Ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους...

'Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί

στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί, ανάμεσα στα υπόλοιπα, ζούσαν

η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, και η Αγάπη...

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε

και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους

και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.

Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη άρχισε να ζητάει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει:
- Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;
- Όχι, δεν μπορώ, απάντησε ο Πλούτος.

Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου

και δεν υπάρχει χώρος για σένα'.

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια

από την Αλαζονεία που επίσης
περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

- Σε παρακαλώ, βοήθησέ με, είπε η Αγάπη.

- Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη..

Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το
όμορφο σκάφος μου, της απάντησε η Αλαζονεία.

H Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη

αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

- Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου.
- Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη

που θέλω να μείνω μόνη μου, είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη

αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη,

που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
- Αγάπη, έλα προς τα εδώ!

Θα σε πάρω εγώ μαζί μου

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος

που η Αγάπη δεν γνώριζε,

αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη,

που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε

και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε

στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε τη Γνώση:
- Γνώση, ποιος με βοήθησε;
- Ο Χρόνος, της απάντησε η Γνώση.
- Ο Χρόνος; ρώτησε η Αγάπη. Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει

πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη.

Μάνος Χατζιδάκις - Το Νησί