Η κερασιά

Νιώθω…χαρούμενος σήμερα.
Πριν λίγες μόνο μέρες η κερασιά έχασε τα φύλλα της.
Σήμερα παρατήρησα πως τα μπουμπούκια της
είναι έτοιμα ν’ ανοίξουν.
Αν οι νοτιάδες κρατήσουν λίγες μέρες ακόμη
θ’ ανθίσει και θα ‘χουμε, καθυστερημένα λίγο,
το χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο.

Οι νταβατζήδες της ενημέρωσης μας πρήξανε:
«ο καιρός πολύ καλός και σύμμαχος των εκδρομέων».
Τον κακό τους τον καιρό!

Ο κοσμάκης δε χαμπαρίζει τίποτε.
Μόνο κάποιοι σοφοί γέροντες του χωριού
κουνάνε με θλίψη το κεφάλι τους
και καταπίνουν την πίκρα τους.
Ανήκω στους γέροντες πλέον…

Καιρός για διαφήμιση

Πρέπει να διαφημίσω κάποιο έντυπο.
Το Sarajevo, μηνιαία περιοδική έκδοση κάποιων σκεπτόμενων νέων της Θεσσαλονίκης.
Νιώθω ευτυχής που υπάρχουν ακόμη τέτοιοι νέοι...


μια εποχή στην κόλαση

Don’t call me December. Δεν γιορτάζω τίποτα. Oύτε δέχομαι επισκέψεις. Πενθώ.
Mαθαίνω τους φόβους μου. Mαθαίνω τους φόβους σου.


Tα λέιζερ τρυπάνε τα μηνίγγια. Tο στομάχι ένα κουβάρι με τα έντερα. Ψάχνουμε να βρούμε την πιο έρημη άκρη στον Δ του Kενταύρου. Θα κάτσουμε δίπλα δίπλα, σφίγγοντας ο ένας την μέση του άλλου, και θα κοιτάμε τα χνώτα μας να χάνονται στο μισόφωτο. Kι ύστερα, όταν η σιωπή μας θα διατρέχει το μεγάλο διάστημα, θα φτάσει καταπάνω μας μια άλλη σιωπή, κι έτσι θα ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι. Kάπου απέναντι.


Θα τους φωνάξουμε όλους να κάτσουμε στο πεζούλι, θα κάτσουμε στο πεζοδρόμιο, θα κάτσουμε στην εξώπορτα. Θα λέμε αστεία και θα γελάμε.


Θα κάνουμε όλα τα μαγικά που ξέρουμε. Θα ανεβάσουμε την άσφαλτο ως τις ταράτσες. Θα γυρίσουμε τα σούπερ μάρκετ το μέσα έξω. Θα κρυφτούμε μέσα σε παλλόμενους κρυστάλλους χαλαζία. Θα σπρώχνουμε τους ακατοίκητους πλανήτες να κάνουν καραμπόλες. Θα φτιάξουμε σφουγγαρίστρες από τις πιο γνωστές εθνικές σημαίες και θα τις βάλουμε σε σκιάχτρα μινιατούρες.


Θα κάνουμε ισορροπία πατώντας στη μύτη της βελόνας. Θα πέσουμε, θα κτυπήσουμε, θα ξανασηκωθούμε. Θα ψάξουμε κάθε τι για να σιγουρευτούμε. Θα βρούμε κάθε τι για να αμφιβάλλουμε. Θα μιλάμε με τα μάτια. Θα κάνουμε δακτυλίδια από καπνό.


Θα βγούμε απ’ την μπρίζα, κι έτσι ό,τι αισθανόμαστε δεν θάναι πια αλλαγή τάσης του ρεύματος. Θα δραπετεύσουμε αφήνοντας τις συσκευές μόνες τους στα κρατητήρια. Θα μάθουμε να σφυρίζουμε όλες τις μελωδίες. Kαι θα βρούμε άγνωστους καρπούς, νόστιμους, που κανείς δεν θα έχει κλέψει τα μυστικά τους.


Θα κάνουμε φιλίες με νεράιδες. Θα μαζέψουμε την έρημο σα χαλί, και θ’ αφήσουμε τις πηγές να τρέξουν πάλι. Tις παλιές πηγές και τις καινούργιες.


Θα φροντίσουμε όλες τις πληγές, όπου και νάναι. Όποιου και νάναι. Kαι θα ακούσουμε όλες τις ιστορίες που θέλουν να μας πουν οι Ξένοι.

Όμως σε παρακαλώ, αν αγάπησες άνθρωπο ποτέ σου, μην με αποκαλείς Δεκέμβρη.
Φώναξε μ’ όλη σου τη δύναμη το όνομά μου, όλα τα ονόματα. Kαι θ’ αναστηθώ.


~*`~

Στον ζωολογικό κήπο της Bαρσοβίας, δύο υπάλληλοι παριστάνουν τους «ανθρώπους των σπηλαίων». H ιδέα του να κάνουν αυτήν την παράσταση κλεισμένοι σε κλουβί, είναι να μεταφέρουν το μήνυμα (έτσι το σκέφτηκαν οι υπεύθυνοι...) ότι και οι άνθρωποι ήταν κάποτε ζώα...
Tαιριαστή με το πνεύμα των καιρών η ιδέα, μ’ όλα τα απάνθρωπα υπονοούμενα. Δεν είναι πολύ παλιά η εποχή όπου το αιτούμενο ήταν η κατάργηση των ζωολογικών κήπων... Στη Bαρσοβία το είδαν απ’ την ανάποδη: να γεμίσουν ένα κλουβί με ανθρώπους (έστω, σαν ηθοποιούς) για να φέρουν ως το είδος μας την αλυσίδα των ζώων που αξίζει να επιδεικνύονται φυλακισμένα.
Kαι οι μεν «άνθρωποι των σπηλαίων» υποθέτουμε ότι όταν κλείνει ο ζωολογικός κήπος σχολάνε. Aλλά η έκθεση «ανθρώπων σε κλουβί» δεν απευθύνεται σε ανθρωπολογικές απορίες - οι επισκέπτες των ζωολογικών κήπων και των ατραξιόν τους δεν έχουν τέτοιες. Tαιριάζει μάλλον στην καλλιέργεια του πρωτόγονου διπολισμού «αυτοί υπάνθρωποι και αιχμάλωτοι - εμείς άνθρωποι και ελεύθεροι».
Aν βάλει κανείς δίπλα δίπλα αυτό το «ζωολογικό» έκθεμα στη Bαρσοβία με τις εκθέσεις bodies και με το ανθρωπόμορφο ρομπότ που του γίνεται ηλεκτροσόκ σε δημόσια θέα (ιταλικό σουξέ), θα διαπιστώσει ότι το ρεπερτόριο αυτής της πλευράς του σύγχρονου θεάματος περιστρέφεται διδακτικά γύρω από επιλεγμένα μοτίβα απο-ανθρωποποίησης - την ίδια εποχή που κατασκευάζονται (βιολογικά, τεχνολογικά) τα μοντέλα των υπερ-ανθρώπων.
Γι’ αυτό αποκλείεται να σκεφτεί οποιοσδήποτε διευθυντής ζωολογικού κήπου να κλείσει σε κλουβί μερικούς σύγχρονους πεζοναύτες με όλη τους την εξάρτηση για να υποδείξει το με πόσα επιπλέον φονικά εξαρτήματα μπορεί να εξοπλιστεί ένα ζώο.

Διήγηση του Ιησού του Ναζή

Παρακαλώ τον Δάσκαλο όπως επισυνάψει το κατωτέρω κείμενό μου, το οποίο επαληθεύει σκέψεις και θέσεις του ιδίου…
Η ευθύνη των αναφορών ανήκει εξ' ολοκλήρου στον "Ιησού Του Ναζή".

Προσεκλήθην σήμερον, 25/12 εις οικίαν συναδέλφου, του οποίου εόρταζε ο ηλικίας 11 ετών υιός του.
Αποδεχθείς την πρόσκλησιν προκειμένου να τιμήσω τους ανθρώπους με την παρουσία μου, αφίχθην μετά δώρων δι' όλην την οικογένειαν...
Αφού παρήλθε περίπου ημίωρον (20:25 περίπου) από αφίξεώς μας-ήμουν μετά της μητρός μου, η οικοδεσπότης( πηλιορείτισσα 110 κιλών περίπου) εδέησε να προσφέρει ένα φοντάν και πορτοκαλάδα....
Αρνήθηκα ευγενικά και τα δύο.
Είπα, οινόπνευμα δεν έχετε;
Έχουμε αλλά μόνο για εξαιρετικές περιπτώσεις!
Δεν το σχολίασα....

Πίσω από τον πάγκο της κουζίνας υπήρχαν δυο αρνιά φρεσκοψημένα και δυο πιατέλες κοτόπιτα ζεστή, όταν είπα στον Ντίνο τον συνάδελφο,
- Η μαμά τα κοιτάει και θέλει ένα μεζέ να πιει ένα κρασάκι,
αυτός είπε στην σύζυγό του (Πηλιορείτισσα)
- Μένια βγάλε ένα μεζέ για την κυρά-Μαργαρίτα.
Η Μένια άνοιξε το ψυγείο και έβγαλε ένα κομμάτι χοιρινό κρέας παγωμένο και λίγο μπαγιάτικο τυρί φέτα...
Η κυρά-Μαργαρίτα το έφαγε η φουκαριάρα για να πει δυο κουβέντες και να πιει λίγο κρασί ( με το σταγονόμετρο - τρία εκατοστά το θυμάμαι χαρακτηριστικά) και να ευχηθεί για την υγεία του παιδιού.
Η κυρά-Μαργαρίτα είναι καθαρός και αγνός άνθρωπος, δίνει και την ζωή της, είχε τον ΑΝΔΡΕΑ δίπλα της γιά 48 χρόνια ...κάτι έμαθε.
Μετά από 10 λεπτά πήγε στην τουαλέτα και τα έβγαλε όλα, η φουκαριάρα...
ΈΚΑΝΕ ΕΜΕΤΌ!
Εγώ τα είδα όλα, δεν είπα τίποτα, αλλά μίλησα στο τέλος και ίσως είναι καλύτερα να μην μιλάς....
- Καλά, ρε Ντίνο (Ο Ντίνος είναι γύρω στα 160 κιλά), αυτά τα αρνιά για ποιόν είναι;
Ααα, φιλαράκι, περιμένει η Μένια μία συνάδελφό της δασκάλα με την οικογένειά της, γι' αυτούς τα ετοίμασε...
Δεν είπα τίποτε.
Μετά από 10 λεπτά περίπου ήλθε ένας ηλικιωμένος με την γυναίκα του και τον 16 χρονών περίπου γιο τους, απευθύνθηκαν στους οικοδεσπότες, ωσάν να μην υπήρχαμε καθόλου εγώ και η μητέρα μου...
Είπε ο συνάδελφος.
- Σπύρο, πρέπει να φύγετε.
(Η κυρά Μαργαρίτα κάνει εμετό ακόμα 01:59)

Η ώρα ήταν 21:00 περίπου,είπα στον συνάδελφο "να χαίρεσαι την πηλιορείτισσα, που είναι και δασκάλα!...και αυτούς που ήρθαν...όταν έχεις τέτοιους φίλους...μην φοβάσαι τα φίδια !"
Είπε κάποιος κάποτε
"οι πηλιορείτες σε βλέπουν σαν όρθιο κατοστάρικο",
ο Ανδρέας ήταν, ο πατέρας!!!

