισμούς όμως τι έχεις να πείς? Για το ότι δε τολμούσες να αρθρώσεις ελεύθερα την αντίθετη γνώμη σου τι έχεις να πείς? Για τους κατοίκους στα χωριά τι έχεις να πείς?Στις πόλεις? ακόμη χειρότερα. Ποιος στάθηκε δίπλα τους?
Διάβασε λίγο να δείς πως ζούσαν στα Τζουμέρκα την εποχή εκείνη. Η χούντα δε στάθηκε σε κάνενα δίπλα, παρα μόνο στη CIA, τους αμερικανούς πράκτορες, και τα αμερικανικά συμφέροντα.
Ο Παπαδόπουλος υπήρξε ένα γνήσιο κάθαρμα, που εξυπηρέτησε τα στρατιωτικά συμφέροντα και τις εντολές της CIA. Και η Φρειδερίκη υπήρξε κάθαρμα, και ο Καραμανλής. Όλοι τους.
Και για το νεοφασισμό σήμερα που όλο και αναπτύσσεται τι έχεις να πείς? Η γενιά μας θα γεννήσει "παπαδόπουλους",όχι στρατιωτικούς αλλά καθάρματα, εσύ θα χαίρεσαι γι αυτό?
Αφού υποστηρίζεις τη χούντα τόσο ανοιχτά τουλάχιστο άνοιξε κανα βιβλίο. Ιστορικό βιβλίο, βρες και κανά βιβλίο με μαρτυρίες, βρες και κανα "κουμουνιστικό" διάβασε και απο κεί, και αν υποστηρίζεις την "ΑΛΗΘΕΙΑ" πραγματικά αμφιβάλλω αν θα έχεις τις ίδιες απόψεις...
Φ.Π. (τέως ανώνυμος)
Υ.Γ. αν βρεθούμε θα πιαστούμε στα χέρια μου φαίνεται...
Μα! Μόνο στα καφενεία ενημερωνόσαστε;
Το επίδομα αδείας θεσμοθετήθηκε το 1945. Το δώρο Πάσχα το 1951 (αν και με την μορφή δώρου σε είδος ίσχυε από το 1822). Το επίδομα Χριστουγέννων θεσμοθετήθηκε το 1980.
(Όσο για τον χουντοναζί, κάπου άκουσα κιόλας ότι ο παπαδόπουλος την είχε 80 πόντους. Το έλεγε η Δέσποινα σε γνωστό κομμωτήριο. Α ναι! Η χούντα επίσης έφτιαξε δρόμους κι έφαγε ο κοσμάκης ψωμί, απαγόρευσε τα κουνούπια το καλοκαίρι, έδωσε προίκες στις άπορες κορασίδες, έστειλε τον παναθηναϊκό στους 4 του πρωταθλητριών, ποινικοποίησε τις σαχλαμάρες, έκανε μασάζ στους κρατούμενους, έστειλε τους αριστερούς σε διακοπές στα νησιά και γενικώς ήταν ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΙΣ ΦΑΣΕΙΣ! Κρίμα που τελείωσε και δεν προλάβαμε να σε χαρούμε με στολή ρε παιδάκι μου.)
Προς τέως ανώνυμο Φ.Π.
Προτιμώ ν' απαντήσω εγώ αντί του Ιησού.
Οι υπερβολές μ' ερεθίζουν.
Δε χρειάζεται ν' ανοίξω βιβλία για την περίοδο εκείνη, γιατί τη βίωσα στο πετσί μου.
Θα συμφωνούσα για αμερικανοκίνητες Φρειδερίκες και Καραμανλήδες, αν το σκεπτικό σου προχωρούσε πιο πέρα κι έβλεπε και τους άλλους τοιούτους.
Τι ήταν ο μέγας Αντρέας;
Τι ο μισός ανήρ Σημίτης;
Ποιος αναφώνησε εκείνο το αμίμητο «Ευχαριστούμε, κύριε Κλίντον»;
Ποιο το δόγμα του Μαργαριταρένιου Γιωργάκη;
Αλήθεια, τι έπαθαν οι χωριάτες μας στη Χούντα;
Έγιναν αμέσως χουντικοί, όπως ήταν και βασιλοφρονες, όπως αργότερα προσκύνησαν το «σοσιαλιστικό» καθεστώς του ΠΑΣΟΚ, που μας οδήγησε στο σημερινό χάος...
