Παρακαλώ τον Δάσκαλο όπως επισυνάψει το κατωτέρω κείμενό μου, το οποίο επαληθεύει σκέψεις και θέσεις του ιδίου…
Η ευθύνη των αναφορών ανήκει εξ' ολοκλήρου στον "Ιησού Του Ναζή".
Προσεκλήθην σήμερον, 25/12 εις οικίαν συναδέλφου, του οποίου εόρταζε ο ηλικίας 11 ετών υιός του.
Αποδεχθείς την πρόσκλησιν προκειμένου να τιμήσω τους ανθρώπους με την παρουσία μου, αφίχθην μετά δώρων δι' όλην την οικογένειαν...
Αφού παρήλθε περίπου ημίωρον (20:25 περίπου) από αφίξεώς μας-ήμουν μετά της μητρός μου, η οικοδεσπότης( πηλιορείτισσα 110 κιλών περίπου) εδέησε να προσφέρει ένα φοντάν και πορτοκαλάδα....
Αρνήθηκα ευγενικά και τα δύο.
Είπα, οινόπνευμα δεν έχετε;
Έχουμε αλλά μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις!
Δεν το σχολίασα....
Πίσω από τον πάγκο της κουζίνας υπήρχαν δυο αρνιά φρεσκοψημένα και δυο πιατέλες κοτόπιτα ζεστή, όταν είπα στον Ντίνο τον συνάδελφο,
- Η μαμά τα κοιτάει και θέλει ένα μεζέ να πιει ένα κρασάκι,
αυτός είπε στην σύζυγό του (Πηλιορείτισσα)
- Μένια βγάλε ένα μεζέ για την κυρά-Μαργαρίτα.
Η Μένια άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε ένα κομμάτι χοιρινό κρέας παγωμένο και λίγο μπαγιάτικο τυρί φέτα...
Η κυρά-Μαργαρίτα το έφαγε η φουκαριάρα για να πει δυο κουβέντες και να πιει λίγο κρασί ( με το σταγονόμετρο - τρία εκατοστά το θυμάμαι χαρακτηριστικά) και να ευχηθεί για την υγεία του παιδιού.
Η κυρά-Μαργαρίτα είναι καθαρός και αγνός άνθρωπος, δίνει και την ζωή της, είχε τον ΑΝΔΡΕΑ δίπλα της γιά 48 χρόνια ...κάτι έμαθε.
Μετά από 10 λεπτά πήγε στην τουαλέτα και τα έβγαλε όλα, η φουκαριάρα...
ΈΚΑΝΕ ΕΜΕΤΌ!
Εγώ τα είδα όλα, δεν είπα τίποτα, αλλά μίλησα στο τέλος και ίσως είναι καλύτερα να μην μιλάς....
- Καλά, ρε Ντίνο (Ο Ντίνος είναι γύρω στα 160 κιλά), αυτά τα αρνιά για ποιόν είναι;
Ααα, φιλαράκι, περιμένει η Μένια μία συνάδελφό της δασκάλα με την οικογένειά της, γι' αυτούς τα ετοίμασε...
Δεν είπα τίποτε.
Μετά από 10 λεπτά περίπου ήλθε ένας ηλικιωμένος με την γυναίκα του και τον 16 χρονών περίπου γιο τους, απευθύνθηκαν στους οικοδεσπότες, ωσάν να μην υπήρχαμε καθόλου εγώ και η μητέρα μου...
Είπε ο συνάδελφος.
- Σπύρο, πρέπει να φύγετε.
(Η κυρά Μαργαρίτα κάνει εμετό ακόμα 01:59)
Η ώρα ήταν 21:00 περίπου,είπα στον συνάδελφο "να χαίρεσαι την πηλιορείτισσα, που είναι και δασκάλα!...και αυτούς που ήρθαν...όταν έχεις τέτοιους φίλους...μην φοβάσαι τα φίδια !"
Είπε κάποιος κάποτε
"οι πηλιορείτες σε βλέπουν σαν όρθιο κατοστάρικο",
ο Ανδρέας ήταν, ο πατέρας!!!