Χαίρομαι που δεν ανήκεις στους ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥΣ!!!!!!!

" Ιησούς Του Ναζή"

Υ.Γ. του «οικοδεσπότη».
Φίλε Ιησού, εκδίδεις εγκυκλοπαίδεια καρμιριάς στο Πήλιο.
Η Μαργαρίτα να ευχαριστεί το Θεό που καθάρισε το στομάχι της.
Κρίμα που δεν άφησε το μεζέ του ψυγείου εντός του σαλονιού.
Είναι αξιοπρεπής η Μαργαρίτα…

Δεύτερο απόσπασμα απ’ το ΜΙΧΙΣΤΟΡΗΜΑ

Η επαφή μου όμως με την εκκλησία γινόταν όλο και πιο στενή. Σ’ αυτό συνέβαλε και η παρουσία ενός λαϊκιστή δεσπότη στο Βόλο, του Δαμασκηνού.
Ήταν κάτι σαν και τον «απόγονό» του στην πόλη μετά από πάρα πολλά χρόνια, τον Χριστόδουλο, εκεινού που κατάφερε να αναρριχηθεί στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της εκκλησίας της Ελλάδας.
Η πόλη ήταν ανέκαθεν συντηρητική και γι’ αυτό όλες οι θρησκείες έβρισκαν πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν. Στην αρχή πρόκοψε η «ορθοδοξία» του κομμουνισμού, μετά ήρθε η ορθοδοξία του χριστιανισμού. Οι δυο συντηρητικές ομάδες αντιμάχονταν για την ποδηγέτηση της κοινωνίας κι έτσι πότε ο Βόλος ονομαζόταν «κόκκινη πόλη» και πότε «χριστοδουλόπολη».

Η αιώνια συντηρητική επαρχία θα συνέχιζε ακάθεκτα το δρόμο της. Οι «διαφορετικοί» είχαν να διαλέξουν δυο δρόμους: να γίνουν ένα με τους συντηρητικούς ή να περιθωριοποιηθούν. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς προτιμούσαν το πρώτο. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι απ’ αυτούς πίστευαν στην αλλαγή της ιστορίας.
Ένας απ’ τους πολλούς λόγους που η ιστορία δε θα άλλαζε ποτέ.

Ο Δαμασκηνός είχε ξεσηκώσει το εκκλησίασμα του Βόλου. Έτσι ξεσήκωσε και μένα.
Στα έντεκά μου, μπορεί και νωρίτερα, είχα πάρει τη μεγάλη μου απόφαση. Θα γινόμουν δεσπότης.

Τα πρότυπα στη μικρή τότε πολιτεία για τους γόνους των φτωχών και των κατατρεγμένων ήταν πολύ λίγα. Ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο στρατιωτικός. Τα ανώτερα επαγγέλματα φαίνονταν απρόσιτα για τους μικρούς ξυπόλυτους. Η δική μου επιλογή ήταν από τις υψηλόστοχες.
Η μάνα μου περηφανευόταν με την επιλογή μου, τον πατέρα τον έβλεπα σκεφτικό. Σκεφτόταν ίσως ότι θα χανόταν το όνομα της…δυναστείας μας.

Εγώ έπεσα σε νέες επιδόσεις, μπήκα στα κατηχητικά. Μαχητικά και ένθερμα. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια γέμιζα τις μπαταρίες μου με την ουμανιστική υποκρισία κάποιων ταλαίπωρων θεολόγων, που απλά συμπλήρωναν το εισόδημά τους ή κρατούσαν «επαφές» με το κυρίαρχο πάντα ιερατείο.
Όντως η θητεία μου στα άθλια κατηχητικά μου χάριζε σοφία, μου μάθαινε σιγά - σιγά τι είναι καλό και τι κακό. Πάνω απ’ όλα έμαθα τι είναι το κακό…

Ήμουνα καλός για τους κατηχητές μου, κάποιους Μπουγάδες θυμάμαι. Έπεφτε μια πλύση εγκεφάλου που δεν την ένιωθα τότε, όπως δεν ένιωθαν και οι κομμουνιστές τη δικιά τους πλύση. Όλα τα θρησκεύματα ακολουθούν την ίδια μέθοδο υποδούλωσης μαζών, για να τα κονομήσουν οι «ιερείς» και οι «αρχιερείς» τους.

Οι Μπουγάδες και ο Δαμασκηνός θα με βοήθαγαν να ξεφύγω απ’ τις δαγκάνες του ιερατείου. Ήμουν δεκατέσσερα χρονών πια κι όμως δεν ήξερα τι έχω μέσα στο βρακί μου. Άλλοι την έπαιζαν από καιρό, εγώ νόμιζα ότι ήταν μόνο για κατούρημα. Η εφηβεία εμποδιζόταν απ’ τη θρησκεία. Το σχολείο, το κατηχητικό, ο ναός ήταν τα ενδιαφέροντά μου. Ο στόχος μου ήταν υψηλός...

Στα τέλη της άνοιξης του 1963 έγινε στην Παιδόπολη της Αγριάς η ετήσια γιορτή των κατηχητικών. Την τίμησε με την παρουσία του και ο Δαμασκηνός. Είχαμε ανεβάσει μια μικρή θεατρική παράσταση, όπου έπαιζα πρωταγωνιστικό ρόλο. Δε θυμάμαι πλέον ποιον άγιο υποδυόμουν, φαίνεται όμως ότι ήμουν καλός ηθοποιός, γιατί στο τέλος της παράστασης ο δεσπότης άρπαξε το μικρόφωνο για να μας συγχαρεί. Ιδιαίτερο έπαινο απένειμε σε μένα, έπαινος που συνοδευόταν κι από την απονομή υποτροφίας για σπουδές.
Με ήξερε μέχρι τότε μόνο ως παπαδάκι, όταν λειτουργούσε στον Αϊ-Νικόλα. Εγώ του πήγαινα, μέσα στο ιερό, μια ξέχειλη κούπα με κρασί, για να το δοκιμάσει πριν προχωρήσει στην παρασκευή της θείας κοινωνίας. Την κατέβαζε μονορούφι πλαταγίζοντας τη γλώσσα του και σφουγγίζοντας με το μανίκι του ιερού του ράσου τα κάθυγρα γένια του. Ποτέ όμως μέχρι το βράδυ της γιορτής δεν είχε ρωτήσει να μάθει ποιος είμαι. Το έκανε κείνο το βράδυ, ρώτησε Μπουγάδες και ρασοφόρους κι αυτοί του είπαν ποιος είμαι…

Στ’ άκουσμα της υποτροφίας τρελάθηκα. Συνειδητοποίησα γρήγορα ότι δε ζούσα σ’ όνειρο. Ήξερα ότι οι σπουδές που ήθελα να κάνω ήταν κάτι το δύσκολο έως και ακατόρθωτο για μένα. Τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε ούτε φαΐ στο σπίτι και πήγαινα μαζί με την αδελφή μου να φάμε στα υπόγεια του Αϊ-Νικόλα, όπου λειτουργούσαν συσσίτια για τους άπορους της ενορίας. Πού θα βρίσκονταν χρήματα για τις σπουδές; Ο δεσπότης έπεσε πάνω μου ως μάνα εξ ουρανού.

Μας είχαν πάει με λεωφορείο στην Παιδόπολη, που βρισκόταν πέντε χιλιόμετρα έξω απ’ το Βόλο. Διαδρομή ερημική και αρκετά επικίνδυνη για τη νύχτα, προπάντων για πιτσιρικάδες. Ο δρόμος ακολουθούσε τις παραθαλάσσιες υπώρειες της Γορίτσας, του ερωτικού λόφου του Βόλου. Τα πεύκα που φυτέψαμε πιτσιρικάδες πάνω στο βράχο της αναπτύχθηκαν σίγουρα με την άφθονη ροή σπέρματος στις πλαγιές της. Υπήρχε «οικολογική» συνείδηση τότε, τίποτε δεν πήγαινε χαμένο. Ούτε καν το σπέρμα. Η τροφική αλυσίδα λειτουργούσε στην εντέλεια.
Όμως πάνω και γύρω απ’ τη Γορίτσα επικρατούσε σκοτάδι, αγέλευαν αδέσποτα σκυλιά, μερικές φορές κατέβαιναν και λύκοι. Κυρίως όμως κυκλοφορούσαν αδέσποτοι μπανιστηρντζήδες, που απολάμβαναν στα σκοτεινά τις επιδόσεις των ζευγαριών πάνω στο λόφο και αμέτρητοι κωλομπαράδες.
Για τους τελευταίους αυτούς ο Βόλος ήταν περήφανος και εκείνα τα χρόνια διεκδικούσε πανελλήνιο ρεκόρ.

Φυσικά τον τελευταίο αυτό κίνδυνο ελάχιστα τον ξέραμε εμείς οι μισο-έφηβοι και ειδικά εμείς τα χριστιανόπουλα.
Εκείνο που φοβόμουν περισσότερο ήταν το σκοτάδι και τα σκυλιά. Κυρίως τα σκυλιά μου προκαλούσαν πανικό, γιατί, όταν ήμουν πέντε χρονών, το σκυλί μιας γειτόνισσας μου όρμησε και με δάγκωσε άγρια στο γόνατο. Ο φόβος όμως είχε μείνει από κείνες τις φοβερές ενέσεις που μου έκαναν στην κοιλιά. Τα εμβόλια των σκυλιών ήταν άγνωστα εκείνα τα χρόνια, η λύσσα κυκλοφορούσε και προληπτικά έτρωγες τις ενέσεις για να μη λυσσάξεις.

