Η κρίση μαίνεται σε κάθε επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας. Η μεταπολιτευτική ελληνική δημοκρατία κλυδωνίζεται σ’ έναν κυκεώνα σκανδάλων και διαφθοράς, ενώ στο φόντο οι άρχουσες τάξεις τείνουν να συγκεντρώσουν τόσο πολύ εξουσία στα χέρια τους, ώστε μέσα από την απόλυτη κυριαρχία στα ΜΜΕ και τον έλεγχο των πολιτικών κομμάτων, προσδίδουν στο σύστημα ολιγαρχικά χαρακτηριστικά. Έχουμε περάσει πλέον σε αυτή την «ολιγαρχική δημοκρατία» για την οποία μιλούσε ο Παναγιώτης Κονδύλης. Ταυτόχρονα, αυτή η ολιγαρχία ενισχύει την υποταγή της χώρας στις ΗΠΑ και την «περιφερειακή υπερδύναμη», Τουρκία, ξεπουλάει ανοικτά την Κύπρο με τη συνδρομή του Χριστόφια, λεηλατεί τον φυσικό και κοινωνικό πλούτο της χώρας, επιτείνει την διάλυση του παραγωγικού ιστού και τον παρασιτισμό, έχει μεταβάλει τη χώρα σε ξέφραγο αμπέλι, υποθηκεύοντας παντοιοτρόπως το μέλλον της.
Η διεθνής κρίση διαγράφει μόλις τα πρώτα της βήματα στην Ελλάδα. Ο αντίκτυπος που βιώνουμε μέχρι σήμερα είναι πολύ περισσότερο ψυχολογικού τύπου, παρά πραγματικός. Τα χειρότερα θα έρθουν μετά το καλοκαίρι, όταν η πτώση στον τουρισμό τη ναυτιλία, την οικοδομή και τη βιομηχανία, θα επιτείνουν την έλλειψη ρευστότητας στην οικονομία, ανοίγοντας τον φαύλο κύκλο της ύφεσης: πτώση της κατανάλωσης, κλείσιμο των επιχειρήσεων, ανεργία.
Απέναντι σ’ αυτό το σκηνικό, σύσσωμη η ελληνική κοινωνία αντιδράει σαν τον τοξικοεξαρτημένο. Βαθιά εξαρτημένη από τον παρασιτισμό, την κατανάλωση δίχως αύριο, την άνευ όρων υποταγή στις βουλές των δυνατών, προσπαθεί να ξεπεράσει τη δυσφορία που προκαλούν τα αδιέξοδα και οι επικείμενες στερήσεις με ισχυρότερες δόσεις πολιτικών ναρκωτικών, παροξύνοντας όλες εκείνες τις τάσεις που την οδήγησαν μέχρι εδώ. Η ελληνική κοινωνία σαν την στρουθοκάμηλο ασχολείται με το Σάκη Ρουβά και την αφθονία των αθλητικών συναντήσεων του Μαΐου.
Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο, μπροστά στις ευρωεκλογές, και στις εθνικές εκλογές που κατά τα φαινόμενα δεν θα αργήσουν να προκύψουν, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα δείχνει βαθιά εγκλωβισμένο στον γυάλινο κόσμο-προϊόν της παρελθούσας ένδοξης ευημερίας του πάλαι ποτέ κυρίαρχου εθνομηδενιστικού φιλελευθερισμού των εκσυγχρονιστών. Κοινώς, ο καθένας έχει αναλάβει τον ρόλο του· οι της ΝΔ κοιτάζουν να περισώσουν τον κυβερνητικό τους θώκο –με τον ίδιο τρόπο που οι του ΠΑΣΟΚ κόπιαζαν το 2004–, οι του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να επιτύχουν ένα βιαστικό λίφτινγκ ενόψει του ισχυρού ενδεχομένου να καταλάβουν την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε αντιπολιτευτική αμηχανία καθώς το λίφτινγκ του «επικοινωνιακού αριστερισμού» από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου κι έπειτα έχει γυρίσει μπούμερανγκ και η «συμμαχία Κολωνακίου-Εξαρχείων»την οποία προσπάθησε να εκφράσει έχει διαρραγεί οριστικά· ενώ το Κ.Κ.Ε. επιμένει στις συχνά συμπαθητικές αλλά απελπιστικά ανεπαρκείς του θέσεις, προσπαθώντας να ξορκίσει το ιδεολογικό κενό του μ’ ένα νεοσταλινικό βερνίκι στην ξύλινή γλώσσα του. Τέλος, το ΛΑΟΣ έχει ρίξει τις μάσκες, δείχνοντας το πραγματικό του πρόσωπο: διάλογος με το κατεστημένο που επισφραγίζεται με την αποδοχή των πιο αντιλαϊκών, φιλελεύθερων πολιτικών για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Η αδυναμία του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να θέσουν έστω το πρόβλημα στα θεμέλιά του, ό,τι δηλαδή ο δρόμος που ακολουθήσαμε ως χώρα από κάθε άποψη τα τελευταία 25 χρόνια είναι η αιτία της ποικιλώνυμης κρίσης, διευρύνει το πολιτικό κενό.
