Τρελάθηκαν και τα ζώα…

Εν αρχή τρελάθηκε ο άνθρωπος.

Ύστερα άρχισε να τρελαίνει τη Φύση.

Της άνοιγε «όζουσες τρύπες» και της έλιωνε τους πάγους.

Έσπερνε ερήμους και κατακλυσμούς,

μιμούμενος το θεό που ο ίδιος κατασκεύασε κάποτε.

Ο μικρός φυσιοδίφης παρατηρούσε τα ζωντανά.

Έβλεπε τις αλεπούδες να μεταλλάσσονται

και να σκαρφαλώνουν όπως οι γάτες σε κάθετους τοίχους.

Έβλεπε τις γάτες να ομαδοποιούνται όπως οι ύαινες

και να κυνηγούν κοκόρια και κότες και πάπιες.

Έβλεπε τους γάτους να κατασπαράζουν τα παιδιά τους

προκειμένου να ξαναγαμήσουν τις γάτες.

Έβλεπε τους σκύλους να σέρνονται πίσω απ’ τις σκύλες

που έσερναν μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Ο μικρός φυσιοδίφης ήξερε πως για όλα αυτά

υπεύθυνος ήταν ο άπληστος άνθρωπος,

ο άνθρωπος που είχε χάσει το φυσικό μέτρο.

Ήταν τρελός ο μικρός φυσιοδίφης…

Κράτος ελέους ή…

Άκουσα την αναμενόμενη είδηση σήμερα.

Ανατρίχιασα.

Το κράτος θα μας μπολιάσει όλους.

Εγώ θ’ αρνηθώ την ευγενική προσφορά του.

Το φοβάμαι το κράτος, ό,τι χρώμα κι αν φοράει.

Φοβάμαι το κράτος της υποκρισίας.

Δε φοβάμαι την πανδημία της γρίπης,

την πανδημία της αδιαφορίας και της βλακείας τρέμω.

Περιμένω το εμβόλιο κατά της πανδημίας της πείνας.

Θα μας μπολιάσουν με όπλα κατά των κλεφτών;

Μόνο με τέτοιο εμβόλιο μπορεί ν’ αλλάξει ο κόσμος.

Αμ’ έπος αμ’ έργον

Σιγά και τι μάντεψα χτες.

Ο Σαμαράς απόσυρε αμέσως το φιλμάκι

και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη του Παντερμαλή,

του μέγιστου μαλάκα της αρχαιολογίας.

Δυστυχώς η βαρβαρότητα της πολιτικής

έχει εισχωρήσει και μέσα στην επιστήμη.

Αυτά τα λόγια είχα απευθύνει τον περασμένο Δεκέμβρη

στα μέλη της επιτροπής ενός αρχαιολογικού συνεδρίου,

που έγινε στην πόλη μας.

Βιάζονται όλοι να επιβεβαιώσουν τη σκέψη μου.

Το παπαδαριό είναι περήφανο για τη δύναμή του,

οικονομική και πολιτική.

Ο λαός καθεύδει διαχρονικά…

Χαίρε, ω χαίρε υποκρισία

Ένα μικρό φιλμάκι δείχνουν στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης,

όπου φαίνονται Χριστιανοί να καταστρέφουν

τα αρχαία μνημεία.

Τι απόγιναν τα θαύματα της αρχαιότητας

το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους οι παπάδες.

Όμως αυτοί όρθωσαν το βρώμικο ανάστημά τους

και απαίτησαν απ’ την κυβέρνηση επανόρθωση.

Επανόρθωση σημαίνει αποσιώπηση της ύβρεως.

Ύβρις είναι η καταστροφή των μνημείων

του παρελθόντος πολιτισμού.

Και είναι ακόμη μεγαλύτερη η Ύβρις

όταν οι κάτοικοι της ίδιας χώρας καταστρέφουν

αυτά που δημιούργησαν οι πρόγονοί τους.