Ήξερα ότι η επιστροφή μας στο Βόλο θα γινόταν στις έντεκα το βράδυ με το λεωφορείο. Η ώρα ήταν εννιάμιση ακόμα κι εγώ δε μπορούσα να κρατήσω μέσα μου κρυμμένη τη χαρά της βράβευσης. Πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα πήγαινα με τα πόδια στο σπίτι, τρέχοντας.
Έκανα ένα τέταρτο να διανύσω τα πέντε χιλιόμετρα. Τα πόδια μου χτύπαγαν στ’ αυτιά μου, η καρδιά μου χτύπαγε σαν ταμπούρλο. Με κρατούσε ζωντανό η σκηνή της αναγγελίας της βράβευσης στους δικούς μου.
Μπήκα ξέπνοος και μ’ ένα χαμόγελο πλατύ να φωτίζει το πρόσωπο. Ο πατέρας έριξε πάνω μου ένα ερευνητικό βλέμμα. Ήξερε ότι θα επιστρέφαμε στις έντεκα.
- Γιατί γύρισες τόσο νωρίς;
- Ήρθα με τα πόδια.
- Μόνος σου;
- Ναι.
Ήταν οι μόνες λέξεις που ανταλλάξαμε και ήρθε το πρώτο σκαμπίλι. Τα μάτια μου θόλωσαν. Όλη μου η χαρά άρχισε να σβήνει. Ακολούθησαν κι άλλες ξυλιές.
Ο πατέρας είχε βρει το ξύλο ως μέθοδο διαπαιδαγώγησης. Πρώτα έδερνε και μετά σε άκουγε. Εφάρμοζε μια πρωτότυπη συνταγή, «όπου δεν πέφτει ξύλο, πίπτει ράβδος».
Ήθελε να βγάλει σωστό άνθρωπο στην κοινωνία...

Κλαίγοντας μ’ αναφιλητά, προσπαθώντας ν’ αποφύγω τη μανία του, κατάφερα να ουρλιάξω:
- Μου έδωσε υποτροφία ο δεσπότης, για να σπουδάσω.
Με κοίταξε με απορία και σταμάτησε την επίθεση. Ζήτησε κατόπιν εορτής να μάθει λεπτομέρειες. Εξιστόρησα με το νι και με το σίγμα τα γεγονότα. Το πρόσωπό μου άρχισε να λάμπει πάλι σιγά-σιγά, τον ξυλοδαρμό τον ξέχασα. Είχα πάθει πια ανοσία απ’ τους ξυλοδαρμούς τόσων χρόνων...
Μαλάκωσε. Πιθανό μετάνιωσε, αλλά συγγνώμη δε μπορούσε τα χρόνια εκείνα να ζητήσει πατέρας από το γιο. Έκανε όμως τότε εκείνο που έπρεπε να έχει κάνει χρόνια πριν, μου μίλησε για τους κωλομπαράδες. Άρχισα να νιώθω μεγάλος.

Την άλλη μέρα με πήρε και πήγαμε στο δεσποτικό. Ζητήσαμε να δούμε το δεσπότη. Αυτός δέχτηκε. Μας υποδέχτηκε με τη γνωστή ψευτο-βυζαντινή του μεγαλοπρέπεια. Γονυκλισίες και χειροφίλημα απ’ τους δυο μας και κατευθείαν στο ψητό. Του είπε ο πατέρας το λόγο της επίσκεψής μας.
- Ξέρω, κύριε, διέκοψε ο δεσπότης. Συγχαρητήρια για το γιο σας. Είναι εξαιρετικό παιδί. Ό,τι υποσχέθηκα θα γίνει. Από σήμερα κιόλας μπορεί να έλθει να μείνει στο οικοτροφείο της Μητρόπολης!
Μιλούσε με στόμφο και με αποφασιστικότητα. Ο πατέρας τα ’χασε. Δεν ήξερε τι να πει. Εξαγριώθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου μπροστά στον πατέρα. Αστραπιαία αποφάσισα να τον υποκαταστήσω. Ο ταπεινός μέχρι τότε ένιωθε να ψηλώνει απότομα. Όρθωσε το ανάστημά του:
- Σεβασμιότατε, έκραξα με κείνη τη βραχνοκοκορίστικη φωνή της εφηβείας, το ξέρετε ότι ζω στο Βόλο και ότι έχω οικογένεια.
- Το ξέρω, παιδί μου, απάντησε αγέρωχα, με κείνη την έπαρση της δύναμης που σίγουρα δεν του εμπιστεύτηκε ο Ιησούς. Αυτή είναι η υποτροφία που σου έταξα χτες βράδυ. Θα ανακουφίσεις τους γονείς σου, που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.
Μούδιασα. Ήθελα να τον βρίσω, μα ήξερα ότι ακόμα και με την υποκατάσταση του πατέρα είχα παραφερθεί. Αλλά δεν άντεχα να μείνω περισσότερο εκεί μέσα. Άνοιξα την πόρτα και την χτύπησα δυνατά πίσω μου βγαίνοντας. Από μέσα μου τον έφτυνα.
Έμαθα αργότερα ότι ο πατέρας ζήτησε συγγνώμη απ’ το δεσπότη και επιφυλάχθηκε να του απαντήσει σε λίγες μέρες. Όταν με βρήκε έξω απ’ το δεσποτικό μου άστραψε πάλι δυο σκαμπίλια, επιδεικτικά, για να το δουν τα τσιράκια του δεσπότη που στέκονταν στην πόρτα. Έπρεπε να κρατήσει τις ισορροπίες. Βαδίζοντας όμως για το σπίτι ένιωθα ότι δεν ήταν και τόσο στενοχωρημένος απ’ τη συμπεριφορά μου. Κάποια στιγμή μάλιστα διαισθάνθηκα ότι μου έριχνε κάποιες κρυφές ματιές θαυμασμού. Έβλεπε ότι ο γιος του άρχιζε να στέκει στα πόδια του, μόνος του, χωρίς «πατερίτσες».

Δε συζητήσαμε καθόλου στο σπίτι τη δεσποτική «υποτροφία». Εγώ μόνο έβριζα και κλωτσούσα ό,τι έβρισκα μπρος μου και στενοχωρούσα τη μάνα, που δε μπορούσε να καταλάβει την πάλη που γινόταν μέσα μου.
Από κείνη τη μέρα η εκκλησία έχασε έναν οπαδό της. Το πρότυπο του δεσπότη έφυγε απ’ το νου μου. Μίσησα το φαρισαϊσμό των ιεραρχών, όπως τον είχε μισήσει και ο ιδρυτής της εκκλησίας.

Με τον Ιησού όμως δεν ξέκοψα.
Θα περνούσαν κάνα δυο χρόνια που θα τον οραματιζόμουν να κατεβαίνει να καθαρίσει τον οίκο του απ’ όλα αυτά τα αρπακτικά.
Με τον Ιησού δεν ξέκοψα ποτέ, ακόμα κι όταν κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν θεοί. Από τότε που ένιωσα ότι τους θεούς τους φτιάχνουν τα καθίκια της κοινωνίας για να εκμεταλλευτούν τις μάζες και ταυτόχρονα να ισοπεδώσουν κάθε ιδεολογία.
Ήταν καλός «θεός» ο Ιησούς, κάτι σαν το Σωκράτη. Αργότερα μάλιστα, καθηγητής στην εκπαίδευση, σκέφτηκα να ασχοληθώ με το φαινόμενο Σωκράτη - Ιησού. Όχι τόσο για τα κοινά στη διδασκαλία τους και στον τρόπο ζωής τους, ούτε για τη στάση τους απέναντι στο θάνατο που θα μπορούσαν και οι δυο να αποφύγουν, αν το ήθελαν. Είχα εντοπίσει ακόμα ότι κανένας απ’ τους δυο δε θέλησε ν’ αφήσει πίσω του έστω και ένα γραπτό του κείμενο. Απ’ τους μαθητές και τους αποστόλους τους γνωρίσαμε.
Είχαν καταλάβει άραγε τόσο νωρίς ότι τα λόγια τους και η σκέψη τους δε θα έφερναν καρπούς;
Τον Ιησού τον έχω συνέχεια μέσα μου χωρίς καμιά διάσταση μεταφυσική. Είναι το πρώτο μου εφόδιο στον τραχύ δρόμο που χάραξα. Ίσως και το πιο πολύτιμο.

Το ξέκομμα με την εκκλησία σηματοδοτούσε τη συνέχεια του Γολγοθά. Θα μπορούσα να ’χω πάει με τους «γραμματείς και τους Φαρισαίους» και να είμαι ψηλά σήμερα. Προτίμησα ν’ ακολουθήσω τις δικές μου μυστικές φωνές. Οι φωνές αυτές με έσπρωχναν στο Γολγοθά.

Ο Γολγοθάς ταυτιζόταν πάντα με τον παράδεισο.

Τα γεύτηκα και τα δυο, τα χόρτασα.

Απόσπασμα μικρό από το ΜΙΧΙΣΤΟΡΗΜΑ

Έγινα χριστιανόπουλο από μικρός, κάτω απ’ την καθοδήγηση της μάνας. Δε μπορούσα εγώ να ξεφύγω απ’ το σύνδρομο του οιδιπόδειου κι ακολούθησα τα βήματα που αυτή μου έδειχνε. Η φουκαριάρα, μια και δεν έβλεπε καλά με τα μάτια της, προσπαθούσε να δει με τα μάτια της ψυχής της. Έβλεπε οράματα και στα ξύπνια της και στον ύπνο της. Συχνά έβλεπε την Παναγιά να έρχεται κοντά της και να μιλάει μαζί της και να της εμπιστεύεται διάφορα μυστικά.
Οι γειτόνισσες στο καμαράκι της Κωνσταντά που μέναμε, εκστασιασμένες άκουγαν τη μάνα να διηγιέται τα οράματά της. Εγώ έβλεπα τις γειτόνισσες να σταυροκοπιούνται φεύγοντας και να σιγομουρμουρίζουν ότι «είναι άγια γυναίκα». Τα άκουγα όλα χωρίς να τα πολυκαταλαβαίνω τότε.
Τώρα πια καταλαβαίνω ότι ήταν πράγματι άγια, ήταν ένα από κείνα τα αγνά πλάσματα που σέρνουν το σαρκίο τους στα σκοτεινά. Αν υπήρχε αληθινή εκκλησία, αυτά τα πλάσματα έπρεπε να ανακηρύξει αγίους κι όχι τους μπαγαπόντηδες και τους υποκριτές.

Οι άγιοι προχωρούν στα σκοτεινά, δεν γίνονται ποτέ εικονίσματα που τα εκμεταλλεύονται τα τρωκτικά παπαδαριά για να γεμίσουν τις τσέπες τους και να αποχαυνώσουν τις μάζες.