Αυτό δε σημαίνει πως ασπάζομαι τη βία, όμως βλέπω σήμερα πως η βία έχει άπειρα πρόσωπα.
Κοίτα γύρω σου και θα τα δεις...
Δεν ζούσα τότε και δε ξέρω. Έχω διαβάσει πολλά όμως για εκείνα τα χρόνια. Δεν υποστηρίζω κανένα. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ο Παπανδρέου ήθελε να "συμπλεύσουμε" με το ΝΑΤΟ και να μην είμαστε υποτελείς του, από αυτή τη σκοπιά ο Παπαδόπουλος ήταν πιο προσγειωμένος.
Αλλά σκοπός δεν είναι να διαλέξουμε τον καλύτερο, ούτε να υποστηρίζουμε το κάθαρμα που μας κυβερνά καλύτερα.
Τα ονόματα προ 40 ετών μας στοιχειώνουν ακόμη, και θα μας στοιχειώνουν και στο μέλλον όπως πάμε, γιατί θέλουμε να μας κυβερνούν "μεγάλες οικογένειες".
Σκοπός είναι να φτάσουμε σε ένα σημείο που δε θα κλέβουμε ο ένας τον άλλο, που θα υπάρχει ειλικρίνεια αν το θέλεις..
Η χούντα όμως υπήρξε εχθρός της ελευθέριας και της ελεύθερης σκέψης. Όσο για τη ευημερία...
Κάθε φορά υπάρχει κάτι να πεις...
Τότε η χειραγώγηση γινόταν με τη βία. Τώρα έμαθαν και γινήκαν εξυπνότεροι, η χειραγώγηση γίνεται με τη τηλεοπτική βια και τη ψήφο!
Φ.Π.
Επίσης κάτι για τους χωριάτες. Αυτός που δεν έχει μόρφωση και δουλεύει απ'το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν έχει χρόνο να καταλάβει τη μιζέρια του.
Αν την κατανοούσε θα ξεσηκωνόταν!
Αυτοί οι άνθρωποι όνειρα ψάχνουν και νομίζουν ότι τα καθάρματα θα τους τα υλοποιήσουν.
Φ.Π.
Προς Φ.Π. πάλι.
Απαντώ, επειδή ο λόγος σου είναι ήπιος.
Κι εμένα με στοιχειώνουν κάποια απ' τα ονόματα του παρελθόντος.
Υπήρξα μάχιμος κατά της Χούντας και συνεχίζω να είμαι μάχιμος κατά των δήθεν αντιστασιακών.
Λαλιώτηδες και Δαμανάκια είναι αυτοί που ξεπούλησαν την ελπίδα.
Η Χούντα τη ζωντάνευε.
Αυτό με σπρώχνει στην αντίδρασή μου, άγνωστε φίλε μου.
Ακόμη και έτσι δε μπορώ να καταλάβω γιατί να μιλούμε θετικά για κάτι που διέφθειρε την Ελλάδα? Η σημερινή εποχή είναι πιο ύπουλη και οι άνθρωποι έχουν τα προβλήματα τους. Απλά ο καταναλωτισμός τους προσφέρει "ελευθερία". (Μας προσφέρει καλύτερα, γιατί όσο και να μη μου αρέσει η ιδέα αυτής της κοινωνίας, ζω σε αυτή και περνάω καλά μάλιστα). Κι όμως δεν έχουν λυθεί κανένα πρόβλημα. Και βλέπουμε την ελπίδα στην άλλη πλευρά της βάρκας.
Πηδώντας μια απ'τη δεξιά μια απ'την αριστερά όμως κάποια στιγμή θα πέσεις στο νερό. Μετά θα καταλάβεις πως ισορροπεί η βάρκα...
Φ.Π.
Και μια σύντομη απάντηση στον ανώνυμο
που βαφτίζει «χουντοναζί» κάποιον σχολιαστή του άρθρου:
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ.
ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗ ΜΑΣΚΑ...
ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ.
ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΕΝΙΚΑ.
Ξέχασα και κάτι για το επίδομα.
Το'45 και το ΄51 είχαμε δημοκρατία...
Ξεχνάω, φίλε μου.