Ήταν όμως απόγονοι των Ελλήνων

αυτοί που κατάστρεψαν τα αρχαία μνημεία;

Έγιναν τόσο φανατικοί οι ειδωλολάτρες,

ή μήπως οι εκχριστιανισμένοι Σλάβοι εισβολείς

ήταν αυτοί που εξαφάνισαν τα μνημεία;

Αυτά δεν τα δείχνει το φιλμάκι

για να μην αμφισβητηθεί κι ο εθνικισμός μας,

το δεύτερο αποκούμπι του κρατισμού.

Ξέρω πως ο Σαμαράς θα αποβάλει το φιλμάκι

από το Μουσείο.

Βλέπω και τον Ιερώνυμο ν’ αλλάζει πρόσωπο

και να υποκύπτει στις απαιτήσεις της Υποκρισίας.

Κρίμα για τον αρχιεπίσκοπο,

που έχει σπουδάσει και ιστορία και αρχαιολογία.

Απλά, όσοι σκέφτονται ακόμη

ξέρουν πως η Ιστορία ήταν ψεύτικη πάντα.

Χάραξη νέου δρόμου στο βόρειο Πήλιο

Μας έχουν ξεσκίσει με την ανάπτυξη.

Τώρα θέλουν να ξεσκίσουν και το βόρειο Πήλιο,

δήθεν για να προάγουν τον τουρισμό.

Είναι το μόνο προσθαλάσσιο ελληνικό βουνό,

που δεν έχει βιασθεί από τον άνθρωπο

και προστατεύεται ακόμη από τους Κένταυρούς του.

Πόσο θ’ αντέξουν όμως κι αυτοί;

Όλοι είναι συνένοχοι για το σχεδιασμό του εγκλήματος.

Πράσινοι και Βένετοι.

Θα ρεύσει άφθονο χρήμα για μελέτες.

Θα ρεύσει περισσότερο για τα έργα.

Εκείνο όμως που με τρομάζει από τώρα

είναι το πόσα κιτάπια θα ανασυρθούν από ντουλάπια.

Χρυσόβουλα βυζαντινά και τούρκικα κιτάπια.

Θα ξεφυτρώσουν εξοχικά και μεζονέτες,

θα ξεφυτρώσουν ξενοδοχειακές μονάδες.

Δεν ελπίζω πως θα υπάρξει αντίδραση.

Οι πολλοί περιμένουν να φάνε.

Άλλοι παρακολουθούν όπως οι Εστιάδες του Γρυπάρη…

Κράτος «ισχυρό»…

Ισχυρό κράτος είναι αυτό που μπορεί να επιβάλει

στους υπηκόους του την ιδεολογία του.

Μέθοδοι επιβολής της ιδεολογίας υπάρχουν πολλές.

Άλλες απ’ αυτές είναι αυταρχικές κι άλλες δημοκρατικές.

Και στις δυο περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι μέτρια,

μιας και οι πολίτες αντιδρούν (;) ιδεολογικά.

Ιδανική μέθοδος επιβολής της κρατικής ιδεολογίας

είναι η τραγική-κατά Αριστοτέλη-μέθοδος:

«έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως τελείας…»

Τη συνταγή της τραγωδίας εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις

των τελευταίων ετών στη χώρα μας

κι έτσι επιβλήθηκε το πολίτευμα της δημοκρατορίας.

Τη συνταγή την αποδέχτηκε αγόγγυστα ο λαός

και προσπάθησε να μιμηθεί τους κυβερνήτες του.

Έκλεβαν οι κυβερνήτες, έκλεβε κι ο λαός.

Σκότωναν οι κυβερνήτες, σκότωνε κι ο λαός.

Βίαζαν οι κυβερνήτες, βίαζε κι ο λαός.

Τρομοκρατούσε η εξουσία, τρομοκρατούσε κι ο λαός.

Μεγαλόσταυρους οι κυβερνήτες, το ίδιο κι ο λαός.

Παχιά λόγια οι ηγέτες, παχιά και οι λαϊκοί απατεώνες.

Υποκριτικά γκρίνιαζαν εξουσία και λαός.

Ο ένας έριχνε τα βάρη στον άλλο,

ενώ ήξεραν και οι δυο την απατεωνιά τους.