Ευτυχώς η μάνα δεν αγίασε. Πρόλαβε όμως να μπολιάσει εμένα με την αγιοσύνη της.

Από μικρός δέθηκα με την εκκλησία. Παπαδάκι στην αρχή, όπως τα περισσότερα παιδιά εκείνης της εποχής. Σηκωνόμουνα απ’ τις πέντε το πρωί για να τρέξω στην εκκλησία. Τα θολά μάτια της μάνας δάκρυζαν που έβλεπαν το βλαστάρι της να οδεύει στο δικό της ενοραματικό δρόμο.
Ο πατέρας με έσπρωξε παράλληλα στον προσκοπισμό, φυτώριο τότε για τους μέλλοντες επικυρίαρχους.
Πρωί-πρωί παπαδάκι, μετά στα λυκόπουλα. Εκεί μελέτησα τους λύκους για πρώτη φορά στη ζωή μου και πρωτόνιωσα ότι δεν μπορούσα να γίνω ένας απ’ αυτούς. Ασυνείδητα στην αρχή. Αργότερα, ενήλικος, αυτό θα γινόταν συνειδητά.

Δεν κατάφερα όμως μέχρι σήμερα να ξεκαθαρίσω αν εκείνο το πιτσιρίκι ντυνόταν παπαδάκι από θρησκευτική παρόρμηση ή απ’ την ανάγκη που είχε να παίρνει κάθε Κυριακή το δίφραγκο απ’ τους επιτρόπους της εκκλησίας. Αυτή ήταν η αμοιβή για το θεάρεστο έργο που επιτελούσαμε.
Με την παρατηρητικότητά μου όμως έβλεπα τους επιτρόπους να χώνουν κρυφά στις τσέπες τους κάποια κατοστάρικα. Το παγκάρι αλάφρωνε λίγο, αλλά ο Αϊ - Νικόλας δεν είχε ανάγκη χρημάτων. Μεγαλύτερες ανάγκες είχαν όλοι αυτοί οι μεγαλοσταυρήδες, που μ’ αυτό τον τρόπο αυγάταιναν το βιος τους και ταυτόχρονα καπηλεύονταν τον τίτλο του χριστιανού.

Τίτλος χρήσιμος ανά τους αιώνες.

Όταν έγινα εννιά χρονών αναβαθμίστηκε η επιχείρηση παπαδάκι. Άρχισα να συνοδεύω τις κηδείες, απ’ τον Αϊ-Νικόλα μέχρι το νεκροταφείο. Μακρύς ο δρόμος, με το εξαπτέρυγο αναπεπταμένο μες στο λιοπύρι ή μέσα στο κρύο και τη βροχή, όμως ήταν το κέρδος μεγαλύτερο.
Μας έδιναν ολόκληρο τάλιρο οι συγγενείς, ήταν χουβαρντάδες σε σχέση με τους επίτροπους...

Αργότερα ανέβηκα και στο ψαλτήρι, για κάνα χρόνο. Ήταν δεξής ψάλτης ο μεγάλος κατοπινά Χατζημάρκος.
Με παρότρυνε σ’ αυτό ο πατέρας, που είχε μια μέντα με τη βυζαντινή μουσική. Είχε μέντα και με τις καντάδες. Έπαιζε και στην κιθάρα κάποια ακομπανιαμέντα και τραγουδούσε κιόλας. Μερακλής, όσες φορές η οικονομική κατάσταση του σπιτιού το επέτρεπε. Και παρόλη τη φτώχια μας τα κατάφερνε κάθε φορά που είχαμε γιορτή να γεμίζει το σπίτι μας κόσμο. Ο πατέρας ετοίμαζε μεζεδάκια, είχε γεμάτη τη νταμιτζάνα με ρετσίνα. Η μάνα γκρίνιαζε για τη σπατάλη, αλλά αυτός έκανε το κέφι του. Το μόνο που δεν κατάλαβε ποτέ ο πατέρας είναι ότι κανένας απ’ αυτούς που έρχονταν να φάνε και να πιούνε δεν έκανε το ίδιο στη δική του γιορτή. Αυτοί κέρναγαν μπεζέδες και σοκολατάκι και το απαραίτητο λικέρ. Όμως ο πατέρας ήταν Ρουμελιώτης, δεν είχε πηλιορείτικη καταγωγή.

Εγώ μάζευα εικόνες για να τις προσθέσω στα γονίδιά μου. Σε λίγα χρόνια θα επαναλάμβανα, αυτόνομος πια οικονομικά, τις ίδιες ιστορίες…

Με το Χατζημάρκο όμως δε συνέχισα. Δεν ήταν δάσκαλος για κανένα. Ήθελε απλά να έχει μια κουστωδία τριγύρω του και να ναρκισσεύεται. Κοίταζε ψηλά κι έφτασε ψηλά.

Έξι χρονών κατέβηκα για πρώτη φορά στην Αθήνα. Απέναντι απ’ τα καμαράκια της Κωνσταντά ζούσε η θεία Ελισάβετ, μια μισοανάπηρη γριούλα. Με έβλεπε σαν ψυχογιό της, εγώ τη φώναζα ψυχομάνα.
Η ψυχομάνα ήταν και χατζίνα, γιατί είχε επισκεφτεί πριν χρόνια τα Ιεροσόλυμα. Είχε κοινά με τη Φυλίτσα, την αναπηρία και την αγιοσύνη. Η αγιοσύνη τους ήταν ίδια, στην αναπηρία είχαν διαφορές.
Η ψυχομάνα δε μπορούσε να σταθεί και να περπατήσει χωρίς στήριγμα. Τα πόδια της ήταν οι πιο τέλειες «παρενθέσεις» που είχα δει στη ζωή μου. Μόνο όταν πατούσε και στα δυο κατάφερνε να σταθεί για λίγο χρόνο όρθια, χωρίς να πέφτει. Αν στεκόταν στο ένα έπεφτε.
Έπρεπε να έχει κάποιον δίπλα της και να τη στηρίζει. Η μάνα της έδινε το χέρι της να κρατηθεί, η ψυχομάνα την οδηγούσε με τα μάτια της. Είχαν γίνει ένα ντουέτο, όπου η μια συμπλήρωνε την άλλη.
Το ’χε τάμα να επισκεφτεί στα Σπάτα το μοναστήρι της Αγίας Φωτεινής η ψυχομάνα. Είχε και μια σύνταξη που της επέτρεπε να έχει μια οικονομική άνεση, που στα μάτια τα δικά μας φάνταζε ως ευμάρεια. Αποφάσισε το ταξίδι στην Αθήνα και πήρε τη μάνα κι εμένα μαζί της.

Η Φωτεινή είχε δει τον Ιησού να κατεβαίνει κοντά της, να κάθεται δίπλα της σ’ ένα μεγάλο βράχο και να μιλάει μαζί της. Ένα απ’ τα πολλά θαύματα που γίνονταν ακόμα εκείνα τα χρόνια της μεταφυσικής αφέλειας. Ίδια μ’ αυτά που συμβαίνουν ακόμη και στις μέρες μας.
Το θαύμα το καρπώθηκε αμέσως το ιερατείο. Έστησε στα γρήγορα ένα μοναστηράκι και άρπαζε τις προσφορές των πιστών, που συνέρεαν για να προσκυνήσουν το βράχο, πάνω στον οποίο είχαν μείνει τα σημάδια απ’ τις πατούσες του Ιησού.

Μας έδειχνε η καλόγρια τα σημάδια και σταυροκοπιόταν κάθε φορά που ανάφερε τον Ιησού. Η μάνα και η ψυχομάνα δάκρυζαν, εγώ ταξίδευα μαζί με τον Ιησού.
Η καλόγρια έβλεπε την αφοσίωσή μας με την άκρη του ματιού της. Θέλησε να μας βοηθήσει ακόμα περισσότερο. Είπε στη μάνα ότι μπορεί να της πουλήσει ένα μικρό πετραδάκι από τον αγιασμένο βράχο για πενήντα δραχμές, κάπου δέκα χιλιάδες σημερινά χρήματα.
Η μάνα ταξίδεψε αμέσως στους εφτά ουρανούς. Έβγαλε το κομπόδεμα και της μέτρησε το πενηντάρι. Την ίδια κιόλας μέρα έραψε το πετραδάκι σ’ ένα χαϊμαλί και το παραμάνιασε στη μάλλινη φανέλα της…
Η καλόγρια θα πρέπει να έγινε πλούσια εκείνα τα χρόνια, πιθανό να έκανε πλούσιους κι όσους απ’ το ιερατείο της έδιναν τη «θεία» κάλυψη της πώλησης του ιερού βράχου. Δεν ξαναπήγα στα Σπάτα από τότε για να δω αν έμεινε τίποτε απ’ το βράχο. Άπειρος πρέπει να ήταν ο βράχος, όπως ήταν κάποτε άπειρος και ο τίμιος σταυρός.
Θαύματα δεν έκανε ο Χριστός, τα έκανε το ιερατείο του.

Στα επόμενα παιδικά μου βήματα όμως το πετραδάκι αυτό θα με βοηθούσε να προκόψω στα γράμματα. Κάθε φορά που ήταν να δώσω εξετάσεις στο σχολείο, η μάνα το έβγαζε απ’ το χαϊμαλί, το βουτούσε σ’ ένα ποτήρι νερό και μου έδινε να πιω το νερό.
- Το αγιασμένο νερό θα σε βοηθήσει, έλεγε η μάνα.
Τα μάτια της δεν την άφηναν να δει ότι εγώ διάβαζα κιόλας, με τα μάτια της ψυχής της μόνο πραγμάτωνε κάθε πόθο της.

Οικονομική κρίση προ των πρόναων

Τι άλλο έχουμε ν’ ακούσουμε αυτές τις μέρες!
Ανακοίνωσε η Ορθόδοξη εκκλησία
πως δεν τη βγάζει οικονομικά.
• Το παγκάρι είναι μείον
• Η δισκοφορία δεν αποφέρει κέρδη
• Οι πιστοί λιγοστεύουν στον τόπο
• Τάματα δε γίνονται πλέον ούτε δωρεές
Πώς θα ζήσουν οι έμποροι της εκκλησίας;

Αναγκάστηκαν να το ρίξουν στις επιχειρήσεις.
Αγοράζουν βίλες και χτίζουν ξενοδοχεία και γκολφ.
Απαγορεύουν γάμους και βαφτίσια στα ξωκλήσια.
Μόνο σε εγκεκριμένους ναούς οι γάμοι…
Ιδρύουν ιδιωτικά σχολεία.
Στήνουν καφετέριες και εστιατόρια.
Προωθούν προσκυνηματικούς τουρισμούς,
για να κλέψουν το υστέρημα των αφελών.