Χαίρομαι που δεν ανήκεις στους ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥΣ!!!!!!!
" Ιησούς Του Ναζή"
Υ.Γ. του «οικοδεσπότη».
Φίλε Ιησού, εκδίδεις εγκυκλοπαίδεια καρμιριάς στο Πήλιο.
Η Μαργαρίτα να ευχαριστεί το Θεό που καθάρισε το στομάχι της.
Κρίμα που δεν άφησε το μεζέ του ψυγείου εντός του σαλονιού.
Είναι αξιοπρεπής η Μαργαρίτα…
3 σχόλια:
Πόσο θα ήθελα να μπορώ να υπερασπιστώ τον τόπο μου…
Πώς όμως, όταν αυτά που περιγράφεις, τα έχω ζήσει η ίδια;
Τελευταία φορά το καλοκαίρι που μας πέρασε, βρέθηκα με το Δάσκαλο και τη Δώρα
στην Τσαγκαράδα . Εκείνος πρότεινε να πάμε στο ταβερνάκι πάνω απ’ την πλατεία.
Το ήξερα πως το είχε «χτίσει» με τις παρέες του τα χρόνια που ζούσε εκεί.
Τον γνώρισαν, τον χαιρέτισαν, αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαν να μας σερβίρουν ένα τσίπουρο με μεζέ, γιατί «σε δυο ώρες περίμεναν ένα γάμο για φαγητό».Ούτε καφέ είχαν το χρόνο να μας φτιάξουν. Εγώ και «τα πήρα» άσχημα και ντράπηκα. Κατέβηκα με τη Δώρα στην πλατεία . Εκεί περιμέναμε τουλάχιστον είκοσι λεπτά να μας δώσουν σημασία και να παραγγείλουμε καφέ. Κατέβηκε κι ο δάσκαλος στο μεταξύ . Είχε μείνει να πει δυο κουβέντες με το «φίλο» τον ταβερνιάρη.
Ζήτησε ένα τσίπουρο με μεζέ. Του φέρανε φιστίκια μ’ ένα εικοσ-πενταράκι…
Κάπως έτσι άδοξα έληξε ‘το τσίπουρο στην Τσαγκαράδα’.
Ορκίστηκα να μην το ξανα-επιχειρήσω.
Μεγάλωσα στο Πήλιο και λίγο πολύ τα είχα ζήσει όλα αυτά.
Δεν είναι όλοι έτσι , έλεγα και συνεχίζω να το λέω.
Η μάνα στο σπίτι έδινε ότι είχε και δεν είχε, έτσι κι ερχόταν κάποιος , γνωστός ή ‘ξένος’. Ευτυχώς για μένα και τ’ αδέλφια μου, της μοιάσαμε- σχεδόν όλα …
Ο πατέρας ήταν κλειστός άνθρωπος, καρμίρης όμως δεν ήταν…Κέρναγε συνέχεια τους φίλους στους καφενέδες και στις ταβέρνες…Τα έπινε γενικώς…
Έφυγα απ’ το Πήλιο στα δεκαοχτώ. Επέστρεφα πάντα για τους γονείς
και τα αδέλφια. Λάτρευα το βουνό , σιχαινόμουν τους πηλιορείτες.
Όμως…
Ζώντας για τριάντα και βάλε χρόνια σ’ αυτή την άγρια πόλη , γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Για ένα πράγμα πλέον είμαι απόλυτα σίγουρη, πως η καρμιριά δεν έχει πατρίδα. Είχα μάθει κι εγώ αλλιώς. Οι άνθρωποι εδώ είναι φτωχοί, κυρίως σε συναισθήματα.
Το μεγάλο μου ‘ γαμώτο ’ ήταν για τους φίλους τους αριστερούς.
Μέχρι που τους έβαλα σε εισαγωγικά και ηρέμησα.
Θέλω να σου πω πως ανθρώπους και ‘ανθρώπους’ βρίσκεις παντού,
αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά.