Βιώνουμε το τέλειο πολιτικό σύστημα…

Αυτό με στρέφει στη φυγή!

Ανάβρα

Έπεσε καταιγίδα πάνω της,

σταλμένη σίγουρα από το μίσος

των αιρετών της αυτοδιοίκησης.

Τους χαλούσε τη μόστρα αυτή η κοινότητα,

που είχε καταφέρει να αυτοδιοικηθεί

και να γίνει πρότυπο μοντέλο ανάπτυξης.

Τα ΜΜΕ σπάνια ασχολούνταν με την Ανάβρα.

Προτιμούσαν ν’ ασχολούνται με τις σαπιοκοιλιές

των άλλων δήμων και κοινοτήτων,

που γέμιζαν και τις δικές τους σαπιοκοιλιές.

Οραματιστής ακόμη, ψάχνω να βρω τρόπους

για να βοηθήσω το πείραμα του Τσουκαλά,

αυτού του αυτοδιοικητικού οραματιστή.

Ακόμη και μια νέα δραπέτευση είμαι έτοιμος

να κάνω στις πλαγιές της Όθρυος…

Εγκαίνια επαρχιακού δρόμου

Πρώτη μου φορά παραβρέθηκα

σε εγκαίνια δημόσιου έργου.

Όλοι εκεί ήταν, τέως και νυν.

Πρώτο και καλύτερο το παπαδαριό,

με προεξάρχοντα τον βέλτιστο των ιερέων!

Τα εγκαίνια καθυστέρησαν ώσπου να φτάσει ο περιφερειάρχης.

Ερχόταν με τη λιμουζίνα φορώντας το πουκάμισο μόνο

και με το αιρκοντίσιον στο φουλ από τη Λάρισα.

Με το που έφτασε βγήκε έξω από τη λιμουζίνα,

φόρεσε το σακάκι του κι έπαθε σωματικό ηλεκτροσόκ.

Το μυαλό του δεν κινδύνευε…

Ο ιερεύς και οι ιέρειες κλαψούρισαν υποκριτικά.

Ύστερα το λόγο είχαν οι πολιτικάντηδες της απάτης.

Εξύμνησαν εαυτούς και το έργο τους.

Ένα έργο που έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί

πριν από τρία χρόνια τουλάχιστο.

Μόνο ο δήμαρχος της Αρτέμιδος ήταν σεμνός

και δήλωσε με άπειρη σεμνότητα

«εγώ δεν έκανα τίποτε για το έργο αυτό».

Ήταν η μοναδική φορά στην ιστορία της πολιτικής,

που ένας πολιτικός εκστόμιζε την αλήθεια.

Απλά ο πολιτικός αυτός ήξερε πως το προσόν του

ήταν η πολιτική του απραγία.

Τη δήλωνε ευθαρσώς και ήξερε πως η δήλωσή του

θα διαιώνιζε την εξουσία του στο Δήμο.

Δημότες δεν υπήρξαν ποτέ

κι ο δήμαρχος γνώριζε ιστορία…

Το πρώτο πέταγμα

Η φωλιά ήταν κακότεχνη και στημένη ως συνήθως

κάτω απ’ την κρηπίδα της σκήτης του Γέρου.

Φρεσκοβαμμένος με πλαστικό χρώμα ο τοίχος,

δυσκόλευε την επικόλληση του πρωτόγονου υλικού

που κουβαλούσαν οι τεχνίτες με τη γονιδιακή πείρα.

Το ζευγάρι είχε γεννήσει τ’ αυγά του και τα κλωσούσε για μέρες.

Αγαπημένο ζευγάρι, ακολουθώντας το Νόμο της Φύσης.

Η λογική δεν το είχε αγγίξει.

Τα μωρά γεννήθηκαν κι άρχισε ο γονικός σιτισμός.

Όταν κυνηγούσε το θηλυκό,

το αρσενικό προστάτευε τους νεογνούς.

Σε λίγο οι ρόλοι αντιστρέφονταν,

το θηλυκό στη φωλιά και το αρσενικό στο κυνήγι.