Ο Ιησούς είναι απογοητευμένος «συντελώς».
Κάποτε πήρε το φραγγέλιο ανά χείρας
για να διώξει τους εμπόρους που πουλούσαν
το εμπόρευμά τους έξω απ’ το Ναό.
Τώρα οι έμποροι είναι εντός του Ναού,
είναι οι δικοί του υπηρέτες.
Οι υπηρέτες του ξεπουλούν τον ίδιο.
Μπορεί να ξεκινήσει έναν εμφύλιο πόλεμο;

Μήπως ο λαός αναζητήσει πάλι ένα Βαραββά;

Υ.Γ.
Δεν πιστεύω σε Βαραββάδες και Σταλίνες,
δεν πιστεύω ούτε σε βρόμικα ιερατεία…

Τον Ιησού τον έχω φυλαχτό μέσα μου.
Οι άλλοι τον κρεμάνε χρυσό στο λαιμό τους.
Υποκριτικός ο χρυσός σταυρός,
έμπρακτη η καθημερινή σταύρωσή του.

Προς τη Κοπεγχάγη

Άρθρο του Γιώργου Κολέμπα

Έχουν λιώσει 1.500 κυβικά χιλιόμετρα πάγου στη Γροιλανδία

Το λιώσιμο των πάγων της Γροιλανδίας έχει επιταχυνθεί από το τέλος της δεκαετίας του 90.

Από το 2000 και μετά έχουν λιώσει 1.500 κυβικά χιλιόμετρα(δηλαδή ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο με διαστάσεις πχ. 100 χιλ. μήκος, 15 χιλ. πλάτος και 1 χιλ. ύψος), ενώ μεταξύ 2006 και 2008 χάνονται ετησίως περίπου 273 κυβικά χιλιόμετρα(από μετρήσεις δορυφόρων και προσομοίωση υπολογιστών).

Η αιτία γίνεται εύκολα κατανοητή από ένα γεγονός και μόνο: ενώ έχουμε «πολικό χειμώνα» στη Γροιλανδία, στη πόλη Frederikshåb(πολύ πιο πάνω από τον Β. πολικό κύκλο), την περασμένη Κυριακή το βράδυ(15-11-09) η θερμοκρασία ήταν 2 βαθμούς πάνω από το μηδέν. Το καλοκαίρι , στην ίδια πόλη, η πρόγνωση του καιρού για την επόμενη μέρα αναφερόταν, όλο και συχνότερα, με λέξεις όπως: ηλιόλουστη, ήπια, 18 βαθμούς Κελσίου. Αύξηση της θερμοκρασίας λοιπόν και επιδείνωση του φαινομένου του Θερμοκηπίου.

Αν θα έλιωνε όλος ο παγετώνας της Γροιλανδίας θα είχαμε ανύψωση του επιπέδου της θάλασσας κατά επτά μέτρα και οι επιπτώσεις από αυτό το γεγονός θα αφορούσαν σε πάνω από 1,5 δις ανθρώπους, οι οποίοι ζουν σε παράλιες πόλεις.

Σήμερα κιόλας, πολλές πόλεις αντιμετωπίζουν προβλήματα στο να προσαρμοσθούν στο ανέβασμα της στάθμης των θαλασσών. Το Αμβούργο π.χ., όπως έδειξε η γερμανική τηλεόραση πρόσφατα, η στάθμη των νερών στους δρόμους κατά τη διάρκεια πλημμύρας ήταν μισό μέτρο ψηλότερα από το συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια. Ο υπόγειος σιδηρόδρομος της Ν. Υόρκης μπορεί και λειτουργεί ακόμα, επειδή τα συνεχώς εισερχόμενα νερά αντλούνται συνεχώς με μεγάλη επιβάρυνση. Στη Βενετία αυτές τις μέρες βάλθηκαν τα θεμέλια του πρότζεκτ "Mose"(κόστους 4,5 δις): τεράστιος χαλύβδινος τοίχος, που προορίζεται να προφυλάξει τη πόλη από τις συνεχώς ανερχόμενες πλημμύρες. Αυτό καθώς και το ανερχόμενο συνεχώς κόστος ζωής στη πόλη οδηγεί πολλούς, ιδιαίτερα νέους, κατοίκους της να την εγκαταλείπουν.

Τα νησιά Μαλβίδες, που πρόκειται να καταποντισθούν, αποφάσισαν ότι αν είναι να μεταφερθούν οι κάτοικοι αλλού(εύκολο για την παγκόσμια ελίτ, αφού δεν είναι πάνω από 50.000), θέλουν να μεταφερθούν και να εγκατασταθούν συνολικά σαν κράτος που είναι(πράγμα που δεν είναι και τόσο εύκολο, γιατί ποια χώρα θα θέλει ένα κράτος στο εσωτερικό της;). Οι παράλιοι κάτοικοι του Μπαγκλαντές, κάθε φορά που οι πλημμύρες κατακλύζουν τις καλύβες τους, προχωρούν προς το εσωτερικό και τις ξανακτίζουν. Στο μέλλον όταν όπως προβλέπεται θα κατακλυσθεί σχεδόν όλο το Μπαγκλαντές, που θα εγκατασταθούν τα εκατομμύρια των κατοίκων του, οι οποίοι θα γίνουν αναγκαστικά περιβαλλοντικοί μετανάστες; Θα τους δεχθούμε οι δυτικοί στο «φρούριό μας»;

Προς τη Κοπεγχάγη…

Και ενώ αυτά ήδη συμβαίνουν, και ενώ δεν απομένουν παρά πολύ λίγα χρόνια, μετρημένα στα δάχτυλα δύο χεριών, πιθανά και ενός χεριού, για να φθάσουμε σε σημείο «μη επιστροφής» όσον αφορά στο λιώσιμο των πάγων, τι κάνει η παγκόσμια ελίτ και οι πολιτικοί ιθύνοντές της;

Οι αρχηγοί κρατών και πρωθυπουργοί 21 χωρών του Οικονομικού Φόρουμ Ασίας-Ειρηνικού(Apec) για παράδειγμα, στη πρόσφατη συνάντησή τους στη Σιγκαπούρη(συμμετείχαν και οι δύο πρωταίτιοι της υπερθέρμανσης του πλανήτη ΗΠΑ, Κίνα-40% των παγκόσμιων εκπομπών), αποφάσισαν να εξουδετερώσουν και τις τελευταίες ελπίδες για επιτυχή έκβαση της παγκόσμιας συνδιάσκεψης της Κοπεγχάγης για τη λήψη μέτρων κατά της κλιματικής καταστροφής. Ανακοίνωσαν ότι δεν είναι δυνατόν να ληφθούν αποφάσεις για μέτρα που να έχουν υποχρεωτική νομική ισχύ για τους συμμετέχοντες στη Κοπεγχάγη.

Θα έχουμε δηλαδή και εδώ, όπως πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια μετά το Κιότο, μπλα-μπλα- προθέσεις και όχι μέτρα.

«Πράσινη ανάπτυξη» και αγορές

Στις πρόσφατες δηλώσεις στο κοινοβούλιο του υπουργού περιβάλλοντος της κυβέρνησης της Γερμανίας, η οποία υποτίθεται ότι πρωτοστατεί στη συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης και γενικά στη «προστασία» του κλίματος, φαίνεται καθαρά πως αντιμετωπίζουν το όλο ζήτημα οι φιλελεύθερες και σοσιαλφιλελεύθερες κυβερνήσεις. «Η γνώμη μας είναι ότι η προστασία του κλίματος και του περιβάλλοντος δεν πρέπει να υλοποιείται ενάντια στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς, αλλά ότι πρέπει να το προσπαθήσουμε ακριβώς στα πλαίσιά της... Η οικολογία και η προστασία περιβάλλοντος δημιουργούν αγορές. Πολιτική προστασίας περιβάλλοντος, σημαίνει καινοτομία και οικονομική στρατηγική...»

Και μάλιστα αυτή την περίοδο που υπάρχει κρίση στους παραδοσιακούς τομείς της οικονομίας και οι υπηρεσίες της φύσης(καθαρός αέρας-νερό-έδαφος) «αποτιμήθηκαν» ότι υπερβαίνουν τα 3,5 τρις Ε κάθε χρόνο, ιδού ένα πεδίο λαμπρό για το μέρος του κεφαλαίου που θα επενδύσει στη «πράσινη οικονομία». Το περιμένουν τεράστια κέρδη.

Το περιβάλλον όμως τι το περιμένει; Αν βγάλουμε συμπεράσματα από την προηγούμενη 20ετία, όχι και πολλά πράγματα. Μετά το Κιότο, οι στόχοι που τέθηκαν τότε για τις μειώσεις των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, αφέθηκαν να υλοποιηθούν από την ίδια την αγορά. Στη συνέχεια μάλιστα εφευρέθηκε και η καινοτόμα «αγορά ρύπων», που θα έλυνε το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα 20 χρόνων περιβαλλοντικής δράσης της αγοράς το γνωρίζουμε όλοι. Επιδείνωση της οικολογικής κρίσης σε όλα τα επίπεδα, αλλά άνθιση του κύκλου εργασιών εκείνων των εταιρειών που ανέπτυξαν «πράσινη εταιρική υπευθυνότητα».

Και η Siemens δείχνει το δρόμο

+ 11 % αύξηση του κύκλου εργασιών στον τομέα των περιβαλλοντικών τεχνολογιών είχε η πολυεθνική Siemens στο οικονομικό έτος 2008/2009, σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο.

Παρά τη κρίση είχε 23 δις Ευρώ τζίρο με πράσινες τεχνολογίες(π.χ. φωτοβολταϊκά). Οι υπόλοιπες δουλειές της αντίθετα έπεσαν τον ίδιο χρόνο κατά 4%, όπως ανακοίνωσε η ίδια τις 12-11-09.

Έτσι η πολυεθνική, με τα γνωστά σκάνδαλα διαφθοράς σε παγκόσμιο επίπεδο, μπόρεσε να σταθεροποιηθεί και να αποφύγει τα χειρότερα της κρίσης με τη βοήθεια των εναλλακτικών τεχνολογιών. Οι οικο-δουλειές της αυξάνονται μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που έχουν ξεπεράσει και τον ίδιο τον προγραμματισμό της. Ο για το 2011 αντίστοιχος προγραμματισμένος τζίρος της, ύψους 25 δις Ε, θα έχει καλυφθεί ήδη από το 2010, υπολογίζουν οι μάναντζερς της επιχείρησης.