Σ’ αυτά τα πλαίσια, διάφορες μικρές πολιτικές δυνάμεις αναδιατάσσονται προκειμένου να προσελκύσουν τον μεγάλο όγκο των δυσαρεστημένων και των αναποφάσιστων. Σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου, με την βοήθεια των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων και καναλιών, πρωταθλητής αναδεικνύεται η ηγετική ομάδα των Οικολόγων-Πρασίνων. Έτσι, κινδυνεύουμε να δούμε ν’ ανασυγκροτείται η ελληνική εκδοχή της «οικολογίας της παγκοσμιοποίησης» τύπου Φίσερ και Κον-Μπετίτ, μιας οικολογίας που παίζει με τους όρους του θεάματος, μιλάει για «πράσινη ανάπτυξη» και «πράσινο καπιταλισμό» και συνεργάζεται με τις λοιπές καθεστωτικές δυνάμεις, ζητώντας απλά και μόνο μια πράσινη πινελιά στις πολιτικές τους. Μιας οικολογίας που αποτελεί μέρος και όχι αντίπαλο της δυτικής νεο-αποικιοκρατίας, που συνηγορεί στον εθνομηδενισμό και στηρίζει την προσκόλληση της Ελλάδος στο νέο-οθωμανικό άρμα που προσπαθεί να φτιάξει η Τουρκία στα Βαλκάνια της νέας εποχής.
Τι μένει στο πηλίκο όμως; Φθαρμένες σημαίες ή σημαίες ευκαιρίας. Κατά τα άλλα, κανείς δεν θα μιλήσει για το ουσιώδες: για την νέα δυτικο-τουρκική κυριαρχία που στήνουν στα Βαλκάνια και που θα συμπαρασύρει στο πέρασμά της την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη· για τον παρασιτισμό που έχει αργεντινοποιήσει την ελληνική οικονομία και κοινωνία, καθιστώντας την φτερό στη θύελλα της κρίσης· για την ιδιότυπη ολιγαρχία που παρελαύνει κάθε μέρα μπροστά από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες· ή, για να μην ξεχνάμε και τον χαρακτήρα της επικείμενης εκλογικής αναμέτρησης, για την Ε.Ε., των βρυξελοκρατών, των πολυεθνικών και των τραπεζιτών, των αυτοκρατορικών επιτελαρχών τύπου Σολάνα.
Ακινησία και κορεσμός. Κάθε εκλογική αναμέτρηση αποτελεί καθρέφτη των δυναμικών που εκτυλίσσονται μέσα στην κοινωνία. Εμείς εδώ, τείνουμε προς τον πάτο –και ίσως γι’ αυτό οι φετινές Ευρωεκλογές να φαντάζουν ως βάλτος. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι τα δύο σημαντικότερα ζητήματα που αντιμετωπίζει η σημερινή Ελλάδα, η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, από τον παρασιτισμό έως τη λαθρομετανάστευση, είναι απόντα από τον πολιτικό διάλογο. Και φθάσαμε στον έσχατο εξευτελισμό, η Γαλλία και η Γερμανία να απορρίπτουν την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, και να είναι συνήγοροί της τα θύματα της τουρκικής επιθετικότητας, τα δύο ελληνικά κράτη, η Ελλάδα και η Κύπρος.
Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι οι πολιτικοί και εμείς από πίσω τους, προσμένουμε ένα θαύμα που είναι αδύνατο να έρθει.
Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία πρέπει να ολοκληρώσει τον «κύκλο της παρακμής», για να αρχίσει να διερευνά άλλες πιθανές προτάσεις και εναλλακτικές δυνατότητες. Και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος αυτός ο αδιέξοδος πολιτικός κύκλος να κλείσει με κάποια εθνική καταστροφή, όπως κλείνουν τις τελευταίες δεκαετίες όλοι οι πολιτικοί κύκλοι στην Ελλάδα.