Να ξαναφέρουμε πάλι τη χούντα για να κρατούμε την επαναστατική μας ορμή κι ελπίδα ζωντανή;
Ή να διαγράψουμε τους ανθρώπους που είχαν κατά καιρούς τις τύχες της χώρας στα χέρια τους και ήταν περισσότερο ή λιγότερο σωστοί;
Υπάρχει στην Ιστορία παράδειγμα άψογου,άσπιλου,τέλειου κυβερνήτη;
Π.Α.
Π.Α.,
δεν προχωρώ με άλλες απαντήσεις στα σχόλια.
Πριν δυο χρόνια δημοσίευσα στην τοπική εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ ένα άρθρο μου με τίτλο «Νοσταλγός της χούντας».
Δέχτηκα και τότε πυρά διαφόρων...
Να ξεκαθαρίσω λοιπόν κάτι.
Δεν είμαι νοσταλγός της χούντας κι ούτε θέλω να ξαναβιώσω τα άδυτα της Μπουμπουλίνας.
Απλά φοβάμαι πως η ασυδοσία του κυνοβουλετισμού οδηγεί τα λαϊκά στρώματα σε Καραντζαφέρειες λύσεις και πιο αρρωστημένο μέλλον.
Πάντως σ' ευχαριστώ για όλες τις παρεμβάσεις σου.
[ΜΕΡΟΣ 1 από Νίκο Ανιθαγενή]
Δημοσίευσα παλιότερα κάποια σχόλια σε κείμενά σου και στην συνέχεια «απείχα» (ο λόγος είναι ότι ενοχλεί την αισθητική μου ο λόγος ορισμένων σχολιογράφων που δείχνουν σαν να καρτερούν τον υπερήρωα/υπερέλληνα/υπεράνθρωπο/υπερπατέρα/υπερκράτος να φέρει σωτηρία) αλλά επανέρχομαι, επειδή μου κίνησε το ενδιαφέρον η συζήτηση περί επιδομάτων.
Μολονότι είναι ένας κοινότυπος τρόπος η ερμηνεία της ιστορίας με βάση το ποιος είναι στην «κορυφή» (χούντα, δεξιά ή σοσιαλδημοκρατία), δεν είναι απαραίτητα ο ασφαλέστερος. Αντίθετα, οδηγεί την σκέψη σε επισφαλή, μερικά και συγχυσμένα συμπεράσματα κι όχι στην κατανόηση. Να εξηγήσω τι εννοώ (και τι πιστεύω):
Όλα όσα εμφανίζονται ως «παροχές» και «δώρα» προς τους «από κάτω» σπάνια ξεκινούν από πρωτοβουλία της κορυφής (της κυβέρνησης, των εργοδοτών...) και δεν είναι μονομερείς κινήσεις της «εξουσίας» (επιτρέψτε μου, για χάρη της συνεννόησης, αυτή την γενίκευση). Διάολε! Στον άθλιο κόσμο μας τίποτε δεν έχει χαριστεί κι όποιος έχει την κατάρα της εργασίας ως μέσο επιβίωσης το ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτές οι παροχές είναι είτε αποτέλεσμα της πίεσης και των αγώνων των «από κάτω» (οπότε καλύτερα να τους δοθούν λίγα ψίχουλα πριν σηκώσουν από μόνοι τους όλο το φουρνάρικο), είτε μέτρα δελεασμού κι εκτόνωσης, αλλά κι ενσωμάτωσης σε ό,τι θεωρείται κάθε φορά κυρίαρχο παράδειγμα κοινωνικής συμπεριφοράς. Καλύτερα ένα bonus που θα ξοδευτεί σε σούπερ τηλεοράσεις, μοντέρνα αμάξια και ψευτοχλιδάτες διακοπές, παρά ένα μίζερο εισόδημα που βάζει κακές σκέψεις στο μυαλό. Θαρρώ ότι δεν λέω κάτι πρωτότυπο. Βασικοί κανόνες συντήρησης του καθεστώτος, βγαλμένοι από δεκαετίες εμπειρίας (των αφεντάδων μας).