Συνολικά ο τζίρος με τα πράσινα προϊόντα της το 2009 ήταν το 30% του συνολικού της τζίρου με προοπτική μεγάλης αύξησης, ενώ αρκετά πίσω βρίσκονται οι ανταγωνιστές της General Electric (13 δις E) και Philippς (7 δις E) αντίστοιχα.

Στα τέλη της δεκαετίας του `80, θυμάμαι, η Siemens είχε αγοράσει τις Καλλιφορνέζικες μικρές εταιρείες φωτοβολταϊκών και στη συνέχεια δεν συνέχισε τις επενδύσεις της στον τομέα, γιατί τότε πραγματοποιούσε τα μεγάλα κέρδη της σε άλλους τομείς, όπως π.χ. στη πυρηνική βιομηχανία. Έλεγξε τις εξελίξεις στη φωτοβολταϊκή τεχνολογία για αρκετό διάστημα, αφαιρώντας της την αποκεντρωτική-απολευθερωτική δυνατότητά της (με την έννοια των μικρών εφαρμογών της στις στέγες και τις αυλές για οικογενειακή-ατομική παραγωγή-κατανάλωση ηλεκ. ρεύματος). Και όταν είδε ότι θα έχανε το παιχνίδι από καινούργιες μικρές εταιρείες του κλάδου στη Γερμανία, οι οποίες μεγαλώνανε μπαίνοντας στο χρηματιστήριο και πραγματοποιώντας τα ψηλότερα συγκριτικά κέρδη, αποφάσισε να μπει δυναμικά στον πράσινο τομέα(εξάλλου τώρα και σε αυτόν τον τομέα επικράτησε και πάλι η μεγέθυνση και η συγκέντρωση και όχι «το μικρό είναι όμορφο», οπότε ξέρει καλά τη δουλειά). Δεν το έκανε λοιπόν από ευαισθησία στο περιβάλλον και τον άνθρωπο. Το έκανε γιατί τώρα οι πράσινες επενδύσεις έχουν τις μεγαλύτερες αποδόσεις και δεν υπάρχει εδώ «φούσκα».

Και τι μας πειράζει εμάς; Αρκεί που οι δραστηριότητές της είναι φιλικές στο περιβάλλον και βοηθούν στο ξεπέρασμα όχι μόνο της οικονομικής, αλλά και της οικολογικής κρίσης, θα έλεγε κάποιος.

Το «πράσινο κεφάλαιο» θα είναι η λύση ή απλά μπορεί να μας δώσει κάποια «παράταση» χρόνου;

Η κατεύθυνση που μάλλον επικρατεί σαν απάντηση στη παρούσα οικονομική κρίση είναι η μεταφορά πόρων στους κινητήρες της αέναης ανάπτυξης, παίρνοντας τη μορφή του «σοσιαλισμού των πλουσίων», της junkie-οικονομίας (όλο και μεγαλύτερη „δόση“ χρήματος από τις Κ. Τράπεζες). Η παγκόσμια κοινωνία μπορεί να εξελιχθεί σε τεχνοφασιστική που θα αντιμετωπίζει τα συμπτώματα της επερχόμενης οικολογικής κρίσης με έκτακτα μέτρα.

Είναι βέβαια η επικρατέστερη, αλλά θα οξύνει τόσο πολύ την οικολογική κρίση, που θα οδηγήσει σε πτώχευση την “Α.Ε. Γη” λόγω κατάρρευσης των φυσικών αγαθών-πόρων

Μια δεύτερη απάντηση προσπαθεί να διαμορφωθεί προς τη κατεύθυνση της Σκανδιναβοποίησης-επιστροφής στη Σοσιαλδημοκρατία και το κράτος της οικονομικής και περιβαλλοντικής πρόνοιας. Αυτή η κατεύθυνση έχει μικρή πιθανότητα να επικρατήσει, γιατί είναι αδύνατη πια η ρύθμιση και ο έλεγχος της οικονομίας και του περιβάλλοντος από τα κράτη.

Η τρίτη απάντηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει και την παρούσα οικονομική και την επερχόμενη οικολογική κρίση με επενδύσεις στη βιόσφαιρα και στο περιβάλλον και τη μετατροπή μέρους του κεφαλαίου σε «έξυπνο» κεφάλαιο, σε «βιοκεφάλαιο» ή «πράσινο» κεφάλαιο: με ενσωμάτωση της φύσης στην οικονομία, με συμφιλίωση βιόσφαιρας και «βιώσιμης» ανάπτυξης καθώς και οικολογίας με την οικονομία. Το αποτέλεσμα θα είναι ένα υποφερτό περιβάλλον και η διέξοδος του καπιταλισμού με τη μορφή του «πράσινου». Όμως αυτή η διέξοδος δεν θα είναι και η τελική λύση για την οικολογική κρίση. Θα υπάρχουν χαμηλής κατανάλωσης και αντιρρυπαντικής τεχνολογίας αυτοκίνητα, όμως θα υπάρχουν όλο και περισσότερα αυτοκίνητα. Θα έχουμε οικονομικές από άποψη ενέργειας ηλεκτρικές συσκευές, όμως θα έχουμε όλο και περισσότερες ηλεκτρικές εφαρμογές, λιγότερη κατανάλωση ενέργειας ανά τετραγωνικό μέτρο κατοικίας, αλλά όλο και περισσότερες και μεγαλύτερες κατοικίες για τον καθένα. Θα έχουμε γενικά εξυπνότερη και ηπιότερη ανάπτυξη τεχνολογίας, όμως λιγότερη χρήση των φυσικών πόρων όχι, όσο δεν θα υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη στην κατανομή τους και όσο θα υπάρχει ατομική τους ιδιοκτησία. Μόνο να σκεφθούμε τι θα γίνει, αν κάθε Κινέζος αποκτήσει αυτοκίνητο, έστω και υβριδικό, πράγμα που θα είναι δίκαιο, αφού κάθε δυτικός θα έχει ένα. Η πράσινη ανάπτυξη και οι πράσινες τεχνολογίες θα έχουν ένα μικροπρόθεσμο θετικό ισοζύγιο για τη βιόσφαιρα και τα οικοσυστήματα. Θα τους δώσουν μια περιορισμένη χρονικά «παράταση» της επιβίωσής τους. Δεν θα είναι μακροπρόθεσμη λύση, αφού και η βιώσιμη πράσινη ανάπτυξη θα απαιτήσει μεγεθύνσεις πέρα από τις δυνατότητες του πλανήτη( π.χ. το 2050 με 9 δις πληθυσμό, αποφυγή κλιματικής καταστροφής θα σημαίνει πάνω από 90% της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, πράγμα αδύνατο χωρίς μείωση της ζήτησής της, χωρίς μείωση της παραγωγής-κατανάλωσης δηλ χωρίς «αποανάπτυξη» τουλάχιστον σε κάποιους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας)

Χωρίς «ανάπτυξη» αλήθεια, δεν γίνεται τίποτα;

Και όμως αν ξεφύγουμε από το δίλημμα παντού «ανάπτυξη ή θάνατος», που έχει γίνει η σύγχρονη αρρώστια των κοινωνιών μας, και αν δεν θεωρούμε πια μέτρο της ανάπτυξης την αύξηση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, έχουμε ελπίδες.

Χρειάζεται ένας καινούργιος πολιτισμός, άλλο αξιακό σύστημα, άλλη κατεύθυνση της επιστήμης, άλλες κοινωνικές-πολιτικές δομές. Χρειάζεται ξεπέρασμα του καπιταλιστικού τρόπου οικονομικής, κοινωνικής, οικολογικής και πολιτικής οργάνωσης των ανθρώπινων κοινοτήτων.

Το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης έχει πει το στοπ στο υπάρχον μοντέλο. Η νέα γενιά με τον τρόπο της έχει πει όχι στον κόσμο που της ετοιμάζουμε. Μένει να οριοθετηθεί το περιεχόμενο της απαιτούμενης γενικής στροφής στις σημερινές συνθήκες. Αυτή η στροφή θα χαρακτηρίζεται από «αποανάπτυξη εδώ» και «ανάπτυξη εκεί», σαν απάντηση των «από κάτω» στην «απανταχού ανάπτυξη» κάθε μορφής των ελίτ. Θα στηρίζεται σε ένα νέο είδος πολιτικής που θα μετατρέπει τους πολίτες σε υποκείμενά της.

Η διαμόρφωσή της μπορεί να πραγματοποιηθεί καλύτερα με τη στρατηγική της Τοπικοποίησης . Δηλαδή τη στροφή σε μια αποκεντρωμένη, τοπικοποιημένη οικολογική κοινωνία, που θα έχει σαν κύτταρο την αυτοδύναμη κοινότητα-δήμο και θα στηρίζεται στην άμεση δημοκρατία και στον συνομοσπονδιακό κοινοτισμό(ομοσπονδίες δήμων-συνομοσπονδίες περιφερειών-ομοσπονδίες εθνών ). Στα πλαίσιά της οι άνθρωποι και οι κοινοτικές τους συλλογικότητες θα μπορέσουν να επαναπροσδιορίσουν τις ανάγκες τους, να ελέγξουν τη ζωή, το χρόνο τους και την τοπική οικονομία. Να αναβαθμίσουν τη ποιότητας ζωής, πρόνοιας και περιβαλλοντικής προστασίας. Να αποκαταστήσουν το αίσθημα ασφαλείας για το μέλλον, στα πλαίσια ενός ισορροπημένου οικοσυστήματος.

Απορρίπτοντας τον ανταγωνισμό, σαν διαδικασία ανάπτυξης και δίνοντας έμφαση στη συνεργασία-αλληλεγγύη θα μπορέσουν να πετύχουν την ισοκατανομή εξουσίας σε όλα τα επίπεδα με απεξάρτηση από τις αγορές και το χρήμα. Θα εμπνευσθούν για να δημιουργήσουν ένα νέο πολιτισμικό ρεύμα και μια νέα αυτοκαθοριζόμενη κοινωνία, ξεκινώντας από την τοπική κοινωνία, σε σχέση απόρριψης, αναδιάρθρωσης και ρήξης με τα μεγασυστήματα της παγκοσμιοποίησης και του κεντρικού εθνικού κράτους.

Έχει να πάει η πείνα πέντε παράδες, που έλεγαν και οι παλιοί...

Σχόλιο του Τάσου Καρβέλη

Ζητάω συγνώμη απ’ τον παλιομαθητή μου και φίλο μου,

τον Τάσο, που πέρασα το σχόλιό του σε δικό μου αρθράκι.

Σήμερα επανορθώνω το λάθος μου.