Τα μωρά περίμεναν κάθε βίζιτα των γονιών τους μ’ ανοιχτό το ράμφος.

Γεύονταν τα έντομα που κουβαλούσαν οι γονείς.

Όταν ερχόταν η ώρα τους έβγαζαν το κωλαράκι τους έξω απ’ τη φωλιά

και οι κουτσουλίτσες τους διακοσμούσαν το πλακόστρωτο της αυλής.

Διατηρούσαν τον οίκο τους καθαρό!

Χωρίς πάνα-βρακάκι…

Ένα μήνα αργότερα βρέθηκα ξανά στη σκήτη του Γέρου.

Τα νεογνά είχαν χάσει τα πούπουλά τους κι είχαν φτερώσει.

Περίμεναν μάταια τους στοργικούς γονείς να τα ταΐσουν,

όμως αυτοί τα κορόιδευαν.

Έφταναν εναλλάξ ως ένα μέτρο κοντά στη φωλιά

και ανέστρεφαν το πέταγμά τους.

Τα νεογνά πεινούσαν.

Έστρεφαν το κεφάλι τους προς τον τοίχο

κι άρχισαν να τεντώνουν τις φτερούγες τους,

έτσι όπως κάνουμε εμείς για να ξεμουδιάσουμε.

Ο μικρός φυσιοδίφης δεν έχανε καμιά τους κίνηση.

- Ετοιμάζονται να πετάξουν, είπε στους φίλους

κι αυτοί τον άκουσαν δύσπιστα.

Ο μικρός φυσιοδίφης τα παρατηρούσε συνεχώς.

Έβλεπε τους γονείς να πετάνε ολόγυρα απ’ τη φωλιά

και τα μικρά να δοκιμάζουν τις φτερούγες τους.

Πέρασαν κάνα δυο ώρες.

Οι φίλοι αποσύρθηκαν στα ενδότερα

κι ο φυσιοδίφης συνέχισε τις παρατηρήσεις του.

Τότε το πιο θαρραλέο πουλάκι έκανε τη βουτιά του απ’ τη φωλιά,

λειτούργησε τις φτερούγες του

και ξαμολήθηκε μέχρι τα καλώδια της ΔΕΗ,

που βρίσκονταν εκατό μέτρα μακριά.

Μέσα σε είκοσι δευτερόλεπτα ακολούθησε και το δεύτερο.

Όλη η γειτονιά των χελιδονιών μαζεύτηκε

κοντά στους νέους ιπτάμενους μικρούς φίλους.

Τα καλωσόριζαν στη γλώσσα τους.

Τα χελιδονάκια έκαναν δυο τρεις πτήσεις ακόμα

και γύρισαν αποκαμωμένα στη φωλιά τους.

Νύσταζαν απ’ την κούραση.

Οι γονείς τους δεν πήγαν στη φωλιά.

Κούρνιασαν στα κοντινά σύρματα

και καμάρωναν για τα πρώτα φτερουγίσματα.

Έτσι όπως καμαρώνουμε κι εμείς

με το ποδάρωμα των νηπίων.

Επικίνδυνη κακοποιός

Είναι μόλις είκοσι χρονών και τα πέντε τελευταία

τα πέρασε μέσα σε σωφρονιστικά ιδρύματα.

Χριστίνα Κυριμοπούλου λέγεται και διέπραξε

ένα ειδεχθές έγκλημα.

Έκλεψε επειδή πεινούσε!

Ο Νόμος έπεσε δριμύς πάνω της.

Δεν ήταν ούτε υπουργός, ούτε διευθύντρια οργανισμού

ή υπουργείου, ούτε καν άνθρωπος της εκκλησίας

για να περάσει απαρατήρητη η πράξη της.

Ένας μικρός Γιάννης Αγιάνης ήταν

κι αυτοί οι μικροί διώκονται από το Νόμο.