Σχετικά με τις ελληνικές εκδοχές των δώρων και επιδομάτων, δεν γνωρίζω αν ισχύουν 100% όσα έγραψε κάποιος άλλος ανώνυμος σχολιογράφος, αλλά έστω ότι είναι έτσι. Το 1945 και το 1951 το ελληνικό κράτος ήταν μπλεγμένο σ’ έναν ανελέητο πόλεμο - εναντίον των ίδιων των «υπηκόων» του, η εμπειρία των επιτευγμάτων της αντίστασης κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν ακόμη ισχυρή (και σας παρακαλώ, μην αρχίσετε σχόλια περί «σταλινισμού» του εαμ, γιατί ούτε οι σταλίνες έκαναν κουμάντο, ούτε σοβιετία θα είχε γίνει η Ελλάδα αν τυχόν δεν μας είχε κουβαληθεί ο Παπαντρέας κι ο βασιλιάς), εξίσου μεγάλη ήταν η συλλογική πίκρα για το γεγονός ότι την μία κατοχή ακολούθησε δεύτερη κατοχή και τέλος η τεράστια ανέχεια με την πλειοψηφία του πληθυσμού να ψωμολυσσάει δεν ήταν καθόλου καλό εχέγγυο πίστης στις παραδόσεις και τις αρχές της εθνικοφροσύνης και του χωροφυλακίστικου κράτους. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, μικρές παραχωρήσεις όπως τα επιδόματα δεν ήταν παρά αναγκαστικές για να αποφευχθεί κάποια μεγάλη οπισθοχώρηση (αν και σε μια τέτοια περίπτωση, οι αφέντες μας δεν θα το είχαν σε τίποτε όπως το απέδειξαν να τουφεκίσουν εν ψυχρώ την πλειονότητα του πληθυσμού για να ‘χουν το κεφάλι τους ήσυχο). Αναγκάστηκαν οι τότε κυβερνήσεις να πάρουν τέτοια μέτρα και δεν τα «χάρισαν», οπωσδήποτε δεν τα παραχώρησαν λόγω αυξημένης δημοκρατίτιδας.
Και αργότερα, με τα ιουλιανά και την έστω μικρή και περιστασιακή επούλωση της τρομακτικής ήττας του εμφυλίου (μια ήττα που δεν ήταν της αριστεράς, της εδα, του κκε ή των κούτβηδων, αλλά πάνω απ’ όλα των πληβείων της Ελλάδας), πάλι η μέθοδος του μαστίγιου και καρότου αποδείχτηκε η χρυσή συνταγή. Λίγα ψίχουλα για αντίδωρο και μπόλικη χωροφυλακή να επιτηρεί και να δέρνει. Πώς αλλιώς; Ή θα έπρεπε να είναι οι οικοδόμοι διαρκώς στο δρόμο και να τα κάνουν γης μαδιάμ (όπως είχε συμβεί πριν να γίνει το σωματείο τους «όργανο» του κόμματος) ή θα έπρεπε να κάνει το καθεστώς ορισμένες στοιχειώδεις παραχωρήσεις, για να ικανοποιεί τους οπαδούς του και να δικαιολογεί την αύξηση της καταστολής. Να προσθέσω ότι σε αυτές τις «παροχές» δεν περιλαμβάνονται μόνο διάφορα μισθολογικά γλειφιτζούρια, αλλά για παράδειγμα και η αντιπαροχή (που μετέτρεψε την χώρα σε πεδίο μπετονένιων ιδιόκτητων διαμερισμάτων), αλλά και οι κάθε λογής «άδειες» για μαγαζάκια, ταξί, προποτζίδικα (που γέμισε τον τόπο με αχρείους μικρο-αφέντες).