Έγραψε λοιπόν ο Τάσος:

Προσωπικά, έχω καταργήσει τις ζώνες

(βαρέθηκα ν’ ανοίγω τρύπες και να τις σφίγγω)

και φοράω φόρμες με κορδόνι για…απεριόριστο σφίξιμο!

Επίσης – σοβαρά τώρα –

έχω εξαγριωθεί πάρα πολύ.

Αισθάνομαι μια πρωτόφαντη οργή μέσα μου,

για όλους αυτούς τους βολεμένους

και ακριβοπληρωμένους απ’ τη δική μας τσέπη πολιτικούς.

Με απέραντο θράσος, συντάσσονται στην πράξη

με τους λίγους που κονομάνε στην πλάτη των πολλών.

Αμείβονται και πλουσιοπάροχα

για τις υπηρεσίες τους αυτές προς το κοινωνικό σύνολο.

Η γιαγιά μου δεν ξέρει γράμματα.

Αντί για υπογραφή βάζει σταυρό.

Εννοείται ότι δεν έχει σπουδάσει σε κανένα Χάρβαρντ,

όπως ο Γιωργάκης μας.

Χθες λοιπόν το βράδυ που μιλούσαμε

μου είπε να γράψω τις εξής προτάσεις κι ευχές.

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ

1. Να «δουλεύουν» τις μισές ώρες απ’ ότι τώρα.

2. Να αμείβονται με τα μισά απ’ όσα παίρνουν τώρα

και εννοώ και τα πάνω και τα κάτω απ’ το τραπέζι. Μάλλον έτσι θα εξασφαλίσουμε ως Έλληνες αρκετά εκατομμύρια Ευρώ ετησίως. Χώρια που θα γλιτώσουμε τα τόσα νοσηρής φαντασίας νομοθετήματά τους…

3. Μέχρι να τα κάνουν αυτά να τους πεις, παιδάκι μου ότι ΔΕ ΘΑ ΨΗΦΙΣΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΟΥΣ.

Μήπως και βάλουμε κι εμείς κάτι στο ψυγείο μας

για τις γιορτές, παιδάκι μου.

Αυτά είπε η φαφούτα κι α-Χάρβαντη γιαγιά μου.

Και σαν παλιακή γυναίκα,

με βαθιά αίσθηση της αγιοσύνης

των εορταστικών ημερών που έρχονται,

αλλά και με βαθιά γνώση του…κενού

που γεμίζει το ψυγείο μας, στέλνει τις παρακάτω ευχές

σ’ όλους τους κακούς πολιτικούς

( υπάρχουν κι αλλιώτικοι άραγε;…)

Μετά από κάθε ευχή της γιαγιάς

παραθέτω και τα σχόλιά της γι’ αυτή την ευχή.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ:

1... Να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας.

Γιατί, παιδάκι το σεξ είναι υπέροχο πράγμα.

Ρώτα και μένα που έχω να το κάνω απ’ το 1981…

2... Να καούν τα φωτάκια στο χριστουγεννιάτικο δέντρο σας.

Αφού, παιδάκι μου, θα γλιτώσει η σπιταρόνα τους,

σιγά μην κολλήσουν στα 15 Ευρώ ζημιάς αυτοί.

Τόσα χιλιάρικα κονομάνε για να μας εκπαιδεύουν στην πείνα.

3… Ο άγιος Βασίλης να χέσει μέσα στο τζάκι σας.

Τι μεγαλύτερη ευλογία, παιδάκι μου!

4… Οι τάρανδοι να «πηδήξουν» τα κατοικίδιά σας.

Συνήθως, παιδάκι μου, αυτοί τα μόνα ζώα,

που τρέφουν στο σπίτι τους είναι οι…όμοιοί τους.

Οπότε…

Καλές γιορτές απ’ τη γιαγιά μου και μένα

και καλή σας όρεξη!

Μ' αυτή θα μείνουμε άλλωστε, γιατί …

ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ Η ΠΕΙΝΑ…

Το ελληνικό κράτος μέσα από ανέκδοτο...

Ο Κύριος φανερώθηκε στον Νώε και του είπε: > Σε ένα χρόνο θα ρίξω βροχή και θα σκεπάσω ολόκληρη τη Γη με νερό και θα καταστρέψω τα πάντα. Αλλά θέλω εσύ να σώσεις τους δίκαιους και ευσεβείς ανθρώπους και δύο ζώα από κάθε είδος που υπάρχει στη Γη. Σε προστάζω να χτίσεις μία Κιβωτό. > Και ο Θεός παραδίδει στον Νώε τα σχέδια για την Κιβωτό. Με φόβο Κυρίου ο Νώε παίρνει τα σχέδια και συμφωνεί να φτιάξει την Κιβωτό. Θυμήσου, είπε ο Κύριος, > Πρέπει να έχεις τελειώσει την Κιβωτό και να έχεις μαζέψει όλα τα ζώα σε ένα χρόνο. > Ένα χρόνο αργότερα, αρχίζει να σχηματίζεται μια καταιγίδα και όλες οι θάλασσες της Γης έχουν φουρτούνα. Ο Θεός κοιτάει τι γίνεται και βλέπει τον Νώε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει. > Νώε! Ανακράζει, Που είναι η Κιβωτός; > Συγχώρεσε με Κύριε, παρακαλά ο Νώε, έκανα ό,τι μπορούσα αλλά αντιμετώπισα μεγάλα προβλήματα. > Πρώτα-πρώτα έπρεπε να πάρω άδεια για την κατασκευή και τα σχέδια που μου έδωσες δε συμφωνούσαν με τον ισχύοντα κανονισμό. > Χρειάστηκε να προσλάβω ναυπηγό και να ξαναγίνουν τα σχέδια από την αρχή. > Μετά βρέθηκα σε διαμάχη με το Λιμενικό για το αν χρειαζόταν η Κιβωτός σύστημα πυρασφάλειας, βάρκες και σωσίβια. > Μετά μου έκανε καταγγελία ο γείτονας μου, γιατί παραβίαζα λέει τα όρια δόμησης χτίζοντας την Κιβωτό στην αυλή μου, και έτσι χρειάστηκα άδεια και από την Πολεοδομία. > Είχα πρόβλημα και να βρω ξύλα για την Κιβωτό γιατί υπήρχε απαγόρευση υλοτόμησης για την προστασία της Πιτσιλωτής Κουκουβάγιας. >Τελικά κατάφερα να πείσω την Υπηρεσία Προστασίας Δασών πως χρειαζόμουν το ξύλο για να σώσω τις κουκουβάγιες. > Αλλά όμως ο Οργανισμός Προστασίας Ζώων δεν με άφηνε να πιάσω κουκουβάγιες. Και έτσι δεν έχουμε κουκουβάγιες. > Μετά οι ξυλουργοί κατέβηκαν σε απεργία, αλλά κατάφερα να έρθω σε συμφωνία με το σύλλογο τους. Τώρα έχω 16 ξυλουργούς να δουλεύουν στην Κιβωτό, αλλά δεν έχω κουκουβάγιες. > Όταν άρχισα να μαζεύω τα υπόλοιπα ζώα, μου έκανε μήνυση μία ομάδα ακτιβιστών, γιατί θα έπαιρνα μόνο δύο από κάθε είδος. > Όταν ξεμπέρδεψα με αυτή τη μήνυση με ενημέρωσαν από το ΥΠΕΧΩΔΕ ότι δεν γινόταν να συνεχιστούν οι εργασίες αν δεν κάνω δήλωση για την επίδραση στο περιβάλλον του σχεδιαζόμενου κατακλυσμού. Δεν τους αρέσει η ιδέα ότι δεν έχουν αρμοδιότητα στις αποφάσεις του Δημιουργού του Σύμπαντος. > Μετά οι τοπογράφοι τους Στρατού απαίτησαν χάρτη της προτεινόμενης ροής των υδάτων του κατακλυσμού. Εγώ τους έστειλα μία υδρόγειο. > Αυτές τις μέρες προσπαθώ να λύσω ένα ζήτημα με την Επιτροπή Ισότητας, που λένε ότι κάνω διακρίσεις επειδή δεν θα πάρω ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε Εσένα, Κύριε. > Μου έστειλαν και αυτή την ειδοποίηση με δικαστικό επιμελητή ότι οφείλω φόρο και πρόστιμο γιατί δεν δήλωσα την Κιβωτό ως σκάφος αναψυχής. > Τώρα η εφορία έχει παγώσει τις καταθέσεις μου γιατί πιστεύουν ότι φτιάχνω την Κιβωτό για να φύγω από την χώρα για να μην πληρώσω φόρους. > Και ακόμη δεν έχει αποφασίσει το Συμβούλιο της Επικρατείας αν ο Κατακλυσμός είναι αντισυνταγματικός, αφού πρόκειται για θρησκευτική πράξη. > Πραγματικά, δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσω για τουλάχιστον 5 - 6 χρόνια. > Και τότε άρχισε να καθαρίζει ο ουρανός, να λάμπει ο ήλιος και να ηρεμούν οι θάλασσες. Το ουράνιο τόξο στόλισε τον ορίζοντα. > Ο Νώε κοίταξε τον Θεό με ελπίδα. > Κύριε, αυτό σημαίνει ότι δεν θα τα καταστρέψεις όλα;;; > Και απάντησε ο Θεός: > Μπα, δε βαριέσαι. Ας το κάνει το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ (!!!)

Επί τον τύπον των ήλων - μέρος Α

Εφ’ όλης της ύλης μίλησα προχτές.

Ακράγγιξα το ισόβιο ιδεολογικό-πολιτικό θέμα,

ποιο σύστημα είναι βέλτιστο να μας καθοδηγήσει.

Επί τον τύπον των ήλων σήμερα.

Πάω πίσω στα δασκαλικά μου χρόνια,

τότε που οι μαθητές μου υπόβλεπαν καχύποπτα

τις «αριστερές» μου ιδέες,

τότε που μ’ άκουγαν να καυτηριάζω τα ιερατεία

οποιασδήποτε απόκλισης κι αποκοίμισης μαζών.

Οι κατηχητές είχαν αποκοιμίσει τις συνειδήσεις τους,

μιας κι ούτε οι κατηχητές είχαν συνείδηση.

Η ωφελιμιστική συνείδηση λειτουργούσε πάντα

μέσα στο χαώδες κοινωνικό σύνολο,

στα σίγουρα από τότε που άρχισε το παραγωγικό στάδιο.

Έλεγα λοιπόν τότε στους μαθητές μου

πως όλα τα πολιτικά συστήματα είναι σωστά,

εφόσον ο Νόμος ισχύει για όλους,

άρχοντες κι αρχόμενους.