Η μικρή Χριστίνα κλείστηκε σε αναμορφωτήρια

και φυλακές-ουδείς γιγνώσκει τι υπέστη εκεί μέσα-

και ενώ έπρεπε να αποφυλακιστεί

προέβη σε αυτοκαταστροφικές ενέργειες.

Προσπάθησε ν’ αυτοκτονήσει πολλές φορές

και η δικαιοσύνη την τιμώρησε για τις νέες πράξεις της.

Της επέβαλε παράταση της ποινής!

Υ.Γ.

Μαζεύονται υπογραφές για την αποφυλάκισή της,

ενώ θα έπρεπε να μαζεύονται υπογραφές

για τον εγκλεισμό στη φυλακή χιλιάδων Τσουκάτων,

που έχουν κατακλέψει τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτοί δεν πρόκειται ν’ αυτοκτονήσουν.

Αν είχαν τσίπα θα έπρεπε ν’ αυτοκτονήσουν

αμέσως μετά την αποκάλυψη των εγκλημάτων τους.

Εδώ όμως δεν είναι Ιαπωνία…

Η πρώτη μέρα

Βρέθηκα στην Εφορία την πρώτη μέρα.

Μπήκα στο γραφείο του φίλου κι άναψα

αμέσως το τσιγαράκι μου.

Μέσα σε δευτερόλεπτα εισέβαλε η προϊσταμένη,

είδε πιθανό τον αναθρώσκοντα καπνό,

στάθηκε στην πόρτα και επιτιμητικά είπε:

- Έχει 1^η ο μήνας σήμερα και το τσιγάρο

απαγορεύεται μέσα στους δημόσιους χώρους.

- Δυστυχώς εγώ είμαι παλιομερολογίτης, απάντησα.

Η 1^η του μήνα ξεκινάει σε δεκατρείς μέρες για μας.

Με κοίταξε περίεργα και συνέχισα:

- Δεν πιστεύω να είστε αντίθετη με τη θρησκευτική ελευθερία;

Δεν απάντησε. Έκανε μεταβολή κι έφυγε.

Έχω ασυλία λοιπόν για δεκατρείς μέρες.

Ως τότε ο Αβραμόπουλος θα πειστεί ότι εδώ

στην Ελλάδα τα τσιτάτα της Ευρώπης δεν περνάνε.

Ο Λόγος στην υπηρεσία του γονιδίου

Με σημάδεψε κάποτε η ανάγνωση ενός βιβλίου.

«Το εγωιστικό γονίδιο» ήταν ο τίτλος του.

Άρχισα ν’ αμφισβητώ από τότε τη δυνατότητα

κάποιας κοινωνικής αλλαγής.

Ήρθε κι ο Μέγας Χατζιδάκις με το Μεγάλο Γκάτσο

με τη ρήση τους «Καληνύχτα Κεμάλ…»

και οι δυο σπόροι ρίζωσαν μέσα μου.

Ερχόταν μέσα στη δίνη μου ο παππούς μου ο Σωκράτης

και μου μιλούσε για το Λόγο και η δίνη μου χειροτέρευε.

Έβλεπα το Λόγο να γίνεται υποχείριο των πολιτικών

και των παπάδων και των καθηγητάδων,

υποχείριο των κάθε λογής κοινωνικών παραμυθάδων.

Αυτό μ’ ανάγκασε να καυτηριάζω και να στηλιτεύω

όλα όσα σέρνονταν οφιοειδώς δίπλα μου.

Αυτό μ’ ανάγκασε να πω και κείνη τη μεγάλη ρήση:

«Αγωνίστηκα τριάντα χρόνια ν’ αλλάξω τον κόσμο,

τώρα αγωνίζομαι να μη μ’ αλλάξει αυτός ο κόσμος».

Ο Λόγος εξουσιάζεται απ’ το εγωιστικό γονίδιο.

Όσοι πιστεύουν πως μπορούν να τον μπολιάσουν

μέσα στον κοινωνικό ιστό είναι βέβαιο ότι

ή θα πιουν το κώνειο ή θα μεταλλαχτούν στην πορεία τους

σε αρπαχτικά όρνεα ενάντια στους παλιούς συντρόφους.