[Συνεχίζεται στο 2ο μέρος]
[Συνέχεια από το 1ο μέρος]
Βέβαια, αυτά συνέβαιναν όταν το κράτος έδερνε, οι χίτες ήταν χίτες και οι κομμουνιστές είχαμε την ηθική μας για σημαία στο κεφάλι μας. Γιατί μετά ήρθε η «αλλαγή» και το τροπάρι μπορεί να μην άλλαξε στους στόχους του, άλλαξε όμως στις μορφές του. Και μαζί με την «αλλαγή» ήρθε η επέλαση του μικροαστισμού, το lifestyle, η καριέρα, τα φράγκα και το πατήστε-όσα-κεφάλια-σας-παίρνει... Για να μην γίνομαι κυνικός, ας το θέσω πιο κομψά: η «δικαίωση» των αποκλεισμένων, όπως αυτοδιαφημίστηκε η «αλλαγή», ήταν στην πραγματικότητα η επιβράβευση της μνησικακίας, του ατομισμού, του εγωισμού και η μετατροπή της πάλαι ποτέ «αριστεράς» σε αριστερό συνεταίρο του κράτους και των μηχανισμών του. Το ’81 δεν δικαιώθηκαν οι ηττημένοι του εμφυλίου, αλλά τα ανθρωποειδή που θα πουλούσαν και την μάνα τους για να βρεθούν στη θέση του νικητή και του «γαμάω». Και κάπως έτσι χάσαμε εμείς οι κομμουνιστές, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Για να τελειώνω, απ’ το ’81 και μετά η συντριπτική πλειοψηφία των παροχών ήταν το δόλωμα στο σταυροδρόμι της ζωής: ή ακολουθείς τον δρόμο του αγώνα και δεν σε ικανοποιεί το καινούριο σαλονάκι και τα σεμεδάκια στην tv, ή μικροαστικοποιείσαι, βολεύεσαι στην κλαδική σου, τον κλάδο σου ή την συντεχνία σου και βάζεις και συ το λιθαράκι σου για το «ελληνικό θαύμα» της δεκαετίας του ’90 (που τώρα αποδεικνύεται μια μεγάλη παπάρα και έτσι δικαιώνεται το τελευταίο κομμουνιστικό αστείο, ότι δηλαδή «εμείς σας τα λέγαμε!»)
Ο μικροαστικός και σε τελική ανάλυση αντικοινωνικός χαρακτήρας του πλήθους των επιδομάτων / δώρων της τελευταίας εικοσαετίας εξηγείται εξάλλου από τον τρόπο με τον οποίο γίνονται αντικείμενο υπεράσπισης από τους κάθε φορά θιγόμενους: ως κλαδικό τους δικαίωμα, ως bonus αναγνώρισης εκ μέρους του κράτους της ειδικής και ανώτερης υπηρεσίας τους, ως εξτραδάκι που τους ξεχωρίζει από τους «άλλους». Έτσι μπορεί για χρόνια και χρόνια να ήταν κυριολεκτικά στ’ αρχίδια τους όταν ολόκληρες ομάδες (οι νέοι, οι χωρίς πτυχίο, οι μετανάστες, οι «μαύροι», οι ανασφάλιστοι...) έχαναν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και τους πηδούσαν στην δουλειά, αλλά μόλις θίγεται το δικό τους κάστρο των «κεκτημένων» απαιτούν απ’ όλη την κοινωνία (και περισσότερο από αυτούς που έχουν ήδη σακατευτεί εργασιακά και μισθολογικά) να ξεσηκωθεί. Αλλά έτσι είναι ο μικροαστός: θεωρεί το δικό του πρόβλημα ως μέγιστο πρόβλημα της κοινωνίας (χωρίς να λογαριάζει πόσους και πόσους πρόδωσε και πάτησε στην πορεία του).
Είναι φανερό νομίζω που θέλω να καταλήξω. Η κοινωνική κίνηση, οι ανταγωνισμοί εντός της κοινωνίας (ο κοινωνικός πόλεμος θα έλεγαν κάποιοι παλιοί) είναι που εξηγούν τις κάθε φορά παροχές ή περικοπές, επιθέσεις ή οπισθοχωρήσεις των αξιότιμων κυβερνήσεων μας, εθνοσωτήριων ή σοσιαλιστικών (κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι).
Νίκος ο ανιθαγενής
Ανιθαγενή, ευχαριστώ.
Δεν ξέρω κατά πού να πάω πλέον...
Aυτά που πρεσβεύεις τα πίστευα κι'εγώ πριν κάποια χρόνια και πριν από μένα κάποιος... άλλος...
Ο λόγος που σου απαντώ είναι γιατί αναφέρθηκες σε μένα ως "τον σχολιαστή που περιμένει τον Υπεράνθρωπο".
Οι θεωρίες του Μπακούνιν και του Κροπότκιν καλά ακούγονται στα αυτιά, όμως είναι το ίδιο ουτοπικές όσο και του "Υπεράνθρωπου", στον οποίο εγώ ελπίζω...
Εχεις να προτείνεις κάποια άλλη εφαρμόσιμη λύση?
Αν είναι να σε ακολουθήσουμε.
Δημοσίευση σχολίου