- Μα θα μπορούσες να ασπαστείς και το Χριστό;

με ρωτούσαν οι μαθητές μου.

- Σαφώς, τους απαντούσα. Όμως θα βαδίσουμε

στα χνάρια του. Όχι στα χνάρια των παπάδων.

Συμφωνείτε με την πρότασή μου;

Δεν απαντούσαν τα μαθητούδια,

ίσως νόμιζαν πως τα κορόιδευα.

Δεν ένιωθαν πως άλλοι τα κορόιδευαν…

Όλοι οι -ισμοί, φίλε Σπύρο, είναι σωστοί.

Ποιον απ’ όλους όμως δεν τον εκμεταλλεύτηκαν

τα κερδοσκοπικά όρνεα;

Αυτά τα όρνεα σερβίρουν τους -ισμούς,

σερβίροντας την ελπίδα στους κατατρεγμένους.

Οι κατατρεγμένοι άλλες φορές παρασύρονται,

άλλες φορές δηλώνουν πίστη στους -ισμούς,

υποκριτικά, γιατί ξέρουν ποιο είναι το συμφέρον τους.

Το παιχνίδι αυτό παίζεται χιλιάδες χρόνια

και οι ιδεολογίες γίνονται βορά των τυχάρπαστων.

Βορά των τυχάρπαστων γίνονται και οι ιδεολόγοι,

αυτοί ακούνε το «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν».

Τι απόμεινε απ’ τους τελευταίους -ισμούς, φίλε Σπύρο;

Τι απόμεινε από ναζισμό και φασισμό,

τι απόμεινε απ’ τον παγκόσμιο κομμουνισμό;

Τι απόμεινε απ’ τον δικό μου αναρχισμό,

που σε πολλά ακολουθούσε τα βήματα του Ιησού;

Έμειναν κάποιες μικρο-οργανώσεις,

που βοηθάνε στην κυριαρχία του καπιταλισμού.

Αν λείψουν αυτές, η καπιταλιστική «δημοκρατία»

κατασκευάζει κουκουλοφόρους και προβοκάτορες…

Υ.Γ.

Πάνω στην ώρα έφτασε ένα μήνυμα καλού φίλου,

που αναφέρεται στο μοναδικό τρόπο αντίστασης

κατά των εχόντων και κατεχόντων.

Η Φύση διδάσκει περισσότερα απ’ τους θεομπαίχτες.

Παραθέτω το σχόλιο του φίλου

και τη διεύθυνση στο internet.

Όταν τα βουβάλια εμπιστευτούν στη δύναμή τους

έναντι των λιονταριών.

ΣΑΝ ΟΜΑΔΑ!!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=LU8DDYz68kM

Όλα πάνε καλά, Μαργαριταρένιε

Γι’ αυτό σε φτιάξανε πρωθυπουργό.

Σε σένα έλαχε να πεις το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».

Ο Κωστάκης δε θέλησε να επωμιστεί το βάρος αυτό

και πήρε των ομματιών του.

Εξήγγειλες πολλά προεκλογικά.

Τι θα υλοποιηθεί μετεκλογικά;

Ούτε τα κομματόσκυλά σου δε συμφωνούν

με κάποιες απ’ τις προτάσεις σου.

Θα μπορέσεις να φορολογήσεις τους έχοντες,

ή θα πληρώσουν τη νύφη πάλι οι μικροί;

Ρητορική είναι η ερώτηση, Μαργαριταρένιε.

Ξέρω την απάντηση, όπως κι εσύ.

Τα παραπάνω τα έγραφα προεκλογικά.

Χτες άκουσα τις δηλώσεις σου κι «έφριξα».

Δεν ξέρω γιατί προσπαθείς να με επαληθεύσεις.

Φοβάμαι τους πονηρούς, γιατί αυτοί καθοδηγούν τους βλάκες.

Να σε εντάξω στους πρώτους ή στους δεύτερους;

Όπου και να σε εντάξω, ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ!

Κουπόνια σίτισης στην αρχή…

Να δεις τι σου ‘χω για μετά,

όπως τραγουδούσε ο Βασιλάκης πριν χρόνια…

Θα μοιράζει κουπόνια εκπτωτικά η κυβέρνηση

για ν’ αγοράζουν τρόφιμα από σούπερ μάρκετ

οι πεινασμένοι συμπολίτες μας.

Αργότερα ίσως να φτιάξει και συσσίτια.

Πάντως εγώ προχθές, μες στο Βόλο, είδα δυο Βουλγάρες

να είναι χωμένες μέσα σε κάδους απορριμμάτων

και να γεμίζουν σακούλες με περισσεύματα των αστών.

Σήμερα οι Βουλγάρες.

Αύριο οι Ελληνίδες.

Το κοινωνικό κράτος του ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται!

Αυτό θα μας σώσει από την πείνα…

Πού είναι η οργή του λαού;

Πότε θα ξεσπάσει πάνω σ’ αυτούς που ρήμαξαν τη χώρα;

Εφ’ όλης της ύλης…

Με κατηγόρησαν αρκετοί φίλοι για το βήμα

που έδωσα σε μπάτσους και φασίστες.

Έφτασε λοιπόν η ώρα της…απολογίας μου.

Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει την επωνυμία του blog,

ότι η Πέμπτη Εξουσία στρέφεται ενάντια στην Τέταρτη,

στην εξουσία των νταβατζήδων της ενημέρωσης.

Όλα τα ΜΜΕ, εφημερίδες και ραδιόφωνα,

όποτε θέλησα να καταθέσω τις απόψεις μου,

με απόδιωχναν ως επικίνδυνο για την κριτική μου

απέναντι στην υποκρισία της πολιτικής, του ιερατείου

ή και των μεγαλόστομων της κοινωνίας,

ή ακόμη και για την κριτική μου στους δήθεν επαναστάτες.

Αυτό με ανάγκασε να καταφύγω στο blog.

Ε, λοιπόν, αυτά που κάνουν οι νταβατζήδες

δεν μπορώ να τα αντιγράψω εγώ.

Το blog είναι ένα ελεύθερο βήμα για όλους,

όσο ακραίες κι αν είναι οι απόψεις τους.

Μπορεί να γίνει ένας δημοκρατικός διάλογος

κι ίσως κάποιοι μετακινηθούν από τις απόλυτες θέσεις τους.

Το επίμαχο θέμα των τελευταίων ημερών

είναι η «επαναστατική γυμναστική»

κάποιων ανεγκέφαλων μπάχαλων

καθώς και η δράση προβοκατόρων

με πρόσχημα τη δολοφονία του Αλέξη πριν ένα χρόνο.

Δεν αναφέρομαι στους συνειδητούς πολίτες,

που αντιδρούν εύλογα στην αέναη βία.

Για να ξεκαθαρίζω τη θέση μου

προς τους αμύντορες του δολοφόνου

και κατανοώντας την ψυχική διαταραχή του,

δηλώνω πως είναι μια καθαρή δολοφονία.

Σε καμιά περίπτωση δεν «ξιφουλκείς»

εναντίον ενός παιδιού που εφαρμόζει όλα αυτά

που του διδάσκει η κοινωνία της βίας,

αυτή η κοινωνία που καθοδηγείται από ηγέτες

που τρέφονται συν-τροφικά με αίμα και εκτελέσεις

και στη συνέχεια μονομαχούν ψεύτικα μεταξύ τους.

Έχω γράψει ένα μικρό εγκόλπιο, «Η φίλη μου η Μπάτση»

κι εκεί δήλωνα πως ανάμεσα σ’ ένα επίορκο γιατρό,

σ’ ένα άχρηστο δάσκαλο ή ένα βρώμικο ιερέα

ή ένα βρώμικο δικαστή

μπορώ να συγχωρήσω ένα κακό μπάτσο.

Τους άλλους ΟΧΙ.

Τον μπάτσο τον χρησιμοποιούν όλοι αυτοί οι λεβέντες

και τον εκπαιδεύουν κατάλληλα για την προστασία τους.

Τον εκπαιδεύουν βελτιωμένα οι αριστερόφρονες

και τον βαφτίζουν όργανο προστασίας του πολίτη…

Ποτές μου δεν κατάφερα να φωνάξω το σύνθημα

«Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι»,

γιατί τους δολοφόνους και τα γουρούνια

τα έβλεπα καθημερινά να στριφογυρνάνε δίπλα μου

και να επικαλούνται την προστασία των μπάτσων

κάθε φορά που κινδύνευαν.

Ήταν αυτοί που στα νιάτα τους φώναζαν το σύνθημα,

είναι αυτοί που σήμερα χτίζουν το σοσιαλιστή μπάτσο.

Η Βία και το Κράτος ήταν δυο μυθικά όντα,

ήταν οι προστάτες του Δία και του θρόνου του.

Αυτούς τους προστάτες έχουν μέχρι σήμερα

όλοι οι κοσμικοί ηγέτες, οποιουδήποτε χρώματος.

Μόνο ο πολίτης είναι απροστάτευτος…

Τα επεισόδια φέτος ήταν ανώδυνα.

Κάποιες συλλήψεις και προσαγωγές,

κάποιες «αδέξιες» συγκρούσεις ένστολων μοτοσικλετιστών

με αθώους πολίτες και κάποια αθώα χημικά.

Του χρόνου θα αντικαταστηθούν με πυροσβεστήρες,

όπως δήλωσε ο νέος υπουργός «προστασίας του πολίτη».

Αν υπάρχει διαθέσιμο καθαρό νερό…

Έχασαν τα ρεπορτάζ φέτος οι νταβατζήδες.

Περίμεναν γεγονότα ακραία.

Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α απείχαν

και η συμμετοχή των ισόβια αντιστασιακών ήταν μικρή.

Το ΠΑΣΟΚ αντιστάθηκε με τον Χρυσοχοΐδη…

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν επανέλαβε τις περσινές μαλακίες του…

Μόνο ο Γεωργιάδης ούρλιαζε για τον τζίρο του,

τον τζίρο που έχασε τρεις μέρες το μαγαζί του…

Μόνο οι λέξεις αλλάζουν.

Τα πράγματα μένουν ως έχουν.

Υπάρχουν γουρούνια ολόγυρά μας.

Κυρίως βρίσκονται πάνω στο κεφάλι μας.

Μπορούμε να τα «φάμε»;

Θα τα αφήσουμε να μας καταβροχθίζουν;

Και θα τρωγόμαστε μεταξύ μας

τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι;

Υ.Γ.

Έπεται συνέχεια, επειδή τα ακραία καιρικά φαινόμενα

πλήττουν και τον οίκο μου…