Ένοιωσα ακριβώς τον εμετό της κυρα- Μαργαρίτας…
Ένοιωσα και περήφανη για σένα που στο τέλος είπες την αλήθεια σου.
Τι τα θες;
Στο Πήλιο που αγαπώ είναι οι ρίζες μου,
στο χάος που ζω ξαναβρίσκω τους ανθρώπους μου…
Καλή Χρονιά!
Μαρία μου, έτσι είναι όλοι πάνω στο Πήλιο.
Απλά κάποιες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το κακό μάλιστα είναι πως όποιος θα εγκατασταθεί μόνιμα στο πανέμορφο αυτό βουνό μπολιάζεται στα γρήγορα με το γονίδιο του καρμίρη.
Μερικές φορές από αντίδραση...
Εγώ πάντως γλίτωσα απ' τα τρωκτικά αυτά μόλις κυκλοφόρησα το βιβλίο μου «Οι καρμίρηδες».
Δεν πούλησε το βιβλίο, όμως το διάβασαν σχεδόν όλοι οι Βολιώτες. Τα λεφτά της έκδοσης του βιβλίου τα κέρδισα μέσα σε τρεις μήνες απ' την απομάκρυνση των καρμίρηδων από την τράπεζά μου...
Αμίν αμίν λέγω υμίν ,(τον πήρα σοβαρά τον ρόλο μου),εγώ ο Ιησούς του Ναζή απευθυνόμενος προς εσένα Μαρία, σου αποδίδω άπαντα τα εύσημα.Ασπάζεσαι και ομολογείς την πραγματικότητα, καίτοι αυτόχθων και ιθαγενής.
Δεν προσπάθησες να παραποιήσεις την πασιφανή πραγματικότητα...
Αντιλαμβάνομαι όπως είπε και ο δάσκαλος ότι είσαι η εξαίρεση του κανόνα...(δεν ήταν δυνατόν να σε αγαπάει αν δεν ήσουν άξια-γνωρίζουμε αμφότεροι πόσο αυστηρός είναι στις επιλογές Του).
Το λάθος σου όμως ήταν, ότι σε παλαιότερες αναρτήσεις επικαλέστηκες ψυχιάτρους,όταν αρκούσε το χειρόγραφό σου και μόνο γιά να αποδείξει την διαύγεια της σκέψης σου και να πείσει τους πάντες!
Δεν χρειαζόμαστε ψυχαναλυτές Μαρία ,μόνο ανθρώπους να μας καταλάβουν.
Την τελευταία λέξη θα την έχει και πάλι ο Ανδρέας...όταν σε γενομένη συζήτησή μας πριν πολλά χρόνια ειπώθησαν τα εξής:
Ρε πατέρα μπορείς να φανταστείς πιό όμορφο τόπο από το Πήλιο?...συνδιάζει βουνό και θάλασσα,εκεί που τελειώνει το πρανές του όρους αρχίζει το απέραντο γαλάζιο σε τέλειο συνδυασμό.....
Ανδρέας:"Nαι πράγματι θα συμφωνήσω μαζί σου, με μία μικρή διαφορά."
Ποιά ?
"Οτι το Πήλιο και όλο αυτό το πανέμορφο τοπίο ,πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερο χωρίς το...περιεχόμενό του ,σε γενικές γραμμές".
Η συζήτηση αυτή έγινε το 1975 περίπου και ο Ανδρέας είχε επισκεφθεί περιστασιακά το όμορφο βουνό.....(σημειωτέον ότι οι πάντα αλληγορικές και παράξενες εκφράσεις που συνήθιζε να χρησιμοποιεί έμεναν για μένα ανεξήγητες για χρόνια...
Ακόμα και όταν τον ρωτούσα τι εννοεί, δεν απαντούσε...
Με την πάροδο των χρόνων ,ακόμα και σήμερα μετά απο 35 χρόνια ,αρχίζω να "βλέπω"!
Αν ζούσε θα έλεγε:Γρήγορα ξύπνησες...μαλάκα...
Ιησούς Του Ναζή
Δημοσίευση σχολίου