Με σημάδεψε κάποτε η ανάγνωση ενός βιβλίου.
«Το εγωιστικό γονίδιο» ήταν ο τίτλος του.
Άρχισα ν’ αμφισβητώ από τότε τη δυνατότητα
κάποιας κοινωνικής αλλαγής.
Ήρθε κι ο Μέγας Χατζιδάκις με το Μεγάλο Γκάτσο
με τη ρήση τους «Καληνύχτα Κεμάλ…»
και οι δυο σπόροι ρίζωσαν μέσα μου.
Ερχόταν μέσα στη δίνη μου ο παππούς μου ο Σωκράτης
και μου μιλούσε για το Λόγο και η δίνη μου χειροτέρευε.
Έβλεπα το Λόγο να γίνεται υποχείριο των πολιτικών
και των παπάδων και των καθηγητάδων,
υποχείριο των κάθε λογής κοινωνικών παραμυθάδων.
Αυτό μ’ ανάγκασε να καυτηριάζω και να στηλιτεύω
όλα όσα σέρνονταν οφιοειδώς δίπλα μου.
Αυτό μ’ ανάγκασε να πω και κείνη τη μεγάλη ρήση:
«Αγωνίστηκα τριάντα χρόνια ν’ αλλάξω τον κόσμο,
τώρα αγωνίζομαι να μη μ’ αλλάξει αυτός ο κόσμος».
Ο Λόγος εξουσιάζεται απ’ το εγωιστικό γονίδιο.
Όσοι πιστεύουν πως μπορούν να τον μπολιάσουν
μέσα στον κοινωνικό ιστό είναι βέβαιο ότι
ή θα πιουν το κώνειο ή θα μεταλλαχτούν στην πορεία τους
σε αρπαχτικά όρνεα ενάντια στους παλιούς συντρόφους.
3 σχόλια:
Γιατό τόση απαισιοδοξία ρε???
Γράφει όμως ο Dawkins στο "εγωιστικό γονίδιο":
"...Σας προειδοποιώ ότι, αν θέλετε, όπως εγώ, να χτίσετε μια ανθρώπινη κοινωνία στην οποία τα άτομα να συνεργάζονται με γενναιοδωρία και ανιδιοτέλεια για το κοινό καλό, να μην περιμένετε ιδιαίτερη βοήθεια από τη βιολογική μας φύση. Ας προσπαθήσουμε να διδάξουμε τη γενναιοδωρία και τον αλτρουισμό, διότι γεννιόμαστε εγωιστές. Ας κατανοήσουμε σε τι στοχεύουν τα εγωιστικά μας γονίδια, έτσι ώστε να έχουμε τουλάχιστον την ευκαιρία να διαταράξουμε τα σχέδιά τους, κάτι που κανένα άλλο είδος δεν διανοήθηκε ποτέ να κάνει".
Αυτό πιστεύω,
γιαυτό ελπίζω.
Ναι, "αυτός ο κόσμος δεν θ'αλλάξει ποτέ". Ας συνεχίσουμε να προσπαθούμε να τον διορθώσουμε μια στάλα...
Αρνούμαι τα διλήμματα.
Με τρομάζει η ανώνυμη καταδίκη της ρεαλιστικής «απασιοδοξίας» μου.
Θα περίμενα να μου δώσει ο «μηνυτής» κάποια στοιχεία για να νιώσω κι εγώ αισιόδοξος.
Μήπως η αισιόδοξη άποψη είναι αυτή του ατομικού συμφέροντος;
Δημοσίευση σχολίου