Δυο μηνύματα απ’ τις νεφέλες του Πηλίου μέσα σε δυο μέρες.
Μ’ έβαλαν σε σκέψη.
Γύρισαν τη σκέψη μου πίσω στο παρελθόν.
Τριάντα χρόνια…
Τότε που η καρδιά δεν κατάφερε να νικήσει τη λογική.
Μαρία, προσπαθώ να μην πάθω μετάλλαξη.
Στο Πήλιο ζω
κι αυτό δεν κατάφερε να με κάνει Κένταυρο.
Έχω το Χείρωνα μόνο μέσα μου.
Συγνώμη.
1 σχόλιο:
Θεους και δαιμονες δεν ειχα ποτε. Μονο τους Κενταυρους.Γεννηθηκα βλεπεις, κατω απ'του Δρακου το Σκαμνι.Εκει καθοταν, καθως λενε, ο Χειρωνας και διδασκε.
Ατιμο πραγμα ο χρονος. Ενα τσιγαρο δρομος τα τριαντα χρονια πισω. Σα να μην περασε μια μερα...
Μεγαλωνοντας, για ενα εχω πειστει: Καθενας απο μας ειναι μια βαρκα μοναχικη, που ταξιδευει στο σκοταδι.Ειναι ομως απεραντα ανακουφιστικο να βλεπεις τα φωτα απ'τις γειτονικες βαρκες να σκαμπανεβαζουν πλαισου...
Κανεις δεν μπορει να σε μεταλλαξει, αν δεν το θες. Μπορει να σε λασπωσει, δε λεω.
Ευτυχως που στο Πηλιο εχουμε, ακομη, τρεχουμενα νερα.
Καληνυχτα.
Δημοσίευση σχολίου